บทที่ 4 จะเป็นเจ้าสาวให้เอง

"ไปพักกันเถอะ รุ่งนี้ต้องไปเรียนกันแต่เช้านะ"

"ครับ /คะ"

"ฝันดีนะค่ะพี่ชาย"

"ฝันดีเช่นกันนะน้องสาว"

"ขอบคุณคะ หนูไปนอนก่อนคะ พ่อกับแม่กับน้าๆก็อย่านอนดึกกันนะค่ะ"

"จ้า เดี่ยวแม่จะคอยเตือนเอง พาพี่เขาไปนอนได้แล้ว"

"คะ ไปนอนกันดีกว่าคะพี่ชาย"

"อืม พี่ขอโทษเรื่องการหมั้นหมายของท่านพ่อนะ ถ้าเราไม่อยากแต่งกับพี่ก็บอกพี่ได้เลยพี่ไม่ว่าหรอก"

"ไม่เป็นไรคะ พวกท่านคงหวังดีกับพวกเรา หนูยังไงก็ได้คะขอแค่พี่ชายมีความสุขก้พอใจแล้วหละ"

"ส่งพี่แค่นี้พอ ฝันดีครับ จุ๊บ"

"ฝันดีคะ จุ๊บ"

"พี่ชายหน้าแดงอีกแล้ว ไม่สบายอีกแล้วใช่ไหม ให้หนูตามแม่ให้ไหมคะ"

"ไม่เป็นไร พี่สบายดีว่าแต่เราอย่าจูบผู้ชายง่ายๆแบบนี้สิ มันไม่ดีต่อเรานะรู้ไหม"

"ก็หนูทำตามที่พี่ชายทำไงคะ ปกติหนูก็จูบราตรีสวัสดิ์พ่อกับแม่และทุกคนเสมอ ไม่เห็นพวกเขาว่าอะไรเลยพี่ไม่อยากให้หนูจูบพี่กลับอย่างที่จูบราตรีสวัสดิ์หนูใช่ไหมคะ หนูจะได้ไม่ทำอีกพี่จะได้ไม่ดุหนูอีก"

"เปล่าดุ พี่แค่บอกไว้ว่าห้ามทำแบบนี้กับคนอื่น ทำกับพี่และพ่อแม่เราพอตกลงไหม อย่างอนพี่สิพี่ขอโทษนะที่ดุเรา พี่ไม่ได้ตั้งใจ"

"คะ หนูจะไม่ทำกับใครนอกจากพี่ชายกับพ่อแม่แน่นอน หนูไปนอนก่อนนะพรุ่งนี้พบกันคะ"

"ไม่นึกว่าเจ้าชายของเราจะกล้าจูบ และกล้าสั่งห้ามตั้งแต่เด็กๆไม่ให้ไปจูบคนอื่นแบบนี้"

"ได้ภาพสวยๆน่ารักๆ ส่งไปให้พวกเขาดูแล้วสิ เห็นไหมแม่ว่าแล้วไม่เคยผิดว่า ลูกของพวกเราน่ารักขนาดนี้ เป็นใครก็อดจูบไม่ได้หรอกถึงแม้จะเป็นจูบราตรีสวัสดิ์ก็เถอะ เชื่อแม่หรือยังงว่าลูกสาวเราทำให้ลูกชายเพื่อนรักของพวกเรา หลงรักลูกสาวเข้าแล้วไง"

"ครับ พวกเราอยู่กับเจ้าชายมาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยเห็นท่านจูบใครก่อนแบบนี้ ท่านแม่ของเจ้าชายเองท่านก็ไม่ค่อยจูบเท่าไร"

"ก็คงเขินแม่มังเลยไม่กล้า แต่นี้กลับไม่เขินเลยสักนิดเป็นเด็กที่โตเกินตัวอีกคนหนึ่งแล้วสิ คอยดูว่าพรุงนี้ที่โรงเรียนจะเป็นไงนะ"

"คงปวดหัวแน่นอน เพราะความหล่อและรวยมากขนาดนี้ เด็กผู้หญิงในโรงเรียนเราคงหลงรักหลานชายมากแน่นอน"

"แบบนี้ลูกสาวเราก็แย่สิ แม่ไม่อยากเห็นลูกสาวเราร้องให้อีกแล้ว ใจแม่คงใจสลายทุกครั้งที่ลูกร้องให้นะพ่อ"

"แม่ก็อย่าคิดมากไปเลย ดูไม่ออกหรือไงว่าหลานชายเรา เขาหลงรักลูกสาวเราขนาดไหน นี้ขนาดยังเป็นเด็กยังหลงรักมากขนาดนี้ ถ้าโตเป็นผู้ใหญ่แล้วจะขนาดไหนกันนะ อยากรู้จัง"

"คงไม่ต่างจากฝ่าบาทแน่นอนครับผมว่า"

"ผมว่า คงมากกว่าพ่อแน่นอนครับ เจ้าชายของพวกเราได้ฉายาว่า เป็นเจ้าชายมาเฟียตั้งแต่เด็กแบบนี้ด้วย เหตุผลนี้ไงฝ่าบาทถึงได้อยากดัดนิสัยลูกตัวเอง ด้วยการส่งมาให้พวกท่านช่วยนะครับ"

"ก็สมเป็นเขาดี มีอะไรก็โยนมาให้พวกเราจัดการตลอดอยู่แล้วนี้นะ"

"พวกท่านก็อย่าน้อยใจไปเลยครับ ไม่มีใครที่ฝ่าบาทจะไว้ใจได้แล้ว นอกจากพวกท่านเท่านั้นที่ฝ่าบาทยอมเชื่อฟังเสมอ"

"อืม มันก็คงต้องเป็นอย่างนั้นแหละ ใครใช้ให้เราเป็นคนรู้ใจพวกเขากันหละ งานเลยเข้าพวกเราตลอดแบบนี้นะ"

"พ่อก็อย่าคิดมากสิ พวกท่านก็ไปพักกันเถอะ พรุ่งนี้ก็ไม่ต้องไปส่งพวกเขาหรอก พวกเราจะพาหลานชายไปเอง พักผ่อนทำงานที่เขาฝากมาให้ทำเถอะ เรื่องหลานชายพวกเราดูแลเองได้"

"ครับ ฝันดีครับ"

"อืม เช่นกันนะ"

"ไงคะพี่ชาย หลับสบายไหม วันนี้พี่ใส่ชุดของโรงเรียนเราแล้ว หล่อมากๆเลยคะเหมือนพวกเจ้าชายปลอมตัวมาเลย ว่าไหมคะแม่"

"จ้าๆ พี่เขาหล่อเหมือนเจ้าชายจริงๆ ถ้ามีคนมาทักว่าพี่เขาเป็นเจ้าชายทุกคนคงเชื่อแน่นอน จริงไหมพ่อหลานชายเราหล่อจริงๆ"

"อืม แต่เสียอย่างเดียว ไม่เก่งเท่าลูกสาวเรานะสิ ป่วยง่ายเพราะไม่ชินกับอากาศ ทั้งๆที่บ้านของหลานอากาศเปลี่ยนบ่อยกว่าที่นี้"

"เพราะนายน้อยหักโหมฝึกฝนร่างกายกับเรียนหนักไปก่อนมาที่นี้ ยังไม่ได้พักก็ถูกส่งตัวมาที่นี้แล้ว ทำให้ร่างกายอ่อนแอ่นะครับ"

"ก็สมเป็นลูกของพวกเขาดี มาดเท่เงียบครึม ดุดัน เอาแต่ใจ ไม่สนใจใคร ไม่ฟังใคร ฆ่าได้ฆ่า นิสัยมาเฟียแบบพ่อเป๊ะเลย"

"พอเลย ห้ามพูดใส่ร้ายเขาสิ มันเป็นนิสัยของเขาแบบนั้น ไม่แปลกที่ลูกจะได้นิสัยพ่อ"

"ตกลงแม่จะห้ามพ่อ หรือจะเสริมที่พ่อพูดกันแน่ พ่อหละงงแล้วนะตอนนี้"

"เอาเป็นว่า กินข้าวกันดีกว่าเดี่ยวจะสายกันนะ"

"อืม / คะ /ครับ"

"วันนี้ครูมีนักเรียนแลกเปลี่ยน มาแนะนำให้รู้จักนะ ฝากดูแลเพื่อนร่วมชั้นดีๆด้วยหละรู้ไหม ห้ามรังแกเขารู้ไหม มานาเฮเอลจะเป็นคนดูแลเขาเพราะเขาไม่ค่อยเก่งภาษาบ้านเรา เอาหละมิคาเอล แนะนำตัวให้ทุกคนรู้จักสิจ๊ะ"

"ครับ มิคาเอล ฟาฮาซาคา แห่งซาอุดิอาระเบีย "

"หล่อจัง ชื่อยาวๆเหมือนพวกเจ้าชายเลย "

"หล่อ แต่อ่อนแอใครเขาจะยอมเป็นเจ้าสาวกันหละ"

"พวกเราไง จะเป็นให้เขาเองถ้าเขายอมให้พวกเราเป็นนะ"

"ไม่ทะเลาะกันสิ เพื่อนเขาไม่ได้พักผ่อนหลายวัน เลยทำให้ไม่สบายเท่านั้นเอง ตอนนี้เขาปกติดีแข็งแรงมากด้วยนะ"

"เอาหละไปนั่งกับมานาเฮเอลสิ จะได้เริ่มเรียนกันเลย"

"ครับ"

"พวกนายทุกคนห้ามแกล้งพี่เขานะ ไม่อย่างนั้นเราจะไม่คุยด้วยไม่เล่นด้วย"

"ทำไมต้องห่วง และเอาใจคนอย่างเขาขนาดนั้นกัน"

"เพราะว่าพี่เขาเป็นคนสำคัญสำ หรับครอบครัวมานาเฮเอลนะสิ"

"สำคัญขนาดยอมทิ้งพวกเรา เพื่อเขาคนเดียวเลยเหรอ"

"ไม่ได้ทิ้งสักหน่อย พี่เขาไม่ค่อยรู้ภาษาบ้านเรา เราต้องเป็นเจ้าบ้านที่ดีสิ ไม่อยากให้พ่อกับแม่เป็นห่วงพี่เขามากไป จนไม่ได้สอน"

"เอาใจขนาดนี้ไม่ใชว่า อยากจะเป็นเจ้าสาวของเขาหรอกใช่ไหม พวกเราไม่ยอมแน่"

"ถ้ามานาเฮเอลจะเป็นเจ้าสาวให้พี่มิคาเอลเอง คิดว่าพวกนายคิดว่าจะห้ามได้ไหมหละ"

"พอเถอะพี่ไม่อยากเป็นตัวสร้างงานให้เรา มากไปกว่านี้เดี่ยวทุกคนจะว่าเราได้นะ"

"พี่เองก็อยากให้หนูเป็นเจ้าสาวอยู่แล้วนี้คะ งั้นหนูขอสาบานต่อหน้าพระเจ้าและทุกคนว่า หนูจะเป็นเจ้าสาวของพี่เท่านั้นคะ"