Chapter 9 มีดีแค่นี้เหรอ?

ในที่สุดฉันก็ต้องมากับเขาจนได้

"ไม่คิดจะถามเหรอว่าฉันจะพาไปไหน"

ตะวันพูดขึ้นหลังจากที่เขาขับรถออกมาได้ระยะหนึ่งแล้วแต่ฉันก็ยังไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรสักคำ

"โง่"

"ห๊ะ ว่าอะไรน่ะ?"

ตะวันหันควับมาถามฉันซ้ำในสิ่งที่ฉันพูดออกไป ฉันเหลือบตามองเขาแล้วพูดซ้ำอีกรอบ

"โง่"

"เห้ย นี่เธอด่าฉันเหรอว่ะ!"

"ด่าหมาข้างทางมั้ง!"

ฉันพูด ก็จะไม่ให้ฉันด่าเขาว่าโง่ได้ยังไงล่ะ

"เงินตั้งหลายพันไม่เอา ไม่เรียกโง่แล้วจะให้เรียกว่าอะไรล่ะ"

"หึ แล้วอยากรู้มั้ยล่ะว่าทำไมฉันไม่เอาเงิน"

"ไม่!"

"ตอนแรกฉันก็อยากได้เงิน"

ก็บอกว่าไม่อยากฟัง หูตึงหรือไงว่ะ--

"แต่ตอนนี้มันมีอย่างอื่นที่ฉันอยากได้มากกว่า..."

เขาหยุดคำพูดไว้เท่านั้นแต่ใช้สายตามองลงมาที่ต้นขาขาวเนียนของฉันอย่างโจ่งแจ้ง เหอะ ไอ้ลามกเอ้ย!

"ก็ไหนว่าไม่ชอบฉันไง"

ฉันพูดพร้อมกับผลักหน้าเขาอย่างแรงจนสะบัดไป

"ก็ไม่ได้ชอบ...แต่อยากได้"

แล้วเขาก็สะบัดหน้ากลับมาพูดจาปากหมาน่าตบเหมือนเดิม

"เข้าใจซะใหม่น่ะ แค่อยากได้ แล้วถ้าได้..."

"เอามั้ยล่ะ?"

และฉันก็สวนเขาขึ้นทันควัน จำได้มั้ยว่าฉันเคยบอกว่าจะทำให้เขาชอบฉันให้ได้และฉันก็พอรู้ว่าคนอย่างเขาต้องใช้ไม้ไหนไง ตอนนี้ฉันกำลังเริ่มเกมแล้วล่ะ

"ถามว่าจะเอามั้ย?"

ฉันถามเขา นายนั่นชะงักพลางหันควับมามองฉัน

"โรงแรมอยู่ข้างหน้า อยากได้มากก็แวะเลย"

ฉันพูดพลางชี้มือไปที่โรงแรมแห่งหนึ่งที่มันดันมาตั้งอยู่แถวนี้พอดี นายนั่นถึงกับเงียบพลางจ้องหน้าฉันด้วยสายตาเชิงตำหนิและเขาก็ขับรถผ่านโรงแรมแห่งนั้นไป

"อ้าว ทำไมไม่แวะล่ะ ไม่อยากได้แล้วเหรอ?"

ฉันทำเสียงสูงพูดกวนใส่เขา ฉันเดาทางเขาถูกด้วยแหละ

"ใจง่าย!"

เขาพูดขึ้นพลางจ้องมองไปบนถนนพร้อมกับเหยียบคันเร่งรถแรงขึ้นอีก

"หึ เขาเรียกว่าใจกล้าต่างหากล่ะ"

ฉันพูดกลั้วหัวเราะพลางเอนหลังพิงเบาะแล้วตวัดเรียวขาขึ้นนั่งไขว่ห้างฉันแอบเห็นเขาเหลือบตามองฉันทีนึงด้วย ผู้ชาย!ก็เหมือนกันหมดนั่นแหละ เหอะ

19.25 น.

ตะวันจอดรถบริเวณลานจอดรถของผับแห่งหนึ่ง เขาลงจากรถพร้อมกับลากฉันลงมาด้วย

"นี่"

"อะไร?"

"เบาๆไม่ได้รึไงล่ะ!"

"ก็เธอลีลาทำไม"

"นายพาฉันมาที่นี่ทำไม"

"มาผับ พามาสวดมนต์มั้ง"

กวน...!

"วันนี้เธอเป็นของรางวัลของฉัน เพราะฉะนั้นเธอไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น ต้องทำตามฉันอย่างเดียวเข้าใจ๊?"

ฉันบิดข้อมือออกจากเขาแต่เขาก็กลับบีบมันไว้ก่อนจะกระตุกแขนฉันให้เดินตามเข้าไปในผับนั่น ให้ตาย!ไอ้บ้านี่แรงหมีควายชะมัด ><

22.45 น.

เคร้ง~

ฉันกระแทกแก้วเหล้าที่ชงเสร็จแล้วไปตรงหน้านายตะวันที่กำลังนั่งคุยกับกลุ่มเพื่อนของเขาอย่างสนุกสนาน เพื่อนกลุ่มนี้เป็นเพื่อนที่คณะเดียวกันกับเรานี่แหละเพราะฉันเคยเห็นหน้าพวกเขาและก็คงไม่ต้องถามน่ะว่าครั้งแรกที่พวกเพื่อนเขาเห็นนายนั่นลากฉันเข้ามาพวกนั้นจะมองเราด้วยสายตาแบบไหน

อึก~

ตะวันหยุดคุยกับเพื่อนพลางหันควับมามองฉันแล้วส่งสายตาปรามอยู่ในทีก่อนจะคว้าแก้วเหล้าไปดื่ม ฉันแอบแช่งให้เขาสำลักเหล้าอยู่ในใจด้วยความหมั่นไส้ เด็กนั่งดริ้งในร้านก็เยอะแยะแต่ดันมาจิกหัวใช้ฉันอยู่ได้ หึ๋ย --

และฉันก็จำเป็นต้องนั่งชงเหล้าให้เขาอยู่อีกหลายแก้วจนกระทั่งฉันกำลังจะลุกขึ้นจากโซฟา

หมับ~

"ไปไหน?"

โอ้ยไอ้บ้า!ดึงเบาๆก็ได้มั้ย

"ห้องน้ำ"

ฉันตอบเขาแบบเซ็งๆ

"แน่ใจไปว่าห้องน้ำ"

เขาถามอย่างจับผิดจนฉันกรอกตาไปมาอย่างเอือมๆ

"เออสิ ปล่อย"

ฉันพูดพร้อมบิดแขนออกจากมือเขาแต่เขาไม่ยอมปล่อย

"ฉันไม่หนีหรอกน่ะ ฉันไม่ใช่พวกขี้ขลาด"

"เธอมันเจ้าเล่ใครจะไปเชื่อ ขืนเธอหนีไปฉันก็ใช้เธอไม่คุ้มกับรางวัลที่ควรจะได้สิ"

มาว่าฉันเจ้าเล่ไม่ดูตัวเองเลยน่ะและคนอย่างฉันไม่ยอมให้ใครมาว่าฝ่ายเดียวหรอก ฉันถอนหายใจก่อนจะพูดขึ้นเสียงดังๆ

"ไม่ต้องตามไปเฝ้าหรอกอยู่คุยกับเพื่อนไปเถอะ"

และคำพูดของฉันก็เรียกให้เพื่อนของเขาทุกคนหยุดคุยกันและหันมามองเราเป็นตาเดียว

"ไปห้องน้ำแป่บเดียวเองน่ะ"

ฉันพูดพลางยิ้มให้เขาแล้วหลุบตาลงมองที่มือของเขาที่จับแขนฉันอยู่และฉันเชื่อว่าเพื่อนของเขาก็ต้องมองตามสายตาของฉันเหมือนกัน

"อะแฮ่ม คุณตะวันครับอะไรจะ..."

"หุบปากแกเลยน่ะไอ้ไปป์--"

เพื่อนของเขากำลังจะเอ่ยปากแซวแต่นายนั่นพูดแทรกขึ้นก่อนพลางปล่อยมือออกจากแขนฉันทันที ฉันยิ้มชอบใจที่แกล้งเขาได้ก่อนจะลุกขึ้นยืนและไม่ลืมที่จะทิ้งท้ายไว้ให้เพื่อนๆของเขาแซวไอ้บ้านั่นเล่นระหว่างที่ฉันไม่อยู่โดยการก้มลงไปดึงแก้มเขาเหมือนเด็กๆ

จึ้ก~

"เฮ้!"

"เดี๋ยวมาน่ะค้ะหนุ่มน้อย^^"

พูดจบฉันก็หันหลังเดินไป

'หนุ่มน้อยเว้ยยย'

'เรียกกันน่ารักเชียว'

'ฮิ้ววว'

'ไอ้พวกเวร หุบปากให้หมดเลย!'

แล้วก็เป็นเหมือนที่ฉันคิดเพราะฉันได้ยินเสียงแซวของเพื่อนๆเขาดังตามหลังมาติดๆ สมน้ำหน้า ชิ

ฉันเดินออกจากห้องน้ำหลังทำธุระส่วนตัวเสร็จกำลังจะเดินกลับไปที่โต๊ะแต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีผู้ชายคนหนึ่งมายืนดักหน้าฉันไว้ ฉันจำเป็นต้องเงยหน้าไปมองเขาแล้วเขาก็ยิ้มให้ฉันด้วย

"สวัสดีครับ^^"

เขาเอ่ยทักทายฉัน

"เอ่อ ค่ะ"

ฉันตอบเขา

พลางยิ้มบางๆไปให้

"มาคนเดียวเหรอครับ?"

"อ๋อ เปล่าค่ะ"

"ถ้างั้น...มากับแฟน?"

"ปะ..."

"เออ มากับแฟน"

ฉันกำลังจะตอบแต่ก็มีคนพูดแทรกขึ้นมาก่อนทำให้ฉันต้องละสายตาจากผู้ชายคนนั้นมองเลยผ่านไปที่ด้านหลังเขาก็เห็นว่านายตะวันนั่นเองที่เป็นคนพูดแบบนั้น

"มีอะไรหรือเปล่า?"

ตะวันเดินผ่านผู้ชายคนนั้นเข้ามาหาฉันพร้อมกับตวัดแขนโอบไหล่ฉันเฉยเลย

ฟลุ่บ~

"เปล่า"

ฉันตอบเบาๆก่อนจะเหล่ตามองเขาแล้วถอนหายใจ

"ไม่มีก็ดี...ไปเหอะ"

ตะวันพูดก่อนจะออกแรงกระตุกไหล่ฉันที่เขาโอบอยู่ให้เดินไปกับเขาโดยที่เดินผ่านผู้ชายคนนั้นแถมเขายังกระแทกไหล่ผู้ลายคนนั้นจนเซไปด้วย อันพาล!

ปึ้ง~

เขากระแทกประตูรถปิดลงทันทีที่ลากฉันมาถึงรถได้จากนั้นเขาก็เดินไปขึ้นรถฝั่งคนขับทันทีฉันมองหน้าเขาอย่างไม่ชอบใจแต่ก็ไม่คิดจะพูดอะไรเหมือนกัน

"เผลอไม่ได้เลยน่ะ"

แต่เขาก็เป็นคนพูดขึ้นมาก่อนจนฉันต้องหันควับไปมองหน้าเขาอีก

"ไม่หนีกลับแต่หนีไปยั่วผู้ชายว่างั้น"

พูดจาแบบนี้อีกแล้ว ปากหมาอีกแล้วน่ะ!

"นายจะเอาอะไรกับฉันนักหนาห๊ะ ฉันจะยุ่งจะยั่วใครแล้วมันหนักส่วนไหนของนายมากเลยหรือไง!"

ฉันพูดขึ้นอย่างโมโห ตะวันตวัดสายตาคมกริบมาจ้องหน้าฉัน

"ยี่สิบสี่วัน"

"อะไรของนาย"

"เหลือเวลาอีกยี่สิบสี่วันที่เธอจะทำให้ฉันชอบได้แต่ทุกวันนี้ที่เธอทำก็ยิ่งทำให้ฉันไม่มีทางชอบเธอได้ นี่เหรอที่เจ๋งนักเจ๋งหนา กะอีแค่เรื่องแค่นี้ยังทำไม่ได้!"

"แล้วนายรู้ได้ยังไงว่านายไม่ได้เริ่มชอบฉัน"

ฉันถามออกไป

"นายเป็นผู้ชายประเภทปากแข็ง ต่อให้นายพูดว่าไม่ได้ชอบฉันยังไงแต่การแสดงออกของนายมันตรงกันข้ามรู้ตัวบ้างหรือเปล่า"

"ฉันไม่ได้..."

ตะวันขมวดคิ้วเข้มจะพูดปฏิเสธแต่ฉันก็พูดแทรกขึ้นก่อน

"ที่นายพยายามจะทำให้ฉันอยู่ใกล้นาย นายทำเหมือนไม่ชอบที่มีผู้ชายคนอื่นมายุ่งกับฉัน แล้วนายก็อยากที่จะแตะต้องตัวฉัน ที่นายทำทั้งหมดมันก็แสดงออกว่านายเริ่มชอบฉันแล้วรู้มั้ยตะวัน"

ฉันพูดออกไปนายนั่นชะงักกึกพลางทำหน้าครุ่นคิดกับสิ่งที่ฉันพูด

"ไม่มีทาง!"

ก่อนที่เขาจะโพล่งออกมาอีกครั้ง

"นายกำลังหลอกตัวเอง"

"ไม่!ฉันไม่ได้ชอบเธอแน่ๆ"

"นายชอบ"

"ไม่!"

"ชะ..."

หมับ~

"ไม่ ไม่มีทาง ได้ยินมั้ย!"

จู่ๆเขาก็คว้าต้นแขนฉันพลางกระชากให้หันหน้าไปหาเขาแล้วก็ตะคอกใส่ฉันเชิดหน้าจ้องเขาราวกับยืนยันว่ายังไงเขาก็จะต้องชอบฉันตะวันก็จ้องหน้าฉันก่อนจะบีบแขนฉันอย่างแรงจนฉันเผลออุทานออกมาด้วยความเจ็บ

"โอ๊ย!"

"เจ็บ แค่นี้เจ็บเหรอ?"

เขาถามพลางบีบแขนฉันแรงขึ้นก่อนจะตวัดมืออีกข้างมาบีบแขนอีกข้างของฉันไว้เหมือนกัน ฉันไม่เข้าใจเลยทำไมเขาต้องทำแบบนี้กับฉันด้วย!

"ไอ้ตะวัน ไอ้บ้า ไอ้ซาดิสต์ โรคจิต ไอ้...อุ๊บ!"

บ้าที่สุด!จู่ๆเขากระชากฉันเข้าไปจูบปิดปากที่ถูกฉันด่าทอเขาอยู่จนฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจก่อนจะผลักเขาออกแต่ยิ่งฉันผลักเขาก็ยิ่งจูบฉันแรงขึ้นแถมยังใช้ฟันขบลงมาที่ริมฝีปากฉันจนเลือดซิบอีกด้วย

"อื้อ!"

เพี้ยะ~

ฉันฟาดฝ่ามือใส่หน้าเขาทั้งๆที่เขายังจูบฉันอยู่หวังจะให้เขาถอนจูบออกไปแต่ก็ผิดคาดเพราะพอฉันตบเขากลับจ้องหน้าฉันก่อนจะตระบมจูบใส่ฉันทั้งรุนแรงและเร่าร้อนจนฉันแทบหายใจไม่ทันอยู่แล้ว บ้าเอ้ย><

"หึ"

หลังจากที่เขาหนำใจกับการจูบที่บ้าคลั่งของเขาแล้วเขาก็ถอนริมฝีปากออกพลางหัวเราะในลำคอ ฉันยกมือขึ้นเช็ดริมฝีปากที่เจ็บและมีเลือดซิบพลางจ้องหน้าเขาอย่างโกรธเคือง

"แค่นี้ ก็มีดีแค่นี้"

เขาพูดพร้อมกับกวาดสายตามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า

"เธอจะทำให้ใครชอบก็ได้ทั้งนั้นแต่ไม่ใช่ฉัน"

ฉันจ้องหน้าเขาอย่างโกรธจัด

"ต่อให้หนึ่งเดือน สองเดือน หรือเป็นปี เธอก็ไม่มีทางทำได้ เหอะ!"

ทำไมฉันจะทำไมได้ ในเมื่อฉันเคยทำมาแล้วแต่ที่ฉันไม่ทำเพราะฉันไม่อยากทำร้ายใครอีกถ้าไม่จำเป็นแต่ในเมื่อเขาทำร้ายฉันก่อนฉันก็จะเอาคืนเขาบ้าง ฉันจะทำจริงๆแล้ว ฉันให้เวลานายแค่อีกยี่สิบสี่วันที่เหลือนี้เท่านั้นแหละ ฉันจะทำให้นายเสียใจ ฉันจะทำให้นายเจ็บ!