Chapter 10 ไม่ชอบ…ง่ายไป

'ไว้เจอกันน่ะ บาย'

ฉันกดส่งข้อความไลน์ให้ข้าวหอมที่เมื่อกี้เรากำลังแชตกันอยู่แต่ฉันก็ต้องตัดบทเพราะมีสิ่งที่ฉันสนใจในตอนนี้อยู่ข้างหน้า ฉันช้อนตาขึ้นมองไปที่กลุ่มนักศึกษาชายกลุ่มหนึ่งที่ทิ้งตัวลงนั่งบนโต๊ะม้าหินใต้ต้นไม้ถัดจากที่ฉันนั่งอยู่ประมาณสองสามโต๊ะดวงตากลมของฉันมองจ้องไปที่ผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังพูดคุยกับผู้หญิงคนเดียวที่ปะปนมาในกลุ่มด้วย เขายิ้ม เขาหัวเราะ เขาดูมีความสุขดี และฉันไม่อยากเห็นเขามีความสุข!

พรึ่บ~

เมื่อมีความคิดบางอย่างแล่นเข้าหัวสมองฉันก็ผลุดลุกขึ้นจากม้านั่งที่ตัวเองนั่งอยู่ทันที

"ตะวัน วันนี้เราไปกินไอติมกันมั้ย"

"วันนี้เหรอ"

"อื้ม ตั้งแต่นายย้ายคณะมาเราก็ไม่ได้ไปกินด้วยกันเลยน่ะ เนี่ยฉันอุตส่าห์มาชวนนายถึงที่เลยน่ะ"

"อืมตกลงก็ได้ ไปก็ไป"

"ไปด้วยได้มั้ย?"

เสียงของฉันที่พูดแทรกขึ้นเรียกให้ทั้งสองคนหยุดชะงักจริงๆก็ไม่ใช่แค่สองคนนั้นหรอกที่หยุดแต่พวกเพื่อนๆของเขาก็หยุดบทสนทนาแล้วหันมามองทางฉันเหมือนกัน ฉันฉีกยิ้มให้ทุกคนก่อนจะเดินไปหยุดยืนข้างๆตะวันนายนั่นเงยหน้ามองฉันอย่างแปลกใจ

"ฉันก็อยากไปกินไอติม ขอไปด้วยคนน่ะ"

ฉันก้มลงพูดกับเขาพลางยิ้มให้ตะวันเลิ่กคิ้วอย่างแปลกใจแต่ก็ต้องหันไปหาผู้หญิงที่นั่งข้างๆเขาที่เขย่าแขนเขาแล้วถามออกมา

"ใครนะตะวัน?"

ยัยนั่นเอียงคอถามอย่างสงสัย ตะวันก็ยังไม่ทันได้ตอบหรอกเพราะฉันจะตอบเอง

ฟลุ่บ~

ฉันตวัดแขนคล้องคอตะวันพลางโน้มตัวลงไปหาผู้หญิงคนนั้นพลางส่งยิ้มให้เธอ

"ฉันก็เป็น..."

ฉันหยุดคำพูดไว้พลางหันหน้าเข้าไปหาตะวันที่มองฉันด้วยใบหน้าเรียบนิ่งแต่ฉันกลับยิ้มให้พลางบีบจมูกเขาเบาๆ

"นี่เธอ!"

ตะวันจับมือฉันที่บีบจมูกเขาออกพลางจ้องฉันแต่ฉันก็ทำไม่สนใจแล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างๆเขา เรื่องเสแสร้งแบบนี้ไม่ยากสำหรับฉันหรอก เหอะ

"สรุปฉันไปกินด้วยน่ะ กินหลายๆคนสนุกดีออก"

ฉันพูดพลางส่งยิ้มให้เขา ส่วนเพื่อนๆของเขาก็มองเราสองคนด้วยดวงตาแวววาวเป็นประกายดูก็รู้ว่าคิดอะไรอยู่แต่ไอ้คนข้างๆฉันนี่สินั่งนิ่งเป็นรูปปั้นเลย

"ตะวัน ฉันไปด้วยน่ะ"

เมื่อเห็นว่าเขานิ่งฉันก็เริ่มหมั่นไส้ขึ้นมามากขึ้นแล้วแหละ ทีอยู่ต่อหน้าคนอื่นนี่ไม่แสดงความร้ายกาจออกมาเลยน่ะ ฉันสอดแขนเข้าไปคล้องแขนเขาก่อนจะเอนหัวไปซบไหล่เขาแล้วพูดแบบอ้อนๆ