Chapter 8 ดูแลตัวเองได้

17.00 น.

ตอนนี้ก็ได้เวลาแข่งรถแล้วฉันมารวมตัวกับทุกคนในซุ้มเหมือนเดิม ส่วนแทนกับตะวันก็ลงไปในสนามหลังจากการแสดงเล็กน้อยจบลง ซึ่งการแสดงนั้นก็คือการเต้นโคโยตี้บนรถเครื่องเสียงคันหรูซึ่งโคโยตี้สาวคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเลย ยัยแจนนั่นแหละ

บรื้นนน~

เมื่อหญิงสาวสวยที่ยืนอยู่ระหว่างกลางตรงหน้ารถทั้งสองคันของแทนและตะวันสะบัดธงสีแดงทั้งสองข้างลงนั่นคือสัญญาณให้รถแข่งทั้งสองคันพุ่งทะยานออกไปด้านหน้าทันที ฉันและทุกคนในสนามต่างจดจ้องไปที่รถทั้งสองคันอย่างไม่วางตา ฉันหวังว่าแทนจะชนะเขาน่ะ ><

ฟลุ่บ~

"คู่นี้สูสีน่ะ"

เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับเก้าอี้ตัวข้างๆฉันซึ่งเคยเป็นที่นั่งของแทนมีคนทิ้งตัวลงนั่งทำให้ฉันละสายตามามองเขา

"ตะวัน กับ แทน เธอว่าใครจะชนะ?"

ไดม่อนนั่นเองที่ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆฉันเขาเอียงคอถามฉันแล้วฉันก็ตอบเขาไป

"ก็ต้องแทนสิ"

"นั่นสิน่ะ ฉันก็ถามแปลกเธอมากับแทนเธอก็ต้องเชียร์ให้มันชนะสิเนอะ"

เขายิ้มให้ฉันพลางมองลงไปในสนาม

"แต่ดูหน้าเธอไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่น่ะ"

เขาหันมาพูดกับฉันอีกครั้ง หน้าฉันนี่น่ะไม่ค่อยมั่นใจ ฉันมั่นใจออกน่ะมั่นใจว่าแทนจะต้องชนะ ยังไงแทนก็ต้องชนะนายนั่นเพราะฉันอยากเห็นเขาแพ้

"ฉันมั่นใจว่าแทนจะชนะ"

ฉันตอบออกไปพลางหันหน้าลงมองไปในสนามอีกครั้ง รถของทั้งคู่ขับเคลื่อนด้วยความเร็วผ่านจุดที่ฉันนั่งอยู่ไปรอบนึงแล้วก็เหลืออีกแค่รอบเดียวเท่านั้นที่เราจะรู้ผลว่าใครจะชนะ

"สักหน่อยมั้ย?"

ไดม่อนพูดขึ้นพลางยื่นกระป๋องเบียร์มาตรงหน้าฉัน ฉันหลุบตาลงมองมันก่อนจะรับมันมาถือไว้

"เธอนี่ก็เข้ากับคนง่ายดีน่ะ"

เขาพูดกับฉันพลางยิ้มให้ ฉันเอียงคอมองเขา

"ง่าย?"

"เฮ้ๆ อย่าเข้าใจผิดฉันไม่ได้ว่าเธอแบบนั้น"

ไดม่อนรีบโบกมือปฏิเสธพัลวันเมื่อเห็นว่าฉันเหมือนจะเข้าใจในคำพูดเขาผิดไป

"เหรอ ฉันก็คิดว่าผู้ชายทุกคนมองว่าฉันเป็นคนง่ายเหมือนกันหมด"

"เห้ย ทำไมมองฉันในแง่ร้ายจัง ฉันแค่คิดว่าเธอเฟรนลี่ดี ไม่งี่เง่าด้วย ไม่มีใครเขามองเธอแบบนั้นหรอก"

มีสิ!ทำไมจะไม่มีล่ะ ก็ไอ้บ้าตะวันนั่นไง

"เห้ย มากันแล้วเว้ย"

เสียงเอะอะดังขึ้นอีกครั้งเรียกให้ฉันกับไดม่อนหยุดสนทนากันพลางหันไปมองในสนาม รถสีน้ำเงินของแทนนำมาก่อนทำให้ฉันเผลอยิ้มออกมาคิดว่ายังไงแทนก็ชนะแน่ๆ

พรึ่บ~

ฉันลุกขึ้นยืนจับจ้องไปที่สนามอย่างร้อนรนพลางพึมพำชื่อแทนออกมาเพราะในใจฉันภาวนาอยู่ว่าแทนต้องชนะ

"แทน..."

นายต้องชนะ

"อย่าด่วนสรุปไป...ตะวันมันไม่หมูหรอก"

แต่เสียงพูดของไดม่อนที่นั่งอยู่ที่เดิมก็พูดขึ้นอีกทำให้ฉันหันไปมองเขาด้วยความสงสัย ไดม่อนกระตุกยิ้มพลางพยักเพยิดไปในสนามฉันขมวดคิ้วก่อนจะหันกลับไปมองในสนาม และนั่นก็เป็นจังหวะเดียวกับที่รถของทั้งคู่แล่นสูสีกันเข้ามาที่โค้งสุดท้ายและ

บรื้นนน~

เห้ย ไม่น่ะ!

เอี้ยดดด~

เฮฮฮฮ~

ฉันเบิกตากว้างเมื่อถึงตรงโค้งสุดท้ายจู่ๆรถของนายตะวันก็เร่งสปีดขึ้นมาแซงรถของแทนและพุ่งทยานเข้าสู่เส้นชัยนำแทนไปเพียงแค่ไม่กี่วินาที ฉันอึ้งกับภาพที่เห็น เมื่อรถคันที่เข้าเส้นชัยก่อนดันเป็นรถของเขา...ตะวัน

"ฮ่ะๆ บอกแล้ว ไอ้นี่ชอบเล่นแบบนี้ทุกที"

ไดม่อนหัวเราะออกมาพลางลุกขึ้นมายืนข้างๆฉันและตบบ่าฉันเบาๆเขาชอบใจที่เขาพูดถูกว่าตะวันไม่หมู เขาเล่นทีเผลอชัดๆเขาแกล้งให้แทนตายใจว่าจะชนะและชะล่าใจก่อนจะสปีดตัวขึ้นแซงในโค้งสุดท้ายแบบนี้ทั้งที่ในระยะโค้งไม่มีใครเขาเหยียบคันเร่งพุ่งทะยานแบบนี้หรอกมันเสี่ยงจะตายไป เขามันบ้าที่สุดเลย ให้ตายเหอะ!

ปึ้ง~

เสียงประตูรถที่ถูกกระแทกลงอย่างแรงด้วยฝีมือของแทนเขาดูหงุดหงิดและโมโหมากส่วนไอ้บ้าตะวันนะเหรอ...

เขาก็เดินยิ้มร่าเข้ามาในซุ้มแล้วน่ะสิ เขาเดินผ่านฉันพลางกระตุกยิ้มยียวนใส่ฉันส่วนแทนก็เดินตามขึ้นมาในซุ้ม

"อ่ะ รางวัลของแก"

ไดม่อนหยิบกระเป๋าใบเล็กใบหนึ่งส่งให้ตะวันซึ่งฉันคิดว่าในนั้นก็คงเป็นเงินเดิมพันจำนวนหนึ่งนั่นแหละ ตะวันหลุบตาลงมองกระเป๋าใบนั้นแล้วรับมันมาถือไว้ก่อนจะพูดขึ้น

"ขอเปลี่ยนของรางวัล"

และสิ่งที่เขาพูดทำให้ไดม่อนและเพื่อนๆมองหน้าเขาอย่างสงสัยจริงๆก็ไม่ใช่แค่คนพวกนั้นหรอกฉันกับแทนก็ยังสงสัยไปด้วยเลย

"กฎของที่นี่ ผู้ชนะมีสิทธิ์ทุกอย่างใช่มั้ยล่ะ"

"ก็เออ แต่ว่าไม่เอาเงินแล้วแกจะเอาอะไร?"

ไดม่อนถาม ตะวัยยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะโยนกระเป๋าเงินใบนั้นให้แทนส่วนแทนก็เผลอรับมันอย่างไม่ทันตั้งตัว

พรึ่บ~

"เงินของแกฉันไม่อยากได้แล้วว่ะ"

"แล้วแกจะเอาอะไรวะ?"

แทนถามอย่างงงๆ ส่วนอีตานั่นก็ไม่ยอมตอบเขาได้แต่ยิ้มออกมาก่อนที่จะ...

หมับ~

"อ๊ะ"

ฝ่ามือหนาของตะวันคว้าข้อมือฉันพร้อมกับกระชากเข้าหาตัวเขาอย่างรวดเร็วแล้วตวัดแขนโอบไหล่ฉันไว้ทันที

"อะไร ทำอะไรของนาย ห๊ะ!"

ฉันหันไปมองเขาตาขวางพลางแกะมือเขาออกจากไหล่ฉันแต่เขาก็ไม่ปล่อย

"ฉันขอเปลี่ยนของรางวัลเป็นยัยนี่แทน"

ห๊ะ?

"อะไรน่ะ!"

เสียงเพื่อนของเขาร้องอุทานออกมาพร้อมกัน ก็คงไม่มีใครคิดไงว่าเขาจะเล่นบ้าๆแบบนี้

"ไม่ตลก เอาเดิมพันของแกไป!"

แทนพูดพร้อมกับโยนกระเป๋าให้ตะวัน นายนั่นรับมันก่อนจะโยนมันกลับไปให้แทนอีกครั้ง นี่เขาเล่นบ้าอะไรว่ะเนี่ย นั่นเงินน่ะ ทำไมโยนกันไปโยนกันมาเหมือนมันไม่มีค่าอะไรเลยเล่า!

"ฉันจะเอายัยนี่"

"เห้ย!"

พรึ่บ~

"ฉันมีสิทธิ์ป้ะว่ะ"

เขาพูดพร้อมกับกระชากฉันเดินถอยหลังไปหนึ่งก้าวในจังหวะที่แทนจะเข้ามาคว้าข้อมือฉัน พลางกระตุกยิ้มอย่างกวนประสาท

"ฉันชนะ ฉันมีสิทธิ์เรียกรางวัลจากคนแพ้"

"แต่ตอนแรกมันเป็นเงินเว้ย!"

"แต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้วว่ะ"

"แก!"

แทนคงทนคำพูดกับใบหน้ามึนตึงกวนประสาทของไอ้บ้านี่ไม่ไหวเขาถลาเข้ามาหาตะวันอย่างเอาเรื่องจนฉันต้องห้ามไว้

"แทนอย่า!"

ที่ฉันห้ามไม่ใช่อะไรหรอก ฉันรู้ว่าคนในซุ้มนี้เป็นเพื่อนเขาถ้ามีเรื่องกันต่อให้ไอ้บ้านี่เป็นคนผิดหรือเป็นคนเริ่มเรื่องขึ้นมายังไงเพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อน เข้าใจใช่มั้ย ฉันไม่อยากให้แทนมีเรื่องและฉันคิดว่าฉันรับมือกับไอ้บ้านี่ได้

"ลูกโซ่!"

"ไม่เป็นไรแทน"

ฉันส่ายหน้าให้เขาเบาๆก่อนจะหันควับไปมองหน้าตะวันที่จู่ๆก็บีบไหล่ฉันอย่างแรง

"ฉันดูแลตัวเองได้"