Chapter 7 จะตบก็เอาดิ!

ตอนนี้ฉันเดินตามแทนเข้ามาในสนามแข่งรถแห่งหนึ่งหลังจากที่ฉันแกล้งให้เขานั่งรอฉันแต่งตัวเกือบสามชั่วโมงจนพอใกล้ได้เวลาแข่งฉันถึงได้เลิกแกล้งเขา แทนพาฉันเดินตรงไปที่ซุ้มแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลนักและฉันคิดว่าน่าจะเป็นที่พักของเจ้าของที่นี่แล้วก็พวกคนสนิทของเขาเหมือนที่อื่นๆนั่นแหละ

"ไง"

เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นจากทางด้านหลังก่อนจะมีร่างสูงของผู้ชายคนหนึ่งเดินมาตบบ่าแทนเบาๆจากทางด้านหลังเขาทักแทนสั้นๆพลางเหลือบมามองฉัน

"พากองเชียร์มาด้วยหรือไง"

เขาพูดแซวออกมาแทนยิ้มพลางพูดโต้ตอบกับเขา

"ก็พาไปทุกที่อยู่แล้ว"

"ขาดไม่ได้ ว่างั้นเถอะ"

แทนกระตุกยิ้มเป็นคำตอบ ก่อนจะพูดขึ้นอีก

"ว่าแต่...คู่แข่งฉันล่ะมารึยัง"

"มาสักพักแล้ว นั่งอยู่ในซุ้ม ตามมาดิ"

เขาพูดจบพลางหันมาขยิบตาให้ฉันทีนึงก่อนจะเดินนำหน้าพวกเราไป แทนหันมาจับมือฉันแล้วดึงให้เดินตามเขาไปอีกที

จนเมื่อเดินเข้าไปในซุ้มทุกคนในนั้นก็ทักทายกับเราแบบเป็นกันเอง ฉันยิ้มให้ทุกคนก่อนจะชะงักเมื่อเหลือบไปเห็นใครคนหนึ่งที่นั่งถัดจากคนที่ชื่อเพิร์ธ

นั่นมัน!

"ลูกโซ่"

"ห๊ะ"

ฉันสะดุ้งเมื่อแทนเขย่าแขนฉันพลางเรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นฉันหันควับไปมองหน้าเขาส่วนแทนก็เลิกคิ้วมองฉันอย่างแปลกใจ

"เป็นอะไรฉันเรียกตั้งหลายครั้ง"

"อะ อ๋อ เปล่าๆ นายมีอะไรเหรอ"

ฉันกระพริบตาเรียกสติที่ไม่รู้ว่าหลุดลอยไปไหนให้กลับมาพลางถามเขา

"ก็จะบอกว่า ไอ้หมอนั่นนะ"

แทนพูดพลางพยักเพยิดไปทางผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆคนชื่อเพิร์ธแถมตอนนี้เขาก็กำลังมองมาที่ฉันด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

"คู่แข่งฉัน"

"คู่แข่งนาย?"

"อื้ม มันชื่อตะวัน"

ชื่อตะวัน งั้นเหรอ...

"แทน ลูกโซ่ นั่งก่อนสิ ยังไม่ถึงเวลาเลย"

เราสองคนจบบทสนทนาไว้แค่นั้นเมื่อไดม่อนพูดเชิญให้พวกเราไปนั่งที่เก้าอี้นวมเพื่อรอเวลาแข่ง แทนดึงมือฉันให้ไปนั่งลงแต่ฉันไม่เข้าใจว่าทำไม!ทำไมต้องเป็นฝั่งตรงข้ามกับไอ้บ้าตะวันนั่นด้วย?

ฟลุ่บ~

แล้วนายตะวันก็สร้างความอึดอัดให้กับฉันเป็นอย่างมากเพราะเขาเอาแต่จ้องหน้าฉันไม่เลิกจ้องเหมือนที่เขาเคยจ้องโดยไม่แคร์ว่าใครในที่นี้จะคิดยังไงกับสายตาของเขาที่มองฉันจนกระทั่งแทนตวัดสายตาคมไปมองเขาตะวันถึงละสายตาจากฉันมองไปที่แทน

"มองอะไร?"

แทนเลิกคิ้วถามเขาทันทีอย่างไม่ค่อยถูกชะตา ตะวันยกยิ้มมุมปากก่อนจะพูดขึ้น

"ก็แค่มอง ไม่บุบสลายตรงไหนหรอกมั้ง"

พูดจา กวน...!

"เห้ยๆ อย่าเพิ่งปะทะกัน มีอะไรไว้ไปในสนามดีกว่าว่ะ"

แล้วเสียงของไดม่อนเจ้าของสนามที่นั่งมองเหตุการณ์ตรงหน้าอยู่สักพักก็พูดขึ้น เหมือนระฆังห้ามยกยังไงยังงั้นเพราะว่าแทนถอนหายใจฟึดฟัดก่อนจะหันไปพยักเพยิดกับไดม่อนแล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างขัดใจ ส่วนนายนั่นนะน่ะ...

"ตะวันค่ะ"

ฉันก็เพิ่งสังเกตุเห็นว่าด้านข้างตัวของเขามีร่างบางเซ็กซี่ของผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเรียกแทนตัวเองว่า'แจน'เธอนั่งอยู่บนที่เท้าแขนของเก้าอี้นวมตัวที่เขานั่งเธอพูดขึ้นพลางเลื่อนมือไปคล้องคอเขาไว้ ยัยนี่ก็คงอยู่ตรงนี้ตั้งแต่แรกแล้วแหละเพียงแต่ฉันไม่ได้สนใจอะไรไง ยัยนั่นยื่นแก้วเครื่องดื่มให้เขาแล้วเขาก็รับมันมาดื่มอย่างไม่ปฏิเสธ ฉันอดไม่ได้ที่จะมองสภาพของผู้หญิงคนนั้นทั้งการแต่งตัวที่เซ็กซี่เว้านู่นเว้านี้โชว์ผิวขาวเนียนเกือบจะหมดทุกส่วนอยู่แล้วการแต่งหน้าที่เข้มซะยิ่งกว่าฉันดูยังไงก็ไม่ได้ต่างจากฉันเท่าไหร่หรอกอีกอย่างน่ะกริยาการแสดงออกที่ถึงเนื้อตัวผู้ชายดูยัยนี่จะมีมากกว่าฉันด้วยซ้ำแต่ก็ไม่ยักเห็นนายนั่นมองเธอเหมือนที่มองฉันเลยสักนิด มองฉันทีนี่ยังกับจะฆ่าให้ตายไม่รู้ฉันไปทำบ้าอะไรให้เขาเกลียดนักหนาเหมือนกัน ชิ

16.40 น.

ตอนนี้ก็ใกล้เวลาห้าโมงเย็นซึ่งเป็นเวลาที่แทนจะแข่งรถกับตะวัน ฉันก็เลยแยกตัวมาเข้าห้องน้ำหลังจากทนนั่งอึดอัดเพราะสายตาของเขาแล้วก็ของยัยแจนผู้หญิงที่นั่งสิงอยู่ข้างๆเขานั่นแหละยัยนั่นก็มองจิกฉันอยู่เป็นระยะๆด้วย

แอด~

หลังจากที่ทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้วฉันก็เดินออกมาจากห้องน้ำฉันชะงักนิกนึงเมื่อเหลือบไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนพิงอ่างล่างมือหน้ากระจกอยู่ ฉันกรอกตาขึ้นลงเมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นก็คือยัยคนที่นัวเนียอยู่กับไอ้บ้าตะวันนั่นแหละก่อนจะเดินไปที่หน้ากระจกแล้วเปิดน้ำล้างมือโดยไม่สนใจยัยนั่นที่ยืนจ้องฉันอยู่จนยัยนั่นส่งเสียงฟึดฟัดแล้วหันหน้าเข้าหากระจกพลางมองหน้าฉันผ่านกระจก

เหอะ ท่าทางจะประสาท!

"ตะวันน่ะ...ของฉัน"

จู่ๆเธอก็พูดขึ้นฉันช้อนตาขึ้นมองเธอผ่านกระจกตรงหน้าก่อนจะส่ายหัวแบบเอือมๆ คือไอ้ที่มองๆจ้องๆแล้วก็ทำท่าทางประสาทนี่คือจะบอกแค่นี้?

"บอกเพื่อ?"

"ฉันเห็นว่าเธอยั่วเขา!"

ยั่ว!ฉันเนี่ยน่ะยั่วเขา?เอาอะไรมาพูด ฉันนั่งของฉันอยู่เฉยๆยังไม่ทันทำอะไรเลยแล้วอีกอย่างไอ้คนที่ยั่วคงไม่ใช่ฉันมั้ง

"เธอไม่ใช่เหรอที่ยั่ว"

ฉันพูดพร้อมกับปิดน้ำและจะเดินออกจากที่นี่แต่ยัยนั่นก็เข้ามาขวาง

กึก~

"กล้าต่อปากต่อคำกับฉันเหรอ!"

ทำไมจะไม่กล้าล่ะ!"

"ฉันไม่อยากเสียเวลากับเรื่องไร้สาระ หลบ" ฉันพูดพร้อมกับบอกให้เธอหลีกทางให้แต่ยัยนั่นก็ยังยืนปักหลักขวางอยู่กับที่ นี่สรุปจะหาเรื่องกันให้ได้ใช่ป้ะ -*-

"อย่ามายุ่งกับตะวันของฉัน!"

ยัยนั่นกัดฟันกรอดพูดกับฉัน แต่ขอโทษเถอะฉันยังไม่ได้ยุ่งอะไรกับเขาสักนิดเลยด้วยซ้ำ หวงไม่ลืมหูลืมตาอยู่ได้น่าหมั่นไส้!

"เธอไม่รู้เหรอ..."

และเพราะฉันหมั่นไส้ ฉันก็เลยพูดแบบนี้ออกไป

"มีแต่เขานั่นแหละที่เข้ามายุ่งกับฉันก่อน"

"นี่แก!"

"ฉันพูดจริงๆน่ะ ฉันรู้ว่าเธอก็เห็นสายตาที่เขามองฉันตลอดเวลา อันนี้มันก็ช่วยไม่ได้น่ะฉันห้ามไม่ให้ใครมองฉันไม่ได้หรอก"

"พูดแบบนี้จะไม่เลิกยุ่งใช่ป้ะ หน้าด้าน!"

"ด่าตัวเองทำไม แจน?"

"กวนตีนเหรอ ห๊ะ"

ยัยนั่นถลาเข้ามาหาฉันพลางง้างมือขึ้นจะตบฉันแต่คนอย่างฉันก็ไม่ใช่ว่าจะยอมใครง่ายๆไง

กึก~

ยัยนั่นชะงักเมื่อฉันใช้มือดันไหล่เธอจนเซถอยหลังพร้อมกับง้างฝ่ามือขึ้นเหมือนกัน

"จะตบก็เอาดิ แลกกัน!"

"แก!"

"ถอย!"

พลั่ก~

ยัยนี่ก็แค่นี้แหละ!ดูแค่นี้ก็รู้ว่าไม่ใช่พวกแน่อะไรนักหนา พอเห็นว่าฉันสู้ก็ไม่กล้า เห่าแต่ไม่กัด! ฉันเบะปากใส่เธอพลางผลักเธอไปให้พ้นทางแล้วเดินผ่านเธอไป ก่อนจะหยุดชะงักแล้วหันไปมองหน้ายัยแจนที่ยืนกำมือแน่นอย่างโกรธจัดและมองมาทางฉัน

"แนะนำให้น่ะ...ถ้าไม่อยากให้ไอ้บ้านั่นมองฉันก็ไปควักลูกตามันซะ!"