Chapter 3 เตรียมใจไว้ให้ดี

ฟลุ่บ~

ฉันทิ้งตัวลงนั่งบนม้านั่งข้างๆคณะด้วยอารมณ์ที่ยังขุ่นมัวอยู่พลางถอนหายใจออกมาอย่างแรง ตอนนี้ก็ยังไม่ได้เวลาเข้าคลาสเรียนเลยเพราะฉันออกมาจากโรงอาหารก่อนเวลาและข้าวปลาก็ไม่ได้กินด้วยไง ฉันถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมากะว่าจะแชตไลน์หาเพื่อนๆแก๊งแบดเกิร์ดของฉันเพื่อฆ่าเวลาไปพลางๆ

กึก~

แต่ฉันก็ยังไม่ทันได้ทำอะไรฉันก็ต้องชะงักเมื่อจู่ๆมีใครคนหนึ่งทิ้งตัวลงนั่งที่ฝั่งตรงข้ามฉัน ฉันก็เลยต้องละสายตาจากหน้าจอมือถือมองไปตรงหน้าแทน

ผู้ชายคนนี้...

ใช่ คนที่ทิ้งตัวลงนั่งตรงหน้าฉันเป็นผู้ชายและถ้าฉันจำไม่ผิดเขาก็คือคนที่มองฉันด้วยสายตาเชิงตำหนิคนนั้นดวงตาคมคู่นี้ฉันจำได้ไม่ผิดแน่ ฉันมองเขาอย่างสงสัยส่วนเขาก็มองฉันเหมือนกัน

"..."

มองแต่ไม่พูดอะไร...สักคำ

"..."

ที่นิ่งเงียบนี่เขาต้องการอะไร ทำไมไม่พูดล่ะ

"..."

ฉันไม่ชอบสายตานิ่งแบบนี้มันอึดอัด!

พรึ่บ~

ในที่สุดฉันก็ทนไม่ได้ ฉันอึดอัดจริงๆกับสายตาของเขาฉันไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรถึงได้มานั่งจ้องหน้ากันอยู่ได้แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่สนแล้วฉันไม่ใช่หุ่นที่จะมานั่งนิ่งให้เขาจ้องอยู่แบบนี้ ฉันก็เลยตัดสินใจลุกขึ้นยืนแต่ทว่า...

หมับ~

มือหนาของเขากลับตวัดมาคว้าข้อมือของฉันไว้ดวงตาคมของเขาก็ยังคงมองฉันอยู่

"ปล่อย"

ฉันพูดเสียงขุ่นพลางปรายตามองมือของเขาที่ยังคงจับข้อมือฉันอยู่นายนั่นก็แค่ไล่สายตามองตามสายตาฉันก่อนจะตวัดมันกลับมามองฉันเหมือนเดิม อะไรของเขากันน่ะมองอยู่ได้!

"ระวังจะตาบอดไม่รู้ตัว"

ฉันพูดและฉันรู้ว่าเขาก็เข้าใจความหมายของฉัน ฉันหมายถึงว่าถ้าเขายังมองไม่เลิกฉันอาจจะเอานิ้วทิ่มตาเขาให้บอดไปเลยก็ได้ไง ฮึ่ย--*

"หึ"

ไม่มีคำพูดใดๆเปล่งออกมาจากปากเขามีเพียงแต่เสียงหัวเราะในลำคอเขาเลิกคิ้วให้ฉันอย่างกวนประสาท

"เห้ย ฉันอารมณ์ไม่ดีก็น่าจะรู้ จะมากวนประสาทเพื่อ?"

ฉันพูดกลับไปอีกพลางบิดข้อมือออกจากเขาแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย

"อยากโดนตบเหรอ!"

ฉันถามเขาอย่างเอาเรื่อง และนั่นก็ทำให้เขากระตุกยิ้มแล้วยอมพ่นคำพูดออกมาสักที นึกว่าใบ้กินไปซะละ

"หึ ตบด้วยอะไรล่ะ มือหรือปาก?"

แต่ดูสิ่งที่เขาพูดออกมาสิ พูดอย่างงี้หุบปากเหมือนเดิมเถอะ --

"ลองมั้ยล่ะ?"

"ลอง..."

เพี้ยะ~

ไม่รอให้เขาพูดจบด้วยสายตาและท่าทางที่แสดงออกว่าท้าทายฉันก็ทำให้ฉันฟาดฝ่ามือใส่หน้าเขา หน้าของเขาสะบัดไปเล็กน้อยเพราะฉันยังฟาดไม่เต็มแรงก็แค่ระดับหนึ่งเท่านั้น นายนั่นหันหน้ากลับมามองฉันพลางใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มตัวเองข้างที่โดนตบไปหมาดๆ

"นี่แค่เบาๆน่ะ ถ้าไม่ปล่อย อะ อุ้บ!"

เห้ย!อะ อะไรเนี่ย?

ฉันเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อจู่ๆเขาก็ลุกพรวดขึ้นพลางกระชากข้อมือของฉันเข้าหาเขาแล้วเขาก็ประกบริมฝีปากลงบนปากฉันหยุดคำพูดทั้งหมดของฉันเอาไว้โดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัวแล้วก็แทบจะไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ดวงตากลมโตของฉันสอดประสานกับดวงตาคมของเขาในระยะใกล้และริมฝีปากของเราก็ประกบกันอยู่อย่างแนบชิดแล้วด้วย บ้าเอ้ย!

พลั่ก~

"ไอ้...!"

ทันทีที่ฉันรวบรวมสติได้ฉันก็ผลักเขาออกอย่างแรงพลางฟาดฝ่ามือใส่หน้าเขาอีกรอบแต่เขาดันคว้าไว้ทันฉันอ้าปากจะด่าเขาแต่เขาก็พูดสวนขึ้นมาก่อน

"ตบมา...ก็จูบกลับ แฟร์ๆ"

แฟร์บ้าแฟร์บออะไรว่ะ ไอ้บ้านี่มือไวใจเร็วชะมัดเลยให้ตายเหอะ เขาแน่มาจากไหนคิดจะจูบใครก็ได้เหรอไงเจอผู้หญิงครั้งแรกยังไม่ทันทำความรู้จักก็จับจูบซะงั้นแหละ ทุเรศที่สุด! ฉันจ้องหน้าเขาตาขวางพลางกระชากข้อมือข้างที่ถูกเขาจับออกอย่างแรง

"ไม่เป็นไร...ถือว่าให้หมามันเลียปากเล่น"

ฉันพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆพยายามทำตัวให้ไม่รู้สึกรู้สาอะไรทั้งที่ในใจฉันอยากจะกระชากหัวเขาลงมาตบซ้ำๆ คนประเภทนี้ก็คงคล้ายๆกับพวกโรคจิตที่ชอบโชว์ของลับถ้าเราวิ่งหนีมันก็จะยิ่งได้ใจเพราะฉะนั้นฉันจะต้องไม่โวยวายไม่สติแตกฉันจะต้องนิ่ง นิ่งให้มากที่สุด

"ทำบุญทำทาน"

พูดจบฉันก็จะเดินออกไปจากตรงนี้ทันทีแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเสียงทุ้มของเขาพูดขึ้นอีกครั้ง

กึก~

"ไม่ถือสาอะไรก็ดี"

ควับ~

ฉันตวัดสายตามองหน้าเขา

"เพราะเมื่อกี้น่ะ...ฉันแค่เล่นเกม"

เล่นเกม เล่นเกมเนี่ยน่ะ!

"พอดีพนันกับเพื่อนไว้..."

เขาพูดพร้อมพยักเพยิดไปอีกทางฉันมองตามก็เห็นว่ามีกลุ่มผู้ชายสามสี่คนยืนกันอยู่ไม่ไกลนักพวกนั้นกำลังทำท่าทีเหมือนชื่นชมเขาอยู่ในทีทำให้ฉันกัดฟันด้วยความโกรธ เล่นเกมเหรอ? พนันกับเพื่อนเหรอ?

ควับ~

ฉันตวัดสายตามองหน้าเขาอีกครั้ง

"ง่ายเหมือนที่พวกมันว่าจริงๆอ่ะน่ะ ไม่ทันรู้จักก็ได้จูบ..."

"เห้ย!"

ฉันขึ้นเสียงใส่เขา เขาดูถูกฉัน!เขาหาว่าฉันง่ายทั้งที่เป็นเขาเองที่เล่นทีเผลอฉวยโอกาสกระชากฉันเข้าไปจูบหน้าด้านๆแบบนั้นไม่ใช่เหรอ ไม่คิดเลยน่ะว่าผู้ชายหน้าตานิ่งๆแบบเขาจะนิสัยเสียปากเสียได้ขนาดนี้!

"แล้วถ้ารู้จักก็คงได้..."

เขาพูดพร้อมกับหยุดคำพูดไว้แต่กลับใช้สายตามองฉันไล่มาตั้งแต่ใบหน้าลงไปเรื่อยๆ

หมับ~

แล้วฉันก็ใช้ฝ่ามือคว้าหมับเข้าที่คางของเขาในจังหวะที่สายตาของเขาหยุดอยู่ที่ช่วงอกของฉันพลางบีบมันแรงๆส่งอารมณ์ที่โมโหทั้งหมดลงไปที่ปลายนิ้วพลางจ้องหน้าเขา

"ปากหมา เห่าไม่เลือก!"

"หึ"

เขาหัวเราะในลำคอพลางปัดมือฉันที่บีบคางเขาออก

"บอกตรงๆ ฉันไม่ชอบผู้หญิงแบบนี้เลยว่ะ"

เขาพูดพลางจ้องหน้าฉันกลับ ไม่ชอบก็ไม่ต้องชอบสิ ไม่ได้ขอให้มาชอบเว้ย!

"เขาลือกันว่าเธอเจ๋ง"

"เจ๋งไม่เจ๋ง หนักหัวนายหรือเปล่าล่ะ?"

ฉันถามตอกกลับไป ฉันจะเป็นยังไงมันก็ตัวฉันป้ะ

"เล่นเกมกันมั้ย...ลูกโซ่"

รู้จักฉันด้วยสิน่ะ เหอะ!

"หนึ่งเดือน...ทำให้ฉันชอบเธอให้ได้"

"ไร้สาระสิ้นดี เหอะ"

ทำไมฉันจะต้องทำให้เขาชอบฉันด้วย ใครไม่ชอบฉันก็ไม่แคร์อยู่แล้วไง ฉันอยู่ของฉันได้

"ทำไม่ได้ ไหนว่าเจ๋ง"

"ไม่ใช่ทำไม่ได้แต่ไม่ทำ ไม่จำเป็นต้องทำ จบน่ะ"

"ก็ฉันอยากลอง หรือเธอไม่กล้า..."

ว่าไงน่ะ? ทำไมจะไม่กล้าล่ะ

"นายใจแข็งพอหรือเปล่าล่ะ?"

ฉันถามเขานายนั่นเลิ่กคิ้ว

"ถึงเวลานั้นถ้าเกิดติดใจฉัน...ฉันไม่เอานายน่ะ ไม่อยากมานั่งสมเพชที่หลัง"

"หึ ถือว่าเธอรับคำท้าน่ะ"

เขาพูดพร้อมยื่นมือมาตรงหน้าฉัน ฉันมองมือเขาก่อนจะปัดมือเขาทิ้ง

"เตรียมใจไว้ดีๆแล้วกันล่ะ"