Chapter 2 เล่นไปกี่ท่า…กี่คน

'วันนี้คนในโรงอาหารเยอะชะมัดเลย'

ฉันบ่นอุบในใจพลางทิ้งตัวลงนั่งที่โต๊ะยาวภายในโรงอาหารกับเพื่อนร่วมคณะกลุ่มหนึ่งของฉัน ฉันมีเพื่อนร่วมคณะที่พอคุยกันได้อยู่สี่ห้าคน ส่วนเพื่อนที่ฉันสนิทมากจริงๆกลับเรียนกันอยู่ต่างคณะแต่เพราะเราทำงานอยู่ที่'พาราไดส์ผับ'เหมือนกันก็มีอยู่สามคนคือ'ข้าวหอม ปลายฟ้า แล้วก็ยาหยี'เราสามคนมีนิสัยใจคอไม่ต่างกันเท่าไหร่พวกเราเป็นพวกไม่เสแสร้งไม่ยอมคนบางครั้งก็ร้ายบางครั้งก็แรงไม่ได้มีนิสัยเหมือนนางเอกในนิยายหรือละครทั่วๆไปพวกเราจึงถูกตั้งฉายาว่าพวก'Badgirls'ความหมายก็คงพอรู้กันอยู่นะน่ะก็ไม่ได้ต่างอะไรจากพวกแบดบอยมากนักพวกเราค่อนข้างเป็นที่รู้จักของคนในมหาวิทยาลัยแต่ก็ด้วยชื่อเสียงที่ค่อนไปทางลบโดยเฉพาะพวกนักศึกษาชายที่ชอบเที่ยวกลางคืนบางคนก็เอาพวกเราไปพูดเสียๆหายๆบางคนยังไม่ทันได้คุยกันด้วยซ้ำก็เอาไปเมาท์ว่าเคยนอนด้วยกันก็มีแต่พวกฉันก็ไม่ได้นอยด์อะไรมากหรอกเพราะมันก็แค่คำนินทาที่พูดกันปากต่อปากไอ้ครั้นจะให้เราคอยไปอธิบายว่ามันไม่ใช่ก็คงจะเหนื่อยเกินไป ก็น่ะ ถ้าไม่ได้ยินกับหูตัวเองก็แล้วไปแต่ถ้าได้ยินเมื่อไหร่...ก็ต้องมีเลือดกลบปากกันบ้างเป็นธรรมดา

"อุ๊ย วันนี้กินข้าวมันไก่เลยน่ะลูกโซ่"

เสียงเพื่อนหญิงคนหนึ่งที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับฉันพูดขึ้นพลางมองจานข้าวมันไก่ตรงหน้าฉัน

"ไม่กลัวอ้วนเหรอไง?"

เธอถามแล้วฉันก็ตอบ

"ก็ไม่นิ"

ก็ฉันเป็นแบบนี้อ่ะเป็นพวกกินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วนซึ่งตัวฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม

"น่าอิจฉาจังไม่กลัวอ้วนด้วย มีเคล็ดลับดีๆอะไรบอกกันมั่งสิ"

ฉันไม่ได้พูดตอบได้แต่ส่งยิ้มน้อยๆให้เธอ

"หรือว่า...บริหารบ่อย"

"พูดอะไรน่ะ?"

ฉันหุบยิ้มลงพลางถามเธอกลับแทบจะทันที หมายความว่ายังไงที่ว่าบริหารบ่อยนะ

"ก็แหม ก็แบบบริหารร่างกายบ่อยๆ ออกกำลังกายในร่มจำพวก...ท่ายากอะไรแบบนี้ป้ะ"

เครัง~

ฉันวางช้อนซ้อมกระแทกจานทันทีที่แปลความหมายของเธอได้พวกเพื่อนๆที่นั่งโต๊ะร่วมกันอยู่หยุดคุยเล่นกันพลางหันมามองที่ฉันเป็นตาเดียว ยัยนี่นะน่ะฉันก็ไม่ค่อยได้เสวนาด้วยเท่าไหร่หรอกเพราะเธอชอบมองคนด้วยสายตาเหยียดหยามอาศัยที่ยังพอพูดกันได้ในบางครั้งแต่ครั้งนี้คงพูดกันไม่ได้แล้วมั้งถ้าจะปากหมาแบบนี้อ่ะ ฉันจิกตามองหน้าเธอแต่ยังไม่พูดอะไรยัยนั่นยิ้มเหมือนดีใจที่ด่าฉันทางอ้อมได้ ก็คงเป็นพวกไม่จริงใจกับใครด้วยสิน่ะผู้หญิงคนนี้

"คืนนึงนี่...เล่นไปกี่ท่าอ่ะ แล้ว...กี่คนเหรอ?"

พูดยังงี้ด่าฉันว่าขายตัวไปเลยดีกว่าป้ะ ถนัดนักน่ะเรื่องจิกกัดชาวบ้านขนาดเพื่อนก็ยังไม่เว้น เหอะ!

"หยุดแพล่มดีกว่าป้ะ เก็บปากไว้กินข้าวเถอะ"

ฉันกัดฟันพูด ไม่อยากมีเรื่องกับใครน่ะ อย่าแกว่งปากหาเท้าเลย ขอร้องล่ะ!

"แหม ฉันก็อยากรู้บ้าง"

"จะหยุดพูดดีๆป้ะ"

"ก็ถ้าไม่หยุดล่ะ จะทำไม"

ยัยนั่นพูดพลางเชิดหน้าทำท่าท้าทายฉัน แล้วคนอย่างฉันน่ะมันก็แปลก แปลกตรงที่ไม่ชอบให้ใครมาท้าไง

"ก็ถ้าจะปากหมาขนาดนี้อ่ะน่ะ..."

"ทำไมไม่ทราบ?"

"ทำไมอ่ะเหรอ หึ!"

โพละ~

ฉันพูดพลางคว้าจานข้าวราดซอสอะไรก็ไม่รู้โปะลงไปบนหัวของเธอทันทียัยนั่นลุกพรวดขึ้นอย่างตกใจพลางกรีดร้องเสียงหลง

"กรี้ดดด ทำบ้าอะไรของแกห๊ะ อี อ๊ะ!"

"แถมน้ำให้ด้วย!"

ซ่า~

พูดจบฉันก็สาดน้ำแดงใส่หน้าเธอตามไปอีกแก้วยัยนั่นกรีดร้องลั่นรอบที่สองพลางดิ้นเร่าๆ

"กรี้ดดด แก แก"

"รำคาญว่ะ!"

"อีโซ่ อุ๊บ!"

และฉันก็ไม่รอให้ยัยนี่โวยวายอะไรให้รำคาญหูเพราะฉันใช้มือกวาดเศษอาหารที่ล่วงลงมาอยู่บนโต๊ะพลางใช้มืออีกข้างบีบปากเธอให้อ้าออกก่อนจะยัดเศษข้าวพวกนั้นใส่ปากเธอตามด้วยน้ำเปล่าของฉันที่กรอกเข้าปากเธอตามไปติดๆจนเจ้าตัวสำลักแค่กๆ ส่วนตอนนี้น่ะเหรอพวกเพื่อนๆร่วมโต๊ะก็แตกฮือกันหมดแล้วและคนทั้งโรงอาหารก็มองมาที่เราเป็นตาเดียวด้วย แต่อารมณ์แบบนี้ใครสนล่ะ?

"แค่ก แค่ก แก อี แค่ก"

"นี่คือของรางวัลสำหรับคนที่ชอบเสือกเรื่องชาวบ้านไง กินเข้าไปซะปากจะได้ไม่ว่าง!"

ฉันพูดส่วนยัยนั่นก็ได้แต่สำลักเศษอาหาร สภาพของยัยนั่นตอนนี้น่ะเหรอ...บอกได้คำเดียวเลย เละ!

"แค่ก แค่ก"

"คราวหลังถ้าปากหมากับฉันอีกจะไม่ได้กินแค่เศษอาหารแน่ จำไว้!"

พลั่ก~

ฉันพูดพร้อมผลักยัยนั่นที่โก่งคอสำลักอยู่จนหงายหลังลงไปบนพื้นพร้อมกับเดินออกมาจากโรงอาหารทันทีท่ามกลางสายตาของนักศึกษาที่มองฉันพลางหันไปซุบซิบนินทากันยกใหญ่

ให้ตายเหอะวันนี้ฉันกินข้าวไม่สงบสุขอีกแล้ว!

กึก~

แต่แล้วฉันก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีผู้ชายคนหนึ่งเดินสวนมาตรงทางออกของโรงอาหารและเขาดันหยุดยืนดักหน้าฉันไว้ซะอย่างนั้น

ฉันตวัดสายตามองหน้าเขาที่ตอนนี้เขามองไปที่ยัยปากเสียนั่นที่กำลังลุกขึ้นยืนโดยมีพวกเพื่อนๆของเธอช่วยพยุงให้ลุกขึ้นก่อนจะหลุบตามองหน้าฉันด้วยสายตาเชิงตำหนิ ดูก็รู้ว่าเขากำลังด่าฉันอยู่ในใจ

"อีโซ่!ฉันเอาคืนแกแน่ ฉันไม่ยอม ไม่ยอม!"

แล้วก็มีเสียงของยัยนั่นตะโกนตามหลังฉันมา ฉันกรอกตาไปมาอย่างเซ็งๆก่อนจะทำเป็นไม่สนใจคำพูดของเธอแล้วเดินกระแทกไหล่ของนายนั่นที่ยืนขวางฉันอยู่ออกไปทันที