บทที่ 18 หวั่นไหวหรือยัง

“คุณเธียรจะทำอะไรคะ”

“ก็ช่วยคุณเก็บจานไง” เขาตอบกลับพร้อมกับมือยกจานเข้ามาในครัว ก่อนอันนาจะเดินตามเข้ามาติด ๆ

“คุณล้างจานเป็นด้วยเหรอคะ”

“เป็นอาชีพตอนเด็ก ๆ ของผมน่ะ เมื่อก่อนผมลำบาก งานรับจ้างทุกอย่างผมผ่านมาหมดแล้ว” เธียรวิชญ์หยิบจานมาล้างทีละใบช้า ๆ ในขณะที่อันนายืนมองเขาด้วยความประทับใจเช่นเดิม เธอสังเกตใบหน้าหล่อเหลาของเขาทีละนิดโดยละเอียด ก่อนชายหนุ่มจะหันกลับมาแล้วพบว่าอันนาจ้องเขาอยู่

“มองผมแบบนี้ หวั่นไหวหรือยัง” รอยยิ้มพร้อมคำพูดราบเรียบของชายหนุ่มให้หญิงสาวขัดเขินเล็กน้อย ก่อนหันหลังให้เขาในทันทีเพื่อกลบเกลื่อน

“คุณเธียรพูดอะไรคะ ฉันไม่เข้าใจ” หญิงสาวเดินจ้ำอ้าวไปยังโต๊ะอาหาร แล้วทำทีเป็นเช็ดโต๊ะแก้เขิน

“ไม่เข้าใจผมจริง ๆ เหรอ หรือกำลังแกล้งไม่เข้าใจ” เธียรวิชญ์วางจานใบสุดท้าย ก่อนจะเดินกลับมาเข้ามาหาหญิงสาว พลางจับไปที่มือของเธอแล้วเลื่อนหยิบผ้าที่เธอถืออยู่มาเช็ดโต๊ะแทน ความใกล้ชิดที่มีในตอนนี้ทำให้อันนาหวั่นไหวเป็นอย่างมาก ก่อนเธียรวิชย์จะวางผ้าลงแล้วหันมารั้งเอวเธอ เข้ามาอย่างกะทันหัน ใบหน้าหล่อเหลาแนบชิดเห็นทุกรายละเอียดของเขาชัดเจน

“คุณเธียรจะทำอะไรคะ” หญิงสาวเริ่มดิ้นดุกดิก มือบางดันไปที่แผงอกหนาของเขา

“ถ้าผมจะทำอะไร คุณคิดว่าคุณจะรอดไหม”

“ปล่อยนะคะ” อันนาเริ่มรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยบางอย่าง

“ยิ่งดิ้นยิ่งรัด ดิ้นอีกก็ได้นะ” หญิงสาวเงยหน้ามองเขา หากแต่พบเพียงรอยยิ้มอ่อนที่มองตรงมา คำพูดเขาทำให้เธอไม่กล้าขัดขืน

“ห้องนี้เป็นห้องพิเศษ ไม่มีใครเข้ามาได้ หากไม่ได้รับอนุญาต ถ้าผมจะทำอะไรล่ะก็ คุณไม่มีทางหนีพ้น” เธียรวิชญ์จับเส้นผมของเธอทัดหูอย่างอ่อนโยน มองดูใบหน้าหวานหวาดกลัวจนพอใจ จึงปล่อยร่างเล็กออกเป็นอิสระ

“แต่..ผมไม่ทำแบบนั้น ผมจะรอจนกว่าคุณหวั่นไหว และยอมรับผมด้วยหัวใจของคุณเอง” เธีรยวิชญ์ยกมือลูบศีรษะเธออีกครั้ง ก่อนจะหันตัวเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้หญิงสาวยืนอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น

หลังจากเธียรวิชญ์เดินออกมาจากห้องของอันนาแล้ว เขาต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นวีดายืนร้องไห้ มองตรงมาด้วยสายตาอ้อนวอน

“ยังไม่ไปทำงานอีกเหรอ” ชายหนุ่มก้าวเท้าเข้ามาถาม

“นายใหญ่รักผู้หญิงคนนั้นเหรอคะ”

“วีดา อย่าคาดหวังอะไรกับผม อย่าเอาเรื่องบุญคุณที่เคยช่วยชีวิตกันไว้มาต่อรอง กลับไปทำหน้าที่ของคุณ” เธียรวิชญ์พูดจบจึงเบี่ยงตัวเดินออก ก่อนที่หญิงสาวจะหันกลับมาจับมือเขาไว้ พร้อมร้องไห้ออกมาแทบขาดใจ

“ฉันรักนายใหญ่ นายก็รู้...”

“ผมรู้แล้วยังไง ไม่รู้แล้วยังไง” เธียรวิชญ์หันกลับมายังวีดา

“ผมสั่งให้คุณห้ามรักผมได้หรือเปล่า”

“ไม่ค่ะ...ยังไงฉันก็รักนายใหญ่”

“ในเมื่อผมสั่งคุณไม่ได้ คุณก็สั่งผมห้ามรักคนอื่นไม่ได้เหมือนกัน หวังว่าจะเข้าใจ” ชายหนุ่มจับมือของวีดาออก แล้วหันตัวเดินกลับเข้าไปในห้อง โดยไม่หันกลับมามองว่าเธอจะเจ็บปวดเพียงใด

“ไปทำงานเถอะวีดา” วิชิตที่แอบฟังอยู่ เดินเข้ามาแล้วคว้าตัวเธอเดินกลับไปพักผ่อน

“ไม่ เอามือออกไปจากฉัน” วีดาตวาดวิชิต ในขณะที่น้ำตายังคงไหลนองหน้า เธอเจ็บปวดยากจะอธิบายได้

“งั้นกลับไปพักที่ห้อง” วิชิตคว้ามือหญิงสาวเข้ามาอีกครั้ง ก่อนโดนเธอสะบัดออก ด้วยเพราะความโกรธของเธอทำให้วิชิตถอนหายใจ

“กลับไปห้องเถอะ อย่าดื้อ ยิ่งคุณทำแบบนี้ก็ยิ่งไม่เป็นผลดีต่อใครเลย” ชายหนุ่มเอื้อมมือไปจับแขนของหญิงสาวอีกครั้ง ก่อนเธอจะยอมเดินตามเขาไปอย่างง่ายดาย

อันนาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า และกำลังอยู่ในชุดนอนเตรียมพร้อมขึ้นเตียง เสียงมือถือทำให้หญิงสาวละจากเครื่องสำอางที่กำลังบำรุงผิว หันมากดรับ

“มีอะไรเหรอแพท”

“ฉันคิดถึง ไม่ได้คุยตั้งหลายวัน พรุ่งนี้ไปกินอาหารร้านเดิมไหม ฉันมีเรื่องอยากคุยกับเธอเยอะแยะเลย” อันนาอึกอัก พลางเดินมานั่งบนเตียงนอน

“ฉันไปไม่ได้แล้วน่ะสิ”

“ทำไมล่ะ ร้านก็อยู่ไม่ไกลจากบ้านเธอเสียหน่อย ฉันเข้าไปรับเองก็ได้นะ”

“ฉัน....” อันนาอ้ำอึ้ง

“มีอะไรหรือเปล่า บอกฉันมาเดี๋ยวนี้เลยนะ” ปลายสายทำเสียงเข้ม ก่อนอันนาจะตัดสินใจพูดความจริง