บท 3 - 1

3

“นี่ใครอะ? ทำไมถึงแข็งแรงจัง เพราะสามารถอุ้มจุ๊บจิ๊บได้ด้วย”

“….”

“นี่ใครครับ?”

“ผัวของจุ๊บจิ๊บครับ”

“บ้า จุ๊บจิ๊บยังไม่มีผัว”

“….”

“โอ๊ะ! มีแล้วนี่นาเมื่อสองวันก่อน” หลังถูกอุ้มเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ เสียงสนทนาระหว่างจุ๊บจิ๊บและชายผู้เป็นเจ้าของบ้านก็ได้ดังขึ้นเบา ๆ

“จุ๊บจิ๊บกลัวเจนไหม?” เมื่อวางคนเป็นลงบนโซฟาแล้ว เจนก็ถามขึ้นอีก

“แล้วทำไมต้องกลัว?”

“ก็เจนตายไปแล้ว”

“….”

“จุ๊บจิ๊บกลัวใช่ไหม?” เจนถามขึ้นอีก หลังเห็นว่าคนเมาที่เคยตะโกนโหวกเหวกเรียกให้เขาออกไปรับที่หน้าบ้านมีท่าทีนิ่งไปอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่ จุ๊บจิ๊บไม่กลัว”

“จริงเหรอ?” เจนถามอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ

“ใช่ ถ้าตายไปแล้ว… งั้นก็แสดงว่าเป็นผีใช่ไหม จุ๊บจิ๊บไม่กลัวผีหรอก แต่ว่านี่ผีจริงเหรอ?” คราวนี้จุ๊บจิ๊บไม่พูดเปล่า แต่ยังขยับหน้าเข้ามาใกล้เจนและจัดการเอาหูแนบที่อกข้างซ้ายของเขาด้วย คล้ายกับจะลองฟังเสียงการเต้นของหัวใจ

“ไม่ได้ยินเสียงเลยแฮะ แถมตัวก็เย็นเฉียบด้วย” จุ๊บจิ๊บพึมพำเสียงแผ่ว พร้อมถือวิสาสะดึงข้อมือเจนไป เพื่อตรวจหาชีพจรดู “ตรงนี้ก็หาชีพจรไม่เจอเหมือนกัน งั้นก็แสดงว่า…”

“ใช่ ตายแล้ว” เจนเติมคำให้และในจังหวะนั้นจุ๊บจิ๊บที่กำลังตาเยิ้ม เนื่องจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ก็ได้เงยหน้าขึ้นมา เพื่อสบตากันอีกครั้ง

“คราวนี้รู้แล้วนะว่าตายแล้วจริง ๆ จุ๊บจิ๊บจะกลัวเจนหรือยังครับ?”

“ก็ไม่กลัวเหมือนเดิม”

“….”

“ถ้าพี่เจนจะไม่มาแบบน่ากลัว ไม่ทำให้จุ๊บจิ๊บตกใจ จุ๊บจิ๊บก็ไม่กลัวหรอก” จุ๊บจิ๊บเอ่ยพลางระบายยิ้มออกมาจนตาหยี และถึงแม้ตอนนี้ภายในบ้านจะถูกปกคลุมด้วยความมืดมิด แต่เจนก็ยังมองเห็นความสดใสของจุ๊บจิ๊บได้อย่างชัดเจนอยู่ดี

“แบบนี้เหรอ?” ว่าจบ เจนก็ค่อย ๆ หันหัวของตัวเองแบบสามร้อยหกสิบองศาให้จุ๊บจิ๊บดู ซึ่งตั้งแต่ที่เขาตาย เขาก็ไม่ค่อยได้ทำอะไรแบบนี้นัก ยกเว้นจะแกล้งคนที่ชอบมายุ่มย่ามกับข้าวของภายในบ้านเขา เวลาที่แม่ของเขาใช้ให้เข้ามาทำความสะอาดให้

“พี่เจน…ไม่เอาแบบนี้นะ” คราวนี้จุ๊บจิ๊บเอ่ยพร้อมแบะปากเล็กน้อย เตรียมจะร้องไห้ออกมา

“….”

“ไม่แกล้งจุ๊บจิ๊บได้ไหมครับ เราจะอยู่ด้วยกันแบบปกติ เพราะจุ๊บจิ๊บไม่ได้คิดร้ายกับพี่สักหน่อย” เมื่อพูดจบ จุ๊บจิ๊บที่ยังคงอยู่ในช่วงสติไม่เต็มร้อยก็จัดการออดอ้อน ด้วยการขยับหน้าเอาไปแนบชิดกับแผ่นอกหนาอีกครั้ง แล้วถูไถเบา ๆ ราวกับแมวช่างอ้อน ซึ่งพอได้อ้อนจนพอใจแล้วถึงค่อยผละตัวออกอย่างช้า ๆ

โดยนั่นก็ทำให้เจนถึงกับนิ่งไปทันที

“แต่ว่าตอนนี้จุ๊บจิ๊บง่วงจังเลยอะ หนักหัว ๆ งั้นเดี๋ยวเราค่อยคุยกันใหม่นะ พี่เจน” จุ๊บจิ๊บพูดขึ้นอีกครั้ง พลางป้องปากหาวไปด้วย โดยในหลังจากนั้นจุ๊บจิ๊บก็ค่อย ๆ พาตัวเองขึ้นไปยังห้องนอน เพื่อทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม

มันเป็นแบบนี้ทุกที… เวลาที่จุ๊บจิ๊บเริ่มมีความลับกับเพื่อนทีไร เขาก็มักจะดื่มจนตัวเองเมาเสมอ

ในช่วงสายของวัน หลังจากที่จุ๊บจิ๊บรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้ง สิ่งแรกที่เขาทำคือการคว้าหาโทรศัพท์ของตัวเอง เพื่อมาเช็กการแจ้งเตือนต่าง ๆ ซึ่งพอจุ๊บจิ๊บคว้าโทรศัพท์ของตัวเองได้แล้ว เขาก็ต้องพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ เพราะเมื่อคืนนี้ก่อนที่จะเข้านอน จุ๊บจิ๊บก็ลืมชาร์จโทรศัพท์ของตัวเองไว้

‘นี่มึงแต่งงานตอนไหน ทำไมไม่บอก’

‘เมื่อคืนนี้เราก็มีโอกาสนั่งคุยกันแท้ ๆ แต่ทำไมเรื่องใหญ่ขนาดนี้ถึงไม่ยอมเล่าให้ฟัง’

‘ตอนนี้กูงอนมึงมาก หายเมาแล้วเตรียมคำแก้ตัวไว้ให้กูด้วย’

“ออยเป็นบ้าอะไรเนี่ย” หลังอ่านแช็ตที่ถูกส่งมาจากเพื่อนสนิทแล้ว จุ๊บจิ๊บที่มีอาการหนักหัวเล็กน้อยตามประสาคนแฮงก์ก็ได้พูดขึ้นเบา ๆ ทั้งคิ้วขมวด ก่อนที่ในเวลาต่อมาเขาจะต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

เพราะในตอนนี้จุ๊บจิ๊บกำลังนอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียง

“ฉ—ฉิบหายแล้ว เมื่อคืนนี้กูเอาใครมานอนที่บ้านวะ แต่ก็กลับกับไอ้ออยนี่” จุ๊บจิ๊บพึมพำทั้งเสียงตกใจ ก่อนที่เขาจะเริ่มหันมองซ้ายขวา เผื่อว่าจะมีคนนอนอยู่ข้าง ๆ กัน ซึ่งจุ๊บจิ๊บก็ไม่เห็นใครเลยนอกจากตัวของเขาเอง

“อื้อหือ แล้วรอยเต็มเลยอะ” เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล ขณะที่สายตาก็กำลังไล่มองตามส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย โดยในเวลาต่อมาจุ๊บจิ๊บก็อยากจะทึ้งหัวตัวเองเสียให้รู้แล้วรู้รอด เพราะรอยจ้ำแดงต่าง ๆ มีอยู่เต็มไปหมด รวมไปถึงซอกขาด้านในด้วย

“เอ๊ะ… แต่ทำไมเราไม่เจ็บสะโพกเลยวะ” จุ๊บจิ๊บเอ่ยขึ้นอีกครั้ง เพราะหลังจากที่เขาลงจากเตียง จุ๊บจิ๊บก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บสะโพกแต่อย่างใด ร่างกายของเขายังคงเดินเหินได้อย่างปกติ

“เอ่อ…มีใครอยู่ในนี้ไหมครับ?” ในเวลาต่อมาหลังจากที่จุ๊บจิ๊บมาหยุดยืนที่หน้าห้องน้ำที่ตั้งอยู่ในห้องนอนแล้ว เขาก็ได้พูดขึ้นพร้อมเคาะประตูห้องน้ำตามมารยาท แล้วพอจุ๊บจิ๊บไม่ได้ยินเสียงอะไรตอบกลับมา และไม่มีเสียงคนในห้องน้ำ เขาจึงจัดการเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปดู เพื่อพบกับความว่างเปล่า

“อ้าว ไม่มีคนอยู่เหรอ หรือว่าเขากลับไปแล้ววะ”

“แต่ไม่มีก็ดีแล้วแหละ เพราะถ้าเจอหน้ากันคงอึดอัดแย่” จุ๊บจิ๊บเอ่ย พร้อมกับยกมือขึ้นแล้วกวาดสายตามองไปรอบ ๆ บ้านด้วยอารมณ์รู้สึกผิด “พี่เจนครับ จิ๊บขอโทษ… จิ๊บไม่ได้ตั้งใจพาใครมานอนที่บ้านของพี่นะ จิ๊บเมาครับ”