บท 3 - 2

กว่าจะจัดการตัวเองเและอยู่ในชุดปกติ จุ๊บจิ๊บก็ใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ ซึ่งพอเขาแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว จุ๊บจิ๊บก็ได้หอบหิ้วโน้ตบุ๊กของตัวเองลงมาที่ชั้นล่างของบ้านต่อ เพื่อที่เขาจะได้จัดการเริ่มทำงานที่ทำค้างไว้ตั้งแต่เมื่อวานนี้

“กลิ่นอาหารปะวะ หอมจัง” ขณะที่กำลังเดินลงบันไดมา จุ๊บจิ๊บก็พูดขึ้นอีกครั้งทั้งคิ้วขมวด ก่อนที่เขาจะเริ่มเร่งฝีเท้าของตัวเอง เพื่อเดินลงมาที่ชั้นล่างของบ้าน ซึ่งพอจุ๊บจิ๊บเดินลงมาแล้ว เขาก็ต้องนิ่งไปอีกครั้งเมื่อมองเห็นโพสต์อิตถูกแปะไว้ตรงตำแหน่งเดิมที่หน้าตู้เย็น ราวกับเป็นเหตุการณ์เดจาวู

“เชี่ย มีโพสต์อิตอีกแล้ว!” จุ๊บจิ๊บเอ่ยเสียงตกใจ พร้อมรีบวิ่งไปวางโน้ตบุ๊กไว้บนโต๊ะอาหารและตรงเข้าไปอ่านโพสต์อิตที่ถูกแปะเอาไว้ทันที ซึ่งกลิ่นหอมที่ตลบอบอวลในตอนแรกนั้น มันก็คือกลิ่นของข้าวต้มกุ้งที่ถูกตั้งไว้บนเตาแก๊ส เพื่อรออุ่น

‘เมื่อคืนเราทำกันหลายท่าเลย เพราะงั้นเลยจะขอไถ่โทษด้วยการทำข้าวต้มไว้ให้ ก่อนจะกินอย่าลืมอุ่นให้มันร้อนนะครับ’ by พี่เจนของจุ๊บจิ๊บ

ว้อทททท เมื่อคืนนี้จุ๊บจิ๊บเอากับผีเหรอ!?

“ผีเอากับคนได้เหรอวะ มันเอากันได้จริงเหรอ?” หลังจุ๊บจิ๊บหายตกใจเรื่องโพสต์อิตแล้ว เขาก็ได้พาตัวเองมานั่งตั้งหลักอยู่ที่โต๊ะทานอาหารต่อ โดยในขณะเดียวกันนั้นมือข้างหนึ่งของจุ๊บจิ๊บก็ได้ถือโพสต์อิตจากคุณเจนเอาไว้ด้วย

“เรื่องนี้ชาวเน็ตต้องมีคำตอบให้จุ๊บจิ๊บแล้วนะ” เมื่อคิดได้เช่นนั้น จุ๊บจิ๊บก็ไม่รอช้าเขารีบกดเปิดโน้ตบุ๊กของตัวเองขึ้นทันที เพราะเขาคิดว่าอินเทอร์เน็ตจะทำให้เขาหายข้องใจได้

‘ประสบการณ์เสียว เอากับผี (18 )’

‘โดนผีหื่นอำจับปล้ำทุกคืน’

‘เลขนำโชค ฝันว่าโดนผีเอา - ตรวจหวย’

“นี่มันอะไรกันเนี่ย! อยากได้อะไรที่เป็นวิทยาศาสตร์มากกว่านี้ มันจะไม่มีเลยหรือไง” หลังไล่อ่านหัวข้อต่าง ๆ ที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอโน้ตบุ๊กแล้ว จุ๊บจิ๊บก็ได้แต่พึมพำออกมาด้วยอาการหัวเสีย เพราะมันไม่มีข้อไหนที่ตรงต่อความต้องการของเขาเลย

“พี่เจนครับ เมื่อคืนเรามีอะไรกันจริง ๆ เหรอ?” ท่ามกลางความเงียบภายในบ้าน เสียงของจุ๊บจิ๊บก็ดังขึ้นอีกครั้งและในระหว่างที่กำลังพูดนั้น จุ๊บจิ๊บก็กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ตัวด้วย เมื่อเขารู้สึกว่ากำลังถูกจับจ้องอีกแล้ว แต่ไม่รู้ว่ากำลังถูกจ้องจากมุมไหนของบ้าน

“ทำไมจิ๊บจำอะไรไม่ค่อยได้เลย”

“พี่เจนฟินคนเดียวได้ยังไงอะ ไม่เห็นจะยุติธรรม” จุ๊บจิ๊บทำทีพูดต่อด้วยน้ำเสียงติดตลก แม้ว่าในความเป็นจริงนั้นเขาจะขำไม่ค่อยออกก็เถอะ ออกแนวกลัวและตกใจเสียมากกว่า

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“ใครครับ?” เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูที่หน้าบ้าน จุ๊บจิ๊บก็รีบหันขวับกลับไปมอง แล้วตะโกนถามออกไปด้วยน้ำเสียงหวาดระแวงเล็กน้อย

“แม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดให้ค่ะ” คนที่อยู่หน้าบ้านตะโกนตอบกลับมา

“อ๋อ งั้นรอสักครู่นะครับ” ว่าจบ จุ๊บจิ๊บก็รีบเดินไปเปิดประตูต้อนรับแม่บ้านทันที ซึ่งเหล่าแม่บ้านพวกนี้คุณนายเอื้องก็เคยแจ้งกับเขาเอาไว้แล้ว ว่าพวกเธอจะเข้ามาทำความสะอาดให้หนึ่งถึงสองครั้งต่อสัปดาห์

“โห นี่มากันสี่คนเลยเหรอครับ” หลังเปิดประตูออกไปต้อนรับแม่บ้านแล้ว จุ๊บจิ๊บก็อุทานออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจ เพราะในตอนแรกเขาเข้าใจว่าจะมีแค่หนึ่งถึงสองคนเท่านั้น เนื่องจากบ้านก็ไม่ได้หลังใหญ่ขนาดนั้น

“อ๋อ มากันเยอะ ๆ จะได้ไม่เหงาค่ะ…แหะ” หัวหน้าแม่บ้านตอบกลับมาพร้อมหัวเราะแห้ง ๆ ให้จุ๊บจิ๊บ โดยหลังจากที่จุ๊บจิ๊บดูท่าทีของพวกเธอแล้ว เขาก็รับรู้ได้ทันทีว่าทำไมถึงพูดเช่นนี้

เนื่องจากพอจุ๊บจิ๊บได้สังเกตท่าทางของแต่ละคน พวกเธอคงเคยเจอฤทธิ์ของคุณเจนกันทุกราย…

“เอ่อ ไม่ต้องยกเสื้อผ้าของผมไปซักนะครับ!”

“ทำไมหรือคะ?”

“คือมันเป็นของส่วนตัว เพราะงั้นเดี๋ยวผมขอจัดการเองดีกว่า” หลังพาแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดในห้องนอนใหญ่แล้ว จุ๊บจิ๊บที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงและกำลังมองพวกเธอทำความสะอาดอยู่ก็รีบพูดขึ้นทันที เมื่อเขาเห็นว่าเธอกำลังจะยกตะกร้าผ้าของเขาลงไปซักให้

“อ๋อ งั้นได้เลยค่ะ แล้วคุณจุ๊บจิ๊บอยากให้เว้นส่วนไหนไว้อีกไหมคะ”

“ไม่ครับ เว้นแค่ตะกร้าเสื้อผ้าผมก็พอ”

“รับทราบค่ะ”

“มีอะไรหรือเปล่าครับ?” เมื่อสายตาของจุ๊บจิ๊บเผลอไปสบประสานกับหัวหน้าแม่บ้าน เขาก็ต้องพูดขึ้นอีกครั้ง เพราะคิดว่าเธอคงจะมีอะไรที่อยากจะถามกัน

“เอ่อ…คุณจุ๊บจิ๊บคะ”

“….”

“ตั้งแต่ที่อยู่บ้านนี้เคยเจอดีบ้างไหมคะ?” หัวหน้าแม่บ้านถามจุ๊บจิ๊บอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แล้วทันทีที่เธอถามเช่นนั้น เหล่าแม่บ้านที่เหลือก็ต่างหันขวับกลับมามองจุ๊บจิ๊บ ราวกับต้องการรู้เรื่องนี้เช่นกัน

“ก็เจอมั้งครับ ผมก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่าเจอแล้ว หรือว่าแค่คิดไปเอง” จุ๊บจิ๊บตอบไปตามตรง เนื่องจากตั้งแต่ที่เขาย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ จุ๊บจิ๊บยังไม่เคยเห็นพี่เจนแบบตัวเป็น ๆ เลย อารมณ์คล้ายกับรับรู้ว่ามีอยู่แต่ว่ามองไม่เห็น

“งั้นผมขอถามกลับบ้าง พวกพี่เคยเจอคุณเจนกันเหรอ”

“ใช่ค่ะ ทุกครั้งที่เข้ามาทำความสะอาดในบ้านนี้ พวกพี่เคยเจอคุณเจนหมดเลยค่ะ”

“ยังไงเหรอครับ” จุ๊บจิ๊บถามต่อ เพราะเขาอยากจะให้แม่บ้านขยายความมากกว่านี้

“ก็บางทีเวลาที่พวกพี่ทำความสะอาดที่ชั้นล่าง ก็มักจะได้ยินเสียงเปิดปิดประตูห้องที่ชั้นสองค่ะ บางทีก็ได้ยินเสียงคนเดิน แล้วถ้ายิ่งมาทำความสะอาดคนเดียวนะคะ ยิ่งเจอหนักเลยค่ะ เดี๋ยวนี้ก็เลยต้องยกโขยงพากันมาทำความสะอาดแทน”

“.…”

“อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะคะ คุณเจนน่ะ…เฮี้ยนมาก ๆ เลยแหละค่ะ เพราะขนาดคนสวนแวะมาตัดหญ้าที่หน้าบ้านให้ ไม่ได้เข้ามาในบ้านหลังนี้ยังเคยเจอคุณเจนยืนกอดอกมองจากริมหน้าต่างเลยค่ะ”

ปัง!

“กรี๊ดดดด!” เสียงของเหล่าแม่บ้านดังขึ้นโดยพลัน เมื่อมีเสียงปิดประตูห้องดังสนั่นลั่นบ้าน และก็น่าจะเป็นห้องหนึ่งที่ถูกเปิดทิ้งเอาไว้เพื่อให้อากาศถ่ายเท ซึ่งตัวของจุ๊บจิ๊บเองก็มีอาการสะดุ้งโหยงเช่นกัน เนื่องจากเขาตกใจเสียงร้องของแม่บ้าน

“ใจเย็น ๆ ครับ ไม่มีอะไรหรอก มันก็แค่ลมพัด” เมื่อตั้งสติได้ จุ๊บจิ๊บก็รีบพูดปลอบใจเหล่าแม่บ้านทันที เพราะเขาไม่อยากให้พวกเธอใจเสีย โดยในขณะเดียวกันนั้นจุ๊บจิ๊บก็ได้พูดในใจ เพื่อบอกให้เจ้าของบ้านอย่าแกล้งกันเลย หากมันเป็นฝีมือของอีกฝ่ายจริง ๆ

กว่าแม่บ้านจะทำความสะอาดทุกส่วนเสร็จ มันก็เป็นช่วงบ่ายของวันแล้ว

“ยังไงวันนี้ก็ขอบคุณมากเลยนะครับ” หลังจัดการเดินออกมาส่งเหล่าแม่บ้านที่หน้าบ้านแล้ว จุ๊บจิ๊บก็พูดขึ้นอีกครั้งทั้งรอยยิ้ม

“ค่ะ ยังไงคุณจุ๊บจิ๊บก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะ สู้ ๆ ค่ะ!” หัวหน้าแม่บ้านตอบกลับมา พร้อมทำหน้าสู้ตายให้จุ๊บจิ๊บ เพื่อให้กำลังใจกัน โดยนั่นก็ทำเอาจุ๊บจิ๊บถึงกับหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ แล้วค่อยเอ่ยขอบคุณเธอเป็นครั้งสุดท้าย

“ครับ ขอบคุณมากครับ” จุ๊บจิ๊บว่า และในหลังจากนั้นเขาก็เดินกลับเข้าไปในบ้านทันที

เมื่อเดินกลับเข้ามาในบ้านและอยู่เพียงลำพังอีกครั้ง จุ๊บจิ๊บก็รีบวิ่งขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านด้วยความไวแสง หลังเขาได้ยินเสียงคนเดินไปมาในห้องนอนใหญ่

“พี่เจน!” หลังเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนแล้ว จุ๊บจิ๊บก็ตะโกนเรียกเจ้าของบ้านโดยพลัน ซึ่งโดยปกติแล้วจุ๊บจิ๊บก็ไม่ได้กระหายที่อยากจะเห็นคุณเจนถึงขนาดนี้หรอก เจอก็ดี ไม่เจอก็ไม่เป็นไร แต่ในวันนี้เขาอยากจะถามอะไรบางอย่างจากผู้เป็นเจ้าของบ้านนี่สิ จุ๊บจิ๊บจึงอยากจะเจอตัวคุณเจนมากกว่าทุกวัน

“พี่เจนอยู่ไหน ออกมา!” จุ๊บจิ๊บตะโกนเรียกอีกครั้งอย่างไม่เกรงกลัว แต่ก็ยังไม่มีอะไรโผล่ออกมาให้เขาเห็นอยู่ดี

“ทีคนอื่นเขาไม่อยากเจอพี่เจน ทำไมถึงชอบแกล้งเขานัก แต่พอเมียตัวเองเรียกหาทำไมถึงไม่ออกมาล่ะครับ?” จุ๊บจิ๊บพูดต่ออย่างอารมณ์เสีย

ในเวลาเดียวกันนั้น...คนที่กำลังถูกเมียเรียกหาก็เอาแต่ยืนยิ้ม เพราะจุ๊บจิ๊บไม่ได้รู้ตัวเลยว่าผัวของตัวเองกำลังแอบอยู่ด้านหลังม่านกรองแสง แล้วถ้าจุ๊บจิ๊บเดินมาเปิดมัน อีกฝ่ายก็อาจจะเห็นสามีของตัวเองก็ได้