7 ไม่ใช่อย่างที่คิดไว้

พูดไปก็เท่านั้น!

ฉันรู้อยู่แล้วว่าคนหื่นกามที่อยู่บนตัวฉันในตอนนี้ไม่มีทางปล่อยให้ฉันได้นอนจนกว่าเขาจะพอใจ แล้วเมื่อไหร่กันที่เขาจะพอใจ? ก็ตอนที่เขาเสียน้ำจนหมดตัวหรือไม่ก็ตอนที่พระอาทิตย์ขึ้นที่ขอบฟ้านั่นไง!

เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน…จำไม่ได้แล้วด้วยว่าฉันร้องครางออกไปมากเท่าไหร่ ที่รู้ตอนนี้คือเขากำลังสนุกกับการได้กินฉัน…แล้วฉันก็ฟินกับมันสุดๆ โอเค…นอกจากฉันจะมีไฟแค้นในตัว แต่ฉันก็ไฟแห่งตัณหาด้วย ฉันอาจย้อนเวลาได้…อาจฉลาดขึ้นนิดหน่อยเพราะรู้ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ในเมื่อฉันไม่ย้อนเวลากลับมาเป็นแม่ชี ก็ต้องยอมรับให้ได้ว่าตัวเองยังมีความต้องการและชอบเซ็กส์อยู่

ฉันชอบมองตอนที่เขาเลียฉัน…ชอบสุดๆตอนที่เขาสอดลิ้นเข้าไป ชอบสายตาที่เขาช้อนขึ้นมาสบตา…ไม่!!! ตั้งสติมิรันตี! ต่อจากนี้ไปเธอจะต้องมองว่าไอ้หื่นนี่คือศัตรูที่มีดีก็แค่เลียเก่ง เขาจะเป็นได้แค่วัตถุทางเพศของเธอเท่านั้น!

“ชอบไหมครับ?”

“ชะ…ชอบค่ะ พี่เธียรขา…พี่เธียรพอก่อน…” ฉันร้องบอก ตอนนี้เสียวเกร็งจนกระตุกไม่หยุดแล้ว แต่เขาก็ยังไม่เลิกใช้ลิ้นกับตรงนั้นของฉันสักที เขายังคงทำมันต่อไปทั้งๆที่ฉันบอกให้พอ

“ก็ไหนบอกว่าชอบแล้วจะให้พอทำไม?”

“ก็รันเสร็จแล้ว…”

“เสร็จอีกรอบสิ” จบคำพูดพร้อมรอยยิ้มเขาก็ทำให้ฉันครางออกมาอีกระลอก มือหนึ่งเขาคลึงที่จุดสั่นไหว…จุดที่มันสั่นระริกไม่ยอมหยุด อีกมือเขายกก้นฉันขึ้น…กดหน้าลงมากินราวกับว่ามันอร่อยเสียเหลือเกิน ฉันสัมผัสได้ว่าตัวเองเปียกฉ่ำไปหมด ความเสียวทำให้ฉันปลดปล่อยน้ำในตัวออกมามากมาย พี่เธียรเก่งเรื่องนี้มากฉันยอมรับ แล้วยอมรับด้วยอีกเรื่อง…ว่าฉันเสพติดเขาสุดๆ ไม่ว่าจะฉันคนเก่าหรือคนนี้

“พี่เธียรขารันไม่ไหวแล้ว…จะเสร็จอีกแล้ว” ฉันบิดเร้า ความกระสันซ่านทำให้อยู่นิ่งไม่ไหว อย่างที่บอกว่าฉันควบคุมตัวเองไม่ได้เลย กระดกก้นร่อนลิ้นเรียว จับหัวเขาให้กดลงมาแนบชิด ครางออกมารัวๆเหมือนกลัวคนข้างบ้านไม่ได้ยิน จนสุดท้ายตัวฉันก็เกร็งจนกระตุกอีกครั้ง

“พี่ชอบจัง…เวลาที่รันต้องการมากๆแบบนี้”

“พอแล้วนะ พอแล้วได้ไหม?” ฉันส่งสายตาออดอ้อน ตอนนี้พี่เธียรยอมถอนตัวออกมาจากหว่างขาฉันแล้ว เขาเคลื่อนกายขึ้นมาประคองกอดฉัน ดึงมือฉันให้ไปสัมผัสที่ความแข็งขันอันใหญ่โตมโหฬารของเขา

“อยากให้รันทำให้พี่บ้างครับ”

“?!” ไม่! ไม่มีทาง! ถ้าเป็นมิรันตีผู้อาภัพคงไม่รอช้า คงรีบคว้ามันเข้าปาก แต่มิรันตีผู้มากับไฟแค้นจะไม่ทำ! ไม่เสียปากให้มันเด็ดขาด!

“ได้ไหม?”

“งื้อ! ไหนว่าจะให้รันนอนเฉยๆ?”

“ก็นอนเฉยๆครับ เดี๋ยวพี่จัดท่าให้”

“…” เอาไง? คิดสิคิด…คิดหาคำตอบ ไม่ใช่แค่…คิดสิ้ คิดสิ้ คาปูชิโน๋ เอสเปรสโซ๋ อาราบิ๊ก๋า

“หรือรันไม่อยากทำ?”

“อยากค่ะ อยากมากเลยแต่รัน…รันเจ็บปากค่ะ เมื่อกี้พี่เธียรจูบแรงมากเลย…” เออ! ใช้มุกออเซาะนี่แหละ!

“ข้ออ้างหรือเปล่านะ?”

“ไม่ใช่สักหน่อย…เอาไว้คราวหน้าแล้วกันนะคะ คราวนี้ขอผ่านก่อน” สาบานเอาไว้ตรงนี้เลยว่ามันจะไม่มีคราวหน้า!

“งั้น…คืนนี้ของสามยกแล้วกันนะ”

“คะ?!” ไม่มีโอกาสให้ฉันได้ยื่นอุทธรณ์หรือฎีกา พี่เธียรรั้งตัวฉันเข้าไปประกบปากจูบอย่างเร่าร้อน เคลื่อนตัวมาทาบทับฉันโดยไม่ถอนจูบ จังหวะที่ฉันกำลังเคลิบเคลิ้มอยู่กับจูบ เขาก็เข้ามา…จับขาฉันถ่างแล้วแทรกตัวตนเข้ามาในตัว ความเสียวซ่านก่อตัวขึ้นอีกครั้ง…มันเบียดเสียดและคับแน่นไปหมด ไอ้มังกรยักษ์ที่ผงาดง้ำนั่นกระทุ้งเข้าไปถึงจุดเสียวด้านใน ทำฉันแทบคลั่ง แต่มันไม่เพียงเท่านั้น…เพราะเขาดันใช้นิ้วคลึงจุดกระสันด้านนอกด้วยน่ะสิ

“อื้อ!” เสียงเราสองคนครางออกมาพร้อมกันดังอยู่ในลำคอ พี่เธียรโยกเอวเข้าออกอย่างเชื่องช้าในตอนแรก แต่แล้วก็เร่งเครื่องให้ถี่รัวขึ้นในตอนหลัง เขากระทุ้งกระแทกเข้ามาจนลึกสุด ทำเอาฉันทั้งจุกทั้งเสียวในเวลาเดียวกัน

“อึก! ลึกจังพี่เธียร…” ฉันถอนจูบออกมาบอก

“แล้วชอบไหมครับ?”

“…”

“หน้าเสียวของรันบอกว่าชอบนะ…”

“อื้อ!” เขาสรุปเอาเอง โน้มตัวลงมากระหน่ำจูบอีกครั้ง กระหน่ำรัวทั้งเบื้องล่างและเบื้องบน เสียงครางของเราสองคนดังมากขึ้นเรื่อยๆ ถี่ขึ้นเรื่อยๆตามไฟปรารถนา จนกระทั่ง…

“อึก!” ตัวฉันกระตุกเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็จำไม่ได้ ในจังหวะอันรวดเร็วนั้นพี่เธียรถอนตัวเองออกไป ฉันหอบแฮกด้วยความเหนื่อยทั้งๆที่แค่นอนอยู่เฉยๆ มองดูเขาปลดปล่อยความรั่วร้ายในตัวออกมา ความชั่วร้ายที่มีสีขาวขุ่นนั่น…

“สงสัยพี่คงอยากมาก…เสร็จเร็วกว่าที่คิด” ไอ้คนหื่นคว้าทิชชูที่หัวเตียงมาเช็ด ก่อนจะเข้ามาทาบทับฉันไว้อีกครั้ง

“ง่วงแล้ว”

“ไม่เชื่อครับ”

“พี่เธียร…เมื่อเช้ารันตื่นตีสามนะคะ แล้ววันนี้ก็ยืนทั้งวัน” นั่นมันเป็นเวลาของมิรันตีผู้อาภัพ แต่มิรันตีผู้มากับไฟแค้นยังไม่ได้นอน…เพราะมัวแต่ร้องไห้เรื่องคิดหย่ากับสามีชั่วๆอย่างเขา

“แต่พี่ยังไม่หายอยากเลย…รันจะทิ้งให้พี่นอนเหงาเหรอ?”

“นอนเหงาอะไรคะ? เมื่อกี้พี่เธียรเพิ่งจะ…อ๊ะ!” ตามนั้นเลยค่ะ เขาไม่ฟัง…เขาไม่แคร์ว่าฉันจะพูดอะไร สุดท้ายก็สนใจแค่ความต้องการของตัวเอง สอดใส่มันเข้ามาอีกครั้งแบบเน้นๆ จุกๆ

“รันครับ…ยอมให้พี่สักครั้งเถอะนะ” ยังจะต้องขอให้ยอมอีกเหรอวะ?! ถึงฉันไม่ยอมแล้วทำอย่างกับว่านายจะสนใจ?! ให้ตายเถอะ…ยันเช้าอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย?!

คำตอบคือใช่!

ไอ้บ้าคนหื่นกามสารเลวนั่นจัดหนักฉันจนเกือบเช้า ฉันตื่นมาพร้อมกับความรู้สึกปวดไปทั้งตัว กว่าจะลุกขึ้นมาอาบน้ำได้ก็แทบคลาน…วันนี้ในตอนนั้นฉันทำอะไรนะ? ถ้าจำไม่ผิดเช้าหลังวันแต่งงานไอ้พี่เธียรมันเอาแต่นอนกกฉันอยู่บนเตียงนี่ แล้วตอนนี้เขาไปไหน? ทำไมเหตุการณ์มันถึงไม่เหมือนกันล่ะ?

ฉันใช้ความคิดหาคำตอบเรื่องนั้นขณะที่เปิดตู้เสื้อผ้าหาชุดเลิศๆมาใส่ แต่ก่อนที่จะคิดอะไรออก สิ่งแรกที่ฉันได้เจอก็คือ…รสนิยมนางเอกลูกคุณหนูของมิรันตีผู้อาภัพ มันจริงอยู่ที่ฉันยังมีความชอบเหมือนเดิม ฉันยังชอบชุดลูกไม้สีขาว ยังชอบอะไรซอล์ฟๆ หวานๆ แต่ตอนนี้ฉันเป็นมิรันตีผู้มากับไฟแค้นน่ะสิ ฉันต้องเฉี่ยว ต้องเปรี้ยวจนเยี่ยวแทบราด เพิ่มอินเนอร์ในการเป็นนางพญาที่ย้อนอดีตกลับมาแก้แค้น

งั้นเรามาเริ่มที่การแปลงโฉมก็แล้วกัน!

ฉันเอาเสื้อผ้าหวานๆของมิรันตีผู้อาภัพออกจากตู้มากองที่พื้น เลือกชุดที่คิดว่าแซ่บที่สุดมาใส่ วันนี้คงต้องออกไปช้อปปิ้ง เรื่องแผนการแก้แค้นเอาไว้จะคิดระหว่างเดินซื้อเสื้อผ้าใหม่ พอแต่งตัวเสร็จฉันก็แต่งหน้า…โบกสโมคกี้อาย ทาปากแดง วิงหางอายไลเนอร์แบบเฉี่ยวสุดๆ ก่อนจะพูดกับตัวเองในกระจกแบบนางร้ายในละครยุค 90s

“หึ! นับจากนี้ไป…ฉันขอสาบานเลยว่านายจะไม่ได้อยู่อย่างเป็นสุขแน่! เธียร โรจนโภคินทร์!”

“ครับ?”

“?!”

“เมื่อกี้พี่ได้ยินรันเรียกชื่อพี่ แล้วก็เรียกซะเต็มยศเลยด้วย” จังหวะนรกเกิดขึ้นได้เสมอสินะ?

“เอ่อ…” ฉันทำอ้ำอึ้ง คิดหาคำตอบ ระหว่างนั้นพี่เธียรก็เดินเข้ามาดึงตัวฉันเข้าไปกอด

“ผมเองครับ…เธียร โรจนโภคินทร์ ส่วนคุณก็คือมิรันตี โรจนโภคินทร์ ภรรยาของผม”

“…” จะอ้วก!

“สามีหิวแล้วครับ…รอให้คุณภรรยาไปทำมื้อเช้าให้กิน” เขาถอนกอดฉันออกมาสบตา แล้วน้ำเสียงออดอ้อนนี่คือบ้าอะไรวะ?

แต่เดี๋ยว! ทำไมมันไม่ใช่อย่างที่คิดไว้เลย? ทุกอย่างดูแปลกไปหมด ปกติไอ้บ้าพี่เธียรไม่เคยอยากจะกินอาหารที่ฉันทำด้วยซ้ำ แล้วนี่อะไร…เขากำลังขอให้ฉันทำมื้อเช้าอย่างนั้นเหรอ?

ฮีลเลอร์! ฉันต้องการคุณ! มาให้คำตอบฉันเดี๋ยวนี้!