5 แก้แค้นหรือแก้ไข

“เหนื่อยไหม? ปวดขาหรือเปล่า? ให้พี่นวดขาให้ไหม?”

คำถามพร้อมน้ำเสียงอ่อนโยน สายตาอบอุ่นที่มองมายังฉัน บอกตามตรง…เห็นแล้วอยากจะอ้วก! ไอ้บ้าเธียร…ฉันรู้ว่านายเป็นคนปลิ้นปล้อน! ไม่ต้องมาทำเป็นห่วงฉัน! เอาหน้าออกไปไกลๆก่อนที่ฉันตบหน้านาย!

“ไม่ค่ะ รันแค่อยากนั่งพัก…เดี๋ยวเราต้องไปที่โรงแรมกันแล้ว รันต้องเปลี่ยนชุดอีก”

“ครับ งั้นรันพักในห้องนี้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่จะออกไปดูแขกสักหน่อย”

“ค่ะ”

ฉันเองก็ดูหนังมาเยอะ การแก้แค้นจะรีบทำแบบส่งๆไม่ได้ เลยต้องวางตัวนิ่ง ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นไปก่อน ฉันไม่รู้ว่าในความเป็นจริงมันผ่านเวลาไปนานเท่าไหร่ แต่ในความรู้สึกฉัน…จากวินาทีแห่งความตายหลังจากที่โดนคนสารเลวยิงจนถึงตอนนี้…มันแค่ราวๆยี่สิบนาทีเอง สรุปว่านี่เรื่องจริงงั้นเหรอ? นี่ฉันย้อนเวลากลับหนึ่งปีก่อนหน้าจริงเหรอเนี่ย?

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“รับเครื่องดื่มไหมครับ?” เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาหลังจากที่ไอ้บ้าเธียรเดินออกไป แต่คำถามที่ได้ยินพร้อมน้ำเสียงอันคุ้นเคยนั้นทำให้ฉันต้องหันมองไปตามเสียง

“ฮีลเลอร์?!”

“เบาๆหน่อยสิคุณ…”

ฉันเบิกตาโตมองฮีลเลอร์ในชุดพนักงานเสิร์ฟที่เดินถือถาดเครื่องดื่มเข้ามาในห้องพักเจ้าสาว ยอมรับเลยว่าตอนนี้ฉันงงกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น อดคิดไม่ได้ว่าฮีลเลอร์อาจมีส่วนรู้เห็นกับเรื่องนี้ เพราะฉันเพิ่งรู้จักเขาสามเดือนก่อน แล้วเขาจะมาอยู่ในงานแต่งงานของฉันได้ยังไง?

“มันเกิดอะไรขึ้น?! ฉันกลับมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?! นี่ฉันย้อนเวลาเหรอ?! หรือฉันตายไปแล้ว…ส่วนนี่ก็เป็นความทรงจำ เป็นห้วงสุดท้ายที่ฉันนึกถึงก่อนตายงั้นเหรอ? แล้วคุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?!” ฉันรัวคำถามใส่ฮีลเลอร์เป็นชุด

“ใจเย็นก่อนมิรันตี…สงบลงหน่อย แล้วค่อยๆสูดหายใจเข้าลึกๆ สัมผัสด้วยตัวคุณเองว่านี่คือความจริงหรือความฝัน”

“…” ฉันทำตามที่ฮีลเลอร์บอก นิ่งลง หายใจช้าลง ค่อยๆสัมผัสบรรยากาศโดยรอบ แล้วก็ได้พบว่ามันคือเรื่องจริง

“คุณย้อนเวลากลับมาจริงๆมิรันตี นี่เป็นโอกาสของคุณ”

“โอกาสที่ฉันจะได้แก้แค้นใช่ไหม? ฉันได้โอกาสแก้แค้นไอ้ชาติหมานั่น!” วินาทีที่เอ่ยออกมา รู้สึกได้เลยว่ามุมปากของฉันยกขึ้น พอหันมองไปที่กระจกฉันก็ได้เห็นว่าตัวเองกำลังยิ้มแบบนางมารร้าย ไม่สิ…ฉันคือนางเอกไม่ใช่นางมารร้าย

“เรื่องนั้นผมบอกไม่ได้หรอก มีแค่คุณเท่านั้นที่ตอบได้ว่าโอกาสนี้มีไว้สำหรับการแก้แค้นหรือแก้ไข”

“ทำไมฉันต้องแก้ไขด้วย? ต้องแก้แค้นสิ! ฉันจะเอาทุกอย่างที่เป็นของฉันคืนมาจากพี่เธียร ทั้งหุ้น บริษัท ตำแหน่ง CEO ของพ่อ แล้วก็ความรักของฉัน!”

“มิรันตี…นึกดูดีๆ ตอนนี้คือหนึ่งปีก่อนนะ วันนี้เป็นวันที่คุณแต่งงานกับสามี เขายังไม่ได้ทั้งหุ้นหรือแม้แต่ตำแหน่ง CEO” จริงสิ…ตอนนี้พี่เธียรยังไม่ได้อะไรไปเลย เขายังทำงานที่เจนวานิชในตำแหน่ง COO แต่ที่เขาได้ไปคือฉันไง!

“แต่เขาได้ความรักของฉัน”

“ยังรักเขาอยู่สินะ”

“ไม่ๆ ไม่รักแล้ว!”

“หึ” ฮีลเลอร์ยิ้มให้กับคำตอบของฉัน “เชื่อดีไหมนะว่าคุณไม่รักเขาแล้ว”

“ฟังนะฮีลเลอร์! เขาคือคนที่ทำให้ฉันต้องตายแล้วก็ได้ย้อนเวลากลับมานั่งคุยกับคุณอยู่ตอนนี้! เดี๋ยวก่อนนะ!” อยู่ๆฉันก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ “แล้วคุณมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง?”

“เรื่องนั้น…”

“คุณไม่ใช่คนใช่ไหม?!” ต้องไม่ใช่อยู่แล้ว! ต่อให้เขาอยู่ในร่างหนุ่มหล่อระดับไอดอลเกาหลี แต่เขาไม่มีทางเป็นคนปกติแน่!

“ถ้าบอกว่าผมไม่ใช่ล่ะ คุณจะคิดว่าผมเป็นอะไร?”

“ผี!”

“ฮะๆ”

“ก็บอกมาสิว่าคุณเป็นอะไร! อย่าบอกนะว่าคุณคือคนส่งฉันมาที่นี่? ต้องใช่สิ…ต้องเป็นคุณอยู่แล้ว! คุณทำเหมือนรู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้น คุณดูไม่แปลกใจที่ฉันตายแล้วกลับมาโผล่ในอดีต ไม่สิ…คุณตามฉันมาด้วย! คุณเฝ้ามองฉัน”

“ครับ…ผมรู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับคุณ ทั้งในอดีตและอนาคต แต่…มิรันตี คุณแหกกฎไม่ได้ คุณถามอะไรผมไม่ได้ทั้งนั้น…อาจต้องบอกว่าคุณถามได้ แต่ผมตอบไม่ได้”

“ขี้โกง! แสดงว่าตอนที่ฉันไปนั่งร้องไห้แล้วเล่าทุกอย่างที่บาร์ฮีลใจ สามเดือนเต็มๆที่ฉันคิดว่าเราเป็นเพื่อนกัน! คุณรู้อยู่แล้วว่าชีวิตฉันต้องจบแบบนี้งั้นสิ?”

“ครับ แต่นี่ไม่ใช่จุดจบของชีวิตคุณหรอก เพราะคุณมีผมเป็นเพื่อนไง”

“เหอะ! ไม่ต้องยิ้ม…เพื่อนกันจริงเหรอ? เพื่อนที่ไหนปล่อยให้เพื่อนตายแล้วส่งกลับมาเกิดใหม่เป็นเมียไอ้ขยะเปียกนั่นเหมือนเดิม? ถามหน่อย…ทำไมคุณไม่ส่งฉันไปไกลว่านี้อีกสักหน่อย? กลับไปเมื่อวานก็ได้ ฉันจะรีบหนีงานแต่งบ้านี่ทันทีเลย”

“เพราะมันคือโชคชะตาของคุณไง มิรันตีเกิดมาเพื่อรักเธียร…ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น มิรันตีก็ยังจะรักเธียรไปจนวันตาย”

“ไอ้ฉิบหาย! ไอ้ $^&%#$&#&*^%(*%!!!” ได้ยินแบบนั้นฉันก็พ่นคำหยาบที่คิดได้ออกมารัวๆ ว่ายังไงนะ? ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นมิรันตีก็จะรักเธียรไปจนวันตายงั้นเหรอ?

“คุณสองคนเป็นโชคชะตาของกันและกัน ผมบอกได้แค่นี้”

“หยุดเลยฮีลเลอร์! หยุดพูดเหมือนว่านี่คือหนังรักโรแมนติกที่ว่าด้วยเรื่องโชคชะตา เพราะนี่มันคือหนังฆาตกรรมสยองขวัญที่มีนางเอกย้อนเวลาได้”

“ฮะๆ คุณฝืนมันไม่ได้หรอกครับ ต่อให้ระหว่างทางมันจะเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา คดเคี้ยวยังไง…แต่จุดจบก็เหมือนเดิมอยู่ดี”

“จุดจบคืออะไร?”

“บอกได้ที่ไหนล่ะ?”

“งั้นขอเหตุผลที่แท้จริงหน่อย อย่าโกหกนะฮีลเลอร์…คุณส่งฉันย้อนกลับมาทำไม?”

“…”

“เพื่อให้ฉันกลับมารักพี่เธียรเหมือนคนโง่อย่างนั้นใช่ไหม?”

“เพื่อให้คุณได้หาคำตอบ…”

“คำตอบอะไร?”

“รันครับ…”

พรึ่บ!

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก พี่เธียรเดินเข้ามาในห้อง…เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่ฮีลเลอร์กระโดดออกไปจากหน้าต่าง ฉันรีบตามไปดูแต่เขาหายไปแล้ว ผ้าม่านพลิ้วไหว ฉันเห็นกับตาว่าเขากระโดดลงไปจากชั้นสอง ยอมรับแล้วว่าเขาไม่ใช่คนปกติจริงๆ แต่เขาเป็นใครกันแน่นะ?

“พี่ได้ยินเสียงเหมือนรันคุยกับใคร” ไอ้บ้าเธียรเข้ามาโอบเอวฉัน ดูสายตาและรอยยิ้มนั่นสิ…ฉันเกลียดมัน! ฉันเกลียดรอยยิ้มเสแสร้งนั่น!

“รัน…รันพูดคนเดียวค่ะ”

“หืม?”

“ทำไมคะ? แปลกใจเหรอที่รันคุยคนเดียว? หรือพี่เธียรคิดว่ารันแอบคุยกับชู้คะ?” นายต่างหากที่มีชู้! คอยดูสิ…ฉันจะฉีกหน้ากากผู้ชายอบอุ่น สามีผู้แสนดีของนายให้ได้!

“ทำไมพูดแบบนั้น? รันรักพี่จะตาย…รันไม่มีทางมีชู้หรอก”

“มั่นใจแบบนั้นเลยเหรอคะ?”

“มั่นใจมาก…”

“แล้วพี่เธียรล่ะรักรันไหม? รักมากพอที่จะไม่มีชู้หรือเปล่า?” ฉันเชิดหน้ามองคนที่ตัวสูงกว่ามาก พูดมาสิว่ารักฉัน…เหอะ! นายไม่พูดหรอก! นายไม่พูดมันอยู่แล้ว! เพราะนายไม่เคยรักฉันเลย!

“ดูเอาเองสิ…ของแบบนี้แค่พูดมันไม่พอหรอกว่าไหม?” เห็นไหม…เขาเลี่ยงมันได้ตลอดแหละ เขาเลี่ยงการบอกรักฉันมาตลอดเวลา!