4 ตายแล้วไปไหน?

เคยมีคำถามสุดคลาสสิคในทางธรรมะที่ว่า ‘ตายแล้วไปไหน’ ใครกันที่จะตอบคำถามนั้นได้? มันต้องเป็นคนที่เคยตายไปแล้วฟื้นกลับมาบอกหรือเปล่า? แล้วคนที่ตายแล้วจะฟื้นขึ้นมาอีกครั้งได้ยังไงกัน? ฉันคิดว่าคนที่ตายไปแล้ว…ปลายทางคงหนีไม่พ้นความว่างเปล่า ความตายเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องเผชิญ และเวลานี้ฉันกำลังเผชิญกับมันอยู่ ฉันรู้สึกล่องลอย เบาหวิวไร้น้ำหนัก…ณ วินาทีที่ฉันคิดว่าตัวเองตายแล้ว อยู่ๆฉันก็นึกถึงแม่ขึ้นมา

ตอนเด็กๆ ฉันเฝ้าถามตัวเองว่าทำไมแม่ถึงชอบร้องไห้ให้พ่อ ทั้งๆที่พ่อเป็นคนเจ้าชู้ พ่อทำให้แม่เสียใจมาตลอดเวลาที่ฉันจำความได้ พ่อไม่รู้จักพอ…ไม่เพียงแค่เรื่องผู้หญิง แต่ทั้งเรื่องอำนาจและเงินทอง พ่อเอาแต่พูดว่าทำทุกอย่างเพื่อเรา เพื่อให้ครอบครัวของเราดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ ฉันสงสัย…แต่ก็หาคำตอบไม่ได้ว่าการที่พ่อทิ้งแม่กับฉันไปหาผู้หญิงคนใหม่ มันทำให้ความเป็นอยู่ของครอบครัวเราดีขึ้นยังไง

จุดจบของฉันไม่ต่างอะไรจากแม่เลยสักนิด รักผู้ชายต่ำช้าไม่รู้จักพอเท่าชีวิตตัวเอง รู้ทั้งรู้ว่าเขามันเป็นได้ชาติชั่วแต่ก็ยังรักจนหมดใจ สุดท้ายก็ตายจากโลกอันเส็งเคร็งด้วยน้ำมือของผู้ชายที่รัก…รักด้วยน้ำตา ไม่คิดเลยว่าโลกหลังความตายจะเย็นสบายและมีกลิ่นหอมแบบนี้ ความเจ็บปวดก่อนหน้าหายไปหมด…กลิ่นคาวเลือดแทนที่ด้วยกลิ่นเครื่องหอม นี่ฉันได้ขึ้นสวรรค์อย่างนั้นเหรอ?

ฉันเนี่ยนะ? ฉันไม่ใช่คนดีอะไรขนาดนั้น ไม่มีคนดีที่ไหนด่าพ่อตัวเองในใจมาตลอดชีวิตอย่างที่ฉันทำหรอก…หรือว่ามันเป็นสิทธิพิเศษของคนที่ตายจากการถูกหักหลัง? แบบว่า…โบนัสเยี่ยมชมสวรรค์มีไว้สำหรับคนที่ตายอย่างน่าอนาถหลังจากโดนสามีเฮงซวยทำร้ายจิตใจ

แต่เดี๋ยวนะ!

คนที่ตายไปแล้วคิดได้ด้วยอย่างนั้นเหรอ? ฉันยังคิดได้…ยังพูดในใจได้ แล้วอะไรเปียกๆที่มือฉันเนี่ย?

พรึ่บ!

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา ค่อยๆเปิดตาที่หนักอึ้งขึ้นมามองดูสรวงสวรรค์ ทว่า…สิ่งที่ได้เห็นเป็นอย่างแรกมันไม่ใช่นางฟ้า เทวดา หรือก้อนเมฆขาวนวล แต่มันคือใบหน้าพร้อมรอยยิ้มเปื้อนน้ำตาของพ่อฉัน!

ฉิบหายแล้ว!

วันงานแต่งงานของฉันงั้นเหรอ?!

“พ่อขออวยพรให้ลูกทั้งสองรักกันไปจนนิรันดร์ ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร การเป็นสามีภรรยาจะต้องร่วมทั้งสุขและทุกข์ หนักนิดเบาหน่อยก็อภัยให้กัน สิ่งที่สำคัญพอๆกับความรักคือความเข้าใจ พ่อฝากน้องด้วยนะเธียร”

“ครับคุณพ่อ”

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน? ก่อนหน้านี้ฉันโดนไอ้หอกหักนี่ยิงจนตาย…แต่แล้วกลับตื่นขึ้นมาในงานแต่งงานของเรา ทุกอย่างไม่เหมือนฝันเลยแม้สักนิด หรือต่อให้ฉันฝัน…แต่ทำไมต้องฝันถึงงานแต่งงานที่เป็นจุดเริ่มต้นของหายนะนี่ด้วย?!

ดูพ่อฉันสิ…เขากำลังหลั่งน้ำตาดีใจขณะที่รดน้ำสังข์ให้เรา พอหันมองไปข้างๆฉันก็เห็นพี่เธียรยิ้มมีความสุข สรุปนี่ฉันได้ขึ้นสวรรค์หรือตกนรกกันแน่?

“รัน…”

ฉันมั่นใจว่าที่แห่งนี้ไม่ใช่สวรรค์ เพราะคนเลวอย่างเธียร โรจนโภคินทร์ไม่มีทางอยู่บนสวรรค์ได้ ฉันได้คำตอบแล้ว…ที่นี่คือนรก!

“รันครับ…เป็นอะไรหรือเปล่า?” เสียงไอ้บ้านี่น่ารำคาญฉิบ!

…หรือว่า…

ไม่เอาน่ะ…มันเกิดขึ้นจริงไม่ได้หรอก!

“ฮึก! ไอ้รัน…ฉันดีใจนะที่แกมีวันนี้ได้…ในที่สุดแกก็ได้แต่งงานกับคนที่แกรักแล้วก็รักแกอย่างพี่เธียร ตอนนี้แกกลายเป็นคนที่น่าอิจฉามากที่สุดแล้วนะรู้ไหม?”

“ลูกไม้…” ฉันพยายามส่ายหน้าส่งสัญญาณให้ลูกไม้ เพื่อนรักเพียงคนเดียวของฉัน

“พี่เธียร ลูกไม้ฝากรันด้วยนะคะ ถึงมันจะมีนิสัยแปลกๆ ติสต์ๆไปบ้าง ก็อย่าถือสามันเลยนะคะ”

“พี่แต่งงานกับรันก็เพราะนิสัยติสต์ๆนี่แหละครับ”

“?!” เอาจริงดิ? เท่าที่รู้นายแต่งงานกับฉันเพราะหวังจะปอกลอกทุกอย่างไปเป็นของตัวเองไม่ใช่หรือไง? ตอแหล!

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเหมือนจริงจนฉันมั่นใจว่ามันไม่ใช่ความฝัน ภาพพวกนี้…คำพูดของคนเหล่านี้ ฉันเคยได้ยินได้ฟังมาหมดแล้ว มันอยู่ในความทรงจำของฉัน รอยยิ้มของแขกที่มาในงาน แม้กระทั่งดอกไม้ที่ตกแต่งในงาน…ฉันเป็นคนเลือกมันเองกับมือ

…นี่ฉัน…

ย้อนอดีตกลับมาเมื่อหนึ่งปีที่แล้วงั้นเหรอ?

บ้าแล้ว! ถ้ามันเป็นเรื่องจริง…จะการย้อนอดีตหรือการเกิดใหม่มันมีได้แค่ในนิยายเท่านั้น แล้วส่วนใหญ่ตัวละครที่ได้ย้อนอดีตก็จะเป็นตัวละครเอกของเรื่องที่ได้โอกาสครั้งที่สอง…มันหนีไม่พ้นเส้นเรื่องที่เล่าการแก้แค้นเอาคืนอย่างสาสม ถ้างั้น…ฉันเป็นตัวเอกของเรื่องงั้นเหรอ? นี่เป็นโอกาสที่ฉันจะได้แก้แค้นใช่ไหม?

แต่ว่า!

ทำไมถึงต้องเป็นเวลานี้ล่ะ?! ทำไมฉันถึงได้ย้อนอดีตกลับมาแค่ปีเดียว? แล้วทำไมต้องเป็นวันนี้…วันแต่งงาน?! ย้อนเลยไปอีกวันไม่ได้เหรอ? เผื่อว่าฉันจะได้ยกเลิกการแต่งงานบ้านี่ทันเวลา ฉันไม่ได้ขอให้ย้อนกลับไปไกล…จนถึงวันที่เราเกิด อย่างน้อยก็เมื่อสี่ปีก่อนก็ได้ ก่อนที่ฉันจะได้รู้จักผู้ชายเฮงซวยอย่างไอ้บ้าพี่เธียร! นี่ฉัน…บ้าจริง! ฉันย้อนเวลากลับมาเป็นเมียไอ้ชาติหมาชื่อเธียรที่ฆ่าฉันอีกครั้ง! แล้วมันจะเรียกว่าโอกาสครั้งที่สองได้ยังไงกัน?!