3 หากย้อนเวลากลับไปได้

“ถ้าพี่บอกว่ามันไม่ใช่ความจริง รันกำลังเข้าใจผิด…รันจะเชื่อมันหรือไง?”

“รันไม่ได้มาเพื่อถามว่ามันจริงหรือไม่จริงยังไง! รันแค่อยากจะบอกว่ารันรู้ทุกอย่าง! รันรู้ว่าพี่เธียรนอกใจ! รู้ว่าที่พี่เธียรเข้าหารัน! เข้ามาทำให้รัก…มาทำดีด้วย! ทั้งหมดก็เพื่อจะเอาทุกอย่างไปจากรัน! พี่เธียรไม่เคยรักรัน…ไม่เคยมีแม้สักเศษเสี้ยวในใจที่รักรันเลย! เพราะงั้น…สิ่งที่รันจะพูดก็คือเราหย่ากัน และพี่เธียรต้องคืนทุกอย่างที่เป็นของรันกับพ่อมา!” และแล้วฉันก็ได้พูดคำนั้นออกไป คำที่ทำให้ฉันนอนร้องไห้มาตลอดสามเดือน คำที่บอกว่าเขาไม่เคยรักฉันเลย…

ฉันมองตาเขา มองลึกเข้าไปในดวงตาที่ฉันคาดเดาไม่ได้ว่ากำลังคิดบ้าอะไรอยู่ เขาจะแก้ตัวไหม? จะบอกไหมว่าฉันกำลังเข้าใจผิด จะพูดออกมาไหมว่าเขาไม่ได้ทำ…คนอย่างเขา จะยังมีศักดิ์ศรีความเป็นคนอยู่บ้างไหมนะ?

“แล้วอะไรที่เป็นของรัน?” ทว่าเขาทำให้ฉันคาดไม่ถึงอีกแล้ว เขาทำหน้านิ่งแล้วถามออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ให้ตายเถอะ!

“ทุกอย่าง…หุ้น ตำแหน่ง CEO บริษัท พี่เธียรแค่คืนทุกอย่างมาแล้วก็หย่าซะ” เขาไม่ได้แก้ตัวอะไรด้วยซ้ำ ไม่พยายามอธิบาย…ไม่พูดถึงเรื่องชัญญากับรินริน เขาทำเหมือนว่าฉันไม่ได้พูดถึงยัยบ้าสองคนนั้น!

“รันขายหุ้นให้พี่เอง…หลักฐานก็มี หุ้นของคุณพ่อ…ท่านก็ขายให้พี่เองเหมือนกัน พี่ได้หุ้น 50% นั้นมาด้วยวิธีสุจริต ถ้าอยากดูหลักฐานการขายพี่จะโทรเรียกทนายมาเดี๋ยวนี้เลย ส่วนเรื่องตำแหน่ง CEO มันคือมติในที่ประชุมของบอร์ดบริหาร…พวกเขาเลือกพี่ เพราะพ่อของรันไม่มีความสามารถในการบริหารต่อไปได้อีกแล้ว ทุกอย่างที่รันอยากได้คืน…พี่ให้มันไม่ได้ เพราะมันเป็นของพี่แล้ว”

“พี่เธียร!”

“มีอะไรอีกไหมที่รันอยากได้คืน?”

“…” ตอนนี้ฉันสั่นไปทั้งตัว แยกไม่ออกแล้วว่าเสียใจหรือโกรธมากกว่ากัน นี่สินะคือตัวตนที่แท้จริงของเขา เลือดเย็น ใจดำ ตลบตะแลงแล้วก็ขี้โกง

“ที่รันต้องการจะหย่า…แน่ใจเหรอว่าเหตุผลคือเรื่องพวกนี้?”

“อย่ามาพูดจาหมาๆนะ! พี่เธียรหลอกใช้รัน! เข้ามาหลอกให้รักก็เพราะหวังจะฮุบธุรกิจ! รันรักพี่เธียรหมดใจ! รู้ไหมว่ามันทรมานแค่ไหนตอนที่รู้ความจริงทุกอย่าง! รันเก็บเรื่องนี้อยู่คนเดียวมาเป็นเดือนๆ รันเห็นกับสองตาตัวเองว่าพี่เธียรมีอะไรกับชัญญา! รันเห็นด้วยสองตาคู่นี้ว่าพี่เธียรพาอีนังนักร้องรินรินนั่นเข้าโรงแรม! หย่าให้รันเดี๋ยวนี้! หย่าซะ! แล้วเอาทุกอย่างคืนมา!”

“รู้ไหมว่าอะไรที่แปลว่าการกล่าวหา? การพูดพล่อยๆโดยไม่มีหลักฐานไง…สิ่งที่รันทำอยู่ตอนนี้”

“ฮะ?”

“พี่ไม่หย่า…ถ้าอยากหย่ามากนักก็ฟ้องหย่าสิ แล้วถ้ารันอยากได้ทุกอย่างคืน…มีแค่ทางเดียวเท่านั้นคือหาหลักฐานมาเอาผิดพี่ แต่รู้อะไรไหมว่ารันทำอะไรไม่ได้หรอก เพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้น…มันโปร่งใสทั้งหมด”

“ไอ้ชาติหมา! คิดเหรอว่ารันไม่มีหลักฐาน?!”

“อย่าให้มันเกินไปนะรัน!”

“สำหรับพี่เธียรแค่คำว่าไอ้ชาติหมามันยังน้อยไปด้วยซ้ำ! อยากได้หลักฐานใช่ไหม?! ได้…รอดูได้เลย” ว่าแล้วฉันก็ลุกจากโต๊ะ เดินออกจากห้องอาหารมาที่ห้องนั่งเล่น ฉันหยิบกระเป๋า…ทว่าสองสิ่งในนั้นหายไป!

ปืนกับแฟลชไดรฟ์ของฉันหายไปไหน?!

พรึ่บ!

หัวใจของฉันตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เมื่อทันทีที่หันหลังกลับมาแล้วพบว่าพี่เธียรมายืนอยู่ด้านหลัง มือหนึ่งเขาถือปืนจ่อมาที่ฉัน อีกมือ…เขาถือแฟลชไดรฟ์

“หานี่อยู่เหรอ?”

“ไอ้สารเลว!”

“ถ้าคิดจะมีปืน รันต้องเก็บมันไว้ใกล้ตัว…”

“…” นี่ฉันแพ้แล้วงั้นเหรอ? การที่เขากำลังเล็งปืนมาที่ฉัน มันแปลว่าฉันแพ้แล้วใช่ไหม?

“ส่วนแฟลชไดรฟ์นี่…ให้พี่เดาไหม? มันคงเป็นภาพพี่กับรินรินแล้วก็ชัญญา เด็ดกว่านั้นก็คงเป็นภาพจากกล้องวงจรปิดตอนที่พี่เอาปืนจ่อหัวให้พ่อรันยอมขายหุ้น”

“…” เขารู้ได้ยังไงว่าในแฟลชไดรฟ์นั่นมีอะไร?!

“คิดจะใช้ของพวกนี้ฟ้องหย่าพี่เหรอรัน? ได้แบคอัพมันไว้ไหม?”

“อย่านะ!”

ปัก!

น้ำตาฉันไหลออกมาในตอนที่คนสารเลวเหยียบแฟลชไดรฟ์จนแตกสลายคาพื้น ใช่…ฉันโง่อีกแล้ว ต่อให้มีหลักฐานแต่ก็ไม่เคยคิดสำรองข้อมูลเอาไว้

“รู้ไหมว่าภาพที่ไม่มีเสียง…แค่ภาพที่พี่เอาปืนจ่อหัวพ่อรันน่ะ ทำอะไรพี่ไม่ได้หรอก แล้วคราวนี้รันจะทำยังไงครับ? ในเมื่อรันไม่มีหลักฐานเหลือแล้ว?”

“พี่เธียรมันเป็นไอ้ชาติหมา! งั้นก็ยิงรันเลยสิ! ยิงรันให้ตายไปเลย! รันไม่อยากอยู่แล้ว! ฮึก! พี่เธียรไม่รักรันด้วยซ้ำ! ทำไมไม่ยอมหย่าดีๆ?! ใช่! รันมีหลักแค่อยู่แค่นี้! แล้วพี่เธียรก็ทำลายมันแล้ว! แต่รันรู้! รู้อยู่เต็มทั้งใจว่าพี่เธียรมาแต่งงานกับรันก็เพราะหวังจะฮุบบริษัท! หรือต้องให้โทรเรียกพ่อมา?” ฉันพูดไปอย่างนั้นล่ะ ที่จริงฉันติดต่อพ่อไม่ได้มาพักใหญ่แล้ว ตั้งแต่ตอนที่พ่อขายหุ้นให้พี่เธียรแล้วโดนปลดจากตำแหน่ง CEO

“สงบสติอารมณ์ซะ!”

ครืด ครืด ครืด

ฉันได้ยินเสียงระบบสั่นจากมือถือดังออกมาจากกระเป๋ากางเกงพี่เธียร แต่ครั้งนี้เขาไม่สนใจมัน เขามองออกไปที่นอกหน้าต่างบานใหญ่ ฟันกรามนั้นขบกันแน่น ก่อนจะหันกลับมามองหน้าฉันอีกครั้ง

“ฮึก!” น้ำตาฉันไหลออกมาไม่หยุด ไม่คิดเลยปืนที่ฉันแค่จะเอามาขู่เขา ในเวลานี้มันกำลังจ่อมาที่ฉัน ความรู้สึกนี้มันช่างทรมาน…ฉันโง่มากจริงๆ โง่ที่แม้กระทั่งตอนนี้ก็ยังรู้สึกรักเขา ฉันขี้ขลาด กลัวเกินกว่าที่จะปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้าฉันฉลาดกว่านี้อีกสักหน่อยก็คงไม่รักผู้ชายอย่างเขา และก็คงหาหลักฐานให้มากกว่านี้ คงจะคิดเผื่อไว้สักนิดว่าเหตุการณ์มันจะไม่เป็นอย่างที่คิด ฉันควรมีแผนสำรอง!

“ยิงรันเลยสิ! ยังไงพี่เธียรก็ไม่รักรันอยู่แล้ว!”

“รันบอกว่ารักพี่…รักจนยอมได้ทุกอย่าง ทำไมครั้งนี้ไม่ยอมให้เรื่องมันจบไปเงียบๆล่ะ? พี่ได้บริษัทมาแล้วยังไง? ในเมื่อเราก็เป็นผัวเมียที่แต่งงานกันอย่างถูกต้อง บริษัทก็เหมือนว่าเป็นของรันด้วย…”

“พี่เธียร! รันไม่อยากฟัง! ฮึก! คิดว่ารันจะมองหน้าพี่เธียรได้แบบไม่คิดอะไรงั้นเหรอ?! ทำไมต้องเป็นชัญญา! ผู้หญิงคนนั้นเป็นเมียพ่อรันพี่เธียรก็รู้! ทำไมต้องเป็นรินริน! ไม่สิ…ฮึก! ทำไม…ฮือๆ ทำไมต้องนอกใจรันด้วย? ทำไมไม่เคยรักรัน? ทำไมต้องเป็นรันที่เจอเรื่องนี้?”

“…”

“ฮึก! พี่เธียรไม่เคยบอกว่ารักรันเลยสักครั้ง…” ฉันหมดแรง อยู่ๆก็รู้สึกหมดแรงขึ้นมา พอมานึกดูดีๆ พี่เธียรไม่เคยบอกรักฉันเลยสักครั้ง ในตอนที่ฉันถามว่าเขารู้สึกยังไงกับฉัน คำตอบที่ได้คือช่อดอกไม้และการขอคบเป็นแฟน ในตอนที่ฉันถามว่าเขารักฉันไหม คำตอบที่ได้จากเขาคือการคุกเข่าที่มาพร้อมกับแหวนเพชรบอกว่าฉันคือคนเดียวที่เขาอยากอยู่ด้วยไปตลอด ฉันเพิ่งมาคิดได้ในตอนนี้…ว่าที่จริงแล้วเขาไม่เคยรักฉันเลย เขาถึงไม่เคยพูดมันออกมา

“…”

“จนถึงตอนนี้พี่เธียรก็ยังไม่พูดมันออกมา ยิงรันเถอะ! รันอยู่ต่อไปไม่ไหวแล้ว…รันทนเห็นหน้าพี่เธียรต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ” ฉันไม่ไหวแล้ว…ฉันต้องการจะหลุดพ้นจากเขา ฉันต้องการให้ผู้ชายคนนี้ออกไปจากชีวิตของฉัน

“รู้ไหม…รันไม่ได้คิดถูกไปซะหมด”

ปึก!

ฉันใช้แรงเฮือกสุดท้ายรั้งมือเขาที่ถือปืน จ่อเข้ามาที่กลางอกตัวเอง

“หยุดพูด! เลิกยื้อเวลาสักที! ถ้าไม่ยอมหย่าให้…ก็ยิงรันซะ รันไม่อยากอยู่ในต่อไปในฐานะเมียโง่ๆของพี่เธียรอีกแล้ว!”

“ปล่อย! รัน!”

“ยิง!” ฉันตะเบ็งเสียง “เลือกมา! จะหย่าให้รันแล้วคืนทุกอย่างมา! หรือยิงรันซะ!”

“…”

“เลือกไม่ได้เหรอ?! พี่เธียรเลือกได้อยู่แล้ว! ยิงรันซะ! ยิงรันเดี๋ยวนี้! เพราะถ้าพี่เธียรไม่ฆ่ารัน…รันสาบานเอาไว้ตรงนี้เลยว่าจะทำทุกอย่างเพื่อลากพี่เธียรลงนรก! รันจะตามจองล้างจองผลาญพี่เธียรไปตลอด! พี่เธียรจะไม่มีวันได้พบกับความสุขและแสงสว่างในชีวิต! รันจะทำให้พี่เธียรเจ็บปวดจนต้องกระอักเลือดออกมา! พี่เธียรจะต้องขอให้รันฆ่าพี่…เพราะตอนนั้นพี่เธียรจะต้องรู้สึกเหมือนกับที่รันรู้สึกอยู่ในตอนนี้ ตายไปซะยังดีกว่าต้องอยู่อย่างทรมาน!”

“ขอโทษนะ…ที่พี่ให้ในสิ่งที่รันต้องการไม่ได้”

“…” ฉันรู้ว่าอยู่แล้วว่าเขาจะไม่เลือกฉัน สุดท้ายมันก็ต้องจบลงแบบนี้…จบตรงที่ฉันตายไปอย่างโง่ๆ ฉันค่อยๆหลับตาลงช้าๆ กลัวไปหมดทั้งใจ…การถูกยิงที่กลางอกในระยะประชิดแบบนี้จะทำให้ฉันตาย…

ปัง!!!

วินาทีที่เสียงปืนดังขึ้น…ตัวฉันก็ร่วงลงสู่อ้อมกอดของพี่เธียร ฉันเจ็บจนเหมือนจะขาดใจ…รับรู้ได้เพียงว่าลมหายใจของฉันโรยริน ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา…เสี้ยววินาทีนั้น เสี้ยววินาทีแห่งความเป็นความตาย ฉันเห็นพี่เธียรกำลังตกใจ…นั่นใช่น้ำตาของเขาหรือเปล่า? เขาร้องไห้หลังจากที่ยิงฉันงั้นเหรอ? ฉันเริ่มหายใจต่อไปไม่ไหว หูทั้งสองข้างอื้ออึงจนไม่ได้ยินเสียงอะไร…น้ำตายังคงไหล ดูเหมือนเลือดจะไหลออกมาจากตัวฉันมากมาย…สายตาฉันเริ่มพร่ามัว ทุกอย่างรอบตัวค่อยๆมืดลงช้าๆ ฉันเจ็บปวดมาก…เจ็บที่กระสุนทะลุเข้ามากลางอก เจ็บที่โดนหักหลังโดยผู้ชายที่รักหมดใจ เจ็บที่จนถึงวินาทีสุดท้ายของชีวิตฉันก็ยังรักเขาอยู่ดี

แต่แล้วความเจ็บก็เริ่มเลือนราง เหมือนว่าฉันไม่อาจรับรู้อะไรได้อีกแล้ว

ฉันกำลังจะตาย…หรือไม่ก็อาจตายไปแล้ว

มีผู้ชายสองคนบนโลกใบนี้ที่ฉันทั้งรักและเกลียดในเวลาเดียวกัน คนหนึ่งคือพ่อ ผู้ชายที่ทิ้งฉันกับแม่ไปเพื่อเสวยสุขกับรักใหม่ ปล่อยให้เราสองคนต้องอยู่อย่างทุกข์ใจ จนกระทั่งแม่ตายจากไป

อีกคนคือสามี ผู้ชายที่ฉันเทความรักให้เขาจนหมดใจ คนที่เข้ามาหลอกให้รักแล้วปอกลอกเอาทุกอย่างไปจากฉัน ชาตินี้ฉันโชคร้ายที่ต้องมารักผู้ชายใจดำคนนี้ หากชาติหน้ามีจริง…ขอให้เราได้อย่าพบเจอกันอีกเลย แต่หากเลี่ยงไม่ได้ หากว่าต้องเจอกันอีกครั้งจริงๆ สาบานเอาไว้ตรงนี้เลยว่าฉันจะทำให้เขาเจ็บช้ำจนกระอักความทรมานออกมาเป็นเลือดแล้วอ้อนวอนขอความเมตตาจากฉัน!

มีประโยคหนึ่งที่ฉันคิดว่าพูดไปก็ไร้ประโยชน์…หากย้อนเวลากลับไปได้…ฉันจะไม่รักใครจนไม่เผื่อใจไว้รักตัวเองอีกแล้ว