บทที่ 6 ...ไม่ต้องการอะไรนอกจาก...

The Resident : 22.30 PM

ติณณ์พาอลิชาขึ้นมายังเพนท์เฮาส์ของเขา ซึ่งอยู่บนชั้นสูงสุดของ The Resident คอนโดมิเนียมสุดหรูสูงเฉียดฟ้า ซึ่งมีราคาเกินที่คนทั่วไปจะเอื้อมถึง เขาจูงมือเธอมานั่งที่โซฟาหนังตัวยาว อลิชายังคงร้องไห้...ยิ่งร้องหนักเมื่อได้เจอหน้าเขา เธอกุมมือเขาไม่ยอมปล่อย จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่คิดบอกถึงเหตุผลที่ทำให้เสียน้ำตา

“ทำไมแก้มแดงแบบนี้...ใครทำอะไรเธอ บอกพี่ได้ไหม?” มาเฟียหนุ่มสัมผัสรอยแดงเป็นรอยฝ่ามือที่แก้มของอลิชาเบาๆ ดูแค่นี้ก็รู้ว่าเธอโดนตบหน้ามา และมันคงไม่ใช่ใครที่ไหน

“ฮึก!”

“พี่อยากปลอบเธอ อยากช่วยเธอ แต่จะทำแบบนั้นได้ยังไงในเมื่อเธอเอาแต่ร้องไห้แบบนี้”

“ฮึก! ลิชาไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง ไม่รู้จริงๆว่าต้องเริ่มที่ตรงไหน”

“เริ่มที่หยุดร้องไห้ก่อน...น้ำตาของเธอมันทำให้พี่อยากจะบ้าแล้วรู้ไหม?” ติณณ์ค่อยๆบรรจงเช็ดน้ำตาให้หญิงสาวด้วยมือ ก่อนจะกดจูบที่พวงแก้มแดงเปื้อนน้ำตานั้นอย่างแผ่วเบา

“ฮึก!”

“วันนี้เธอร้องไห้มาเยอะแล้วนะ เก็บน้ำตาเอาไว้ร้องวันหลังบ้าง...”

“วันไหนคะ? ยังต้องมีวันที่ลิชาต้องร้องไห้อีกเหรอ?”

“วันที่พี่ขอเธอแต่งงานไง” เขาโกหก โกหกคำโต

“พี่ติณณ์?”

“หรือเธอไม่อยากแต่งงานกับพี่แล้ว?”

“แต่เราเพิ่งเจอกัน...”

“ยังอยากจะรออีกเหรอ? เธอรอพี่มาสิบห้าปีแล้วนะ”

“ฮึก! เราจะแต่งงานกันได้ยังไงคะ? ในเมื่อ...” เขาหลอกล่อให้เธอบอกเหตุผลได้สำเร็จ หลอกให้เธอตายใจได้อย่างแนบเนียน

“ในเมื่ออะไร?”

“ในเมื่อคุณพ่อไม่อยากให้ลิชามาเกี่ยวข้องกับพี่ติณณ์ นี่เป็นครั้งแรกที่คุณพ่อลงมือกับลิชา เราทะเลาะกันแรงที่สุดตั้งแต่ที่ลิชาจำความได้ ฮึก! ลิชาไม่เข้าใจเลย...คุณพ่อรู้มาตลอด เขารู้ว่าพี่ติณณ์ทำงานอะไร เขาบอกว่าพี่ติณณ์จะกลับมาเพื่อแย่งทุกอย่างไป คุณพ่อต้องไม่มีทางยอมให้เราแต่งงานกันแน่”

“...” ติณณ์นิ่งเงียบ เพราะสิ่งที่อลิชาพูดมา มันไม่เกินความคาดหมายของเขา ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าฤกษ์คิดจะทำอะไร

“พี่ติณณ์พูดอะไรสักอย่างได้ไหมคะ? บอกลิชาได้ไหมว่าคุณพ่อเข้าใจผิด...บอกได้ไหมว่าพี่ติณณ์ไม่ได้คิดจะทำแบบนั้น”

“แล้วพี่จะแย่งอะไรมาจากคุณอาล่ะ?”

“บริษัท...คุณพ่อกลัวว่าพี่ติณณ์จะมาเอา Jira Group ไปจากเขา ลิชารู้ค่ะว่าบริษัทเป็นของพี่ติณณ์...ลิชาบอกคุณพ่อไปแล้วว่าเราควรจะคืนมันให้เจ้าของ แต่คุณพ่อก็ไม่ฟังอะไรเลย...”

“พี่ไม่เคยอยากได้ Jira Group” เขาพูดเรื่องจริง การกลับมาครั้งนี้เขาไม่ได้มาเพื่อจะทวงบริษัทคืน “อาฤกษ์ลงทุนลงแรงไปกับมันตั้งหลายปี ถ้าไม่มีเขามาสานต่อ บริษัทคงไปไม่รอด แล้วพี่จะไปแย่งมันคืนมาเพื่ออะไร อีกอย่าง...ตอนนี้พี่ก็มีธุรกิจเป็นของตัวเอง”

“ลิชาเชื่อพี่ติณณ์...ลิชารู้จักพี่ติณณ์ดีกว่าใคร ลิชารู้ว่าพี่ติณณ์ไม่ทางทำร้ายคุณพ่อแน่ๆ แต่ลิชาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคุณพ่อถึงคิดแบบนั้น”

“พี่ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น...ไม่ต้องการอะไรนอกจาก...” ขณะที่กำลังเอ่ย เสือร้ายก็คิดจะล่ากวางด้วยไปในคราวเดียวกัน เขาสอดมือหนาเข้าให้ท้ายทอย รั้งใบหน้าเล็กเข้ามาใกล้ ค่อยๆจูบเธอเบาๆ ‘นอกจากการได้แก้แค้น’ นั่นคือสิ่งที่เขาคิด แต่เพียงไม่ได้พูดมันออกไป

“พี่ติณณ์...”

“เร็วไปไหมถ้าพี่อยากจะบอกว่าเธอต้องการเธอ”

“...” เขาทำให้เธอหวาดหวั่นขึ้นมาอีกครั้ง

“หรือเธอไม่ต้องการพี่?”

“มะ...ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ แต่...”

“พี่คิดว่าเราสองคนมีความต้องการตรงกัน...หรือพี่คิดผิด?” เสือร้ายจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของกวางน้อย กระชับเธอเข้ามาใกล้จนสองร่างบดเบียดกันและกัน

“ละ...ลิชาต้องการพี่ติณณ์ แต่ลิชาอยากให้เราค่อยเป็นค่อยไป...ได้ไหมคะ?”

“หึ!” เธอไม่ง่าย เขาเพิ่งจะรู้ก็ตอนนี้เอง

“โกรธลิชาหรือเปล่า?” เธอเอ่ยถาม สายตาและน้ำเสียงเตรียมจะง้อเขาสุดฤทธิ์ เมื่อเขาถอยตัวออกห่างจากเธอ

“พี่เข้าใจ เธออาจจะยังไม่มั่นใจในตัวพี่”

“พี่ติณณ์โกรธลิชา...”

“เปล่า”

“ดูก็รู้ว่าโกรธ ไม่ใช่ว่าลิชาจะไม่ให้...แต่วันนี้ลิชาไม่พร้อมจริงๆ พี่ติณณ์เข้าใจลิชานะคะ” เธอง้อเขา แทรกกายเข้าไปในวงแขนแกร่ง ซุกใบหน้าลงไปนัวเนีย ลมหายใจอุ่นๆของเธอมันทำให้ชายหนุ่มได้แต่นิ่วหน้า จริงอยู่ที่เขามองว่าเธอเป็นเพียงอาวุธสำหรับการแก้แค้น แต่ใบหน้าสวยๆ ผิวขาวๆกับหน้าอกนุ่มนิ่มมันก็แสนจะยั่วยวนและเชื้อเชิญเขาเหลือเกิน และเขาก็เป็นผู้ชาย...เมื่อมีความต้องการ ต่อให้เกลียดแค่ไหน ก็จับกินได้ทั้งนั้น

“ลิชา...”

“คะ?”

“ถ้าไม่ให้ก็อย่ายั่วพี่สิ”

“งื้อ! ยั่วที่ไหนคะ? ลิชากำลังง้อพี่ติณณ์อยู่ต่างหาก”

“บอกแล้วไงว่าพี่ไม่ได้โกรธ”

“งั้นก็ยิ้มหน่อยสิคะ” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม “ยิ้มให้ลิชาดูหน่อย...”

“...” ติณณ์ยกยิ้มออกมาตามที่อลิชาต้องการ “พอใจหรือยัง?”

“พอใจแล้วค่ะ พอใจที่สุดเลย”

“แล้วพอได้รู้ว่าพี่ไม่คิดจะแย่งอะไรมาจากอาฤกษ์ทั้งนั้น...เธอสบายใจขึ้นมาบ้างหรือยัง?”

“ค่ะ ลิชาจะไปคุยกับคุณพ่อ ลิชาจะทำให้ท่านเชื่อว่าพี่ติณณ์ยังเป็นคนเดิม”

“คนเดิมเหรอ?”

“ก็คนที่รักลิชาไงคะ”

“...” เขาเพียงยิ้ม แต่ไม่ได้พูดอะไร ใครกันที่บอกว่าเขารักเธอ? เท่าที่จำได้...กลับมาครั้งนี้เขายังไม่ได้เอ่ยคำว่ารักออกไปแม้แต่คำเดียว

“งั้น...ลิชากลับก่อนดีกว่า ดึกมากแล้ว พี่ติณณ์จะได้พักด้วย”

หมั่บ!

ติณณ์คว้าร่างบางให้เข้ามานั่งลงบนตักเขาอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าเธอคิดจะลุกออกไปจากโซฟา

“อ๊ะ! พี่ติณณ์?!”

“กวางน้อยเข้าถ้ำเสือแล้ว...คิดว่าจะได้กลับออกไปง่ายๆเหรอ?”

“งื้อ! เราคุยกันแล้วนี่คะว่าจะไม่...”

“ก็แล้วใครว่าพี่จะทำล่ะ? พี่ชายคนนี้ไม่ได้เจอน้องสาวมาตั้งสิบห้าปี...ขอนอนกอดให้หายคิดถึงสักคืนไม่ได้หรือไง?”

“พี่ติณณ์จะให้ลิชาค้างที่นี่เหรอคะ?”

“อย่าบอกอีกนะว่าไม่ได้ จะใจร้ายกับพี่เกินไปแล้วนะถ้าเป็นแบบนั้น”

“แต่ลิชาไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย ไม่มีชุดนอนด้วยซ้ำ...”

“ก็ไม่ต้องใส่สิ พี่ก็จะไม่ใส่ด้วย”

“งื้อ! พี่ติณณ์...”

“อย่าทำหน้าเขินบ่อยได้ไหม? ถ้าทนไม่ไหวพี่อาจไม่ทำแค่นอนกอดเธอ...” เขาจ้องลึกลงไปในดวงตาคู่สวย น้ำเสียงนั้นจริงจังจนทำให้ร่างบางในอ้อมกอดทำตัวไม่ถูก

“ไม่เอาแล้ว...ถ้าพี่ติณณ์เอาแต่จ้องลิชาแบบนี้ จะไม่ให้เขินได้ยังไง?”

“ก็พี่อยากมองเธอนี่ อยากมองหน้าสวยๆของเธอให้นานๆ” ใช่...เขาอยากจะมองเธอให้นานๆ ก่อนจะถึงวันที่เขาต้องทำให้มันต้องเปื้อนน้ำตา