บทที่ 5 ความสุขชั่วคราว

“ไม่อยากกลับเลย”

อลิชาทำหน้าบูดบึ้ง ขณะที่เดินจูงมือติณณ์ออกมาที่ด้านหน้าคลับ ตอนนี้ใกล้เวลาที่คลับจะเปิด และมันถึงเวลาที่เขาต้องทำงานมากมาย เขาจึงบอกให้เธอกลับไปก่อน และเขาจะเป็นฝ่ายติดต่อหาเธอเอง

“พี่ต้องทำงาน อย่าดื้อเลยนะ”

“เราเพิ่งเจอกันเองนะคะ ให้ลิชาอยู่ต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอ? ลิชาจะไม่กวนเลย พี่ติณณ์ทำงานของพี่ติณณ์ไป ส่วนลิชาก็จะนั่งดูพี่ติณณ์ทำงานเงียบๆ” เธอกอดแขนแกร่งของชายหนุ่มไม่ยอมปล่อย

“ไม่ได้หรอก งานของพี่ไม่ได้เป็นงานที่นั่งโต๊ะนะ พี่ต้องไปดูความเรียบร้อยของคลับหลายที่”

“ลิชายังไม่หายคิดถึงเลย”

“มีเบอร์พี่แล้ว คิดถึงก็โทรมา”

“แต่อยากอยู่ใกล้ๆนี่คะ ได้ยินแค่เสียงมันจะหายคิดถึงได้ยังไง”

“เด็กดื้อ...พรุ่งนี้พี่จะไปรับมากินมื้อเย็นด้วย แล้วจะกักตัวไว้ไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันเลย”

“ยอมค่ะ ถ้าได้อยู่กับพี่ติณณ์...ต่อให้ไม่เห็นท้องฟ้าอีกเลยตลอดชีวิต ลิชาก็ยอม”

“พูดแล้วนะ”

“คืนนี้ลิชาโทรหาได้ไหมคะ? คุณพ่อคุณแม่คงดีใจถ้าได้รู้ว่าลิชาเจอพี่ติณณ์แล้ว”

“เอาไว้ก่อน...ไว้ถ้ามีโอกาส พี่จะเข้าไปหาคุณอากับคุณน้าถึงที่เลย”

“วันไหนคะ? ลิชาจะบอกให้แม่บ้านทำอาหารอร่อยๆรอพี่ติณณ์” หญิงสาวทำหน้าดีใจ เมื่อได้ยินว่าเขาจะเข้าไปที่บ้านของเธอ

“เมื่อถึงเวลาพี่จะบอก ตอนนี้เธอกลับไปได้แล้ว พี่ต้องไปแล้ว”

“ก็ได้ค่ะ...”

จุ๊บ!

ติณณ์กดจูบหนักแน่นที่หน้าผากกลมมนของอลิชา ก่อนจะเปิดประตูรถเบนซ์คันหรูให้เธอขึ้นไปนั่ง

“อย่าหายไปอีกนะคะ ไม่งั้นลิชาคงตายแน่ๆ” ก่อนจะปิดประตู หญิงสาวยังคงเอ่ยถึงสิ่งที่กลัวมากกว่าสิ่งใด

“พี่จะอยู่จนกว่าเธอจะเอ่ยปากไล่เลยล่ะ” เขาเอ่ยด้วยรอยยิ้มแสนอบอุ่น จากนั้นก็ปิดประตูรถให้เธอ แล้วหันหลังกลับมาหาริวที่ยืนอยู่ไกลๆ รอยยิ้มนั้นเลือนหายไป แทนที่ด้วยแววตาเย็นยะเยือก “ฉันจะทำให้เธอมีความสุขจนลืมทุกอย่างแม้กระทั่งพ่อแม่ จากนั้นฉันจะฉีกหัวใจเธอให้แหลกเป็นชิ้นด้วยมือฉันเอง อลิชา!”

“นายคิดจะใช้เธอเป็นเหยื่อล่อจริงๆใช่ไหมครับ?” ริวถามเจ้านายด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เปล่า” เขาว่า “อลิชาไม่ใช่เหยื่อ แต่เป็นอาวุธของฉันต่างหาก”

“นายจะใช้มือลูกสาวทำลายพ่ออย่างนั้นเหรอครับ?”

“แบบนั้นมันน่าสะใจดีใช่ไหมล่ะ?” ติณณ์แสยะยิ้ม ก่อนจะเดินไปขึ้นรถที่ลูกน้องอีกคนเปิดประตูรอไว้อยู่ “ไปบ้านคุณวัฒน์”

♥

บ้านไพศาลอนันท์ : 19.30 PM

“ละ...ลูกว่าไงนะลิชา?!” ฤกษ์ตวาดถามเสียงดังกลางโต๊ะอาหารเย็น เมื่ออลิชาผู้เป็นลูกสาวเพียงคนเดียวได้บอกกับเขาว่าวันนี้เธอไปเจอติณณ์ตัวเป็นๆมาแล้ว

“ลิชาบอกว่าวันนี้เป็นวันที่ลิชามีความสุขมากที่สุด เพราะลิชาได้เจอพี่ติณณ์ หลังจากที่รอเขา...”

“แล้วเขาพูดอะไรกับลูกไหม?! เขาเป็นยังไง?! เขาพูดอะไรถึงพ่อบ้างหรือเปล่า?!” ผู้เป็นพ่อไม่รอให้ลูกสาวได้พูดจนจบประโยค ก็แทรกเสียงดังขึ้นมากลางอากาศ ทำเอาทั้งอลิชาและเกวลินหันมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ

“ไม่ค่ะ เราแค่...ดีใจที่ได้เจอกันอีกครั้ง พี่ติณณ์บอกว่าจะเข้ามาหาคุณพ่อกับคุณแม่ถ้ามีโอกาส พอดีว่าเขางานยุ่งน่ะค่ะ”

“อย่าติดต่อกับเขาอีก!”

“คะ?”

“พ่อว่าลูกได้ยินชัดเจนแล้วนะลิชา อย่าติดต่อกับติณณ์อีก!”

“ลิชาได้ยินชัดค่ะ! แต่ลิชาไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องเลิกติดต่อกับพี่ติณณ์! คุณพ่อเป็นอะไรคะ? พี่ติณณ์เขาหายตัวไปตั้งนาน คุณพ่อไม่ดีใจเหรอที่จะได้เจอเขาอีกครั้ง?!”

“ไม่ต้องถาม! แค่ทำตามที่พ่อสั่ง! พ่อจะไม่ยอมให้ลูกไปข้องเกี่ยวกับมาเฟียอย่างติณณ์แน่!”

“แสดงว่าที่ผ่านมาคุณพ่อรู้เรื่องที่ติณณ์มาตลอดใช่ไหมคะ?! ลิชายังไม่ทันบอกเลยว่าพี่ติณณ์เขาทำงานอะไร!”

“นี่มันอะไรกันคะคุณ? ฉันงงไปหมดแล้ว...ไหนคุณบอกว่าตามหาติณณ์ไม่เจอไงคะ?” เกวลินมองหน้าสามีด้วยความสับสน

“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ! ตอนนี้รู้ไว้ซะว่าติณณ์ไม่ใช่คนแบบเรา เขาเป็นมาเฟีย...มือของเขาเปื้อนเลือด ทำงานสกปรก! ลิชาจะต้องไม่ไปยุ่งกับเขาอีกเป็นอันขาด!”

“ไม่ค่ะ! ลิชาไม่สน! ลิชารักพี่ติณณ์! ต่อให้เขาเคยทำอะไรมา ต่อให้เขาเคยฆ่าคนหรือต่อให้เขาจะเลวร้ายแค่ไหน ลิชาก็รักเขา!”

“หรือต้องรอให้มันมาฆ่าพ่อก่อน?! ลูกถึงจะเข้าใจ!”

“ทำไมพี่ติณณ์ต้องฆ่าคุณพ่อด้วย?! ถึงพี่ติณณ์เขาจะเป็นมาเฟีย! แต่เขาก็ไม่มีทางฆ่าเพื่อนของพ่อเขาหรอกค่ะ! คุณพ่อพูดอะไรไม่มีเหตุผลเลย!”

“ติณณ์หายไปตั้งสิบสามปี! อยู่ๆก็โผล่มา...ลูกคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องบังเอิญหรือไงลิชา?! เขาจะมาทวงทุกอย่างคืนไปจากพ่อ! เขาต้องการมาเอาบริษัทที่พ่อสร้างมาทั้งชีวิตไป!”

“คุณคะ...นี่มันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ ติณณ์เขาจะทำแบบนั้นไปทำไมกัน? ในเมื่อ Jira Group มันก็เป็นของเขาอยู่แล้วตั้งแต่แรก” เกวลินพยายามหาเหตุผลที่ทำให้ฤกษ์เดือดดาลได้ถึงขนาดนี้

“ก็ถ้ามันเป็นแบบนั้น คุณพ่อก็คืนให้เขาไปสิคะ! บริษัทเป็นของคุณลุงตุลย์ พี่ติณณ์เป็นลูกชาย...เขามีสิทธิ์ได้ในสิ่งที่เป็นของเขา!”

“แล้วพ่อล่ะ?! พี่ทำงานเหนื่อยแทบตายมาตั้งสิบกว่าปี! อยู่ๆติณณ์จะโผล่มาเอาทุกอย่างไปง่ายๆแบบนี้! แล้วพ่อจะเหลืออะไร?!”

“เราก็มีทุกอย่างแล้วไงคะ! เรามีตั้งมากมาย! ทำไมคุณพ่อยังอยากจะได้ในสิ่งที่ไม่ใช่ของเราอีก?!”

“ก็เพราะมันควรจะเป็นของพ่อไง!”

“มันไม่ใช่ของคุณพ่อ! บริษัทเป็นของพี่ติณณ์! ถ้าเขาอยากได้มันคืน...คุณพ่อก็ต้องเอามันคืนให้เขา!”

เพี้ยะ!

“ฮึก!” ใบหน้าของอลิชาหันไปตามแรงตบ น้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย นี่เป็นครั้งแรกที่ผู้เป็นพ่อลงมือกับเธอ

“คุณทำเกินไปหรือเปล่าคะ?! ตบหน้าลูกแบบนี้ได้ยังไง?!” เกวลินรีบเข้าไปโอบกอดลูกสาว “ลิชา...เจ็บไหมลูก?”

“ลิชา...พ่อ...พ่อขอโทษ”

“ฮึก! ไม่อยากจะเชื่อเลย...คุณพ่อ น่าผิดหวังเป็นบ้า!” สิ้นคำนั้นอลิชาก็เดินกุมใบหน้าแดงก่ำออกไปจากห้องอาหารทั้งน้ำตา

♥

บ้านสวน : 20.30 PM

สถานที่ที่ติณณ์ชอบมาเป็นที่สุดคือบ้านสวนของพลวัฒน์ นายตำรวจเก่าซึ่งตั้งอยู่นอกเมือง เขาชอบมาฝากท้องกินมื้อเย็นที่นี่ อาหารฝีมือพลวัฒน์ถูกใจเขามากจนกินได้โดยไม่รู้จักเบื่อ และเมื่อกินมื้อเย็นเสร็จ ทั้งเขา พลวัฒน์และเมลดา ลูกสาวของพลวัฒน์ก็จะมานั่งดื่มด้วยกัน แต่วันนี้ต่างออกไปจากทุกวัน เพราะเมลดาซึ่งเป็นแพทย์ใช้ทุนไม่อยู่ด้วย เนื่องจากต้องเข้าเวรที่โรงพยาบาล

“หมอเมลคงเหนื่อยน่าดู ที่จริงถ้าคุณยอมรับเงินจากผม ลูกสาวคุณคงไม่ต้องทำงานใช้ทุนแบบนี้” ติณณ์ยังคงพูดถึงเรื่องที่ทำให้เขาเสียดายมาจนถึงทุกวันนี้ เขาอยากจะช่วยเรื่องค่าใช้จ่ายของพลวัฒน์ เพราะอยากจะตอบแทนบุญคุณที่พลวัฒน์ช่วยเขาเอาไว้เมื่อสิบสามปีก่อน

“พูดแบบนี้อีกแล้ว อาบอกแล้วไงว่าอาไม่อยากได้เงินคุณ เมลเองก็มีความสุขที่ได้ทำงานใช้ทุน แล้วอีกอย่างเราสองคนพ่อลูกก็ไม่ได้ลำบากอะไร”

“แต่ผมอยากให้คุณกับหมอเมลได้อยู่อย่างสุขสบาย”

“เราก็สบายดีนี่”

“ผมไม่อยากเถียงกับคุณเรื่องนี้แล้ว”

“ก็อย่ายกเรื่องเงินมาพูดอีกสิ”

“วันนี้ผมไปเจออลิชามา...ป่านนี้เธอคงไปบอกพ่อของเธอแล้วว่าเจอผม” ติณณ์เริ่มเข้าประเด็นที่ทำให้เขามาหาพลวัฒน์ในวันนี้

“มันมาถึงแล้วสินะ สิ่งที่อาไม่อยากให้เกิดขึ้น”

“พวกเขาต้องชดใช้ ต่อให้คุณไม่อยากให้ผมแก้แค้น...แต่ผมก็จะทำ ผมอยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้เพื่อรอที่จะได้แก้แค้น”

“ถ้าอาขอล่ะ? อาขอได้ไหมคุณติณณ์...ปล่อยวางซะ อย่าคิดแก้แค้นเลย เพราะสุดท้าย...มันอาจเป็นคุณที่ต้องเสียใจ”

“ไม่ครับ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น...ไม่ว่าจะต้องตาย ผมก็ยังยืนยันที่จะเหยียบฤกษ์ ไพศาลอนันท์ให้จมดิน”

“แล้วคุณไม่สงสารอลิชาหรือไง? เธอไม่เกี่ยว...เธอไม่รู้เรื่องที่พ่อเธอทำหรอก เธอรักคุณนะ และอาเชื่อว่าคุณก็น่าจะยังเหลือความรู้สึกดีๆให้เขาบ้าง”

“ไม่! อลิชาไม่มีค่าพอให้ผมสงสาร ผู้หญิงคนนั้นเป็นลูกสาวของคนที่ทำให้พ่อแม่ผมตาย ผมจะใช้มือของเธอควักหัวใจของพ่อเธอออกมาบีบจนแหลกตรงหน้าผม จากนั้น...ผมก็จะขยี้หัวใจของเธอตามทีหลัง!”

“ติณณ์...” พลวัฒน์ได้แต่ส่ายหน้าให้กับความแค้นของมาเฟียหนุ่ม

“ผมต้องไปแล้ว ฝากความคิดถึงถึงหมอเมลด้วยนะครับ” ร่างสูงหยัดตัวขึ้นยืน ก่อนที่จะหันหลังเดินไปที่รถของเขา ซึ่งจอดรออยู่ด้านนอกตัวบ้าน และในตอนนั้น เสียงเรียกเข้ามือถือก็ดังขึ้นมา ที่หน้าจอระบุชื่อของอลิชาเอาไว้

“พี่กำลังรอสายเธออยู่พอดี”

[ฮึก! พี่ติณณ์อยู่ไหนคะ? ให้ลิชาไปหาได้ไหม?]

“มีเรื่องอะไรลิชา? ร้องไห้ทำไม?”

[ฮือๆ พี่ติณณ์...มาเจอกันหน่อยนะคะ ลิชาคิดถึงพี่ติณณ์...]