Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
บทที่ 4 ลิชายังเป็นคนเดิมของพี่ติณณ์
“ลิชาดีใจมากเลยรู้ไหมคะ ที่ในที่สุดก็ได้เจอพี่ติณณ์” อลิชาเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มแห่งความสุข เธอจ้องติณณ์อย่างไม่ยอมละสายตา ในที่สุดเวลาสิบห้าปีที่เธอรอคอยแต่เขามันก็ไม่สูญเปล่า หากรอแล้วจะได้พบ มันก็คุ้มค่าที่จะรอ
“เธอไม่รู้หรอกว่าพี่รอเวลานี้มานานแค่ไหน” ติณณ์เองก็จ้องหญิงสาวไม่วางตาเช่นกัน เวลานี้เขาและเธอกำลังนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดียวกัน ที่ห้องทำงานชั้นสองของคลับ
“รอเหรอคะ? นึกว่ามีแค่ลิชาคนเดียวที่รอเสียอีก...พี่ติณณ์หายไปไหนมา? ไม่ติดต่อมาเลย...สิบสามปีมันนานมากเลยนะคะ”
“เราไม่ได้เจอกันมาสิบห้าปีนะ เธอนับเวลาผิดแล้วล่ะ” ชายหนุ่มจำเวลาแม่นยำว่าใครทั้งนั้น
“สิบห้าปีที่ไม่ได้เจอ แต่สิบสามปีที่ไม่ได้ยินข่าวคราว...ตั้งแต่ที่คุณลุงคุณป้าจากไป ลิชาไม่ได้ยินข่าวของพี่ติณณ์อีกเลย”
“จริงสิ นี่คุณพ่อกับคุณแม่ของพี่ไม่อยู่มาสิบสามปีแล้วสินะ” มาเฟียหนุ่มหลุบตามองต่ำ
“พี่ติณณ์...” หญิงสาวเผลอตัวเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มตอบของเขา “บอกลิชาได้ไหมคะว่ามันเกิดอะไรขึ้น พี่ติณณ์หายไปไหนมา?”
“พี่ไม่เคยหายไปไหน พี่แค่...ไปตั้งหลัก”
“ไปตั้งหลัก?”
“พี่เสียศูนย์ พอรู้ข่าวว่าพ่อกับแม่จากไป...พี่ก็รู้สึกว่าชีวิตไม่เหลืออะไรอีกแล้ว พี่ออกจากโรงเรียน เร่ร่อนไปทั่ว มันเจ็บปวดมากเลยลิชา...พี่ไม่เหลือใคร ไม่มีพ่อแม่ ชีวิตของพี่ก็ไม่เหลืออะไรทั้งนั้น”
“ฮึก! ไม่จริง...พี่ติณณ์ยังมีลิชาอยู่” อลิชาหลั่งน้ำตาออกมา “พี่ติณณ์ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ลิชายังอยู่ตรงนี้...ยังมีพ่อแม่ของลิชาด้วย เราทุกคนรักและรอคอยพี่ติณณ์ พวกเรารอให้พี่ติณณ์กลับมา...”
“เธอรอพี่จริงๆเหรอ? ทั้งๆที่ตอนนั้นพี่ใจร้ายกับลิชาน่ะเหรอ?”
“ลิชาลืมไปหมดแล้วค่ะ จำไม่เห็นได้เลยว่าพี่ติณณ์ใจร้าย”
“แต่พี่จำได้ พี่จำได้ว่าพี่ตะคอกใส่เธอ ด่าว่าเธอ...ตอนนั้นพี่เด็กมาก พี่ไม่อยากแต่งงานกับเธอแค่เพราะกลัวว่าจะต้องตกอยู่ในการบงการของพ่อแม่ แต่พอพวกท่านจากไป...พี่กลับอยากให้พวกท่านกลับมาบงการชีวิตพี่อีกครั้ง”
“พี่ติณณ์...”
“รู้ไหมว่าพี่ติดตามเธอมาตลอด พี่รู้ว่าลิชาชอบมาเที่ยวที่คลับนี้ พี่รู้ว่าลิชากลายเป็นดีไซเนอร์คนดัง และลิชาก็โตเป็นสาวสวยแถมยังเสน่ห์แรง”
“พูดแบบนี้ลิชาเสียใจนะคะ!” ในตอนนั้นหญิงสาวก็ทำหน้างอน
“หืม?”
“ก็พี่ติณณ์บอกว่าติดตามลิชามาตลอด ถ้างั้นพี่ติณณ์ก็ต้องเคยเจอลิชามาก่อนแล้วสิ แล้วทำไมไม่เข้ามาหาคะ? ทำไมถึงปล่อยให้ลิชารอ?!”
“เพราะพี่ไม่มีอะไรเลยน่ะสิ” ติณณ์ทำหน้าเศร้า “พี่กลับมาจากอเมริกาตัวเปล่า ห้าปีที่แล้วพี่ไม่ต่างอะไรจากกุ๊ยข้างถนน...ได้แต่บอกกับตัวเองว่าถ้ายังไม่ดีพอ พี่ก็จะไม่มาอยู่ตรงหน้าเธอ”
“ไม่จริงค่ะ พี่ติณณ์ดีพอ สำหรับลิชา...ต่อให้พี่ติณณ์เป็นมากกว่ากุ๊ยลิชาก็ยังรัก” เมื่อหลุดพูดคำว่ารักออกไป อลิชาก็เบิกตาโต
“เมื่อกี้เธอว่าไงนะ?” ติณณ์เอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม
“งื้อ! เปล่านะคะ! ลิชาไม่ได้พูดอะไรเลย”
“ก็พี่ได้ยิน...เธอบอกว่ารักพี่”
“ถ้าได้ยินแล้วจะถามทำไมคะ?!”
“พี่แค่...แปลกใจ เวลาผ่านมาเป็นสิบปีแล้ว...เธอยังรักพี่ติณณ์คนนี้อยู่อีกเหรอ?”
“รักสิคะ ทำไมจะต้องไม่รัก สิบห้าปีก่อนเคยเป็นยังไง ตอนนี้ก็ยังเป็นเหมือนเดิม ลิชายังเป็นยัยหมูตอนคนเดิมของพี่ติณณ์”
“เธอไม่ใช่ยัยหมูตอนของพี่อีกแล้วล่ะ”
“พี่ติณณ์...”
“หมูตอนที่ไหนจะสวยขนาดนี้ ตอนนี้เธอเป็นนางฟ้าต่างหาก...นางฟ้าของพี่” มาเฟียหนุ่มเอ่ยพร้อมรอยยิ้มและแววตาหวานซึ้ง แต่ใครจะรู้ว่าคำหวานเหล่านั้นมันเป็นเหมือนลูกกวาดที่เคลือบด้วยยาพิษ
“ลิชามีความสุขที่สุดเลย...”
“ขอบคุณที่รอพี่ ตอนนี้พี่มีทุกอย่างแล้ว...พี่มีทั้งเงินและอำนาจ และพี่พร้อมจะมาทวงทุกอย่างคืน”
“ทวงทุกอย่างคืน?”
“ก็เธอไง” ติณณ์เอื้อมมือไปลูบพวงแก้มเนียนใสช้าๆ “รังเกียจพี่ไหม? ถ้างานของพี่มันไม่ขาวสะอาด”
“ไม่ค่ะ”
“รังเกียจไหม? ที่พี่เป็นมาเฟีย”
“ลิชาไม่สนใจ”
“แล้วรังเกียจไหม? ถ้าพี่อยากจะจูบเธอสักครั้ง...”
“...”
“ทำไมไม่ตอบ?”
“รอคำถามนี้มาตั้งนานแล้ว”
“หึ!” ติณณ์แสยะยิ้มออกมา ก่อนที่จะประทับจูบแผ่วเบา ค่อยๆละเลียดจูบอลิชาช้าๆ สองมือหน้ากุมใบหน้าเล็กไว้หลวม บดเบียดริมฝีปากเข้าหาเธออย่างแนบแน่นขึ้นเรื่อยๆ ขณะเดียวกันเขาก็เริ่มสอดลิ้นร้อนเข้าไปครอบครองเธอไว้...
“ฮึก! พี่ติณณ์...” คนถูกจู่โจมรีบถอนจูบที่เริ่มจะดุดันนั้นออกมาหายใจ เธอเลิกคิ้วมองเขาด้วยความหวาดหวั่น นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเคยได้สัมผัสความรู้สึกแบบนี้
“ไม่เคยจูบมาก่อนเลยเหรอ?” เขารู้ว่าเธอกำลังหวาดหวั่น
“...” หญิงสาวส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“รอพี่ใช่ไหม?”
“ค่ะ”
“รอจูบของพี่คนเดียวเลยสินะ?”
“ลิชารอแค่พี่ติณณ์คนเดียวเท่านั้น...อื้อ!” เสียงครางดังในลำคอ เมื่อติณณ์ประกบปากลงมาจูบอลิชาอีกครั้ง และครั้งนี้เขาดูดดึงเธออย่างหนักหน่วง กอบโกยเรียวลิ้นมาดูดซ้ำ ไล่เล็มขมเม้มริมฝีปากแดงอย่างบ้าคลั่ง จูบของเขาไม่นุ่มนวลอีกแล้ว เขาจูบเธอด้วยความสะใจ บดเบียดจนเธอเริ่มเจ็บ บีบรัดตัวเธอมากอดไว้แน่นจนเธอเริ่มหายใจไม่ออก ก่อนจะยอมปลดปล่อยเมื่อรู้สึกได้ว่าเธอกำลังจะหมดลมหายใจ
“ฮึก! อึก...” อลิชานิ่วหน้าเจ็บ รีบกอบโกยอากาศเข้าปอด “พี่ติณณ์...”
“พี่ดุไปหรือเปล่า?”
“ก็...”
“พี่ทำเธอเจ็บใช่ไหม?”
“นิดหน่อยค่ะ”
“งั้นต่อไปพี่จะไม่ทำอีก พี่ขอโทษ”
“ไม่ค่ะ พี่ติณณ์...ลิชาทนได้” อลิชากำแขนเสื้อของติณณ์ไว้แน่น เธอมองเขาด้วยแววตาเว้าวอน ราวกับว่าต้องการให้เขาทำ ต้องการให้เขาจูบเธออีกครั้ง ถึงจะเจ็บยังไงเธอก็จะทน
“หึ! ไม่นึกเลยว่าลิชาของพี่จะใสซื่อขนาดนี้...” มาเฟียเสือร้ายยกยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ ก่อนจะจู่โจมจูบกวางตัวน้อยอย่างอลิชาอีกครั้ง...
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
