บทที่ 3 สิ้นสุดการรอคอย

Girls : 12.15 PM

อลิชาเดินออกมาจากห้องประชุม วันนี้เธอไม่มีสมาธิเท่าที่ควร จึงทำให้การประชุมที่ควรจะจบไปต้องแต่ก่อนเที่ยง ล่าช้ามาจนถึงตอนนี้ ขณะที่เดินเข้ามายังห้องทำงานของตัวเอง หญิงสาวก็ได้รับการแจ้งเตือนจากมือถือ โดยปกติแล้วในแต่ละวันมีคนมากดติดตามไอจีของเธอเป็นจำนวนมาก ไหนจะคอมเมนท์และการกดไลค์ เธอจึงไม่ได้สนใจพวกการแจ้งเตือนเหล่านั้นเท่าไหร่ ทว่าวันนี้มันต่างออกไป เพราะชื่อแอคเคาท์ที่เพิ่งมากดติดตามเธอ มันช่างคุ้นเคยจนทำให้เธอละสายตาออกจากหน้าจอไม่ได้

หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้นมา เมื่อเธอเพ่งมองชื่อแอคเคาท์นั้น... ‘J.Tinn’

“พี่ติณณ์...” อลิชาเอ่ยชื่อนั้นออกมา ก่อนที่จะกดเข้าไปดูหน้าไอจีของคนที่เพิ่งกดติดตามเธอ ทว่า...เขาคนนั้นกลับไม่เคยลงรูปอะไรเลย แถมรูปโปรไฟล์กลับเป็นแค่รูปพื้นหลังสีดำเท่านั้นอลิชาไม่รอช้า เธอทั้งตื่นเต้นและสับสนวุ่นวายใจ น้ำตาเริ่มก่อหน่วยขึ้นมาที่รอดวงตาคู่สวย ขณะที่เธอตัดสินทักหาของผ่าน Direct Message

Alichastyle : นั่นพี่ติณณ์หรือเปล่า? คุณชื่อติณณ์ จิระตระกูลหรือเปล่าคะ? นี่ลิชานะ อลิชา ไพศาลอนันท์

ห้านาทีผ่านไป สิบนาทีผ่านไป จนครึ่งชั่วโมงก็แล้ว หนึ่งชั่วโมงก็แล้ว แต่อลิชากลับไม่ได้รับการตอบกลับใดๆจากอีกฝ่าย หญิงสาวเริ่มนั่งไม่ติดเก้าอี้ เธอกระวนกระวายใจจนไม่เป็นอันจะทำอะไร

“ทำไมยังไม่ตอบมาอีกนะ?”

Alichastyle : ช่วยตอบหน่อยได้ไหมคะ ถ้าคุณชื่อติณณ์ จิระตระกูล หรือรู้จักคนชื่อนี้ ได้โปรดช่วยตอบกลับฉันที

“ได้โปรด...พี่ติณณ์ ลิชาคิดถึงพี่จนเหมือนจะตายอยู่แล้ว”

“ลิชา...” ในตอนนั้นประตูห้องทำงานของอลิชาก็ถูกเปิดออก ก่อนที่ผิงจะเดินเข้ามาวางเอกสารฉบับหนึ่งตรงหน้าเธอ

“อะไรคะพี่ผิง?”

“ประวัติของคุณติณณ์ จิระตระกูล”

♥

21s Club : 15.00 PM

อลิชาขับรถเข้ามาจอดที่หน้าคลับซึ่งเป็นสถานที่ประจำของเธอ ทว่าวันนี้เธอมาเร็วกว่าที่เคยไปมาก เพราะการมาครั้งนี้ เธอมาเพื่อตามหาใครบางคน ไม่ได้มาดื่มแต่อย่างใด ร่างบางคว้ากระเป๋าและมือถือลงจากรถ เธอก้าวเท้ายาวอย่างไม่รีรอเพื่อเข้าไปด้านในคลับ

“คุณมาหาใครคะ? ตอนนี้คลับยังไม่เปิด” พนักงานหญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาอลิชา

“ฉันมาหาเจ้าของคลับนี้”

“คะ?!” แต่ไหนแต่ไร ไม่เคยมีใครกล้าเข้ามาที่นี่เพื่อถามหาเจ้าของคลับ ความต้องการของอลิชาจึงสร้างความแปลกใจให้พนักงานไม่น้อย

“คุณติณณ์น่ะ”

“เอ่อ...นายไม่ได้อยู่ที่นี่ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณนัดไว้ก่อนหรือเปล่า?”

“ไม่ ฉันไม่ได้นัดไว้ค่ะ แล้วเขาจะเข้ามากี่โมงคะ ฉันจะรอ”

“จะดีเหรอคะ? นายจะเข้ามาที่นี่เฉพาะตอนที่คลับเปิดเท่านั้นค่ะ”

“แล้วคุณรู้ไหมว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?” ยังไงเธอก็ยืนยันที่จะรอพบเขาให้ได้ เพราะเวลานี้เธอมั่นใจแล้วว่ามาเฟียเจ้าของคลับแห่งนี้คือคนคนเดียวกันกับคนที่เธอรอคอย ติณณ์ จิระตระกูล

‘อะไรคะพี่ผิง?’

‘ประวัติของคุณติณณ์ จิระตระกูล’

‘จริงเหรอคะ? นี่เป็นประวัติจริงของเขาเหรอคะ?’

‘ลิชา ก่อนที่พี่จะบอกว่าเขาเป็นใคร พี่คงต้องบอกว่าเรื่องนี้มันแปลกมากเลย’

‘ยังไงคะ?’

‘คือพี่แค่โทรไปหาเพื่อนที่พอจะรู้จักนักสืบ แค่บอกชื่อของคุณติณณ์ ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก็มีอีเมลแปลกๆส่งเข้ามาให้พี่ มันคือเอกสารประวัติส่วนตัวของคุณติณณ์’

‘หมายความว่ายังไงคะพี่ผิง?’

‘คือ...เพื่อนพี่ยังไม่ทันได้ส่งเรื่องให้นักสืบด้วยซ้ำ แล้วอยู่ๆจะมีคนส่งประวัติคุณติณณ์มาให้พี่ได้ยังไง มันเหมือนว่าเขารู้ว่ามีคนต้องการจะสืบเรื่องของเขาอยู่’

‘ละ...แล้วเขาเป็นใครคะ?’

‘ติณณ์ จิระตระกูล ตอนนี้เขาเป็นเจ้าของ Secret Weapon องค์การธุรกิจสีเทา เขาเป็นมาเฟีย คลับที่ลิชาชอบไปก็เป็นของเขา’

‘ฮึก! หมายความว่าพี่ติณณ์คือมาเฟียคนนั้นเหรอคะ?’

‘เขาเคยเปลี่ยนนามสกุลไปใช้นามสกุลเลิศพาณิช ซึ่งเป็นนามสกุลของแม่เขา แต่เมื่อสองปีก่อนเขากลับมาใช้นามสกุลเดิม เกิดวันที่24 กุมภาตามที่ลิชาบอกพี่ พ่อของเขาชื่อตุลย์ จิระตระกูล เป็นอดีตประธานบริษัท Jira Group ซึ่งปัจจุบันตำแหน่งประธานนั้นก็คือ...คุณฤกษ์ พ่อของลิชา...’

‘ฮึก! พี่ติณณ์จริงๆด้วย...เขาคือพี่ติณณ์จริงๆ’

‘พ่อแม่ของคุณติณณ์เสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อสิบสามปีก่อน...และหลังจากนั้นคุณติณณ์ที่เรียนอยู่ลอนดอนย้ายไปเรียนที่อเมริกา ก่อนจะกลับมาเมืองไทยเมื่อห้าปีที่แล้ว และก่อตั้ง Secret Weapon ขึ้นมา’

‘ขอบคุณนะคะพี่ผิง ขอบคุณมากจริงๆที่พี่ตามหาเขาจนเจอ’

‘พี่ว่าพี่ไม่ตามหาเขาเลยนะลิชา แต่มันเป็นเขา...ที่มาหาลิชาถึงที่เองมากกว่า ว่าแต่...ลิชาอยากรู้เรื่องเขาไปทำไม?’

‘ฮึก! เอาไว้ลิชาจะเล่าให้ฟังทีหลังนะคะ’

“ฉันถามว่าคุณรู้ไหมว่าตอนนี้คุณติณณ์อยู่ที่ไหน” อลิชาย้ำคำถามของเธอกับพนักงานอีกครั้ง หลังจากที่เธอย้อนคิดถึงสาเหตุที่ทำให้เธอมาที่นี่ในวันนี้

“รู้ค่ะ” พนักงานก้มหน้างุด

“ที่ไหน! บอกฉันมาสิ!”

“ขะ...ข้างหลังคุณค่ะ”

“?!”

“ลิชา...” ในวินาทีนั้น ชื่อของหญิงสาวก็ดังขึ้นมา ตัวเธอแข็งทื่อไปทั้งร่าง น้ำตาก่อหน่วยขึ้นมาในทันใด

“ฮึก!” อลิชาสะอื้น ค่อยๆหันไปเผชิญหน้ากับต้นเสียง “พี่...พี่ติณณ์เหรอคะ?” เธอเอ่ยถามทั้งน้ำตาเมื่อได้สบตากับร่างสูง

“ใช่...พี่เอง พี่ติณณ์ของยัยหมูตอนลิชา” เขาเอ่ยกับเธอพร้อมรอยยิ้ม อ้าแขนออกเพื่อรอรับหญิงสาวให้วิ่งเข้ามาในอ้อมกอด

“พี่ติณณ์...นั่นพี่ติณณ์จริงๆเหรอคะ? คุณใช่พี่ติณณ์จริงๆใช่ไหม?” อลิชาแทบหยุดหายใจ แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน แต่เธอยังจำแววตาและท่าทางของเขาได้ดี

“จริงสิ พี่ติณณ์ของลิขาจะมีสักกี่คนบนโลกใบนี้...”

“ฮือๆ พี่ติณณ์!” เมื่อมั่นใจว่าคนตรงหน้าเป็นคนที่รอคอยมานานแสนนาน อลิชาก็โผเข้ากอดเขาในทันที “ฮือๆๆ ลิชาคิดถึงพี่ติณณ์ คิดถึงที่สุดเลย!”

“ยังขี้แยเหมือนเดิมเลยนะ เจอหน้าพี่แล้วไม่ดีใจหรือไง ถึงได้เอาแต่ร้องไห้แบบนี้?” ติณณ์โอบกอดร่างบางไว้แน่น ลูบศีรษะของเธอเบาๆ เขายังคงยิ้ม ทว่ารอยยิ้มของเขามันช่าง...เยือกเย็นยิ่งกว่าอะไรดี

“ฮือๆ ที่ร้องไห้ก็เพราะดีใจ! พี่ติณณ์หายไปไหนมา?! ฮึก! รู้ไหมว่าลิชารอพี่ติณณ์มานานแค่ไหน?! ลิชาคิดถึงพี่ติณณ์จนเหมือนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว...ฮือๆ พี่ติณณ์ไม่คิดถึงลิชาบ้างเลยเหรอคะ?” หญิงสาวพรั่งพรูน้ำตาและความคิดถึงออกมา เธอกอดเขาแน่นขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่ากลัวเขาจะหายหน้าไปอีกครั้ง

“คิดถึงสิ สิบกว่าปีที่ผ่านมา...ไม่มีวันไหนเลยที่พี่ไม่คิดถึงเธอ” ...และพ่อของเธอ...