ตอนที่5

นันรวีส่งรอยยิ้มกว้างเผยให้เห็นฟันขาวเรียงสวย ทำเอาคนตัวสูงอดเผลอยิ้มตามไม่ได้ แววตาของเจ้าสัวประทีปมองนันรวีด้วยความเอ็นดูเหมือนลูกหลานคนหนึ่งของตนเอง

เจ้าสัวประทีปหยุดยืนมองหน้าบ้านหลังเล็กเทียบเท่ากับห้องพักคนงานที่บ้านของตนเอง เขาไม่อยากเชื่อว่าบ้านหลังแค่นี้จะอยู่กันได้ถึงสามคน

"เข้ามาสิคะ ห้องคุณตาอยู่ตรงนี้" หนูน้อยกวักมือเรียกให้เข้ามาดูห้องนอนที่มีแค่เสื่อหนึ่งผืนและหมอนอีกหนึ่งใบ

"แล้วห้องน้ำล่ะ?"

"ต้องลงไปข้างล่างค่ะ" ห้องน้ำอยู่ด้านล่างของบ้าน ไม่ได้มีไว้ในห้องนอนให้ใช้สะดวกสบาย

"ไอ้ชัยอยู่ไหมวะ" เสียงตะโกนของเพื่อนบ้านหลังข้างๆ เรียกเจ้าของบ้านให้รีบขานรับ

"อยู่ๆ ไอ้กล้ามีไรรึ"

"วันนี้เมียข้าทำแกงเหลือง พาลูกเอ็งไปกินสิ ตาลุงนั่นจะมาด้วยก็ได้" เพื่อนบ้านแสนใจดีเอ่ยปากชวนสองพ่อลูกไปกินข้าวที่บ้านและไม่ลืมชวนผู้อาศัยคนใหม่อีกด้วย

"ป้าศรทำแกงเหลืองเหรอจ๊ะ เดี๋ยวไปจ้า" นันรวีดีใจจนออกนอกหน้าเพราะเพื่อนบ้านคนนี้ทำอาหารอร่อยเลิศอย่าบอกใคร เธอกับพ่อก็มักจะไปฝากท้องบ่อยๆ เช่นกัน

"แกงเหลือง? คืออะไร" คนจากเมืองหลวงขมวดคิ้วเป็นปม

"แกงเหลืองก็คือแกงเหลืองไงคุณตา" คำตอบของนันรวีไม่ได้ทำให้ท่านประทีปหายแคลงใจเลยแม้แต่น้อย

เจ้าสัวประทีปไม่ทันได้ตอบตกลงก็ถูกลากตัวมาอยู่กลางวงอาหารของชาวบ้านเสียแล้ว อาหารแต่ละอย่างหน้าตาดูไม่น่าอร่อย แต่ทุกคนกลับก้มหน้าก้มตากินกันไม่หยุดปาก

"คุณตา อันนี้อร่อยลองกินสิจ๊ะ" หนูน้อยแก้วตาเพื่อนของนันรวี ซึ่งเป็นลูกสาวเพื่อนบ้านที่ชวนมากินข้าวด้วยตักแกงเหลืองรสเด็ดใส่จานสังกะสีให้คนที่กำลังทำหน้าบอกบุญไม่รับ

"ทำไมมันเหลืองแบบนี้ล่ะ"

"แกงเหลืองก็ต้องเหลืองสิจ๊ะ ถ้าสีเขียวก็คงเป็นแกงเขียวหวานแล้ว" เจ้าของบ้านพูดอย่างขำขันเรียกเสียงหัวเราะของทุกคนได้ไม่น้อย

"ลองดูค่ะคุณตา อร่อยนะ" นันรวีรอลุ้นให้อีกคนตักเข้าปาก เจ้าสัวประทีปไร้ทางเลือกเพราะท้องก็ร้องโครกครากจำต้องยอมกินแกงที่ไม่เคยกินมาก่อน

ทุกคนนั่งรอลุ้นใจจดจ่อราวกับลุ้นล็อตเตอรี่รางวัลที่หนึ่ง เจ้าของแกงเหลืองเองก็อยากรู้ว่าฝีมือของตนจะอร่อยถูกปากคนกินหรือไม่

"อื้ม! อร่อยมาก ทำไมถึงอร่อยแบบนี้" เจ้าสัวประทีปตักแกงสีเหลืองใส่ปากคำต่อคำ เขาไม่คิดเลยว่าแกงบ้านๆ จะอร่อยขนาดนี้ กลับไปคงต้องบอกให้แม่บ้านทำให้ชิมบ้างแล้ว

"อร่อยก็กินเยอะๆ เลยนะลุง เมียฉันทำไว้เยอะ" นายกล้าเพื่อนชาวประมงของนายชัยยิ้มแก้มปริที่มีคนมาชมอาหารที่ภรรยาทำ

หนูน้อยวัยเจ็ดขวบได้สอนให้คนรุ่นตาได้ลองใช้ชีวิตปอนๆ แบบชาวบ้านธรรมดาทั่วไป ความเป็นอยู่แสนเรียบง่ายและกับข้าวเพียงไม่กี่อย่างก็สามารถแบ่งปันกันกินได้หลายบ้าน รวมถึงได้ทำให้เห็นว่าไม่จำเป็นต้องรวยล้นฟ้า แต่ทุกคนที่นี่ก็ดูมีความสุขกันมาก

"อีกไม่กี่วันคุณตาก็ต้องไปแล้ว จะคิดถึงที่นี่ไหมคะ" นันรวีเอ่ยถามคนข้างๆ ที่ออกมานั่งรับลมทะเลเป็นเพื่อนเธอ

"คิดถึงสิ" เจ้าสัวประทีปหันมองเด็กหญิงตัวเล็กที่ทำหน้าหงอยใส่ เขาคงไม่มีวันลืมที่นี่ ไม่ลืมครอบครัวนี้

"ถ้าคิดถึงต้องมาหาหนูอีกนะคะ"

"ได้สิ ฉันสัญญา" เจ้าสัวประทีปถอดนาฬิกาของตนส่งมอบให้นันรวี แต่หนูน้อยกลับส่ายหน้าไม่ยอมรับ

"ไม่เอาค่ะ พ่อไม่ให้รับของแพงจากคนอื่น"

"มันไม่แพงหรอก ไม่มีมูลค่าอะไรเลย ตาให้หนูเก็บไว้ ถือว่าตอบแทนที่หนูกับพ่อช่วยตาเอาไว้" ท่านจำเป็นต้องโป้ปดเรื่องมูลค่าของนาฬิกาที่มอบให้ หากให้ประเมินจริงๆ นาฬิกาเรือนนี้ราคาไม่ต่ำกว่าหลักแสน

"ก็ได้ค่ะ หนูจะเก็บรักษาอย่างดีเลยค่ะ" นันรวีให้คำมั่นก่อนจะสวมกอดคุณตาที่เพิ่งเจอกันแนบแน่น

ช่วงวัยเด็กของเธอมีเรื่องให้น่าจดจำเพียงเท่านี้ เพราะหลังจากนั้นมาชีวิตของเธอก็ไม่เคยพบเจอกับความสุขเหมือนคนอื่นๆ เขาอีกเลย