ตอนที่ 3 ข้าต้องลอง

ไท่โฮ่วตรัสจบ แล้วเสด็จออกจากตำหนักทันที ต้าหวางทอดพระเนตรกงจู่ที่ลุกจากพระแท่นลงประทับนั่งที่รองนั่ง แล้วรินชาใส่ถ้วยกระเบื้องสีเขียวทั้งสองถ้วย กงจู่จึงเสวย ต้าหวางทรงประทับนั่ง แล้วจึงตรัสถาม

“เจ้าเจ็บตรงไหนหรือไหม” ต้าหวางตรัสถามด้วยความเป็นห่วง อีกทั้งทรงจับพระกรของกงจู่

“ไม่แล้ว เกอเกอขอบคุณที่ท่านมาช่วยเหลือข้า”

“หมิ่นลั่วเจ้าอย่าออกจากวังอีกเลยนะ ข้าเป็นห่วง” ต้าหวางตรัสด้วยพระสุรเสียงอาทร

“อีกไม่นานข้าก็ต้องไปแล้ว เพราะไท่โฮ่วไม่ชอบข้า” กงจู่ตรัสแผ่วเบา

“เจ้าได้ยินหมดแล้วใช่ไหม” ต้าหวางตรัสด้วยความกังวลพระทัย

“ใช่ และข้ารู้เรื่องนี้มาตลอด” กงจู่ตรัส แล้วค่อยเสวยพระสุธารสชา

“แล้วทำไมเจ้าไม่พูดให้ข้าฟัง”

“ข้าจะพูดไปทำไมกัน นางก็คือเหนียงชินของทัน เป็นไท่โฮ่ว ทรงเป็นประมุขฝ่ายใน อีกทั้งท่านกล่าวหนักเช่นเมื่อครู่ นางคงสะเทือนใจไม่น้อย”

“ข้าไม่อยากให้นางว่าเจ้าเช่นนี้” ต้าหวางตรัสแผ่วเบา

“ขอบคุณที่ช่วยข้าไว้” กงจู่แย้มพระโอษฐ์เล็กน้อย

“หมิ่นลั่ว ยังเจ็บตรงไหนไหม” ต้าหวางตรัสถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่มีแล้ว”

“อย่าออกไปเช่นนี้อีกนะ” ต้าหวางตรัสด้วยความหนักพระทัย

“อีกไม่นานก็ต้องแต่งไปแคว้นหรู ข้าคงไม่ได้ไปเที่ยวแบบนี้อีก” กงจู่ตรัสแผ่วเบา แล้วถอนพระหทัย

“แต่ข้าไม่อยากให้เจ้าไป”

“อย่างที่ข้าบอกท่าน ไม่ว่าช้าหรือเร็วข้าก็ต้องแต่งออกไป ท่านอย่ากังวลเรื่องนี้เลย อีกอย่างข้าต้องตามหาสิ่งที่ผู้คนหามาเนิ่นนาน คือ ตำราพิชิตใต้หล้า ท่านให้คนสืบและได้เบาะแสว่าอยู่แคว้นหรู ข้าคิดว่าอาจจะอยู่ในตำหนักของฉีหวางเย่”

“ทำไมเจ้าคิดว่าอยู่ในตำหนักของฉีหวางเย่” ต้าหวางตรัสถามด้วยความสงสัย

“หรงลั่วฉีหวางเย่ ชำนาญศึก ไม่ว่าเขาจะออกศึกครั้งไหนไม่มีคำว่าพ่ายแพ้ ข้าคิดว่าตำราเล่มนี้อาจตกอยู่ที่เขา และก็ไท่โฮ่วให้ข้าไปอยู่ที่นั่นถือว่าเป็นการดีที่ข้าจะเอาข้อมูลและตำราส่งให้ท่าน”

“มันเสี่ยงไปไหม หมิ่นลั่ว”

“ถึงเสี่ยง ข้าก็ขอลองสักตั้ง”

อย่าลืมเข้ามากดหัวใจ และคอมเม้นท์ให้ไรท์ด้วยน๊าาาาาา

1 เม้นท์ 1 กำลังใจ