ตอนที่ 4 สร้างหอคณิกา

หมิ่นลั่วกงจู่ กงจู่แห่งแคว้นซีอวี้เสด็จเข้าห้องบรรทม ทรงทอดพระเนตรถ้วยแก้วทรงสูงหลายสิบใบที่ใส่น้ำเล็กน้อยอยู่ นางกำนัลคนหนึ่งส่งไม้เหล็กขนาดตะเกียบถึงพระหัตถ์ของพระนาง กงจู่รับไว้มาเคาะเบาๆ จนเกิดเสียงไพเราะ กงจู่ได้ดำริว่า

ถ้าคิดจะรวบรวมสามแคว้นให้ตกอยู่ในมือของเกอเกอ ต้องใช้วิธีใดกัน การที่ไปแต่เชื่อมสัมพันธไมตรีไม่ใช่เหตุผลในการรวบรวมแคว้น แค่เป็นเพียงสร้างฐานอำนาจเท่านั้น คู่ครองที่แข็งแกร่งต่างหากเล่าที่จะสร้างฐานอำนาจ อย่างฉีหวางเย่อีกไม่นานก็จะได้เป็นฟู่จวินของข้า เขามีวรยุทธ์เป็นเลิศ ไม่มีแคว้นไหนกล้าต่อกรกับแคว้นหรูได้เพราะเขามีฉายาว่ามัจจุราชเดินดิน คิดว่าตำราพิชิตใต้หล้าต้องอยู่กับเขาแน่นอน แต่ถ้าคิดจะใช้เขาด้วยเรือนร่างนั้นเป็นเรื่องยากที่จะมัดใจเขา ได้ยินมาว่าหวางเย่องค์นี้ไม่โปรดสตรีให้มาอยู่ใกล้ จะมีวิธีอะไรที่จะให้เขายอมกันล่ะ หรือจะเปิดหอคณิกาบังหน้า เพื่อหาทางหาตำราพิชิตใต้หล้าโดยไม่พึงเขา อย่างไรเสียเหล่าขุนนางก็ชอบเข้าหอคณิการเพื่อสร้างความบันเทิงใจ สร้างหอคณิกาท่าจะไม่เลว

“คิดอะไรอยู่หมิ่นลั่ว” พระสุรเสียงอ่อนหวานตรัสถามหมิ่นลั่วกงจู่ที่บรรเลงเพลงจบไปแล้ว

“ไม่มีอะไรเพคะ ว่าแต่เกอเกอมีอะไรหรือ ถึงมาหาข้าได้” กงจู่ตรัสถามต้าหวาง พระนางลงประทับนั่งที่ตั่งตรงข้ามต้าหวาง แล้วรินชาถวายต้าหวาง ต้าหวางเสวยแล้วแย้มพระโอษฐ์

“ไม่เลว ชาดอกท้อของเจ้ายังเหมือนเดิม” ต้าหวางตรัสจบ แล้วทรงวางถ้วยลง

“วันนี้ท่านคงมาของสุราดอกท้อจากข้าสินะ เดี๋ยวใช้มายานำไปให้ที่ตำหนักของท่าน” กงจู่เผยแย้มพระโอษฐ์

“หมิ่นลั่วข้าเห็นเจ้าบรรเลงถ้วยแก้ว เจ้าคงกังวลใจที่จะจากบ้านไปหรือ ข้าเห็นเจ้าเล่นถ้วยแก้วทีไร เจ้าต้องมีเรื่องกังวลใจอยู่รำไป หมิ่นลั่วถ้าเจ้าไม่อยากไป ข้าจะถอนราชโองการให้เจ้าอยู่ที่นี่” ต้าหวางรับสั่งต่อกงจู่ กงจู่เสวยพระสุธารสชาหมดคำ แล้วจึงตรัส

“เกอเกอ ข้าขออะไรท่านสักเรื่องหนึ่งได้หรือไม่”

“ขอมาได้ทุกอย่าง ข้าจะให้เจ้าทุกอย่าง ยกเว้นเดือน และดาวที่ข้าให้เจ้าไม่ได้”

“ข้าจะสร้างหอคณิกา” หมิ่นลั่วกงจู่ตรัสเช่นนี้ต้าหวางได้สดับรู้สึกแปลกพระทัยและตกพระทัยในเพลาเดียวกัน

“หมิ่นลั่ว เจ้าสร้างหอคณิกาเพื่ออะไรกัน” ต้าหวางตรัสถาม

“เพื่อที่ข้าจะสืบว่าตำราพิชิตใต้หล้าอยู่ที่ใดได้ง่ายขึ้น เพราะหอคณิกาเป็นที่พบปะของผู้คนทั้งชนชั้นขุนนางตลอดจนกระทั่งพ่อค้า ข้าคงได้เบาะแสตำราบ้าง ถ้าอยู่ในตำหนักของฉีหวางเย่นั้นก็แล้วไป แต่ถ้าไม่ผู้คนเหล่านั้นที่เข้ามาในหอคณิกาต้องมีคนพูดบ้างล่ะ” กงจู่เผยแย้มพระโอษฐ์ ต้าหวางถอนพระทัย

“เช่นนั้นก็ตามใจเจ้า แต่หอคณิกามีคนพลุกพล่านมากหน้าหลายตา เจ้าอย่าไปบ่อย ข้าจะให้สายของเราไปแฝงตัวในหอคณิกานั้น”

“ขอบพระทัยที่เข้าใจ ความจริงข้ากลัวท่านจะไม่อนุญาตเสียแล้ว”

“ถ้าเป็นประโยชน์ต่อเจ้าและแคว้นของเรา ข้าก็ไม่มีปัญหา”

“ตามนี้นะเพคะ”

อย่าลืมเข้ามากดหัวใจ และคอมเม้นท์ให้ไรท์ด้วยน๊าาาาาา

1 เม้นท์ 1 กำลังใจ