ตอนที่ 2 ไปอยู่แคว้นหรู

ภายในเยว่ฮวากง หญิงสาวนอนหลับใหลมาถึงสามวันด้วยอาการจับไข้ ทำให้ต้าหวางทรงร้อนพระทัยด้วยเป็นห่วงนาง ต้าหวางคอยเฝ้าดูอาการไม่ห่างพระวรกาย จนไท่โฮ่วเสด็จมาหาด้วยทรงทนไม่ไหวที่พระองค์ทิ้งราชกิจมาดูแลนางเช่นนี้ (ไท่โฮ่ว แปลว่า แม่ของต้าหวาง หรือเรียกอีกอย่างว่า ไทเฮา)

“ต้าหวางจะทิ้งราชกิจเพื่อนางคนเดียวไม่ได้นะ” ไท่โฮ่วมีพระราชดำรัสเช่นนี้ ต้าหวางจึงยกพระหัตถ์ไล่ทุกคนออกไป ข้าหลวงจึงออกไปจากตำหนัก ไท่โฮ่วตรัสอีกว่า

“นางเป็นลูกของนางกำนัล เจ้าไม่ควรไปยุ่งกับนางให้เสื่อมเสียเกียรติ”

“นางเป็นลูกของนางกำนัลแล้วเป็นเช่นไร ถึงอย่างไรนางก็คือเม่ยเมยของข้า”

“แต่นางไม่ใช่ เม่ยเมยของเจ้า” ไท่โฮ่วตรัสด้วยความหงุดหงิดพระทัย

“นางคือกงจู่ของฟู่จวิน และฟู่จวินของนาง ก็คือฟู่จวินของข้า อีกอย่างท่านเองไม่ใช่หรือ ที่ทำให้เหนียงชินของนางต้องตาย”

“นางตายของนางเอง” ไท่โฮ่วตรัสด้วยพระสุรเสียงที่เบาลง

“เมื่อตอนที่ลี่ฮวากง ในคืนนั้นท่านเป็นคนปิดข่าวไม่ให้คนในวังรู้รวมถึงตัวข้า ท่านเป็นเผาตำหนักหลังนั้น ให้เหนียงชินของนางต้องตาย หลังจากได้ให้กำเนิดหมิ่นลั่ว แล้วท่านก็เอาหมิ่นลั่วไปเลี้ยงไว้ในตำหนักเย็นเพราะรู้สึกผิด จนนางอายุสิบขวบนางได้เข้าเฝ้าเสด็จฟู่จวินได้วันเดียว ฟู่จวินก็สวรรคต และข้าเองที่พานางเข้าเฝ้า ท่านคงคิดว่าข้ารู้ได้อย่างไรนั้นหรือ ข้ารู้จากเสี่ยวซาน แม่นมของข้า นางเล่าเรื่องหมิ่นลั่วให้ข้าฟังก่อนที่นางจะตาย เพราะนางมีส่วนร่วมในการตายของเหนียงชินหมิ่นลั่ว นางไม่อยากมีบาปติดตัว ท่านควรตรองให้ดีว่า ท่านหรือนางใครควรมีเกียรติมากกว่ากัน” ต้าหวางตรัสจบ ไท่โฮ่วทรงใช้พระหัตถ์ตบลงที่พระปรางค์ของต้าหวางอย่างจัง ด้วยความพิโรธและตรัสด้วยความเสียพระทัย

“เฉินเฉียง เดี๋ยวนี้เจ้าปีกกล้าขาแข็งกับข้าเชียวหรือ ข้าคือเหนียงชินของเจ้า นางเป็นเพียงลูกของนางกำนัลเท่านั้น เจ้ายังเข้าข้างนาง และยังยกเหนียงชินนางมาต่อว่าข้า เจ้ายังเห็นข้าเป็นเหนียงชินของข้าอีกหรือไม่”

“ข้ายังเป็นพระองค์เป็นเหนียงชินของข้าเสมอ แต่สิ่งที่ท่านทำมันถูกต้องแล้วหรือ อย่างไงเสียงนางก็คือกงจู่แห่งแคว้น เป็นเม่ยเมยของข้า” ต้าหวางตรัสด้วยพระสุรเสียงดังขึ้นไม่หวั่นเกรง

“ข้าได้ส่งสาส์นถึงแคว้นหรู หมิ่นลั่วจะอภิเษกกับฉินหรงลั่วแห่งแคว้นหรู” ไท่โฮ่วตรัสเช่นนี้ ทำให้ต้าหวางตกพระทัยยิ่งนัก

“ทำไมเรื่องนี้ข้าถึงไม่รู้”

“ถ้าเจ้ารู้ นางจะได้อภิเษกไปหรือ อีกอย่างชายแดนแคว้นซีอวี้ก็โดนโจมตีทุกทิศทาง จากแคว้นเป่ยหยาง และแคว้นหรู แคว้นซีอวี้เราจะต้านทัพได้เท่าไหร่ การสร้างสัมพันธ์ไมตรี ถือเป็นการดี”

“ข้าไม่เห็นด้วย” ต้าหวางตรัสหนักแน่น จะให้เม่ยเมยที่พระองค์รักจะไปอยู่ห่างไกลอย่างแคว้นหรูไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง พระองค์ทรงรักกงจู่มากกว่าผู้ใดทำให้พระองค์หวั่นวิตกถ้ากงจู่จะไปอยู่แคว้นอื่นที่ไม่ใช่บ้านเกิด ทว่าเสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้ทั้งสองพระองค์เงียบลง

“ไท่โฮ่ว เกอเกอ ข้าจะแต่งไปอยู่แคว้นหรู เพื่อไม่ต้องให้เกอเกอรับทัพทั้งสองฝั่ง อีกทั้งแคว้นหรูเป็นแคว้นที่แข็งแกร่งยากต่อตี อีกทั้งข้ายังเคยได้ยินว่า หรงลั่ว ฉีหวางเย่เก่งกาจสามารถตวัดกระบี่ครั้งเดียวสังหารคนได้นับสิบ อีกทั้งมียอดขุนพลที่เก่งกล้าอีกมากมาย ลำพังแคว้นเราสู้แคว้นหรูได้ แต่ต้องเสียไพร่พลสักเท่าไหร่ถึงจะยุติสงครามได้ อย่างไรเสียข้าเป็นหญิง จะแต่งช้าแต่เร็วก็ต้องแต่งออกไป เกอเกอท่านไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอกนะ ข้าดูแลตัวเองได้” เมื่อกงจู่ตรัสจบ ไท่โฮ่วตรัสต่อ

“พูดง่ายเช่นนี้สิดี”

อย่าลืมเข้ามากดหัวใจ และคอมเม้นท์ให้ไรท์ด้วยน๊าาาาาา

1 เม้นท์ 1 กำลังใจ