เฮ่าเทียนแห่งหอคณิกา

หญิงสาวใบหน้างดงามขี่ม้าสง่างามบนอาชา ไปตามทุ่งหญ้า นางทอดสายตามองดูวิธีชาวบ้านอย่างเป็นสุขไม่ทุกร้อนสิ่งใด ถือว่าเป็นบุญของต้าหวางยิ่งนัก นางเห็นเช่นนี้ก็อุ่นใจยิ่งนัก

นางเองเป็นถึงกงจู่ แห่งแคว้นซีอวี้ เกอเกอก็เป็นต้าหวาง ต้าหวางทรงรักและเอ็นดูนางเป็นไหนๆ ครั้งนี้นางได้หนีออกมานอกวังเป็นครั้งที่สอง ครั้งแรกนางบนเกอเกอบนจนหูชา แต่ก็ไม่วายที่จะออกมา เพื่อหาความสำราญ นางรู้ดีว่าที่เกอเกอบ่นเพราะเขารักนางมาก นางคือเม่ยเมยเพียงองค์เดียวที่มีอยู่ ถึงจะคนละเหนียงชินกัน แต่ก็รักนางมากกว่าผู้ใด (ต้าหวาง แปลว่า ฮ่องเต้ หรือ กษัตริย์, กงจู่ แปลว่า องค์หญิง, เกอเกอ แปลว่า พี่ชาย, เหนียงชิน แปลว่า แม่)

หญิงสาวมองขึ้นไปบนท้องฟ้าเห็นว่าใกล้ค่ำแล้ว จึงควบม้ากลับวังหลวง แต่ทันใดนั้น มีชายฉกรรจ์แปดคนมาจากไหนไม่ทราบตรงมาหานางทันที ชายผู้หญิงเอ่ยขึ้น

“จะไปไหนเม่ยเมย” ชายคนแรกเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหยอกเย้านาง นางหมายจะหนีอีกทาง แต่มีชายอีกคนควบม้ามาบังทางไว้ (เม่ยเมย แปลว่า น้องสาว)

“ถอยไป” หญิงสาวเอ่ยขึ้น

“ข้าไม่ปล่อย” ชายฉกรรจ์อีกคนเอ่ยขึ้น

หญิงสาวใช้กระบี่ต่อสู้ทันที ชายฉกรรจ์ทั้งหมดแปดคนจึงผลักกันต่อสู้กับนาง นางจึงมีบาดแผลที่แขน นางร้องครางเบาๆ ด้วยความเจ็บ ชายอีกคนเข้าใช้คมกระบี่ฟาดที่ตัวนาง แต่นางหลบทัน ทำให้ชายผู้นั้นเสียหลักตกหลังม้า นางจึงสู้อีกคน แต่คนนี้ทำให้นางตกหลังม้า นางจึงลงมาด้านล่าง เขาก็ลงมาสู้กับนางเช่นกัน ทำให้เสียเปรียบเพราะเป็นตัวคนเดียว นางบาดเจ็บหลายทีเพราะคมกระบี่ แต่ยังก็สู้ไม่ถอย ความจริงนางได้เรียนรู้กระบี่จากเกอเกอมาไม่น้อยถึงสู้ได้ถึงเพียงนี้ แต่นางคนเดียวเอาไม่อยู่ ทันใดนั้นกระบี่จะแทงบนตัวนาง แต่กระบี่จากไหนไม่ทราบลอยเข้าอกของชายผู้นั้นทันที หญิงสาวจึงหันกลับไปมองจึงเห็นว่าบุรุษที่เข้ามาช่วยนางคือต้าหวาง

“เกอเกอ...”

ไม่ทันที่นางได้เอ่ยสิ่งใดต่อ นางกลับหมดสติทันที ต้าหวางทรงเข้ามาประคองด้วยความตื่นตระหนกยิ่งนัก

“หมิ่นลั่ว...หมิ่นลั่ว...”

หญิงสาวใบหน้างดงามขี่ม้าสง่างามบนอาชา ไปตามทุ่งหญ้า นางทอดสายตามองดูวิธีชาวบ้านอย่างเป็นสุขไม่ทุกร้อนสิ่งใด ถือว่าเป็นบุญของต้าหวางยิ่งนัก นางเห็นเช่นนี้ก็อุ่นใจยิ่งนัก

นางเองเป็นถึงกงจู่ แห่งแคว้นซีอวี้ เกอเกอก็เป็นต้าหวาง ต้าหวางทรงรักและเอ็นดูนางเป็นไหนๆ ครั้งนี้นางได้หนีออกมานอกวังเป็นครั้งที่สอง ครั้งแรกนางบนเกอเกอบนจนหูชา แต่ก็ไม่วายที่จะออกมา เพื่อหาความสำราญ นางรู้ดีว่าที่เกอเกอบ่นเพราะเขารักนางมาก นางคือเม่ยเมยเพียงองค์เดียวที่มีอยู่ ถึงจะคนละเหนียงชินกัน แต่ก็รักนางมากกว่าผู้ใด (ต้าหวาง แปลว่า ฮ่องเต้ หรือ กษัตริย์, กงจู่ แปลว่า องค์หญิง, เกอเกอ แปลว่า พี่ชาย, เหนียงชิน แปลว่า แม่)

หญิงสาวมองขึ้นไปบนท้องฟ้าเห็นว่าใกล้ค่ำแล้ว จึงควบม้ากลับวังหลวง แต่ทันใดนั้น มีชายฉกรรจ์แปดคนมาจากไหนไม่ทราบตรงมาหานางทันที ชายผู้หญิงเอ่ยขึ้น

“จะไปไหนเม่ยเมย” ชายคนแรกเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหยอกเย้านาง นางหมายจะหนีอีกทาง แต่มีชายอีกคนควบม้ามาบังทางไว้ (เม่ยเมย แปลว่า น้องสาว)

“ถอยไป” หญิงสาวเอ่ยขึ้น

“ข้าไม่ปล่อย” ชายฉกรรจ์อีกคนเอ่ยขึ้น

หญิงสาวใช้กระบี่ต่อสู้ทันที ชายฉกรรจ์ทั้งหมดแปดคนจึงผลักกันต่อสู้กับนาง นางจึงมีบาดแผลที่แขน นางร้องครางเบาๆ ด้วยความเจ็บ ชายอีกคนเข้าใช้คมกระบี่ฟาดที่ตัวนาง แต่นางหลบทัน ทำให้ชายผู้นั้นเสียหลักตกหลังม้า นางจึงสู้อีกคน แต่คนนี้ทำให้นางตกหลังม้า นางจึงลงมาด้านล่าง เขาก็ลงมาสู้กับนางเช่นกัน ทำให้เสียเปรียบเพราะเป็นตัวคนเดียว นางบาดเจ็บหลายทีเพราะคมกระบี่ แต่ยังก็สู้ไม่ถอย ความจริงนางได้เรียนรู้กระบี่จากเกอเกอมาไม่น้อยถึงสู้ได้ถึงเพียงนี้ แต่นางคนเดียวเอาไม่อยู่ ทันใดนั้นกระบี่จะแทงบนตัวนาง แต่กระบี่จากไหนไม่ทราบลอยเข้าอกของชายผู้นั้นทันที หญิงสาวจึงหันกลับไปมองจึงเห็นว่าบุรุษที่เข้ามาช่วยนางคือต้าหวาง

“เกอเกอ...”

ไม่ทันที่นางได้เอ่ยสิ่งใดต่อ นางกลับหมดสติทันที ต้าหวางทรงเข้ามาประคองด้วยความตื่นตระหนกยิ่งนัก

“หมิ่นลั่ว...หมิ่นลั่ว...”

ตอนแรกสนุกไหมคะ

ถ้าสนุกอย่าลืมเม้นท์ให้ไรท์ด้วยนะ แล้วไรท์จะรีบเข้ามาต่อให้นะจ๊ะ