Chapter.3 คนนี้หวง

"พี่ พี่ พี่นัท ตื่นได้แล้วค่ะ "

"อื้อ ขอนอนก่อนแป๊บนึงสิ " จะมาขี้เซาอะไรตอนนี้ อยากกลับห้องแย่อยู่แล้ว ฉันยื่นมือไปเขย่าร่างสูงที่นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ใช้เสียงอย่างเดียวคงไม่พอต้องออกแรงถึงจะรู้สึก

"อาบน้ำนานทำไมละ รอจนง่วงแล้ว " คือฉันผิดอีกแล้วใช่มั้ย เนี่ยน่ะเหรอผู้ชายที่บอกว่าชอบฉัน อยากเป็นแฟนกับฉัน ฝันไปเถอะย่ะพวกมองไม่เห็นความผิดตัวเอง ยังไงก็ไปกันไม่รอด แล้วฉันก็ไม่อยากมีแฟนตอนนี้ด้วย ลำพังชีวิตตัวเองยังวุ่นวายขนาดนี้ ขืนมีคนเข้ามาคอยจู้จี้จุกจิกอีกมีหวังตายแน่ๆ ยิ่งเป็นตาบ้านี่ แค่คิดก็สยอง

"ถ้าไม่ลุกหวายกลับแล้วนะคะ "

"เดี๋ยวสิ ลุกก็ได้ " ฉันยืนมองร่างสูงที่กำลังรีบดึงผ้าห่มออกจากตัว ทำไมอาการไม่ค่อยดีเลยละ ใบหน้าที่เคยขาวใสตอนนี้เห่อแดงจนผิดปกติ คงไม่ปกติจริงๆ แล้วละ

"ตาหนูพาน้องลงมากินข้าวได้แล้วลูก"

"ครับแม่ เดี๋ยวผมลงไปครับ " เสียงคุณแม่ของพี่เขาดังมาจากด้านล่าง ท่านมาตามให้เราสองคนไปกินข้าว ฉันเหลือบมองนาฬิกาข้อมือสักพักก่อนจะเงยหน้ามองคนตรงหน้าที่พยายามยันตัวเองลุกอย่างทุลักทุเล

"ปวดหัวใช่มั้ยคะ "

"นิดหน่อย ไปกินข้าวกันดีกว่าพี่จะได้รีบไปส่งน้องกลับบ้าน "

"ไม่ไหวหรอกค่ะ กลับไปนอนเถอะ "

"ต้องกินข้าวก่อน ปะ พี่ไหว "นอกจากจะมึนแล้วยังดื้ออีกต่างหาก

"พี่คะ ไข้กำลังขึ้น แผลที่เย็บกำลังอักเสบ ต้องกินยาก่อนค่ะ "

"แต่พี่อยากกินข้าวกับน้อง " บอกยังไงก็ไม่ยอมฟัง ฉันส่ายหน้ามองคนเอาแต่ใจที่กำลังจะพาตัวเองลุกจากที่นอน ..ทำไมถึงอยากกินข้าวกับฉันมากขนาดนั้น

"กินบนห้องก็ได้ค่ะ เดี๋ยวหวายไปบอกคุณป้าให้ " ร่างสูงหยุดชะงักแล้วหันมาคลี่ยิ้มบางๆ ให้ รู้มั้ยว่าทำให้ใจฉันบางตามไปด้วย แต่เอาเถอะ คงไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้แล้ว วันนี้มันวันอะไรของฉันก็ไม่รู้ ซวยตั้งแต่เช้ายันเย็น โทษตัวเองน่าจะถูก ไม่น่าใจง่ายตามเขามาเลย แต่เขาช่วยฉันไว้นี่เนอะ เอาเถอะ ทำให้มันครบจบหน้าที่จะได้ไม่ต้องค้างคา ถ้าไม่โดนดึงเข้ามาในซอกตึกก็ไม่รู้ต้องเจอกับอะไรบ้าง

"จริงๆ นะ "

"ค่ะ "

----------------------------

"ตายแล้ว ไข้สูงมากเลยลูก "

"แม่ครับ หวายอยู่ไหนครับ กลับไปหรือยัง "

"น้องยังไม่กลับลูก กำลังนั่งกินข้าวอยู่ข้างล่าง " โล่งอก ผมมันบ้า ใครจะว่าผมเอาแต่ใจยังไงก็ช่าง วันนี้ผมตั้งใจไว้แล้วว่าอยากกินข้าวพร้อมกอหวาย แต่ดันมาป่วยซะก่อน นึกว่าเธอจะหนีกลับไปแล้วซะอีก ผมหลับตาลงอีกครั้ง หนักหัวไปหมดหายใจออกมาก็มีแต่ไอร้อน แถมยังปวดแผลที่หัวหนึบ ๆ กูไม่น่าบ้าพลังเลย ไม่คิดเลยว่าจะเป็นหนักขนาดนี้ อยากโชว์สาวแต่ดันพลาดท่านอนเป็นผักเรียกร้องความสนใจ คิดอะไรออกแล้วเรียกร้องความสนใจอย่างนั้นเหรอ

"แม่จะทำอะไรครับ"

"เอายาให้ลูกกินไง "

"ไม่ต้องครับแม่ ผมจะรอน้อง " แม่ผมเป็นอาจารย์หมอเชี่ยวชาญเรื่องกระดูกมากที่สุด อาการเจ็บป่วยของคนในบ้านแม่จะเป็นคนดูแลด้วยตัวเอง แต่ตอนนี้ผมไม่อยากอ้อนแม่ผมอยากอ้อนสาว

"เอาจริงเหรอเนี่ย รู้จักกันนานหรือยัง "

"เพิ่งเจอวันนี้ครับ แต่แอบมองมานอนมากแล้ว แม่ชอบมั้ย " ผมคิดว่าแม่ต้องชอบ

"ชอบสิ เรียนพยาบาลด้วย ทีนี้หัวแตกปากแตกมาก็ไม่ต้องอ้อนให้แม่เย็บแล้วสิ ตาถึงนะเราอะ " แม่ก็พูดเว่อเกินไป ใครจะขยันสร้างแผลให้ตัวเองบ่อยขนาดนั้น ผมไม่ได้เป็นคนหาเรื่องก่อนซะหน่อย แต่ถ้าได้กอหวายมาเป็นแฟนจริงๆ ผมคงต้องรักษาเนื้อรักษาตัวให้มากกว่านี้ ไม่งั้นอาจตายก่อนแต่ง ตายไปกอหวายอาจจะมีคนใหม่ กลายเป็นผีอกหักอีกกู

"คนนี้รักจริงหวังแต่งเลยครับแม่ เตรียมสินสอดไว้เลย เรียนจบเมื่อไหร่ไปขอแน่นอน"

"เขาจะเอาเราหรือเปล่า แต่ถ้าเข้าถูกทางก็ไม่แน่นะ " กอหวายเป็นผู้หญิงจิตใจดีที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมา สมกับคณะที่เธอเรียน ชุดขาวจิตใจนางฟ้า เห็นแล้วก็อยากสร้างอนาคตด้วยกัน

"แม่ครับคนนี้ผมหวงนะ ใครหน้าไหนมาจีบมันได้เจอดีแน่"

"นักเลงอีกแล้ว สรุปไม่กินใช่มั้ยยาเนี่ย" เห็นเม็ดยาที่แม่ถือมาก็รู้สึกขนลุก ผมไม่ชอบเลยเวลาป่วยเกลียดการกินยาที่สุด

"ไม่ครับ อยากอ้อนสาว "

"อกหักแล้วอย่ากลับมาอ้อนแม่นะ"

"รักแม่ครับ "

"ออ แม่ลืมเลย แม่ชวนน้องค้างที่บ้าน  "

"น้องยอมมั้ยครับ "

"ก็คงต้องยอม เรานอนป่วยอยู่แบบนี้ น้องจะกลับยังไง ลุงสมก็ขับรถไปให้คุณพ่อที่ต่างจังหวัด แม่จะไปส่งน้องก็เกรงใจบอกจะขึ้นรถกลับเอง แม่เลยตัดปัญหาให้ค้างที่นี่ซะเลย อันตรายเดินทางคนเดียว "

"อยากมีลูกสะใภ้ก็ไม่บอก "

"ห้ามทำอะไรน้องเด็ดขาด อย่าให้แม่รู้ " แม่ผมเข้มงวดเรื่องแบบนี้พอสมควร คบกันให้อยู่ในขอบเขตให้เกียรติผู้หญิง แต่นิสัยผมไม่ใช่แบบนั้น พามาบ้านแล้วก็ต้องตามใจแม่หน่อย แม่อุตส่าห์เปิดทางให้ลูกชายขนาดนี้

"ผมจะไม่ทำให้แม่ผิดหวังครับ"

-------------------------

"กินยาค่ะ " หลังจากโดนคุณพยาบาลกรอกข้าวเข้าปากเสร็จ ก็ถึงเวลากินยา ดุกว่าแม่อีก

"ขม"

"ต้องกินค่ะ ถ้าไม่กินก็ไม่หาย " ทำไมดุจัง ตามแม่กลับมาได้มั้ย

"ชุดนอนน่ารักจังเลย "

"กินยาค่ะ " พยาบาลส่วนตัวของผมในชุดนอนน่ารักสีชมพู คุณหมอกระดูกแน่เลยที่เป็นคนจัดหาให้ ผมทำหน้าเศร้าแล้วยื่นมือไปรับยาเม็ดใหญ่เข้าปากจากนั้นก็รีบกระดกน้ำลงคออย่างรวดเร็ว

"แค่ก แค่ก "

"ทำตัวเป็นเด็กไปได้ "

"ก็มันขมนี่ เม็ดก็ใหญ่ "

"จะทุบละลายน้ำให้ก็ได้นะคะ"

"ยิ่งขมไปใหญ่" กอหวายพยายามกั้นหัวเราะ เรื่องนี้ผมแพ้จริงๆ ไม่ชอบเลย เมื่อไหร่จะหายป่วยวะ รู้สึกด้อยคุณภาพยังไงก็ไม่รู้

"นอนได้แล้วค่ะ "

"อยู่จนกว่าพี่จะหลับได้มั้ย"

"คืนนี้หวายรับปากคุณป้าแล้วว่าจะเฝ้าไข้พี่ นอนเถอะค่ะ " เป็นไงแม่ผม

"ครับ ฝันดีแน่ ๆ เลย "

"นอนค่ะ"

------------------------------------------