3

ภูริชญาไม่สนใจคำดุกรุง นึกในใจเข้าข้างกันเข้าไป เธอคนหนึ่งไม่ชอบสาวสายหวานคนนั้นหรอก ภรรยาของพี่ชาย พรรณธิดา วโรธร สาวน้อยลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวสูงร่างบางเดินไปลากบอยกี้มาแนะนำให้กรุงรู้จัก ต้องการให้กรุงเลิกมานั่งข้างเธอเสีย เธอไม่อยากคุยต่ออีก และมันก็ได้ผลเมื่อบอยกี้ซึ่งบ้าคนหล่อขึ้นสมอง กรี๊ดกร๊าด รวบแขนแทบกระโดดนั่งบนตักกรุงเลยก็ว่าได้แถมด้วยส่งสายตามองดูกรุงเชื่อมหวานหยด กรุงผละยอมถอยจากโต๊ะทันที…ทั้งคิดในใจ

“ริญา ร้ายนักนะ” ร่างสูงเดินปัดลำแขนที่ขนลุกชันเพราะมือกะเทยหน้าขาวเพื่อนสาวน้อย กลับถึงโต๊ะเพื่อนที่มาด้วยเห็นใบหน้าใส น่ารักที่กรุงคุยด้วยถามกรุงว่า

“ใครครับนั่น หน้าเด็กจัง หรือว่าลูกสาวคนรู้จักคุณหนีที่บ้านมาเที่ยว มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”

“เด็กดื้อจริงซะด้วย อย่าสนใจเลย คุยเรื่องที่คุยค้างต่อดีกว่า”

คนเอ่ยถามพยักหน้า

ภูริชญา นั่งมองกรุงนึกเคืองในใจที่กรุงคือคนหนึ่งที่ทำให้จอมทัพโกรธเคืองภูบดินทร์จนพาลไม่พูดคุยกับเธอ…อย่าหวังว่าเธอจะทำตัวน่ารักด้วยในเมื่อกรุงคือคนหนึ่งที่ทำให้เธอต้องโดนจอมทัพเมินเฉยใส่ ภูริชญาคิดเรื่องเดิมๆ พาลๆ

จอมทัพยืนอยู่หน้ากระจก สองมือค่อนข้างคล้ำเพราะแสงแดดกวักน้ำจากอ่างปะแรงๆ บนใบหน้า สองตาแดงก่ำไม่ยี่หระเมื่อเห็นใบหน้าที่เคยเกลี้ยงเกลาของตนเองบัดนี้นั้นมีไรหนวด เครา ปกคลุมประปราย ยิ่งหันซ้ายขวามองชัดๆ จอมทัพยิ่งเห็นใบหน้าที่ขาวหล่อเนี้ยบที่เคยได้รับคำชมดูคล้ำดิบเถื่อนลงไปถนัดตา

เรือนร่างสูงถอดเสื้อยืดสีกากีออกจากลำตัวเหลือไว้แค่กางเกงยีนเดินออกจากห้องน้ำ ทรุดนั่งเช็ดหน้าตนเองด้วยผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กที่วางไว้บนเตียงหลังจากนั้นนอนกางแขนขึ้นเหนือศรีษะอวดซิกแพ็กสายลมเอื่อย ที่พัดไม่ได้ขาดเข้ามายังห้องพักแสนสบาย

จอมทัพเข้าพักยัง รีสอร์ทแสนดาว ได้สองวัน ตัดสินใจเลือกที่นี่เป็นที่พักผ่อนใจเพราะสถานที่แห่งนี้อยูไม่ไกลกับสถานที่ทำงานเก่า แถมธรรมชาติรอบด้านนั้นห่างไกลมลพิษทางเสียงซึ่งเกิดจากยวดยาน ตอนนี้ชายหนุ่มต้องการอยู่คนเดียวเพื่อจะได้ทบทวนเรื่องราวที่ทำให้ตนเองกลายเป็นคนยิ้มยาก ขวางโลก

เขากำลังนอนวางแผนโปรแกรมที่จะทำเพื่อหายเครียด สายสุรชาติ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตัวรีสอร์ทโทรเข้ามา จอมทัพผงกศรีษะข้อศอกข้างซ้ายยังยันกับเตียง สายตาคมมองมือถือที่หยิบจากโต๊ะทรงสูงที่วางใกล้หัวเตียงนอน

“โทรอยู่ได้ นายชาติ บอกแล้วว่าหลายอาทิตย์เขาจะพักยาว” จอมทัพบ่นพึมพำก่อนลุกขึ้นไปดึงม่านทรงยาวที่ปิดกั้นภูมิทัศน์สวยงามอีกด้านที่ยังไม่ได้เปิดออก จากนั้นกดตัดสายซุกมือถือไว้ในกระเป๋ากางเกงที่สวมใส่

ต้นไม้ ธรรมชาติ เขารักเมื่อได้สัมผัส อาจเพราะใช้ชีวิตอยู่กับคุณยายมาตั้งแต่เด็ก เลยกลายเป็นคนรักธรรมชาติเสียเหลือเกิน คุณยายของเขาใช้ชีวิตสุขสงบอยู่แถวชานเมืองในกรุงเทพ จอมทัพยืนนิ่งคิดถึงคุณยายมากทวีคูณเมื่อหวนคิดวัยเด็กที่ไม่เคยลืม

ยิ่งได้เข้ามาอยู่ มาทำงานที่อุทยานแห่งนี้ สองปีกว่าเขาก็ไม่อยากเปลี่ยนแปลงชีวิตตนเองเพื่อใครเลย จอมทัพเห็นดอกไม้ ต้นไม้หวนคิดถึงเรื่องที่อยากลืมขึ้นมาอีก

โว้ย! ลืมสิวะ…เธอเป็นของคนอื่นไปเสียแล้ว จอมทัพสบถในใจด้วยอารมณ์เครียด ผู้หญิงน่ะไม่ทำให้เขาเดือดเท่าไหร่หรอก ที่ทำเขาเดือดได้ก็นายเพื่อนที่เขาไม่คิดว่าเป็นเพื่อนอีกต่อไปต่างหากเล่า

นายกรุงอาจไม่มากมายเท่าไหร่ที่ทำให้ใจเขาเหมือนโดนเพื่อนทรยศ แต่สำหรับเพื่อนอีกคนภูบดินทร์ ไม่รู้เหมือนกันว่าจะใจกว้างพอยกโทษให้นายนั่นหรือเปล่า เพราะมันยากทำใจให้หายเดือดและหายแค้น

เสียแรงที่คบกันมานานปี จอมทัพนึกถึงคืนวันเก่าก่อน ที่เขากับเพื่อนต่างหยอกเย้ากันอย่างมีความสุข ยามว่างตอนมัธยมหลายครั้งภูบดินทร์ขับขี่มอเตอร์ไซด์ไปหาเขาถึงบ้านคุณยาย มีเรื่องอะไรเขาคุยเปิดอกกันเสมอ นึกแล้วให้เจ็บปวดจุกเจ็บหัวใจเมื่อคิดว่าเขาคนเดียวที่จริงใจกับเพื่อนเพียงฝ่ายเดียว

ผู้หญิงคนนั้นพรรณธิดา วโรธร ผู้หญิงคนแรกที่เขาพึงใจ และเป็นคนแรกเช่นกันที่ทำเขาเสียใจ ผิดหวัง จอมทัพยังจำวันนั้นได้ดีที่เขาได้รู้จัก ได้เจอะเจอหญิงสาว

เธอเป็นหญิงสาวรูปร่างบอบบาง ดวงตาดำขลับชวนมอง เขาเจอเธอตอนลงไปกรุงเทพเมื่อปีที่แล้ว ตอนนั้นคุณลุงประเสริฐมือขวาของบิดาและเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจเย้าเมื่อเขามองเธอไม่วางตา

ร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวเข้ารูป ชายเสื้อได้รับการเก็บเข้าเรียบร้อยในกางเกงสีดำเนื้อผ้าหางกระรอกทรงขาเดฟ รองเท้าส้นสูงพอประมาณ หญิงสาวดูสวยแบบสบายตาสบายใจ ผมยาวสลวยสีดำที่ยาวเกือบถึงเอวบอบบางปล่อยเป็นธรรมชาติดูน่ามองยามหญิงสาวก้าวเดิน

ประเสริฐคงมองเขาอยู่จึงพูดขึ้นในตอนนั้นว่า

“อย่าบอกนะว่าสนใจ.. หือ. ไม่น่าเชื่อ? หากสน คนนี้ลุงหนับหนุนใช้ได้ทีเดียวผู้ช่วยเลขาอาเอง แต่สงสัยต้องพยายามหน่อย”

เขาออกจะสนใจคำบอกกล่าวหันกลับมามองคนที่ตนนับถือเสมือนญาติ “ทำไม มีเจ้าของหรือไงครับลุงประเสริฐ”

“น่าจะไม่นะ แต่มีอย่างอื่นที่น่ากลัวกว่าการมีเจ้าของอาคิดเช่นนั้น”

ประเสริฐตอบกลับ วันนั้นเขามองหน้าลุงประเสริฐที่พูดจาแปลกๆอย่างไม่เข้าใจ ประเสริฐจึงบอกกล่าวเขาอีกว่าไม่เคยมีใครในแผนกทำให้พรรณธิดาลูกน้องล่าสุดของเขาสนใจได้เลย

“แต่หวังว่าเธอคงไม่ใช่ดี้ หรือทอม อะไร พวกนี้หรอกนะครับ”

ประเสริฐหัวเราะขำกับคำถามของเขาอีก หลังจากวันนั้นเขาก็แวะไปหาหญิงสาวเสมอ กว่าเธอจะรับเขาเป็นเพื่อนเขาก็เหนื่อยอย่างที่ลุงประเสริฐบอกจริงๆ