บทที่ 8 ทำปลาเปรี้ยวหวาน (nc )

“เหล่าลู่! ทำเช่นนี้เจ็บนะเจ้าคะ” นางตีมือเขาทีหนึ่ง

เพี๊ยะ!

“เจ้าเป็นนักโทษของข้า กล้าตีข้าเช่นนี้ เห็นทีคงต้องถูกลงโทษอีกครั้งดีหรือไม่? อ๊ะ! ไม่ได้สิ...ข้ายังไม่ได้ให้เจ้าทำปลาเปรี้ยวหวานเลยนี่?”

เจิงอิ่งทำหน้าฉงน เหล่าลู่จึงดึงมือนางให้ลูบคลำเจ้าปลาช่อนยักษ์ของเขาอีกครั้ง “เจ้าคงต้องทำปลาตัวนี้ให้มันตื่นเสียก่อน จากนั้นก็ค่อยๆ ชิมมันดูเจ้าจะรู้ว่ามันเป็นปลาเปรี้ยวหวานได้ยังไง?”

หญิงสาวหน้าแดงก่ำ คราวแรกนางได้สัมผัสมันผ่านเนื้อผ้าที่เขายังสวมใส่อยู่แต่ครั้งนี้นางสัมผัสกับเนื้อหนังของมันตรงๆ ความวาบหวามแผ่ไปทั่วร่างของนางอย่างรวดเร็ว เหล่าลู่คอยควบคุมมือของนางให้รูดมันขึ้นลงเป็นจังหวะจากช้าเป็นเร็วขึ้น

“เจ้าทำเช่นนี้ล่ะ ทำไปเรื่อยๆ นะ จนกว่ามันจะตื่นตัวเต็มที่” น้ำเสียงของเขาเริ่มหอบกระเส่า นางจึงรู้สึกว่าท่อนเนื้อนิ่มเหลวที่นางจับในทีแรกเริ่มแข็งตัวขึ้น

มือของเหล่าลู่ลูบบั้นท้ายของนางไปมาก่อนจะแฉลบลงไปร่องระหว่างกลางต้นขา “เจ้ากางขาสักหน่อยสิน้องหญิง” เขากระซิบก่อนก้มลงจูบปากนางอย่างเร่งเร้า

เจิงอิ่งยกขาขึ้นพาดสะโพกของเหล่าลู่ มือของเขาจึงลูบเจ้าเต่าน้อยของนางอย่างเต็มไม้เต็มมือ เขาบีบเนินเนื้อแล้วนวดด้วยนิ้วทั้งสี่เป็นวงกลม นางรู้สึกเสียวจนเผลอดันสะโพกไปใกล้ หัวของเจ้าปลาช่อนยักษ์จึงชนขาอ่อนของนางเข้าพอดี

ชายหนุ่มไล้นิ้วลงไปตามร่องรักก่อนจะคลึงปุ่มกระสันต์ของนางจนเจิงอิ่งครางออกมาด้วยความเสียว เหล่าลู่รีบยื่นหน้ามาจูบนาง เขารุกเข้าในถ้ำลับของนางอย่างอุกอาจ นิ้วของเขารีบสำรวจเส้นทางด้วยการกระตุกเข้าออกถี่ หญิงสาวหายใจแรงขึ้นจนมือที่กำรูดเจ้าปลาช่อนบางจังหวะก็เผลอออกแรงจนเหล่าลู่ต้องครางบอก

“น้องหญิง ข้าเจ็บ...”

“ก็ท่านพี่ทำข้าก่อนนี่....”

“แต่ข้าทำให้เจ้าเสียวนะ...มิได้ทำให้เจ้าเจ็บเสียหน่อย” เขาประท้วงพลางไล้เลียดูดเม้มติ่งหูของนาง เมื่อเห็นว่าเจิงอิ่งเริ่มเสร็จไปหนึ่งรอบเพราะเต่าน้อยของนางเริ่มปล่อยน้ำออกมาเล็กน้อย เหล่าลู่จึงกระซิบกระซาบ

“น้องหญิงเจ้าลงไปชิมหน่อยสิว่าปลาช่อนของข้าเป็นปลาเปรี้ยวหวานได้หรือยัง?”

เจิงอิ่งที่ถูกเขาใช้นิ้วล้วงจนกระตุกไปแล้ว พยักหน้ารับนางเลื่อนลงไปในผ้าห่มสองมือกุมปลาช่อนของเหล่าลู่เอาไว้ เขาคลุมโปงมาอยู่ในผ้าเช่นเดียวกับนาง ส่งเสียงแหบพร่า “เจ้าลองใช้ลิ้นแตะก่อนแล้วค่อยใช้ทั้งปากนะ”

“เจ้าค่ะท่านพี่” แค่เพียงปลายลิ้นของนางแตะหัวของเจ้าปลาช่อนเท่านั้น เหล่าลู่ก็สะท้านเฮือก เจิงอิ่งช่างเลียนแบบเขาได้เร็วเหลือเกิน นางตวัดลิ้นไปรอบๆ หัวของมัน

“อู้ย....น้องหญิง...ขะ ข้า เสียว”

เจิงอิ่งได้ยินเช่นนั้นก็ครอบปากลงไป

“เจ้าดูดขึ้นลงด้วย....” น้ำเสียงของเขาขาดห้วง

นางค่อยขยับศีรษะขึ้นลง ยิ่งได้ยินเหล่าลู่ร้องครางนางก็ยิ่งพอใจ ขยับรูดแรงขึ้น เหล่าลู่เสียวไปทั้งร่างเขาเอื้อมมือมาจับศีรษะของนางไว้

“จะ เจ้า ทำดีนัก...เร็วขึ้นอีกหน่อย”

นางทั้งดูดทั้งรูดจนเหล่าลู่ร้องครางเสียงหลง “โอว...อูววว...โอว...”

“นะ น้องหญิงพอแล้ว เดี๋ยวข้าจะไม่ไหว” สองมือใหญ่ของชายหนุ่มรีบประคองศีรษะของนางให้ปลดปล่อยเจ้าปลาช่อนให้เป็นอิสระ เข้าจูบแลกลิ้นกับนางอย่างเร่าร้อนดึงร่างของนางให้คร่อมมาบนตัวเอง สองมือกุมบั้นท้ายของนางให้อยู่ตรงกับตำแหน่งของท่อนเอ็นที่เตรียมพร้อมพอดี

สวบ!

เจิงอิ่งขยับลงใช้เจ้าเต่าน้อยกลืนกินปลาช่อนไปถึงโคน

“อา...ท่านพี่...”

“มาข้าช่วยเจ้า....” เขาบีบบั้นท้ายของนางเบาๆ ให้ผ่อนคลาย “เจ้าโยกดูสิ! ประเดี๋ยวก็ไม่แน่นแล้ว”

เจิงอิ่งออกแรงขยับไปพร้อมๆ กันกับเหล่าลู่

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

ชายหนุ่มกระดกสะโพกขึ้นลง ส่วนนางก็กระแทกร่างลงใส่เกิดเสียงดังก้องไปทั้งห้อง “โอว...ดีๆ น้องหญิง...แบบนั้นล่ะ แรงขึ้นอีก” เขาโน้มร่างนางมาทับบนตัวเองทั้งสองกระเด้งกระเด้าจนผ้าห่มไหวพึ่บพั่บเป็นจังหวะ

สักพักชายหนุ่มก็ประคองนางให้ลุกขึ้นนั่ง เขาประคองนางไว้บนตักโยกโย้กันต่อ...เหล่าลู่ใช้ปากดูดเม้มยอดอกของนางขณะออกแรงบั้นท้ายอยู่ไม่ขาด เจิงอิ่งเสียวสะท้าน “อ๊า...อื๋อ....อ๊าวววว”

เมื่อใกล้จะถึงปลายทางรัก เหล่าลู่ก็ประคองนางเอนกายลง เขาสอดท่อนเอ็นเข้าไปในร่างนางอีกครั้งก่อนจะทั้งบิดทั้งควงเอวจนนางร้องไม่เป็นภาษา เมื่อร่างทั้งสองกระตุกพร้อมกัน เหล่าลู่กัดฟันอย่างสุขสมก้มลงจูบนางอย่างดูดดื่ม

“น้องหญิง พรุ่งนี้เราไปดูกรงขังเจ้ากันดีไหม?”

เจิงอิ่งย่องออกจากห้องเหล่าลู่ได้ในตอนเกือบเช้า นางเพิ่งรู้ว่าสามีของนางมีพละกำลังมากกว่าที่ประเมินเอาไว้ เขาใช้เวลาถึงสามชั่วยามพานางขึ้นสวรรค์ไปถึง สี่ครั้ง เมื่อนางจะลุกจากเตียงก็พบว่าเจ้าเต่าน้อยของนางระบมจนไม่อาจรับการเสียดสีได้ มิใช่แค่นั้นแต่ร่างกายของนางดูเหมือนจะระบมไปทุกสัดส่วน

...ก็เมื่อคืน เหล่าลู่ทั้งเค้นทั้งเฟ้นร่างกายของนางเสียจนปวดเมื่อยไปหมด...

เหล่าลู่เหมือนจะรู้ดีเขาตื่นแต่ก่อนฟ้าสางมาต้มยาให้นางดื่มตอนที่ยังไม่มีผู้ใดเห็น “เจ้าคงจะไม่ค่อยสบายตัวใช่หรือไม่? ดื่มยาแล้วสักครึ่งวันก็จะดีขึ้น”

เหล่าลู่บอกกับเสี่ยวลิ่งว่าเจิงอิ่งไม่ค่อยสบาย เสี่ยวลิ่งจึงมิให้นางออกมาช่วยงาน “เจ้านอนพักสักครึ่งวันก่อนเถอะ หายดีแล้วค่อยมาช่วยข้า”

จังฮูหยินอมยิ้มน้อยๆ เมื่อรู้ว่าเจิงอิ่งมีไข้ต่ำๆ

“เหล่าลู่ เจ้าดูแลภรรยาอย่างไรถึงปล่อยให้นางเจ็บไข้ได้เล่า?”

ชายหนุ่มใบหน้าร้อนวูบเมื่อนายหญิงถามเชิงกระเซ้า “ไปดูแลนางเถอะ”

“ขอรับ!”

เจิงอิ่งเห็นเหล่าลู่มานั่งเฝ้าข้างเตียงนางก็ต่อว่าเขาทันที “เป็นเพราะท่านทีเดียว ข้าบอกว่าสองทีก็พอแล้วแต่ท่านก็เอาแต่จะทำต่ออยู่นั่นล่ะ”

“เจ้าไม่เห็นใจข้าบ้างหรือ? ที่ผ่านมาเจ้าชอบมาถอดเสื้อผ้าวับๆ แวมๆ ต่อหน้าข้าทำเอาข้าไม่เป็นอันหลับอันนอนมาตั้งนาน ถึงคราวให้เจ้าชดใช้บ้าง เจ้าจะโกรธเคืองข้าทำไมกัน?...หากว่าเจ้าไม่พอใจ ไว้เจ้าหายดีแล้วข้ายอมให้เจ้าลงโทษคืน ดีหรือไม่?”

************************