บทที่ 4 ขึงขังเพราะเจ้า

เหล่าลู่กับเจิงอิ่งกลับถึงจวน นางจึงอาสาเอาปลาไปเตรียมเพื่อให้ จังฮูหยินทำปลาเปรี้ยวหวาน รสชาติของเนื้อปลาและฝีมือการปรุงของนายหญิงทำให้อาหารเย็นมื้อนั้นอร่อยยิ่งนัก จริงอย่างที่เหล่าลู่บอก เจิงอิ่งประทับใจอาหารมื้อนี้มาก

“ต่อไปเจ้าก็ช่วยเสี่ยวลิ่งเก็บล้างถ้วยชามก็แล้วกัน” แม้พ่อบ้านหนุ่มจะบอกนางอย่างนั้นแต่สุดท้ายเขาก็ยังมีน้ำใจช่วยเก็บถ้วยชามไปส่งยังเรือนครัวอยู่ดี

เจิงอิ่งรู้สึกว่าเหล่าลู่ผู้นี้ทำสิ่งใดก็เป็นระเบียบเรียบร้อยหมดจด นิ้วของเขายาวเรียวเป็นระเบียบสะอาดสะอ้านผิดกับงานที่ทำทั้งหาบน้ำ ผ่าฟืน ดูแลต้นไม้ ปลูกผัก และจับปลา ถึงจะมิใช่คนที่ดูหล่อเหลาคมคายแต่เหล่าลู่ก็มีใบหน้าดูน่าเกรงขาม รูปร่างผึ่งผาย บุคลิกเคร่งขรึมนั้นทำให้เขาดูดีจริงอย่างที่เสี่ยวลิ่งว่า ในตอนที่นางกับเขาเดินผ่านถนนใกล้ตลาดมีสตรีหลายคนยิ้มแย้มทักทายเหล่าลู่ บางคนถึงกับเดินมาขอดูปลาและสอบถามว่าเขาสนใจจะขายหรือไม่? ชายหนุ่มตอบกลับคนเหล่านั้นด้วยไมตรีจิต ฟังจากการพูดคุยกันแล้วดูเหมือนเขาจะขายปลาให้คนพวกนั้นบ่อยๆ

หญิงสาวเห็นว่าผนังด้านหนึ่งของห้องอาบน้ำมีฉากใหญ่ขวางเอาไว้ ด้านหลังเป็นประตูเลื่อนที่สามารถเปิดเข้าไปยังห้องที่ปิดตาย ห้องนั้นกว้างและไม่อับสักเท่าใดเพราะเหนือบานหน้าต่างมีช่องพังๆ ที่ยังไม่ได้ซ่อมทำให้ลมผ่านเข้ามาได้ นางจึงเอากรงนกพิราบไปซ่อนไว้ในนั้น

“ข้าทำปลารู้สึกเหม็นคาวนักขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะเสี่ยวลิ่ง”

“เจ้าไปเถอะ ข้าจะรออยู่ที่ห้องนอนก็แล้วกัน”

เสี่ยวลิ่งชอบใจที่มีเจิงอิ่งมาอยู่ด้วย นางจึงขอไปนอนร่วมเตียงกับเจิงอิ่งอีกคืน เจิงอิ่งคิดจะหลอกถามเรื่องราวในสกุลชิงกับสาวใช้คนเก่าจึงได้พยักหน้าอนุญาต นางใช้ตะกร้าสานใบกว้างแต่ก้นตื้นที่เหล่าลู่นำมาให้ใส่เสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนและผ้าเช็ดตัวที่จะใช้ในห้องอาบน้ำ

“ข้าต้มน้ำไว้ให้เจ้าแล้ว น่าจะพอสำหรับอาบนะ” พ่อบ้านร่างบึกบึนมายืนอยู่ด้านข้างตั้งแต่เมื่อใดไม่รู้ได้

เจิงอิ่งตกใจ...คนผู้นี้ดูท่าจะวรยุทธ์สูงไม่เบาเทียวจึงได้ขยับเข้าใกล้นางได้โดยที่นางไม่รู้ถึงความเคลื่อนไหวเลยสักนิด…นี่นางฝีมือตกต่ำลงหรือไร?

“ท่านมายืนอยู่ที่นี่นานแล้วหรือ?”

“ข้าแค่หลบอยู่หลังเสา พอเจ้ามาก็ออกมาหานี่ล่ะ!” เขาทำหน้ายียวนก่อนจะชี้เข้าไปในห้องอาบน้ำที่มีถังน้ำร้อนสองถังควันกรุ่นตั้งอยู่

“ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าต้องการอาบน้ำ?”

“เจ้าทั้งไปแอบดูข้า ไหนจะกลับมาทำปลาพวกนั้นและยังทำอาหารอีก ข้าเดาว่าคนรักสวยรักงามเช่นเจ้าคงจะรู้สึกเหม็นเนื้อเหม็นตัวอยากอาบน้ำ”

เจิงอิ่งแก้มพลันร้อนผ่าว...นี่เขาสังเกตนางอยู่ตลอดเลยหรือ? สัญชาตญาณของผู้ที่ถูกฝึกให้เป็นนักฆ่าอย่างนางทำให้ต้องละความคิดเขินอายเช่นนั้นออกไป

“ขอบคุณท่านมาก ข้าขอตัวอาบน้ำก่อนเจ้าค่ะ” นางทั้งอายทั้งกลัวว่าเขาจะเห็นกรงนกพิราบที่นางซ่อนเอาไว้ ยามนี้ก็ใกล้เวลาที่ ‘เจ้าขันที’ นกพิราบส่งสาส์นของนางจะกลับมาแล้ว หากว่าเหล่าลู่ยืนอยู่แถวนี้เขาอาจจะได้ยินเสียงหรือเห็นตัวมัน เจิงอิ่งคิดใคร่ครวญหาวิธีให้เหล่าลู่ยอมออกไปจากบริเวณนี้

...อุบายหญิงงามแม้จะดูตื้นเขินแต่ยังคงใช้ได้อยู่เสมอ...

เจิงอิ่งผสมน้ำเรียบร้อยก็ถอดเสื้อตัวในและเสื้อตัวนอกออก พาดเสื้อตัวนอกไว้บนราวผ้า มือหนึ่งถือเสื้อตัวในเอาไว้ ดึงปิ่นปักผมออกจากนั้นสยายผมโดยปัดมาบังสองเต้าอวบไว้ข้างหน้า

‘การยั่วยวนหนุ่มใหญ่ที่ยังโสดคงไม่ยากหรอกกระมัง?’

นางเลื่อนฉากเข้าไปในห้องข้างๆ เมื่อวานนางจับหนูใหญ่ได้ตัวหนึ่งจึงขังมันไว้แทนนกพิราบ ทีแรกคิดว่าจะเอาออกไปทิ้งแต่ตอนนี้คงต้องให้มันช่วยงานสักหน่อยแล้ว

“ว้าย! หนู! ว้าย! ช่วยด้วย!”

ผัวะ! ผ่าง!

“ไหนๆ มันอยู่ตรงไหน?” เหล่าลู่ได้ยินเสียงร้องวีดว้ายก็รีบพุ่งผลักประตูเข้ามาอย่างแรง หญิงสาวกระโดดเข้าไปเกาะแขนเขาไว้ข้างหนึ่ง เนื้ออวบหยุ่นตรงหน้าอกของนางเสียดสีกับช่วงข้อศอกของเขาเข้าพอดี

“มันอยู่นั่น! มันวิ่งไปทางนั้นแล้วเจ้าค่ะ!” นางแสร้งตกใจดึงแขนเขาให้หมุนตามตัวนางในขณะที่กำลังชี้นิ้วไปยังหนูตัวใหญ่ที่ตกใจเสียงนางเช่นกัน มันกำลังหาทางหนีออกจากห้องอาบน้ำแห่งนี้ มันวิ่งชิดผนังไปจนเจอรูหนึ่งก็ผลุบหายเข้าไป

“ว้าย!” หญิงสาวที่กอดแขนเหล่าลู่เอาไว้แน่น ร่างเอียงกะเท่เร่ลงไปในอ่างน้ำ ฉุดเอาเขาเซลงไปด้วย

ร่างของเหล่าลู่เกยอยู่บนตักของนางในอ่างอาบน้ำ หนุ่มใหญ่ใจเต้นตึกตักเมื่อแขนของตนเองเบียดอยู่กับทรวงอกของหญิงสาวที่ใบหน้าอยู่ห่างกันเพียงคืบ

“ขะ ข้า ขอโทษที่ไม่ระวัง!” เขารีบผลุนผลันลุกขึ้น

หญิงสาวที่สวมเพียงเอี๊ยมสีขาว มีเสื้อตัวในสีขาวที่เปียกน้ำในมือยกขึ้นปกปิดส่วนหน้าอกเอาไว้ ลาดไหล่เปิดเปลือยเห็นช่วงลำคอระหงขาวผ่อง ทำเอาเหล่าลู่ใจเต้นไม่เป็นส่ำ เขารู้ว่าเจิงอิ่งเป็นคนงาม...ยิ่งยามนี้ยิ่งงามนัก!

นางไม่รู้ว่าตนเองเสแสร้งหรืออายเขาจริงๆ กันแน่ แต่ครั้งนี้นางรู้สึกว่าใบหน้าของตนเองร้อนวูบวาบไม่หยุด “ทะ ท่านออกไปก่อนเถอะ!”

“อ๊ะ! ใช่ๆ ข้าต้องออกไปก่อน” เหล่าลู่ละล่ำละลักบอกแล้วรีบออกพร้อมกับปิดประตูให้นาง ตัวของเขาเปียกโชกช่วงบั้นเอวถึงต้นขาเมื่อลุกขึ้น น้ำก็หยดติ๋งๆ ตามพื้น ชายหนุ่มเดินกลับไปยังเรือนพักเพื่อเปลี่ยนเสื้อ อันที่จริงที่ต้องรีบออกมามิใช่เพราะเกรงนางจะอายแต่เพราะร่างกายท่อนล่างของเขาคล้ายจะเริ่มตึงนิดๆ

‘เจ้าช่อนยักษ์ ใจเย็นๆ ลูกพ่อ! แค่นั่งเบียดกับนางแค่นี้เจ้าก็ตื่นเต้นเสียแล้วหรือ?’

ที่คิดว่าจะกลับไปรีบเปลี่ยนชุดแล้วกลับมานั่งเฝ้านางที่ม้าหินอ่อนตรงข้ามห้องอาบน้ำพลันต้องเปลี่ยนแผน เหล่าลู่ต้องใช้เวลาครู่ใหญ่สงบสติอารมณ์ที่ฟุ้งซ่านจากการเห็นเรือนร่างขาวผ่องและท่าทางที่เย้ายวนชวนเชิญในยามอยู่ในอ่างน้ำของ เจิงอิ่ง ชายหนุ่มลูบไล้ปลอบประโลมเจ้าช่อนตัวเขื่องหว่างขาที่ขึงขังขึ้นมาตอนที่นั่งทับต้นขาของนางอยู่กระทั่งสงบลง

เมื่อเขาเดินออกมาจากห้องอีกครั้ง นางก็ดับเทียนปิดห้องอาบน้ำเงียบไปแล้ว เมื่อทบทวนถึงสิ่งที่เจิงอิ่งทำ เหล่าลู่ก็รู้สึกเหมือนตนเองพลาดบางสิ่ง!

เจ้าขันทีบินสำรวจรอบๆ อำเภอเฉินเรียบร้อยก็กลับมาหานายหญิงของมัน เจิงอิ่งเปิดประตูให้มันเข้าไปพักผ่อน นางโรยอาหารให้มันในถ้วยใบเล็กที่อยู่ขอบกรง

“พักให้แข็งแรงนะ อีกไม่นานต้องไปส่งสาส์นที่เมืองหลวงแล้ว”

เจิงอิ่งมองไปรอบๆ อย่างพึงพอใจ ห้องนี้มิดชิดเหมาะกับการซ่อนตัวนกพิราบของนางมาก เช้าตรู่วันต่อมาเจิงอิ่งก็ย่องมาปล่อยเจ้าขันทีไปบินเล่นอีกครั้งโดยไม่รู้ว่าเหล่าลู่แอบมองอยู่ที่มุมเรือนพังๆ ฝั่งหนึ่ง

‘เจ้าเลี้ยงนกพิราบส่งสาส์นเสียด้วย? มิน่าเล่า! จึงได้ใช้อุบายสาวงามกับข้า คราวหน้าข้าจะจับเจ้าให้ได้คาหนังคาเขา’

************************