ตอนที่ 8 รุ่มร่าม

“เดินดี ๆ อย่าให้โมโห”เสียงทุ้มดุนดันจ้องหน้าหญิงสาวข้างกาย ลินินหน้าเศร้าต้องยอมให้เขากดขี่ออกคำสั่งโดยไม่สิทธิโต้แย้งใด ๆ เท้าเรียวก้าวเดินไปอย่างว่าง่ายหน้าสวยแดงก่ำน้ำตาคลออยากจะร้องไห้ระบายความอึดอัดที่กำลังพบเจอในตอนนี้

พ้นหลังของภาคินกับลินิน นางบำเรอทั้งสามก็แทบกรีดร้องด้วยความหมันไส้เกลียดอีกนางบำเรอคนใหม่ที่ทำให้ภาคินสนใจและติดหนึบอยู่กับมันตลอดเวลา ป้าเจียกรีบดันอุ่นเดินหนีเข้าไปเตรียมอาหารในห้องครัวเพื่อเลี่ยงนางบำเรอทั้งสามที่กำลังจะอาละวาด.....

ภายในห้องนอนของลินิน

ภาคินโอบเอวหญิงสาวไปนั่งบนโซฟาหรู ร่างหนานั่งลงข้าง ๆ ปัดผมยาวสลวยไปด้านหลังแล้วยกนิ้วขึ้นเกลี่ยรอยจ้ำแดงที่ลำคอเรียว ลินินเหล่มองหางตาขุ่นเคือง

“แทนที่จะรอให้กินข้าวเสร็จก่อน จะหื่นอะไรขนาดนั้น”

“ผมไม่ได้พิศวาสคุณนักหนา แค่จะทายาให้ชดเชยที่ผมทำให้เจ็บ”สายตาคมเหลือบมองสีหน้าเรียบนิ่ง

“ตบหัวแล้วลูบหลังชัด ๆ ทำรุนแรงแล้วก็มาทำดีด้วย”ลินินหน้างอทำเสียงกระเง้ากระงอด ชายหนุ่มชะงักเงยมองหน้าหญิงสาว

“แปลกนะ................คุณต่อว่าผมแต่เหมือนคุณกำลังตัดพ้อเพราะงอนผม”ใบหน้าคมเข้มผุดยิ้มแววตาเป็นประกายอย่างที่เธอไม่เคยเห็นเวลายิ้มเขาหล่อมากเสียแค่ว่าเขาไม่ยิ้มและมักจะทำหน้าขรึมตลอดเวลา

“ว่าไง.........งอนผมเหรอ”

“ฉันโกรธเกลียดคุณต่างหาก”ลินินได้สติตีหน้าตึงกลบความเขินหลังจากตกอยู่ในภวังค์รอยยิ้มมีเสน่ห์ของเขา

“เกลียดจริงเหรอ โกรธมากหรือเปล่า.......ถ้าโกรธเกลียดจริงอย่าหน้าแดงสิแบบนี้เขาเรียกว่าเขิน”คิ้วเข้มเลิกขึ้นยิ้มกรุ้มกริ่ม ลินินเลิ่กลั่กก้มหน้างุดถูกเขาจับผิด

“คุณยังไม่รู้จักนิสัยฉันดีพอ อย่ามาคิดแทน”

“ผมไม่อยากรู้จักนิสัยคุณ รู้แค่ทุกซอกทุกมุมของร่างกายคุณก็พอ........”กายหนาเขยิบเข้าใกล้ดึงร่างบางมาโอบกอด ลินินมองเขาอย่างหวั่นไหว

“ทายาก่อนไหมคะ ยาอยู่ไหน...........”

“ทาด้วยปากผมจะเล็มทุกรอยแดงที่ผมทำไว้”ใบหน้าหล่อโน้มลงชิดใกล้ ลินินใจเต้นแรงรู้สึกวาบหวามเมื่อริมฝีปากหนาแตะสัมผัสซอกคอ

“ยะ อย่า มันเจ็บ”เสียงหวานเอ่ยห้ามมือน้อย ๆ ดันอกแกร่งให้ออกห่าง ทั้งสองผละมองหน้ากันหวานซึ้ง

“ไม่ต้องกลัว สัญญาว่าจะอ่อนโยน........”นิ้วแกร่งเขี่ยปอยผมที่บดบังหน้าสวยแล้วเคลื่อนเข้าใกล้ประทับริมฝีปากจูบเธออย่างนิ่มนวลอ่อนโยน หญิงสาวหลับตาพริ้มเคลิบเคลิ้มไปรสจูบอ่อนละมุนตวัดเรียวลิ้นตอบโต้เขาอย่างน่าเอ็นดู เสียงหายใจหอบผสานโอบกอดรัดแน่นลูบไล้เรือนร่างกันและกันด้วยความต้องการ

สองอาทิตย์ผ่านไป

ลินินพักอาศัยอยู่ในบ้านของเจ้าหนี้มาดขรึมที่มานอนกับเธอทุกคืน ไม่ได้แบ่งวันอย่างที่นางบำเรอทั้งสามบอกไว้ ชีวิตลินินเหมือนกับติดคุก ภาคินไม่อนุญาตให้เธอออกนอกบ้านแม้จะไปเยี่ยมพ่อแม่ก็ไม่ได้ อีกทั้งโทรศัพท์ก็ถูกเขายึดไว้ไม่ได้ติดต่อครอบครัวและแฟนหนุ่ม วัน ๆ ลินินแก้เบื่อด้วยการช่วยอุ่นทำความสะอาดบ้าน ช่วยป้าเจียกทำอาหารในครัวและเลี่ยงที่จะสุงสิงกับซาร่า ไอยู บิ้วอิน

ภายในห้องครัว

ป้าเจียกกำลังปรุงอาหารสำหรับมื้อเช้า ลินินอยู่ว่าง ๆ เลยนั่งแกะสลักแครอทไว้จัดจาน มือเรียวบรรจงแกะสลักอย่างประณีต ภาคินเข้ามาหาเห็นเธอกำลังตั้งใจกับการแกะสลักก็เผลอยิ้ม ป้าเจียกหันมาเห็นภาคินเลยจะเรียกลินินแต่เขารีบยกนิ้วชี้แตะริมฝีปากทำท่าจุ๊ ๆ ป้าเจียกชะงักปิดเตาแก๊สค่อย ๆ เดินออกไปจากครัว กายหนาเดินเข้าใกล้ประกบหลังหญิงสาวที่นั่งขะมักเขม้นไม่ได้สนใจรอบข้าง แขนแกร่งเอื้อมยันกับขอบโต๊ะล้อมร่างบางไว้แล้วยื่นหน้าแนบชิด ลินินอมยิ้มเหล่มองเขาที่พักหลังชอบทำตัวน่ารักหวานใส่จนเธอเริ่มใจอ่อนหลงรักเจ้าหนี้มาดขรึม

“กลิ่นน้ำหอมฟุ้งจะออกไปหานางบำเรอเพิ่มเหรอคะ”

“อืม....ว่าจะมีเพิ่มอีกสามคน จะได้ครบเจ็ดคนเจ็ดวัน”น้ำเสียงทุ้มยียวน ถูหน้าคลอเคลียแก้มเนียน

“ต้องหาเพิ่มอีกสี่คนต่างหาก เอามาแทนนินที่ปลดระวางตัวเอง”

“นางบำเรอมีสิทธิเลือกด้วยเหรอ”

“ให้เลือกไหมล่ะคะ”เสียงหวานออดอ้อนเอียงมองหน้าคมที่จ้องเธอตาหวานเยิ้ม

“เลือกได้สิ เลือกว่าจะให้นอนกอดทุกคืนหรือจะโดนปล้ำทุกวัน.............”คิ้วเข้มเลิกขึ้นกระซิบข้างหูบางแผ่วเบาแล้วเคลื่อนเข้าใกล้จะจูบ ลินินเหลือบมองริมฝีปากหนาหญิงสาวเผยอปากเตรียมรับสัมผัส

“อุ้ย! ขอโทษค่ะ”อุ่นสะดุ้งสุดตัวหน้าตาเหลอหลารีบวิ่งออกจากห้องครัว ภาคินชะงักเหล่มองหางตาหันกลับมาจะจูบหญิงสาวแต่เธอดันตัวเขาออกห่าง

“ไปทำธุระก่อนเถอะค่ะ”ลินินแก้มแดงอายที่อุ่นเข้ามาเห็นว่าเธอกับเขากำลังจะจูบกัน ภาคินยกยิ้มโน้มลงประกบจูบริมฝีปากบางบดขยี้ราวจะดูดวิญญาณออกจากร่างหญิงสาวเคลิบเคลิ้มจูบตอบอย่างดูดื่มก่อนจะผละออกต่างมองกันตาหวานเยิ้ม

“ผมจะรีบกลับ”

“ค่ะ”ลินินมองเขาอย่างเว้าวอนใจจริงก็ยังไม่อยากให้เขาไปทำธุระ ภาคินยิ้มอ่อนหยิบโทรศัพท์มือถือของลินินออกมาจากกระเป๋าเสื้อเชิ้ต

“นี่โทรศัพท์คุณ เผื่ออยากโทรหาที่บ้าน”

“ขอบคุณค่ะ”ลินินยิ้มแก้มปริรีบรับโทรศัพท์

“ห้ามโทรหาแฟน ถ้าผมรู้ ผมจะตามไปจัดการมันถึงที่”สายตาคมจ้องมองหน้าสวย เขาไม่อยากคืนโทรศัพท์ให้กลัวว่าเธอจะโทรหาคนรักแต่เห็นเธอเบื่อ ๆ และอาจจะอยากติดต่อกับที่บ้านจึงยอมคืนโทรศัพท์ให้เธอ

“ค่ะ....”ลินินรับปากเสียงแผ่วเบา หลุบตาลงมองโทรศัพท์ในมืออย่างหนักใจ ภาคินยิ้มพอใจหันหลังเดินออกไปจากห้องครัว ลินินถอนหายใจรู้สึกผิดเมื่อพูดถึงคนรักเพราะเธอทำผิดกับเขาและที่สำคัญเธอกำลังนอกใจคนรัก……