ตอนที่ 7 อย่าให้ต้องใช้กำลัง

“ขอบใจนะอุ่นที่เตือนสติ”

“อุ่นเข้าใจคุณนะคะ คุณเติบโตมามีชีวิตที่ดีมาตลอดไม่ได้ปากกัดตีนถีบแบบอุ่น มันเป็นเรื่องธรรมดาที่คุณจะรับไม่ได้ที่ต้องเสียศักดิ์ศรีแต่เชื่ออุ่นเถอะค่ะ ศักดิ์ศรีมันกินไม่ได้ ไหน ๆก็เสียตัวแล้วคุณนินต้องกอบโกยกลับมาให้ได้มากที่สุด”อุ่นยิ้มอ่อนพูดแนะนำเป็นราวกับท่องจำมา

“กอบโกย?”

“คุณคินรวยมากนะคะ เปย์เก่งด้วย พวกสาว ๆ ได้เงินก้อนกับของใช้ของแพง ๆ ประจำถ้าคุณนินเอาอกเอาใจหน่อยอุ่นว่าต้องได้เยอะแล้วเราก็เก็บเงินแบ่งไปให้พ่อแม่เราใช้ได้ด้วย”

“นินไม่อยากได้อะไรของเขาแค่หมดหนี้ก็พอแล้ว”

“แล้วแต่คุณนินนะคะ แต่ถ้าเป็นอุ่น ๆ จะกอบโกยให้ได้มากที่สุด..........อุ่นขอตัวไปช่วยป้าเจียกในครัวก่อนนะคะ”อุ่นสีหน้าเจ้าเล่ห์พยายามพูดเป่าหู ลินินมองหน้าอุ่นอย่างครุ่นคิดถึงยังไงเรื่องกอบโกยสมบัติของเขาก็เป็นสิ่งที่เธอจะไม่ทำอยู่ดี

อุ่นเขยิบตัวเปิดประตูเดินออกมาจากห้องนอนของลินินแล้วเดินห่างจากห้องเพียงเล็กน้อยเพื่อไปหาภาคินที่ยืนกอดอกหันหน้าออกหน้ากระจกบานใหญ่สายตาคมทอดมองไปยังสวนกว้างก่อนจะหันมามองอุ่นที่เดินมาใกล้

“เป็นไงบ้าง”

“คุณนินน่าจะกำลังคิดอยู่ค่ะ แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยเศร้าแล้ว”อุ่นรายงานผลกับเจ้านาย

“ดีมาก.........อรุณจะโอนเงินเข้าบัญชีให้ภายในห้านาที”ภาคินยกยิ้มหยิบโทรศัพท์ส่งข้อความหาเลขาโอนเงินให้อุ่นเป็นรางวัลที่เข้าไปคุยปลอบลินิน เพราะหลังจากกลับมาโรงพยาบาลป้าเจียกบอกว่าลินินไม่ยอมออกจากห้องตั้งแต่เช้าและท่าทางซึม ๆ เศร้า ๆไม่พูดไม่จาทำให้ป้าเจียกเป็นห่วง ภาคินเลยจ้างอุ่นเข้าไปคุยกับลินินให้เธอสบายใจ

“ขอบคุณมากค่ะคุณคิน”อุ่นยอกมือไหว้ยิ้มหน้าบานกระโดดดีใจเพราเงินที่ภาคินบอกว่าเป็นค่าจ้างนั้นมากกว่าเงินเดือนอุ่นหลายเท่า เมื่ออุ่นเดินไปที่ห้องครัวแล้วป้าเจียกที่มองดูทุกอย่างก็เดินมาหาภาคินที่ทิ้งตัวนั่งบนโซฟาอย่างอารมณ์ดี

“ถึงกับต้องจ้างอุ่นเป่าหูคุณนินเลยเหรอคะ”

“ผมแค่.....ไม่อยากให้เธอเครียดจะได้ไม่ต้องทะเลาะกัน”ภาคินสีหน้าเรียบนิ่งไม่แสดงอาการใด ๆ

“คุณคินใส่ใจความรู้สึกคุณนินมากนะคะ”

“ไม่นะ ผมก็ปกติ”ภาคินเลิกคิ้วแล้วยักไหล่

“ค่ะ ป้าจะรอดูว่าคนปกติจะทำอะไรแปลก ๆ อีกไหม........”ป้าเจียกหรี่ตามองเจ้านายที่เห็นกันมานานจนรู้นิสัย ภาคินหันมองไปนอกสวนเพื่อเลี่ยงสายตาของป้าเจียกที่จ้องราวกับจับผิด

ช่วงเวลาอาหารค่ำ

ลินินสวมเสื้อคลุมแขนยาวมีผ้าผืนเล็กพันรอบลำคอเดินออกจากห้องหลังจากที่ขลุกตัวอยู่ในนั้นเกือบทั้งวัน เท้าเรียวก้าวเดินช้า ๆ สีหน้าเบื่อหน่ายไม่อยากพบเจอใครในบ้านหลังนี้โดยเฉพาะภาคิน ระหว่างที่กำลังเหม่อลอยไปยังห้องอาหารอยู่ ๆ ร่างสูงกำยำก็เดินมาหยุดตรงหน้า ลินินชะงักเท้าเหลือบมองใบหน้าคมเข้มที่จ้องมองเธออย่างมีเลศนัย หญิงสาวเบือนหน้าหนีถอนหายใจจนตัวโยนไม่อยากเห็นหน้าเขา ภาคินขบกรามหน้าตึงยื่นกระดาษเอกสารให้เธอ ลินินรับเอกสารมาอย่างเสียไม่ได้แล้วอ่านข้อความศัพท์ทางการแพทย์ที่ไม่รู้ว่าคืออะไรอ่านออกแค่ภาษาอังกฤษที่แจ้งว่าผลเป็นลบ

“ร่างกายผมปกติไม่ได้ติดเชื้อทางเพศสัมพันธ์”น้ำเสียงทุ้มเรียบนิ่งยืนจ้องหน้าหญิงสาวที่ขมวดคิ้ว

“ตอนนี้ไม่มีโรคแต่ถ้าคุณยังใช้ชีวิตเหมือนเดิมมันก็ไม่แน่”

“ผมสำส่อนก็จริงแต่ยังไม่เคยติดโรค ถ้าติดก็จากคุณนี่แหละ...........”

“ฉันไม่ได้สำส่อนเหมือนคุณ”ลินินเสียงแข็งมองเคือง

“แต่คุณมีแฟน อาจใช่ว่าเขาไม่เคยรุกล้ำเข้าไปในตัวคุณ แต่อย่าบอกนะว่าไม่เคยออรัลเซ็กอย่างที่ผมทำกับคุณ บางทีเชื้อโรคมันอาจติดอยู่กับคุณพอผมรับช่วงต่อก็เลยติดเชื้อไง”ใบหน้ากรุ้มกริ่มกระดกลิ้นในโพรงปากแกล้งยั่วโมโห

“ต่ำ!”มือเรียวง้างขึ้นจะตบแต่เขาคว้าข้อมือเธอไว้ได้ทัน ลินินพยายามดึงแขนออกโกรธจนคอเกร็ง ภาคินจ้องหน้าท้าทายก่อนจะโน้มตัวลงพูดข้างหูหญิงสาว

“ต่ำก็ผัวคุณ คืนนี้ผัวจะแวะไปทำอะไรต่ำ ๆ อีก จะได้จำได้ว่าผัวต่ำ ๆ ทำให้เสร็จไปกี่น้ำ....”เสียงทุ้มยียวนริมฝีปากหนายกยิ้มก่อนจะปล่อยข้อมือเรียวแล้วถอยออกห่างยักคิ้วให้หญิงสาวที่ยืนอดกลั้นความโกรธจนตัวสั่นเธอรู้ดีว่าตอบโต้เขาไม่ได้หากทำอะไรไปเขาจะตอบโต้กลับทำให้เธอเจ็บกว่าเดิมจึงต้องอดทนนิ่งให้ได้มากที่สุดเพื่อลดแรงปะทะ

ในห้องทานอาหาร

ภาคินนั่งที่หัวโต๊ะมีบิ้วอิน ซาร่านั่งฝั่งซ้ายส่วนไอยูกับลินินอยู่ฝั่งขวา อาหารถูกจัดวางเต็มโต๊ะทุกคนเริ่มรับประทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อยจนเมื่อสายตาคมเหลือบมองมือของลินินเอื้อมตักอาหารที่อยู่ไกล ๆ เสื้อแขนยาวที่เธอสวมใส่ถกขึ้นถึงได้เห็นว่าข้อมือเรียวมีรอยแดงช้ำขึ้นเป็นรอยนิ้วมือ

“ใครทำร้ายคุณ!”เสียงเข้มเอ่ยขึ้นไม่พอใจคิ้วหนาขมวดปมไม่ชอบให้นางบำเรอทะเลาะกัน ด้าน ไอยู ซาร่า บิ้วอินและลินินนั่งมองหน้ากันสงสัยไม่มีใครทำร้ายใครทั้งนั้น ภาคินตาขวางมองสาว ๆ ทุกคนเมื่อไม่มีใครตอบมือหนาก็ทุบโต๊ะอาหารเสียงดังจนสะดุ้งกันทั้งนางบำเรอและคนรับใช้ ร่างหนาเหยียดขึ้นเดินตรงไปหาลินินที่นั่งหน้าเหลอหลาไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรมือหนาจับแขนเรียวยกขึ้นแล้วถกแขนเสื้อเธอจนเห็นรอยบวมแดงชัดเจน

“นี่ไงหลักฐาน บอกมาว่าใครทำลินิน!”ภาคินตะคอกเสียงแข็งยกข้อมือลินินขึ้นสูง นางบำเรอสามคนหน้าเสียไม่รู้เรื่อง

“คุณคิน............”ลินินหน้าเหวอรีบเรียกให้เขาหันมาหาเธอ แต่คนตัวโตไม่ฟังเสียงกลับจ้องมองนางบำเรอสามคนด้วยแววตาแข็งกร้าว

“เร็ว! อย่าให้ต้องใช้กำลัง!”

“ไม่มีใครทำฉัน มีแต่คุณนั่นแหละที่ทำ”ลินินพูดแทรกเสียงดังเมื่อเห็นสามสาวสะดุ้งหวาดกลัว ชายหนุ่มขมวดคิ้วแววตาสงสัย

“ผมไปทำคุณตอนไหน?”

“เมื่อคืนไง!”

“บีบแรงขนาดนั้นเลย..... ”หน้าคมก้มมองข้อมือที่บวมแดงตามรอยนิ้วอย่างพิจารณา ลินินมองหงุดหงิดตัวเองทำแท้ ๆ ยังไปโทษหาเรื่องคนอื่น