ตอนที่ 9 ขัดคำสั่ง

ช่วงเย็น

บรรยากาศแสนร่มรื่น ลินินเดินเล่นในสนามหน้าบ้านก่อนจะเดินไปที่โรงเรือนดอกไม้สูงล้อมรอบด้วยกระจก เธอมักมายืนดูดอกไม้นานาพันธุ์สวยงามที่ข้างกระจก เหล่าคนงานกำลังดูแลต้นไม้อย่างพิถีพิถัน

“เข้าไปชมด้านในไหมครับ”หัวหน้าคนงานเดินมาถามหญิงสาว

“เข้าได้เหรอคะ”

“ได้ครับ เมื่อเช้าผมบอกคุณคินว่าคุณมายืนดูข้างนอกบ่อย ๆ คุณคินเลยอนุญาตให้คุณเข้าไปชมด้านใน”

“ขอบคุณนะคะ”ลินินยิ้มกว้างดีใจอยากเห็นดอกไม้ที่ดูจากข้างนอกว่าสวยแล้วข้างในจะสวยขนาดไหน

“อย่าแตะดอกไม้นะครับ มันค่อนข้างบอบบาง”คนงานหันมายิ้มและบอกกฎในการชมดอกไม้

“ค่ะ ดูแต่ตามืออย่าต้องเดี๋ยวของจะเสีย..........”ลินินพยักหน้ายิ้มหวาน เดินตามหัวหน้าคนงานไปเปลี่ยนรองเท้าฉีดน้ำยาฆ่าเชื้อก่อนจะเข้าไปด้านใน หญิงสาวตื่นตาตื่นใจกับดอกไม้นานาพันธุ์มีหลายชนิดที่ไม่เคยเห็นร่างบางเดินดูอย่างเพลิดเพลินจนใกล้ค่ำคนงานเริ่มทยอยกันเก็บของจะปิดโรงเรือน

ลินินกำลังจะเดินออกแต่เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้นก่อนจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเห็นชื่อของดนุ คนรักที่ไปเรียนต่ออเมริกาสามปีแล้วยังไม่กลับสาเหตุก็เพราะที่บ้านของเขาไม่ชอบลินินเลยหาเรื่องให้ลูกชายไปเรียนไกล ๆ จะได้ห่างกันและนั่นก็ได้ผลดนุคบกับผู้หญิงคนอื่นโทรมาบอกเลิกลินินแต่ไม่นานก็โทรมาง้อขอคืนดี ซึ่งลินินก็ใจอ่อนคืนดีกับเขา แต่แล้วการคบ ๆ เลิก ๆ ก็วนเวียนอยู่หลายครั้งล่าสุดพึ่งคืนดีกันเมื่อเดือนก่อน.........ลินินมองโทรศัพท์อย่างครุ่นคิดทั้งรู้สึกดีใจที่ดนุโทรมาอีกใจก็กลัวว่าภาคินจะโกรธ ริมฝีปากบางเม้มแน่นหันมองซ้ายขวาเดินเลี่ยงไปรับโทรศัพท์ตรงที่ลับตาคน

ภาคินกลับมาจากทำธุระไม่เจอลินินในบ้านจึงเดินตามหา คนงานบอกว่าลินินเดินเล่นในโรงเรือนเขาจึงตามไป ร่างหนากวาดสายตามองรอบ ๆ โรงเรือนไม่เห็นหญิงสาวจึงเดินดูทีละแถว ๆ จนได้เห็นเธอกำลังคุยโทรศัพท์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เขาเอะใจว่าเธอกำลังคุยกับใครเลยเดินย่องไปอีกแถวเพื่อแอบฟัง

“เราก็คิดถึง กลับมาเร็ว ๆ นะ”เสียงหวานออดอ้อน ภาคินโกรธเลือดขึ้นหน้าดันกระถางต้นไม้ตรงหน้าร่วงลงพื้น

“เพล้ง!”เสียงกระถางต้นไม้แตกกระจายลินินสะดุ้งรีบหันมองกระถางต้นไม้คิดว่าตัวเองเผลอชนตก ภาคินเดินอ้อมมาหาหญิงสาวสีหน้าแววตาของเขาแข็งกร้าว ลินินยืนอึ้งตาค้างกลืนน้ำลายลงคอลำบาก

“เสียงอะไร?”ดนุเอ่ยถามที่ปลายสายเมื่อได้ยินเสียงสิ่งของแตกดังเข้ามาในโทรศัพท์

“กระถางต้นไม้ตก...............แค่นี้ก่อนนะเราไปเก็บของก่อน”ลินินรีบกดวางสายยืนมองภาคินอย่างกล้า ๆ กลัว เหล่าคนงานวิ่งมาดูกันหน้าตาตื่นพอมีคนนอกเข้ามาต้นไม้ก็ตกแตกนึกในใจว่าซวยแล้ว

ด้านภาคินหน้าตาขึงขังหยิบกระถางดอกไม้ใกล้มือปาลงพื้น เพล้ง! แล้วก้าวเดินเข้าหาหญิงสาว เพล้ง! เท้าหนาเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ ลินินหวาดกลัวถอยหลังหนี เพล้ง! เขายังไม่ยอมหยุด เพล้ง! กระถางแตกกระจายเศษกระถางกระเด็นใส่ขาเรียวเลือดออกซิบ ในตอนนี้ลินินแทบไม่รู้สึกแสบแผลสักนิดได้แต่มองหน้าเขาที่ดุร้ายโมโหที่เธอทำสิ่งที่เขาห้าม คนงานหน้าตาเลิ่กลั่กมองภาคินที่ขว้างดอกไม้ที่เขาหวงลงพื้นอย่างไม่ใยดี

“คุณคินครับ!”หัวหน้าคนงานรีบร้องทักเมื่อเขาหยิบกระถางดอกไม้ที่เลี้ยงอยากที่สุดขึ้นมา

“ให้ทุกคนกลับบ้านไป! กลับไปกันให้หมด! ”ภาคินตะโกนเสียงดังลั่นโรงเรือนเหล่าคนงานสะดุ้งตกใจมองหน้ากันก่อนจะวิ่งกลับไปเก็บของออกจากโรงเรือนอย่างลนลาน เพล้ง! กระถางดอกไม้ถูกขว้างลงพื้นอีกครั้ง ลินินยืนแข็งทื่อไม่กล้ากระดิกตัว

“ขอโทษ...”เสียงหวานสั่นเครือหวาดกลัวท่าทางดุดันของชายหนุ่มตรงหน้า

“ผมห้ามโทรหามัน!”ภาคินตะคอกเสียงดัง

“ไม่ได้โทรหา เขาโทรมา”ลินินแววตาสั่นไหวตอบเสียงเอื่อย

“แล้วรับสายมันทำไม! คิดถึงมันมากหรือไง ตัวนอนอยู่กับอีกคนแต่ใจกลับคิดถึงผู้ชายอีกคน คุณนี่มันสองใจ!”สายตาคมแข็งกร้าวเบะปากเหยียดหญิงสาวที่ทำตัวน่ารังเกียจ ลินินน้ำตาคลอกำมือแน่น

“คุณเป็นคนทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ฉันมีคนรักอยู่ดี ๆ คุณก็เอาฉันมาเป็นนางบำเรอ ทำให้ฉันมีมลทิน!”

“กล้าเรียกมันว่าคนรัก ทั้งที่ผัวยืนอยู่ตรงหน้า!”

“คนรักก็คือคนรัก ส่วนคุณมีอะไรกันเพื่อใช้หนี้!”ลินินเชิดหน้าเถียงกลับน้ำตาไหลลงหางตา

“แค่ใช้หนี้?”

สปอยตอนต่อไป

“คราวหลังอย่าขัดคำสั่งอีก!”เสียงทุ้มแข็งกร้าวแววตาเหยือกเย็นปรายตามองแล้วหันหลังเดินไป ลินินค่อย ๆ ลุกนั่งก้มมองรอยแผลถลอกตามแขน ข้อศอกแล้วเอียงดูหลังที่เสียดสีกับพื้นปูน หน้าสวยหม่นเศร้ากอดเข่าฟุบหน้าร้องไห้สมเพชตัวเองถูกทำร้ายยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานไม่หลงเหลือความภูมิใจใด ๆ ในชีวิต

ลินินเดินกะเผลกกลับมาบ้านเจ็บก้นที่กระแทกกับพื้น เสื้อผ้าร่างกายมอมแมมผมเผ้ายุ่งเหยิงเหมือนโดนรุมโทรมมายังไงอย่างนั้น ป้าเจียกเห็นสภาพลินินก็ตกใจรีบวิ่งมาหาหน้าตาตื่น

“ใครทำอะไรคุณ!”ป้าเจียกสำรวจดูเนื้อตัวหญิงสาวมีรอยแดงถลอกเต็มแขน ลินินก็เอาแต่ร้องไห้สะอื้นไม่ยอมพูดทำให้ป้าเจียกใจคอไม่ดีคิดว่าใครทำไม่ดีไม่ร้ายกับเธอ อุ่นได้ยินเสียงป้าเจียกก็รีบวิ่งมาดูแล้วตกใจด้วยอีกคน

“ผมจะพาสาว ๆ ไปดินเนอร์ ให้คนรอเปิดประตูด้วย”เสียงทุ้มนุ่มลึกเหล่มองลินินเพียงเล็กน้อยก่อนจะเดินผ่านเธอไปเฉย ๆ นางบำเรอทั้งสามเชิดหน้าเบะปากใส่ลินินอย่างสะใจ ลินินอ่อนแรงน้ำตาไหลแทบทรุดเวรกรรมอะไรนักหนาเมื่อไหร่ความทุกข์มันจะหมดสิ้นไปเสียที……………