ตอนที่ 6 สั่งสอนให้เข็ด NC เบา ๆ

กายหนาพุ่งตัวดันหญิงสาวกดลงบนที่แล้วขึ้นคร่อมทับอย่างรวดเร็วสองแขนแกร่งรวบข้อมือเรียวยกขึ้นตรึงไว้เหนือศีรษะคนใต้ร่างพยายามดิ้นรนร้องโวยวายจนหน้าแดงก่อนจะโดนเขาจูบบดขยี้รุนแรง ก่อนจะเคลื่อนหน้าซุกไซ้ซอกคอเรียวหื่นกระหายลินินดิ้นขัดขืนไม่ยอมให้เขาล่วงล้ำโดยไม่ใส่ถุงยาง แต่มันช่างไร้ความหมายเธอไม่อาจต้านแรงเขาไหวความแข็งแกร่งสอดแทรกเข้าช่องทางรักอย่างไม่ปรานีเหมือนในครั้งแรก ลินินเจ็บแสบน้ำตาไหลเม้มปากบางที่สั่นระริก

“โอ้ว...........ซี้ด.........”เสียงทุ้มครางกระเส่า ขับเคลื่อนโยกใส่อย่างเร่าร้อนรุนแรงด้วยความโมโห กายบางสะท้านเด้งไหวให้เขาทำตามความต้องการ เอวหนาหมุนวนควงความแข็งแกร่งในเรือนร่างหญิงสาวอย่างเมามัน สายตาหวานมองตัดพ้อน้ำตาไหล ภาคินมองคนใต้ร่างอย่างเฉยชาไม่แยแสว่าเธอจะรู้สึกยังไงในเมื่อเป็นนางบำเรอก็ต้องทำให้เขาพอใจเท่านั้น

“รังเกียจนัก ต้องสั่งสอนให้เข็ด”เสียงทุ้มเข้มขึ้นเคลื่อนสะโพกอัดกระแทกหนักหน่วง โน้มลงประกบจูบสอดลิ้นเข้าปากนุ่มดุดดุนลิ้นบางด้วยความหื่นกระหาย หน้าอกแกร่งบดเบียดอกอวบนุ่มเนื้อตัวชุ่มไปด้วยเหงื่อ กายบางรับแรงสวาทดิบเถื่อนจนตัวโยกไหวหมดทางสู้ได้นอนยอมให้เขากระทำเนิ่นนานจนกว่าเขาจะพอใจ เมื่อร่างหนากระตุกเกร็งปลดปล่อยน้ำคาวอุ่นเข้าเรือนร่างเธอนั่นคือการสิ้นสุดการลงโทษที่แสนอัปยศของหญิงสาว

“คราวหลังอย่าทำเป็นรังเกียจอีก ถ้าไม่อยากโดนหนักกว่านี้”ภาคินถอยตัวออกห่างสีหน้าดุดัน ลุกขึ้นสวมกางเกงเดินออกจากห้องเสียงประตูที่ปิดลงเสียงดังทำให้หญิงสาวที่นอนแผ่หราน้ำตานองหน้าปิดเปลือกตาลงอย่างเจ็บปวด นางบำเรอก็แค่นี้ให้เขาเสพสมจนพอใจเขาก็จากไปทิ้งขว้างเธอไว้ไม่สนใจว่าเธอจะรู้สึกยังไง................

เช้าวันรุ่งขึ้น

ภาคินแต่งตัวออกจากบ้านเช้าตรู่หลังจากนอนไม่หลับกระส่ายกระสับทั้งคืน คนขับรถขับพาเขาไปยังโรงพยาบาลเพื่อตรวจร่างกายอย่างละเอียด ภาคินมองออกไปนอกหน้าต่างทำหน้าขรึมตลอดเวลา

“คุณคินเพิ่งตรวจสุขภาพประจำปีเมื่อเดือนที่แล้วนี่ครับ”คนขับรถเอ่ยถามเจ้านาย

“จะตรวจเน้นโรคทางเพสสัมพันธ์”

“ใครที่ต้องสงสัยแพร่เชื้อให้คุณครับ”

“ไม่มี แค่อยากตรวจให้มั่นใจ ”ภาคินน้ำเสียงเรียบนิ่งภายใต้ความเคร่งขรึมเขากำลังคิดถึงลินิน นางบำเรอตัวแสบที่รังเกียจว่ากลัวว่าเขาจะมีเชื้อทางเพศสัมพันธ์จนเขาต้องบังคับมีเซ็กซ์ด้วย และสายตาที่เธอมองเขาอย่างรังเกียจทำให้เขาหงุดหงิดนอนไม่หลับที่ถูกนางบำเรอปฏิเสธ ภาคินจึงออกมาตรวจร่างกายเพื่อเอาผลตรวจไปให้เธอดูว่ายังแข็งแรงปลอดเชื้อ ทั้งที่ความจริงเขาไม่ต้องทำขนาดนี้แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องทำให้เธอวางใจ........

ช่วงบ่าย

ลินินนั่งกอดเข่าบนโซฟาหรูในห้องนอนหน้าสวยหม่นเศร้ากับชีวิตไร้ค่าต้องทนให้เขาย่ำยีอย่างรุนแรงและต้องเป็นแบบนี้ไปอีกหลายเดือน หากชายคนรักของเธอกลับมาจากต่างประเทศก็ต้องเลิกรากันเพราะเธอไม่คู่ควรกับเขาอีกแล้ว แต่ที่ยังทุกข์ใจอยู่ตอนนี้คือไม่อยากให้คนรักรู้เรื่องที่เธอยอมเป็นนางบำเรอกลัวว่าจะยิ่งทำให้เขาเจ็บปวดที่เคยคบผู้หญิงสกปรกอย่างเธอ

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น อุ่นถือถาดอาหารเข้ามาวางไว้บนโต๊ะรับแขกแล้วจัดวางให้ลินินที่ยังนั่งนิ่ง

“อาหารกลางวันค่ะ” อุ่นวางจานเสร็จก็เหลือบลินินนั่งซึมตั้งแต่เช้าจนตอนนี้ต่างจากเมื่อวานที่พูดเก่งและร่าเริง

“คิดถึงบ้านเหรอคะ” อุ่นเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“คิดถึงแฟน........”ลินินถอนหายใจเสียงเอื่อย

“คุณนินมีแฟนแล้วทำไมมาเป็น?”

“ที่บ้านนินติดหนี้ คุณคินเลยพามาขัดดอก”

“แหม..........ทำไมแถวบ้านอุ่นไม่มีขัดดอกแบบนี้บ้างนะ จะได้ปลดหนี้ที่บ้านสักที”

“มันไม่คุ้มหรอกอุ่น เราต้องกลายเป็นผู้หญิงสกปรกโดนคนตราหน้าว่าเป็นนางบำเรอ....ไม่ต่างอะไรกับโสเภณี”ลินินหันขวับไปคุยกับอุ่นสีหน้าจริงจัง

“อุ่นไม่สนหรอกค่ะ จะสนใจคนอื่นที่ไม่ได้ให้ข้าวเรากินไม่ได้ให้เงินครอบครัวเราใช้ทำไมคะ ใครจะมองยังไงก็ช่างอยู่ที่ว่าเรามองว่าตัวเองเป็นยังไงและครอบครัวของเรามีกินมีใช้ไม่ลำบากก็พอ”อุ่นพูดเสียงเจื้อยแจ้วมั่นใจคนอื่นไม่ได้สำคัญเท่าคนในครอบครัว ลินินนิ่งมองแววตาสั่นระริกคิดตามคำพูดของอุ่นที่เป็นจริงทุกคำ