บทที่ 3 ผู้ชายที่ชื่อผาภูมิ 1

สามปีต่อมา...

สื่อทุกแขนงพากันประโคมข่าวเด่นหราอยู่บนหน้าหนังสือพิมพ์ทุกฉบับ เรื่องที่ทายาทเพียงคนเดียวของโรงแรมห้าดาวติดแม่น้ำเจ้าพระยาอย่าง ‘ริเวอร์ไซด์’ กำลังจะหมั้นหมายกับนางแบบชื่อดังชั้นแนวหน้าของเมืองไทย โดยที่ไม่เคยมีใครระแคะระคายมาก่อนเลยว่าทั้งคู่คบหากัน แน่ล่ะ...ในเมื่อนี่เป็นการปล่อยข่าวจากฝ่ายหญิงเพียงฝ่ายเดียว

ผาภูมิ โสภณวิสุทธิ์สรณ์ ชายหนุ่มวัยสามสิบหกปีวางหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะทำงาน ไม่ใคร่ใยดีนักที่เห็นภาพตัวเองปรากฏอยู่กับนางแบบคนดังที่พักหลังตามเกาะแกะเขาเสียจนน่ารำคาญ มือหนายกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม พร้อมกับไล่สายตาตรวจดูเอกสารแสดงผลกำไรในช่วงไตรมาสแรกอย่างจดจ่อ

เมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น ผาภูมิจึงเงยหน้าขึ้นจากเอกสาร แล้วอนุญาตให้เข้ามาพบได้ คนที่เข้ามาใหม่ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นเพื่อนร่วมโลก ซึ่งตอนนี้ขยับขึ้นมาเป็นคนสนิทที่ชายหนุ่มไว้วางใจให้ช่วยจัดการเรื่องสำคัญแทนหลายอย่าง

เขาค้อมศีรษะลงเล็กน้อย ก่อนจะยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลส่งให้เจ้านาย

“นี่คือรายการทรัพย์สินในปัจจุบันกับรายละเอียดต่างๆ เกี่ยวกับเธอครับ”

ฝ่ายนั้นรายงาน ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเจ้านายจะให้นำข้อมูลของผู้หญิงคนนี้มาให้อีกทำไม ในเมื่อเขาเองก็รู้ดีในทุกๆ ความเคลื่อนไหวมาตลอดหลายปีอยู่แล้ว

ผาภูมิไม่พูดอะไร แต่ดึงเอกสารออกมาไล่ดูทันที แม้จะเป็นข้อมูลที่รู้อยู่ก่อนแล้ว แต่เขากลับไม่เคยเบื่อที่จะอ่านมันเลย

นางสาวเอื้องลดา อารีโรจน์ ปัจจุบันอายุยี่สิบเอ็ดปี อาศัยอยู่กับคุณยายวัยแปดสิบแปดปีที่บ้านในกรุงเทพฯ มีธุรกิจร้านกาแฟเล็กๆ เป็นรายได้เพียงทางเดียว และกำลังจะปิดตัวลงเนื่องจากต่อสู้กับพิษของเศรษฐกิจไม่ไหว นอกจากคุณยายแล้ว เธอก็ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนอีก เพราะบิดาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุไปเมื่อปีก่อน ส่วนมารดาเสียชีวิตไปเมื่อสองปีก่อนจากอาการโรคหัวใจล้มเหลว ส่วนทรัพย์สินนอกจากบ้านหลังใหญ่ของบิดาที่เธอเอาไปจำนองไว้ เพื่อนำเงินมาเป็นค่ารักษาตัวของคุณยาย เธอก็ไม่มีทรัพย์สินใดๆ ที่เป็นความมั่นคงของชีวิตอีก

“เธอกำลังจะมาสมัครงานที่โรงแรมด้วยนะครับ”

“จริงหรือ” ผาภูมิเงยหน้าขึ้นมองสบตาทันที

“ครับคุณผา เธอจะมาสมัครงานในส่วนของห้องอาหารครับ เพราะทางเราประกาศรับผู้ช่วยแม่ครัวไปเมื่อวานนี้” ได้ยินแบบนั้นผาภูมิก็สั่นศีรษะเบาๆ

เขารับรู้ความเป็นอยู่ของเธอมาตลอดหลายปี คอยยื่นมือเข้าช่วยเหลือทุกครั้งที่เธอลำบาก แต่ช่วงหนึ่งปีให้หลังมานี้ เธอเริ่มสงสัยหนักขึ้นว่าใครกันที่อยู่เบื้องหลังความหวังดีพวกนั้น เขาจึงจำเป็นต้องถอยห่างออกมาเพื่อตั้งหลัก เขายังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับเธอ

เอื้องลดา...ผู้หญิงที่ถูกคนสารเลวนามว่า ‘นักรบ’ ข่มขืนอย่างเลือดเย็น!

แม้ในวันนี้นักรบจะกลายมาเป็น ผาภูมิ โสภณวิสุทธิ์สรณ์ ทายาทมหาเศรษฐีไปแล้ว แต่สิ่งชั่วช้าที่เคยก่อไว้ในตอนที่ตัวเองคือนักรบ ไม่เคยเลือนหายไปจากใจแม้แต่วันเดียว

อุบัติเหตุในคืนนั้นเปลี่ยนชีวิตของเขาให้กลับมาสู่จุดเริ่มต้นที่แท้จริง ผู้หวังดีนำตัวเขาส่งโรงพยาบาล อาการย่ำแย่กลับสู่สภาวะโคม่าอีกครั้ง และครั้งนี้ยาวนานกว่าสามเดือนเลยทีเดียว

ผาภูมิลืมตาตื่นมาขึ้นในเช้าวันหนึ่งของฤดูร้อน เมื่ออาการดีขึ้นมากก็เริ่มจำเรื่องราวทุกอย่างได้ทั้งหมด ตั้งแต่ตอนที่ตัวเองขับรถมาเที่ยวที่เชียงใหม่ แล้วประสบอุบัติเหตุชนประสานงากับรถบัสจนตกลงไปในเหวลึก แล้วถูกนายพลปีเตอร์สร้างเรื่องโกหก ฉุดรั้งให้ตกต่ำมานานถึงห้าปี แต่เรื่องที่ทำให้ตายทั้งเป็น นั่นคือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับสาวน้อยคนนั้น

สื่อต่างๆ ลงข่าวเพื่อช่วยตามหาญาติให้กับชายหนุ่ม สุดท้ายจึงพบว่าบุพการีได้เสียชีวิตไปแล้วจากอุบัติเหตุทางเครื่องบิน ในช่วงระหว่างที่บินไปเชียงใหม่เพื่อเร่งตามหาตัวเขาให้พบ พวกท่านทิ้งทรัพย์สมบัติมหาศาลและธุรกิจใหญ่โตไว้ให้เขารับช่วงดูแลต่อ โดยมีศักดิ์ดา เพื่อนสนิทของบิดาและมีฐานะเป็นหุ้นส่วนใหญ่ของโรงแรมริเวอร์ไซด์ เป็นคนดูแลแทนมาโดยตลอด จนกระทั่งถึงวันที่เขาเข้ามานั่งแท่นผู้บริหารสูงสุด ท่ามกลางความยินดีของทุกคน

หนึ่งปีหลังจากพักฟื้นร่างกายจนแข็งแรงเหมือนเดิมแล้ว เขาก็ชี้เบาะแสให้รัฐบาลเกี่ยวกับแหล่งซ่องสุมกำลังพลของนายพลปีเตอร์ ผาภูมิยิ้มได้เป็นครั้งแรกหลังจากได้ยินข่าวว่านายพลเฒ่าถูกยิงเสียชีวิต ค่ายทหารรับจ้างเดนตายพวกนั้นแตกพ่ายไม่เป็นท่า ส่วนใหญ่ถูกจับไปดำเนินคดีได้ทั้งหมด แต่ก็มีบางส่วนที่หนีรอดไปได้อย่างหวุดหวิด

รวมทั้งไอ้วายร้ายที่ชื่อสิงห์นั่นด้วย...

บางข่าวลือว่าสิงห์ตายอยู่ที่นั่น แต่ก็มีอีกหลายข่าวที่ระบุว่าสิงห์หนีรอดออกไปได้ แม้จะไม่มั่นใจว่าความจริงคืออะไร เขาก็ยังคงมีคำสั่งให้ตามล่าตัวสิงห์แบบไม่หยุดพัก จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็ผ่านมาสองปีแล้ว ยังไม่พบแม้แต่เงา

บางทีข่าวที่ได้ยินมาอาจผิดพลาด สิงห์คงได้รับกรรมจากปลายกระบอกปืนของเจ้าหน้าที่ตำรวจไปแล้วจริงๆ คนเลวแบบนั้นไม่สมควรมีที่ยืนอยู่บนโลกนี้อีก

“คุณผา...คุณผาครับ” เสียงของคนสนิทเรียกดังขึ้น จนดึงเขาหลุดจากภวังค์ได้ในที่สุด

“ว่าอะไรนะเขม เมื่อกี้ฉันไม่ได้ยิน” ผาภูมิถามซ้ำ

“ผมถามว่าจะให้รับเธอเข้าทำงานไหมครับ เพราะช่วงนี้ดูเหมือนเธอกำลังตกที่นั่งลำบากทีเดียว” เขมต้องการคำตอบจากผู้ชายที่ครั้งหนึ่งเคยรู้จัก และใช้ชีวิตอยู่ในหุบเขาด้วยกันในฐานะทหารรับจ้าง

นึกย้อนไปเมื่อสามปีก่อน หลังจากสิงห์กลับมาที่ค่ายแล้วบอกว่านักรบทำงานพลาดจนถูกยิงเสียชีวิต นายพลปีเตอร์ก็หัวเสียอย่างหนัก

เขมกับหน่อเมืองที่สนิทสนมกับนักรบมากที่สุด รู้ข่าวนั้นเสียใจไม่แพ้กัน หลังจากสิ้นชื่อนักรบ สิงห์ก็ได้เลื่อนขึ้นเป็นคนสนิทของท่านนายพลตามที่คาดหวัง

สิงห์ทำตัววางอำนาจและมักรังแกพวกที่ไม่ยอมก้มหัวให้ตัวเอง จนเขมกับหน่อเมืองเริ่มทนไม่ไหวที่โดนกดขี่ วางแผนคิดหนีไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กันที่อื่น หน่อเมืองโชคดีมากที่สามารถหนีไปได้ แต่เขมถูกสิงห์จับได้และโดนลงโทษเจ็บหนักปางตาย เมื่อถึงวันที่ค่ายทหารลับถูกเจ้าหน้าที่บุกทำลายย่อยยับ เขมจึงอาศัยโอกาสนั้นหนีออกมาได้สำเร็จ

เขมพบกับนักรบโดยบังเอิญ ในวันที่กำลังจะเดินทางกลับกรุงเทพฯ เพื่อใช้ชีวิตในฐานะผาภูมิ เขมดีใจมากที่เพื่อนยังมีชีวิตอยู่ ไม่ได้ตายไปตามที่สิงห์สร้างเรื่องโกหก ชายหนุ่มชวนเขมกลับมาด้วยกัน ปรับเปลี่ยนชีวิตใหม่ให้ดีขึ้น เรียนรู้งานต่างๆ ไปพร้อมกัน จนทุกวันนี้เขม กลายเป็นเลขาฯ ส่วนตัวที่ทำงานได้อย่างคล่องแคล่วไปแล้ว

“ไม่...” คำปฏิเสธนั้นเรียกให้เขมเลิกนึกถึงเรื่องในอดีต แล้วหันมาฟังเจ้านายอย่างตั้งใจ

“แล้วจะจัดการยังไงดีครับ”

“ให้เธอขึ้นมาพบฉันที่นี่”

“แน่ใจแล้วหรือครับ”

เขมถามซ้ำอย่างไม่สบายใจ ด้วยความที่เป็นคนคุ้นเคยกันมานาน ผาภูมิจึงตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างที่ทำกับเอื้องลดาให้เขมฟังทั้งหมด เพราะแบบนี้เองคนสนิทหนุ่มจึงรู้ว่าเจ้านายจะลำบากใจมากแค่ไหน ในตอนที่ต้องเผชิญหน้ากับบาดแผลในอดีต

“แน่ใจ” คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานราคาแพงยืนยันคำเดิม

“ได้ครับ เธอจะมาที่นี่วันพรุ่งนี้ตอนแปดโมงเช้าตามเวลานัด”

“ขอบใจมากเขม มีอะไรก็ไปทำเถอะ นี่ก็ใกล้เวลากลับบ้านแล้ว” ผาภูมิพยักหน้าให้อีกฝ่ายเมื่อเขมกลับออกไปแล้ว เขาก็เอนกายพิงเก้าอี้แล้วหลับตาลงช้าๆ นึกทบทวนถึงใบหน้าสวยหวานน่ารักของเอื้องลดา

ผู้หญิงที่เป็นของเขาโดยขาดความชอบธรรม และถูกตีตราเป็นเจ้าของด้วยความไม่เต็มใจ...

ตลอดสามปีที่ผ่านมา เห็นได้ชัดทีเดียวว่าชีวิตของเอื้องลดาดูต่างไปจากเดิมมาก จากการที่ได้แอบเฝ้ามองเธอ เขาพบว่าเธอไม่ใช่แค่เพียงสวยขึ้นหรือเติบโตขึ้น แต่เธอลำบากมากขึ้นทุกวัน เพราะด้วยวัยเพียงยี่สิบเอ็ดปีที่ต้องดูแลคุณยายซึ่งป่วยออดๆ แอดๆ และแบกรับภาระมากมายในการหาเงินมาใช้หนี้ เพื่อยื้อบ้านที่เป็นความทรงจำเดียวของบุพการีไว้ไม่ให้ถูกยึด