บทที่ 2 เคราะห์ซ้ำกรรมซัด 3

“ยายสัญญาว่าจะบ่มีไผฮู้เรื่องนี้ มันจะเป๋นความฮับไปจนวันต๋าย จำไว้ฮื้อดีเน้อ...อีกบ่เมิน สิ่งตี้เกิดขึ้นมันจะก๋ายเป๋นอดีต ตึงว่ามันเป๋นเรื่องฮ้ายแฮงในจีวิตของแม่ญิง แต่บางเตื้อคนเฮาก็ต้องลืมอดีตไปเหียพ่อง...จะได้ที่ตี้ว่างสำหรับปัจจุบันเน้อลูกเน้อ ยายขอหื้อไอ้จ้าดหมาตี้มันยะจะอี้กับหลานพบเจอแต่ความซิบหาย!”

แล้วยายซอมพอก็กอดกระชับร่างเล็กแน่น ก่นด่าคนสารเลวด้วยความโกรธเคือง หญิงสาวหลับตาลง ร้องไห้อยู่กับอุ่น อยากให้เรื่องคืนนี้กลายเป็นแค่เพียงฝันร้าย แต่ไม่ว่าจะหลอกตัวเองอย่างไรก็ไม่มีวันสำเร็จ เพราะทุกภาพ ทุกความรู้สึก และทุกสัมผัสจากมือหนาหยาบกร้านยังคงเด่นชัดอยู่ในหัวใจ

และมันจะไม่มีวันเลือนหายไปได้อย่างแน่นอน...

นักรบก้าวเท้าเร็วๆ มุ่งหน้าออกไปจากหมู่บ้านจัดสรรแห่งนี้ สายตามองไปยังรถที่จอดนิ่งอยู่ตรงที่เดิม ปืนบาเร็ตต้าถูกกำไว้ในมือแน่น สันกรามกระด้างขึ้นด้วยความโกรธจัด คืนนี้ไม่ใช่พ่อเลี้ยงคำมั่นที่เป็นเป้าหมายแรก แต่สิงห์ต่างหากที่สมควรตายอย่างอนาถที่สุดก่อนใคร ชายหนุ่มยกปืนเล็งไปข้างหน้าในตอนที่กระชากประตูรถให้เปิดออก

พบเพียงความว่างเปล่า...

สิงห์ไม่ได้นั่งรออยู่ในรถตามที่คิด ซึ่งไม่น่าแปลกใจนัก เพราะอีกฝ่ายรู้ดีว่านักรบย่อมไม่อยู่เฉยแน่ หากรู้ตัวว่าโดนหลอก ชายหนุ่มทุบประตูรถแรงๆ ไปสองสามครั้ง ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปนั่งประจำตำแหน่งสารถี แล้วมองเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งวางเอาไว้บนเบาะข้างตัว

‘ถ้ามึงอยากเล่นงานกูก็ตามมาเจอกันที่สวนสาธารณะใกล้ๆ ได้เลย กูจะรอ’

ชายหนุ่มขบกรามแน่น ขยำกระดาษแผ่นนั้นจนยับคามือแล้วขวางออกไปนอกรถ กระชากประตูปิดแล้วสตาร์ตเครื่องยนต์ มือหนากำแน่นที่พวงมาลัย มองผ่านกระจกเข้าไปในที่หมู่บ้านแห่งนั้นด้วยสายตาทุกข์ระทม

ไม่น่าเลย...สาวน้อยคนนั้นไม่น่าเดินออกมาจากห้องในตอนนั้นเลย เพราะถ้าเขาได้เจอกับหญิงแก่ก่อนเป็นคนแรก เรื่องราวก็คงไม่ลงเอยเช่นนี้

ไอ้สิงห์...

เมื่อนึกถึงตัวต้นเหตุขึ้นมาได้ เลือดในกายก็ร้อนฉ่าขึ้นมาอีก นักรบพึมพำสัญญากับตัวเอง วันนี้เขาจะต้องยัดกระสุนใส่ในกะโหลกหนาๆ ของสิงห์ให้ได้

ไม่เขาก็มัน...ต้องตายกันไปข้างหนึ่ง และพอทีสำหรับการทำงานสกปรกเพื่อตอบแทนนายพลปีเตอร์ การทำงานอย่างภักดีมาถึงห้าปี มันสมควรถึงเวลาสิ้นสุดแล้ว

เขาจะวางมือ...

ไม่ต้องการอยู่ในวงจรอุบาทว์นี้อีกต่อไป!

นักรบเหยียบคันเร่งพาตัวเองออกไปจากที่ตรงนั้น คล้อยหลังเขาเพียงนิดเดียว สิงห์ก็ปรากฏตัวขึ้นในความมืด กระตุกยิ้มอย่างผู้มีชัยเมื่อเห็นเสี้ยนหนามชีวิตหลงกลเข้าอย่างจัง

นักรบเป็นคนฉลาด คิดถี่ถ้วนเสมอ แต่ดูเหมือนคำสั่งเลวร้ายจากนายพลปีเตอร์จะทำให้ชายหนุ่มไม่ค่อยอยู่กับร่องกับรอยนัก จึงไม่ทันได้สังเกตว่ารถยนต์ที่ตัวเองขับออกไป ถูกสิงห์ทำลายระบบเบรกเรียบร้อยแล้ว

นักรบมองเห็นสวนสาธารณะอยู่ไม่ไกลจึงชะลอรถลงด้วยการเหยียบเบรก หัวใจของชายหนุ่มกระตุกวาบ เมื่อพบว่ามันไม่ทำงานอย่างที่คาดหวัง เท้าใหญ่ที่ซ่อนอยู่ในรองเท้าผ้าใบสีดำเหยียบเบรกอีกหลายครั้งจนมิด แต่รถยังคงพุ่งแรงด้วยความเร็วเท่าเดิม

“ไอ้ระยำ!”

เขาตะโกนลั่นเมื่อรู้ว่าพลาดท่าให้สิงห์อีกจนได้!

ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึก ตั้งสติบังคับรถให้มุ่งไปข้างหน้าและระวังอย่างมากที่จะไม่ทำให้ใครต้องมาเดือดร้อนเพราะเรื่องของตัวเองอีก

เมื่อล่วงไปสู่เขตภูเขาที่สองข้างทางมีแต่ป่าไม้และหุบเหว เขาก็กำพวงมาลัยไว้แน่น ตั้งใจจะใช้ต้นไม้สักต้นในการหยุดยั้งรถคันนี้ แม้ไม่รู้ว่าการตัดสินใจแบบนั้นจะทำให้เขาต้องหมดลมหายใจหรือไม่ก็ตาม

นักรบมองไปที่ต้นไม้ใหญ่ริมทาง ไม่มีเวลาให้ลังเลใจอีก เขาจึงขบกรามแน่นแล้วหักพวงมาลัยพุ่งชนเข้าไปอย่างจัง แต่แทนที่รถจะหยุดอยู่ตรงนั้น กลับพลิกคว่ำไปอีกหลายตลบและหยุดนิ่งอยู่ตรงริมเหว กลิ่นไหม้ที่เกิดจากล้อรถเบียดเสียดกับถนนลอยฟุ้งไปทั่วบริเวณ

นักรบเจ็บปวดไปทั่วทั้งตัวจนคิดว่ากระดูกทุกส่วนคงแหลกละเอียดไปแล้ว ดวงตาคมหรี่ของคนที่ติดอยู่ในรถปรือขึ้นช้าๆ หัวใจเต้นรัวขึ้นมาทันทีที่พบว่าส่วนท้ายของรถกำลังลอยเคว้งอยู่เหนือเหวลึก ซึ่งอีกไม่นานมันคงร่วงหล่นลงไปทั้งคัน

บรรยากาศโดยรอบตอนนี้ถูกปกคลุมด้วยความมืดมิด ชายหนุ่มยกมือขึ้นปัดผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงออกจากใบหน้า จู่ๆ ก็นึกถึงใบหน้าขาวผ่องที่เปื้อนน้ำตาของสาวน้อยคนนั้น แล้วภาพของสิงห์ก็ฉายชัดวกกลับเข้ามาในหัว เหมือนต้องการย้ำเตือนว่าเขาจะมาตายอยู่ที่นี่อย่างหมาข้างถนนไม่ได้

เขาต้องรอด...รอดเพื่อกลับไปแก้แค้นไอ้คนสารเลวอย่างสิงห์ รวมทั้งหาทางชดใช้ความเลวที่สร้างไว้กับเธอคนนั้นด้วย

ร่างใหญ่ฮึดสู้อีกครั้ง แม้ขยับตัวเพียงน้อยนิดก็ต้องครางออกมาด้วยความเจ็บปวดก็ตาม มือหนาสั่นระริกที่เต็มไปด้วยเลือดพยายามคลำหาปุ่มปลดล็อกประตู เสียงดังเอี๊ยดอ๊าดบ่งบอกว่ารถกำลังพร้อมที่จะร่วงลงไปในเหวเต็มแก่แล้ว ทำให้เขารีบรวบรวมแรงทั้งหมดดันประตูเปิดออกไป แล้วรีบคลานออกมาจากรถได้ทันเวลา

รถคันนั้นร่วงลงสู่ก้นเหวลึกอย่างไม่อาจหยุดยั้งได้ นักรบหอบหายใจแรงด้วยความโล่งอก อากาศที่หนาวเหน็บทำให้เขายิ่งปวดแผลมากขึ้น ขืนยังนอนอยู่ตรงนี้ก็คงไม่ต่างจากการรอคอยความตายเท่าไรนัก ชายหนุ่มจึงยันกายลุกขึ้น เสียหลักล้มคลุกฝุ่นลงไปอีกครั้ง แต่เขาก็ไม่ล้มเลิกความพยายาม

เมื่อเห็นรถคันหนึ่งกำลังแล่นผ่านมาทางนี้ ชายหนุ่มก็กระตุกยิ้มแล้วกัดฟันพาตัวเองลุกขึ้นยืนได้สำเร็จ เขาเดินกะเผลกอย่างช้าๆ พาร่างที่เจ็บหนักไปหยุดยืนอยู่ริมถนน แล้วชูมือขึ้นเพื่อส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือ แต่นอกจากรถคันนั้นจะไม่จอดแล้ว ยังพุ่งเข้ามาชนเขาเสียเต็มแรง

โครม!!!

ร่างของนักรบกระเด็นห่างออกไปไกล นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นถนนในสภาพที่เลือดไหลโซมกาย…

สิงห์ลดกระจกรถลง ชะโงกมองอีกฝ่ายแล้วหัวเราะด้วยความพอใจ เขาจัดการภารกิจที่นายพลปีเตอร์สั่งเรียบร้อยแล้ว แต่ก็ใช่ว่าจะทำตามหมดเสียทุกอย่าง ตอนแรกคิดว่าการได้ข่มขืนลูกสาวพ่อเลี้ยงคงน่าเร้าใจไม่น้อย แต่เมื่อเห็นหญิงสาวสภาพอวบอ้วนหน้าตาไม่เอาไหนของผู้หญิงหยำฉาอย่างนั้น เขาก็หมดอารมณ์เอาเสียดื้อๆ จึงลั่นไกปลิดชีวิตทั้งสามคนไปพร้อมๆ กันเสียเลย

ส่วนนักรบก็คือศพที่สี่สำหรับค่ำคืนนี้...