บทที่ 3 กลีบดอกเหมย (4)

“เฟิง... เฟิงอี้ ส่งจินเอ๋อร์ให้ทางการหรือ บุตรสาวข้าไม่เคยลำบาก นางต้องทนทรมานในคุกของทางการ นางต้องทนไม่ได้แน่”

“พวกท่านจะให้ข้าปล่อยนางไปหรือ ท่านคงรู้ ที่ข้ายอมรับนางเป็นอนุเพราะข้าพลาดพลั้งล่วงเกินนาง แต่นั่นเป็นอุบายของนาง ข้าหาได้รักนางไม่ ข้ายอมให้นางอยู่ในสกุลหลง สุขสบายเท่าที่ข้าจะจัดให้นาง แต่นางหาได้อยู่อย่างสงบเจียมตัว นางร้อยเล่ห์เพทุบายสารพัด เรื่องที่พี่สะใภ้ข้าเกือบตาย นางก็มีส่วนร่วมกับลี่ปิง พวกท่านต้องรู้แน่ ท่านรู้ แต่ไม่ห้าม ไม่ตักเตือนนาง เรื่องครั้งนี้ข้าไม่มีทางยอม ที่ข้ามาเพื่อบอกพวกท่านว่าข้าจะหย่า แต่ไม่ได้มาให้พวกท่านห้ามข้า ไม่มีใครเปลี่ยนใจข้าได้”

เกาจี้กงก้มหน้านิ่ง มือสั่นก่อนจะไอแครกๆ ติดกันพักใหญ่ “ข้าเข้าใจเฟิงอี้ ข้าเข้าใจ”

“ข้าขอลา” หลงเฟิงอี้ลุกขึ้น กายสั่นเพราะความโกรธ เขาเดินออกไปยังไม่ทันพ้นประตู “เกาเจินเจินอยู่ไหน”

“อาเจิน มีเหตุใดกับนางหรือ อาเจินไม่ได้อยู่ที่นี่ นานๆครั้งนางถึงจะกลับมา” เกาจี้กงหน้าตื่น สงสัยแต่ไม่อาจถามมากไปกว่านั้นเพราะท่าทางหลงเฟิงอี้กำลังโกรธ

“นางอยู่ไหน?”

“เมืองฉางซู คอกปศุสัตว์ของน้องชายข้า”

หลงเฟิงอี้ก้าวเท้าพ้นประตูไปทันที ฉางซู... ถ้าอย่างนั้นที่นางบอกเขาในวันนั้น นางพูดความจริง

หลงเฟิงอี้กระโดดขึ้นม้า “ส่งคนไปที่หอเมฆา นำความจากข้าไปบอกหลงจู๊ หากคุณชายห้ากลับมา ให้เขามาตรวจอาการของนายท่านและคุณชายใหญ่ของพวกเจ้าเสีย”

“ขอรับคุณชาย”

ม้าฉกรรจ์พ่วงพีพุ่งไปดังธนูออกจากสายอีกครั้ง เขาไม่ต้องการพัก ไม่อยากเสียเวลา ยังต้องการพบตัวเกาเจินเจิน เขาจะไว้ใจนางไม่ได้ นางอาจกำลังให้ความช่วยเหลือแฝดน้องของนาง แน่ล่ะ เขาไม่ยอมปล่อยเกาจินจินไปได้ ต่อให้ตามสุดหล้าฟ้าเขียว ธรณีกลบหน้า เขาก็ยังไม่ยอมล้มเลิกความตั้งใจเดิมไปได้ง่ายๆ หรอก

หลงเฟิงอี้แวะเข้าสกุลหลง ถึงอย่างไรเขาก็ต้องผ่านทางนี้อยู่แล้ว และเพื่อเปลี่ยนม้าฝีเท้าดีอีกตัว เขารอนแรมเดินทางอย่างเร่งด่วนมาหลายวันเพื่อติดตามพี่น้องสกุลเกา เดินทางด้วยม้ากำยำเต็มฝีเท้าจากเถียเฉินแค่หนึ่งวันเต็มๆ เขาก็ถึงฉางซูแล้ว คอกปศุสัตว์อยู่ทางตอนเหนือของเมืองฉางซู เขาพาม้าไปใจกลางเมือง ผ่านทุ่งหญ้ากว้างขวางออกมายังนอกเมือง รัวไม้สูง เกาะพราวไปด้วยหิมะขาวโพลน อาณาบริเวณกว้างขวาง เห็นมาจากระยะไกล จะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากคอกม้าของสกุลเกา

หลงเฟิงอี้พาม้าเข้ามายังลานกว้างของคอกปศุสัตว์ “คุณชายท่านนี้จะมาดูม้าหรือขอรับ” หนุ่มเลี้ยงม้าคนหนึ่งวิ่งมาจูงม้าให้

“ข้ามาหาแม่นางเกา” หลงเฟิงอี้บอกไปทั้งที่สายตากวาดมองไปรอบๆ

“คุณหนูเจินเจินหรือขอรับ” หนุ่มเลี้ยงม้าผู้นั้นดูแปลกใจอยู่มาก

“ใช่”

“นางไปส่งม้าทางใต้ขอรับ เศรษฐีทางใต้จองไว้ นางเพิ่งจะออกไปเมื่อเช้าวานนี้”

“สวนทางกับนางจนได้” หลงเฟิงอี้สบถออกมาอีกหลายคำจนหนุ่มเลี้ยงม้าหน้าถอดสีไปทีเดียว

“คุณชายจะสั่งความไว้หรือไม่ขอรับ”

“ข้าจะตามนางไปเอง” หลงเฟิงอี้ออกจากคอกปศุสัตว์ลงใต้ทันที แม้เหน็ดเหนื่อยแต่เขาตั้งใจตามนางแล้วก็ขอเจอนางให้ได้เสียก่อน เรื่องพัก จะพักเมื่อไรย่อมได้ไม่ใช่หรือ

“อาเจิน หิมะตกหนักเสียแล้ว เจ้าจะเดินทางต่อหรือ” เสวียกู๋เหยาะม้าขึ้นมาทันกับเกาเจินเจินที่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

“ถ้าหยุดพักก็ไม่ทันส่งม้าแน่”

“ข้าเกลียดเศรษฐีเสียจริง สั่งม้าไว้ปีหน้า แต่เปลี่ยนใจจะเอาก่อนเวลา หน้าหนาวอย่างนี้ลำบากแค่ไหนไม่รู้บ้างหรืออย่างไรกันนะ” จูฉีเฉียงบ่นกระปอดกระแปดไปตามเรื่อง

เกาเจินเจินหาได้สนใจลูกน้องทั้งสองคนไม่ นางพาม้าสีน้ำตาลไปเบื้องหน้าด้วยความหวังว่าจะทันกำหนด ทั้งที่ออกจากฉางซูตั้งแต่เช้าวาน แต่เพราะช่วงเหมันตฤดูทำให้การเดินทางล่าช้า ไหนจะลำบากเรื่องหญ้าให้ม้ากิน ม้าต้องพัก สารพัดที่นางต้องกังวล

“อาเจิน!” เสวียกู๋เสียงดังขึ้นมาและเร่งควบม้ามาทันกับเกาเจินเจิน สายตาทอดมองไปเบื้องหน้า