บทที่ 1 เจ้าจะต้องรับกรรม (3)

เขาค่อยๆ จิบน้ำแกง เพราะมันร้อนมาก ทั้งที่อากาศข้างนอกหนาวจัด เขามองมู่อิงหวาอย่างซึ้งในน้ำใจ พี่ชายเขาเลือกภรรยาไม่ผิด พี่สะใภ้ของเขาทั้งโฉมสะคราญและแสนดี ดูแลพวกเขาเสมือนน้องแท้ๆ ที่เกิดจากบิดา มารดาเดียวกัน

“นี่เวลาใดแล้ว” หลงเฟิงอี้ส่งถ้วยกลับให้มู่อิงหวา

“ยามเซิน[3]แล้ว”

[3] ยามเซิน คือเวลา 15:00 น. – 17:00 น.

“ข้าหลับไปนานอย่างนี้เชียวหรือ”

หลงเฟิงอี้พึมพำแผ่วเบาพลางนวดคลึงขมับอันปวดตุบๆ อย่างหนัก

“เจ้าพักผ่อนต่อเถอะ ตื่นขึ้นมาอีกทีอาการเจ้าจะดีขึ้น ทุกคนเป็นห่วงเจ้าอยู่นะ” มู่อิงหวาลุกขึ้น มองหลงเฟิงอี้อย่างเห็นใจ สองเดือนเต็มๆ ที่หลงเฟิงอี้จมอยู่กับความโศกเศร้า

“ข้ารู้ดี ข้าไม่เป็นอันใดแล้ว ขอบคุณพี่สะใภ้” หลงเฟิงอี้ก้มศีรษะให้มู่อิงหวา เสียงเขาอ่อนเบาแหบพร่า

“แล้วข้าจะมาอีก” มู่อิงหวาเอ่ยแค่นั้นก่อนจะหันหลังให้เสี่ยวซินช่วยใส่เสื้อคลุมกันหนาวอย่างหนาพิเศษจากขนจิ้งจอกให้และพากันออกไปจากเรือนเหมยแดง

หลงเฟิงอี้ล้มตัวลงนอน ยกมือขึ้นมอง มีผ้าฝ้ายสีขาวพันอยู่หนาพอใช้ได้ แผลจากตอนที่เขาทุบพื้นจนเนื้อแตก เขาแกะผ้าพันแผลออกและมองแผลนั้นนิ่งนาน ก่อนจะค่อยๆ ลดมือลง เขาจ้องมองม่านเตียงอยู่กับความเงียบเพียงลำพัง เปลือกตา ปิดลงพร้อมกับความเศร้าเสียใจที่จางหายไปและเขาสัญญาว่าจะทำให้เกาจินจินคายความลับออกมาให้ได้ นางต้องจนมุมเขา เพราะเขาแน่ใจว่าเกาจินจินมีส่วนในการตายของอี้ซิ่ว

หลงเฟิงอี้หลับไปจนถึงเช้า เขายังคงเห็นพี่สะใภ้รออยู่พร้อมกับน้ำแกงที่ตั้งอุ่นอยู่กับเตาตัวเล็ก เมื่อนางเห็นเขา นางรีบเอาน้ำแกงมาให้เขาดื่ม

“น้ำแกงใส่ยาบำรุงลงไปด้วย เจ้ารีบดื่มตอนที่ยังร้อนเถอะ”

หลงเฟิงอี้รับมาและค่อยๆ จิบ มองหน้าพี่สะใภ้สลับกับสาวใช้เสี่ยวซิน ทั้งสองคนกำลังจ้องมองเขานิ่ง พร้อมทั้งส่งยิ้มบางๆ มาให้ “พี่ใหญ่ส่งท่านมาดูแลข้าหรือ”

“เขาไม่ให้ใครเข้ามายุ่งกับเจ้าทั้งนั้น ข้ากับเสี่ยวซินแอบมาเอง” มู่อิงหวาเอ่ยแล้วขมวดคิ้วน้อยๆ คิดเคืองสามี “พี่ชายเจ้าแทบจะไม่ดูดำดูดีเจ้าเลย”

หลงเฟิงอี้หัวเราะแผ่วเบา “นั่นแหละพี่ใหญ่ของข้า ถ้าเขามาคอยเอาอกเอาใจข้า ถือว่าแปลกแล้ว” เขารู้จักนิสัยพี่ชายดีกว่าใคร หลงเฮ่าเทียนใช่ว่าไม่ห่วงคนในครอบครัว แต่จะให้เขามานั่งเอาใจไปเสียทุกอย่างนั้น ไม่มีทาง

“น้องรอง... เจ้าหัวเราะแล้ว” มู่อิงหวาหันไปยิ้มกับเสี่ยวซิน

“หลานข้าโตเร็วจังนะ” หลงเฟิงอี้มองท้องนูนมากกว่า

ตอนอี้ซิ่วท้องสี่เดือนเกือบเท่าตัว เห็นแล้วก็ทำให้เขานิ่งไป

“ข้าว่าเขาโตเร็วเกินไป หรือไม่เขาก็ต้องเป็นลูกแฝด” มู่อิงหวาลูบท้องตัวเองและหยุดเหมือนคิดอะไรออก “น้องรอง ข้าเสียใจกับเจ้าด้วย”

“ข้าทำใจได้แล้ว พี่สะใภ้โปรดอย่าห่วง แต่อี้ซิ่วตายอย่างมีเงื่อนงำ ข้าต้องเอาเรื่องคนผิดมารับโทษให้ได้”

“นางไม่ได้ดื่มยาขับนั่นเข้าไปเองหรือ เจ้ารู้หรือว่าฝีมือผู้ใด” มู๋อิงหวาตื่นตัวขึ้น

“จินจินต้องมีส่วนรู้เห็น ว่าแต่นางไปไหน”

“นางไปแล้ว นางบอกว่าจะกลับไปเยี่ยมบ้านสักระยะ” มู่อิงหวาตอบไปอย่างไม่ทันคิดว่าการปล่อยให้เกาจินจินออกจากบ้านเวลานี้ไม่เหมาะนัก

ปัง!

หลงเฟิงอี้ทุบเสาเตียงเพื่อระบายโทสะ แต่มู่อิงหวาสะดุ้งสุดตัวก่อนจะตัวงอกุมท้อง หน้าถอดสี หลงเฟิงอี้เองรู้ว่ากำลังทำให้พี่สะใภ้ตกใจกลัว “พี่สะใภ้! ข้าคงทำให้ท่านตกใจ”

“ไม่ๆ ข้าไปเป็นอะไร” มู่อิงหวาเงยหน้ามายิ้มให้

“ถ้าพี่ใหญ่รู้ ข้าตายแน่” หลงเฟิงอี้ลุกขึ้นจากเตียงมาประคองมู่อิงหวาให้นั่งลง เสี่ยวซินเองก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก คิดจะกลับเรือนโบตั๋นไปตามหลงเฮ่าเทียน

“เสี่ยวซิน ฮ่าๆ ข้าแค่ตกใจเท่านั้น ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว กลับมานี่” มู่อิงหวากวักมือเรียกสาวใช้ และหันไปทางหลงเฟิงอี้ที่ทำท่าสำนึกผิดยืนอยู่ข้างๆ นาง

“ข้าเห็นเจ้ากลับมาเป็นเหมือนเดิมก็ดีใจแล้ว น้องรอง ข้าก็เสียใจที่อี้ซิ่วจากไป แต่จะเอาอะไรกลับมาไม่ได้แล้ว ต่อไปเจ้าต้องเข้มแข็งเข้าไว้นะ”

“ท่านไม่เป็นอะไรแน่นะ ให้น้องห้ามาตรวจท่านเสียหน่อยไม่ดีหรือ” หลงเฟิงอี้ยังไม่วางใจ เขากำลังจับสังเกตมู่อิงหวาอยู่เช่นนั้น

“ไม่ต้อง ข้าสบายใจแล้วที่เจ้าลุกขึ้นได้ เอาล่ะ ข้าจะกลับแล้ว เจ้าอยากให้ข้าช่วยอะไรก็ว่ามาได้”