บ้านสกุลเฉิน

ก่อนหน้านี้

แดดสาดส่องผ่านหน้าต่างไม้เข้ามาในห้องนั่งเล่นของบ้านตระกูลเฉิน บรรยากาศในบ้านเต็มไปด้วยความเงียบสงบ แม้ว่าในใจของคนในบ้านทุกคนจะไม่สงบเลยก็ตาม เมื่อมีข่าวที่ทำให้หัวใจทุกคนสะท้านและสับสน นั่นคือการที่เจียงไฉ่หงผู้ที่เคยเป็นเพื่อนสนิทของคุณนายเฉินจินเหลียนและนายท่านเฉินชุนเหอ ป่วยหนัก

นางหวังนั่งอยู่ในห้องครัวห่างจากห้องนั่งเล่นเล็กน้อย ท่ามกลางการทำงานของแม่บ้านคนอื่น ๆ เมื่อได้รับข่าวจากคนที่ส่งสารมาถึงบ้าน นางรู้สึกโล่งใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ทั้งที่รู้สึกผิดแต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าความโล่งใจนี้ มีผลมาจากการที่เจียงไฉ่หงไม่สามารถมีแรงมาทำร้ายนางและครอบครัวได้อีก

"ป้าหวัง... จะไปไหนจ๊ะ?"

แม่บ้านคนหนึ่งเดินเข้ามาถามนางหวัง ขณะที่นางกำลังเตรียมตัวจะออกจากห้องครัว

"ไปหาคุณนาย"

นางหวังตอบสั้น ๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องครัวไปอย่างรวดเร็ว นางหวังรู้ดีว่าเวลานี้ไม่มีอะไรที่สามารถช่วยลบล้างความผิดที่นางเคยทำได้ แต่การที่เจียงไฉ่หงใกล้ตายทำให้ใจของนางร้อนรุ่ม

จึงตัดสินใจที่จะยอมรับความผิดทั้งหมดต่อคุณนายเฉินจินเหลียน เพื่อให้ครอบครัวเฉินได้รู้ความจริง และให้ตัวเองได้บรรเทาความรู้สึกผิดบ้าง เมื่อถึงห้องของคุณนายเฉิน นางหวังยืนอยู่หน้าประตูห้องไม่รู้จะพูดอะไรก่อนดี ในใจของนางรู้สึกเหมือนมีหินหนักทับอยู่

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เข้ามาเถอะ"

เสียงคุณนายเฉินดังมาจากในห้อง นางหวังตัดสินใจเปิดประตูเบา ๆ แล้วเดินเข้าไป เมื่อเห็นนายท่านเฉินนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน ท่าทางเคร่งเครียด คุณนายหวังก็กำลังนั่งดูเอกสารด้วยสีหน้าไม่สู้ดี นางหวังก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความตึงเครียดในห้องนั้น

"นายท่าน คุณนาย... ดิฉันขอ... ขอโทษค่ะ"

นางหวังพูดเสียงเบา ใจเต้นรัวเหมือนจะออกจากอก

"ขอโทษเรื่องอะไรป้าหวัง เกิดอะไรขึ้นกันแน่"

คุณนายเฉินจินเหลียนหันมามองนางหวังด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย นางรู้สึกเหมือนว่าเรื่องราวบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น

"ดิฉันคิดว่าคงถึงเวลาแล้ว ดิฉันต้องบอกคุณนายเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตค่ะ"

นางหวังพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ นั่นยิ่งทำให้คนฟังใจเสียมากขึ้น

"เรื่องอะไร?"

จินเหลียนถามด้วยความงุนงง แม้จะรู้สึกสงสัย แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมาอย่างเปิดเผย

นางหวังสูดหายใจลึกแล้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้คุณนายฟัง ตั้งแต่ที่เธอถูกเจียงไฉ่หงใช้เงินก้อนใหญ่เพื่อซื้อตัวให้ทำการสลับตัวทารกน้อยทั้งสองคนในคืนนั้น เมื่อ 18 ปีก่อน

"มัน... มันคือเหตุการณ์ที่ดิฉันไม่เคยอยากทำ แต่มันเกิดขึ้นเพราะดิฉันต้องการเงิน ดิฉันไม่สามารถปฏิเสธได้ค่ะคุณนาย"

นางหวังพูดด้วยความรู้สึกผิดเต็มตัว คำสารภาพของหวังเปรียบเสมือนฟ้าผ่าลงกลางใจของจินเหลียนและชุนเหอ ทั้งสองนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนที่จินเหลียนจะกรีดร้องออกมาเสียงดังลั่น

เฉินชุนเหอ ประมุขของบ้านผู้มีใบหน้าเคร่งขรึมนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ มือหนากุมขมับแน่น ดวงตาคมกริบฉายแวววิตกกังวลและเสียใจอย่างเห็นได้ชัด ข้าง ๆ กัน เฉินจินเหลียนผู้เป็นภรรยาของเขากลับมีสีหน้าแตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! ฉันเลี้ยงดูเด็กคนอื่นมา 18 ปี! แล้วลูกสาวที่แท้จริงของฉันล่ะ! เธออยู่ที่ไหน?"

จินเหลียนโพล่งขึ้นเสียงดังอย่างเหลืออด มือเรียวบางกำแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ

"ใจเย็น ๆ ก่อนจินเหลียน ตอนนี้เราต้องตั้งสติ แล้วตามหาลูกสาวของเรากลับมา"

"แล้วฉันจะใจเย็นได้ยังไง! ฉัน... ป้าหวัง! ป้ากล้าทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง!"

จินเหลียนพูดไม่ออก น้ำตาแห่งความเสียใจและโกรธแค้นเอ่อล้นดวงตาคู่สวย จินเหลียนพุ่งเข้าไปหานางหวัง มือเรียวบางตบลงบนใบหน้าซีดเซียวของหญิงชราอย่างแรง นางหวังทรุดลงกับพื้น ก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น

"ดิฉันขอโทษ... ดิฉันขอโทษ... ดิฉันรู้ว่าดิฉันผิด... แต่ดิฉันไม่มีทางเลือก..."

นางคร่ำครวญออกมาทั้งน้ำตา เสียงของทั้งสามคนดังลั่นไปทั่วบ้าน ทำให้ทุก เฉินซีซวน เฉินซีห่าวและเฉินเหมยจูต้องเข้าไปดู แต่บทสนทนาก็ทำให้ทั้ง 3 คนหยุดฝีเท้าเอาไว้ก่อน

"ผมเข้าใจว่าป้ามีเหตุผลของป้า แต่การกระทำของป้ามันทำลายชีวิตของคนอื่น"

"ดิฉันรู้...ดิฉันขอโทษ... ดิฉันสำนึกผิดแล้ว..."

นางหวังร้องไห้หนักกว่าเดิม คุณนายเฉินจินเหลียนมองนางหวังด้วยสายตาเย็นชา

"ป้าสำนึกผิด? ป้าคิดว่าคำขอโทษของป้ามันจะชดเชยทุกอย่างได้เหรอ?"

นางหวังเงยหน้าขึ้นมองคุณนายเฉินจินเหลียนที่ดวงตาแดงก่ำ

"ดิฉันรู้ว่ามันชดเชยไม่ได้... แต่ดิฉันอยากให้คุณนายรู้ว่า... ดิฉันเสียใจจริง ๆ ดิฉันเสียใจที่ทำให้ครอบครัวของคุณนายต้องเจ็บปวด..."

เฉินชุนเหอได้แต่นึกถึงเรื่องราวในอดีต เรื่องที่เกิดขึ้นคงเป็นความผิดของเขาเอง

"มันเป็นความผิดของผมเอง ถ้าผมตัดเจียงไฉ่หงให้ขาด เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น ส่วนป้า เก็บข้าวของแล้วไปจากที่นี่ซะ"

เฉินชุนเหอโอบไหล่ภรรยาที่กำลังร้องไห้เอาไว้ ทั้งคู่กำลังนึกถึงวันวานในอดีต เดิมที จินเหลียน กับ ไฉ่หง เป็นเพื่อนกัน ทั้งสองชอบเฉินชุนเหอเหมือนกัน ครอบครัวของเฉินชุนเหอจับคู่ให้เขาแต่งงานกับไฉ่หงเพราะทั้งคู่ฐานะครอบครัวทัดเทียมกัน

แต่ชุนเหอไม่ยอมเพราะเขารักจินเหลียนแฟนสาวของตนเอง ถึงขั้นที่ยอมตัดขาดจากครอบครัวเพื่อคนรัก ในที่สุดชุนเหอกับจินเหลียนก็ได้อยู่ด้วยกันจนมีลูกชาย 2 คน ด้วยความแค้นที่ไฉ่หงถูกหักหน้าและความอิจฉาที่ยังฝังใจ

ในตอนที่จินเหลียนท้องลูกคนที่ 3 เธอก็เริ่มตีสนิทกลับเข้ามาหาสองสามีภรรยาอีกครั้ง ทั้งคู่ไม่ได้ฉุกคิดเลยว่าเพื่อนที่เคยรักมากจะกล้าทำร้ายกันแบบนี้

"คุณคะ เราจะทำยังไงกันดี คุณต้องตามหาลูกของเราให้เจอนะคะ ฉันสงสารลูก ไม่รู้ป่านนี้ลูกจะเป็นยังไงบ้าง"

คุณนายเฉินนั่งสะอื้นอ้อนวอนให้สามีลงมือทำอะไรสักอย่าง ใจของนางเหมือนจะขาดรอนลงทุกเวลา ยิ่งนึกถึงใบหน้าของคนที่นางเลี้ยงดูประหนึ่งสายเลือดของตนเอง มันยิ่งทำให้นางปวดใจยิ่งขึ้น

"คุณวางใจเถอะ ผมจะให้คนไปดูประวัติที่โรงพยาบาล ว่าวันนั้นมีใครทำคลอดที่นั่นบ้าง เท่าที่ผมจำได้วันนี้มีคนไม่เยอะ น่าจะตามหาได้ไม่ยาก"

"ลูกแม่ ไม่รู้ว่าไปตกระกำลำบากอยู่ที่ไหน"

เหมยจูที่ฟังอยู่หน้าห้องชาวาบไปทั้งตัว ก่อนจะเดินออกไปจากจุดนั้นเงียบ ๆ

ปัจจุบัน

เวลาบนข้อมือของเหมยจูค่อย ๆ ลดลง จนกระทั่งตัวเลขเปลี่ยนเป็นเลขศูนย์ สติของเธอก็ดับวูบลง ความมืดเข้าปกคลุม เหมยจูนอนหลับตา ร่างของเธอเปล่งแสงสีเขียวจาง ๆ

ดวงวิญญาณของเหมยจูถูกดึงดูดด้วยแรงมหาศาล พุ่งทะยานผ่านอุโมงค์แห่งกาลเวลา หมุนวนไปอย่างไร้ทิศทาง ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกถึงแรงเขย่า และเสียงของใครบางคน กำลังเรียกชื่อเธอ

"เหมยจู! เหมยจู! ได้ยินพี่ไหม?"

เสียงนั้นคุ้นเคย แต่เหมยจูยังมึนงง ไม่สามารถลืมตาขึ้นได้

"เหมยจู!"

เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ใกล้ขึ้น เหมยจูพยายามลืมตา ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้า คือใบหน้าของชายหนุ่มสองคน

"พี่ซีห่าว? พี่ซีซวน?"

เหมยจูเอ่ยชื่อทั้งสองด้วยความประหลาดใจ เฉินซีห่าวและเฉินซีซวน มองเหมยจูด้วยความเป็นห่วง

"เหมยจู! ฟื้นแล้วเหรอ? ดีใจจัง"

เฉินซีห่าวพี่ชายคนโตโผเข้ากอดเหมยจู ต่อให้รู้ว่าเหมยจูไม่ใช่สายเลือดแท้ ๆ ของตัวเอง แต่ความผูกพันก็ทำให้ทั้งสองไม่อาจละทิ้งน้องสาวคนนี้ได้ลงคอ

"เหมยจู เป็นยังไงบ้าง? รู้สึกดีขึ้นไหม?"

เฉินซีซวนพี่ชายคนรองถามด้วยความเป็นห่วง

เหมยจูมองไปรอบ ๆ ห้องที่เธออยู่ ห้องนี้ตกแต่งอย่างหรูหรา ทุกอย่างดูคุ้นเคย เหมือนกับในฝันที่เธอฝันเห็นมาตลอดสามสัปดาห์

ทันใดนั้น ความทรงจำของร่างนี้ก็พรั่งพรูเข้ามาในหัวของเหมยจู ราวกับเขื่อนแตก เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมเจ้าของร่างเดิมถึงเสียใจจนหัวใจวายตาย

ร่างนี้ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี ราวกับไข่ในหิน เป็นดวงใจของทุกคนในบ้าน แต่แล้ววันหนึ่งความจริงก็เปิดเผย เธอไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของตระกูลเฉิน คุณนายเฉินจินเหลียน ผู้เป็นแม่ รับไม่ได้กับความจริงจึงเย็นชาและรังเกียจเหมยจู

เหมยจูรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังทลาย เธอสูญเสียครอบครัว สูญเสียความรัก และสูญเสียตัวตน ต่อให้คิดยังไงเธอก็ไม่รู้ว่าเธอผิดตรงไหน ตัวเธอเองก็ไม่ได้เป็นคนทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้นด้วยซ้ำ

"เหมยจู เป็นอะไรไป? หน้าซีดจัง" เฉินซีห่าวถามด้วยความเป็นห่วง

"พี่จะไปหยิบยาให้" เฉินซีซวนกำลังจะลุกขึ้น แต่กลับถูกเหมยจูห้ามเอาไว้ก่อน

"ไม่ต้อง!"

เหมยจูร้องห้ามพี่ชาย ไม่ให้ไปหยิบยา นับตั้งแต่ความจริงเปิดเผย คนรับใช้ในบ้านก็เปลี่ยนไป พวกเขามองเหมยจูด้วยสายตาเหยียดหยาม และไม่เต็มใจจะรับใช้เธอ

"เหมยจู อย่าคิดมากนะ ไม่ว่ายังไง พี่ก็รักเธอเหมือนเดิม"

เฉินซีห่าวรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ติดตรงที่เขากับพี่ชายไม่ได้อยู่บ้านตลอดเวลาจึงไม่อาจดูแลเหมยจูได้

"ใช่ ต่อให้เธอไม่ได้อยู่ที่นี่ ก็ยังเป็นน้องสาวของพี่เสมอ" เฉินซีซวนเสริม

"ขอบคุณนะคะ พี่ซีห่าว พี่ซีซวน"

เหมยจูน้ำตาคลอ พี่ชายทั้งสองเคยขอร้องแม่ให้เหมยจูอยู่ที่นี่ต่อไป แต่คุณนายเฉินจินเหลียนไม่ยอม และยืนยันให้เหมยจูออกไปจากบ้านหลังนี้ให้เร็วที่สุด

"เหมยจู ถ้ามีปัญหาอะไรก็บอกพี่นะ ต่อให้ไปจากที่นี่แล้วก็โทรหาพี่ได้เสมอ"

"ค่ะ"

เหมยจูพยักหน้า ทันใดนั้น คนงานในบ้านก็เข้ามาตามคุณชายทั้งสอง ตามคำสั่งของของคุณนายของบ้าน

"คุณชาย คุณหนูมาถึงแล้วค่ะ"

"อื้อ เดี๋ยวฉันไป งั้นพี่ไปก่อนนะ เหมยจู"

"อย่าลืมติดต่อมาหาพวกพี่นะ"

"ค่ะ พวกพี่ไปเถอะ เดี๋ยวคุณแม่จะรอนาน"

ก่อนไป เฉินซีห่าวกับเฉินซีซวนแอบยัดเงิน 3,000 หยวน ใส่มือเหมยจู จากนั้นทั้งคู่ก็รีบลงไปต้อนรับน้องสาวแท้ ๆ ของพวกเขาตามคำสั่งของมารดา

"เอาไปแค่ใบเล็กก็พอ"

เหมยจูมองเงินในมือ แล้วมองไปยังกระเป๋าเดินทางสามใบที่วางอยู่ข้างเตียง เหมยจูตัดสินใจเก็บกระเป๋าใบใหญ่สองใบเข้ามิติ เธอเดินไปที่ระเบียงแล้วมองลงไปด้านล่าง เห็นคุณนายเฉินจินเหลียนกำลังพยุงหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้าไปในห้องอาหาร

"ถึงเวลาแล้ว"

เหมยจูพึมพำกับตัวเอง เธอเดินออกจากห้องลงบันไดไป ไม่มีใครสนใจเธอ เธอเดินออกจากบ้านตระกูลเฉินโดยไม่มีใครรั้ง เหมยจูสูดหายใจลึก มองโลกภายนอกที่แปลกตา

"นี่คือ ยุค 70 สินะ"

เหมยจูพึมพำกับตัวเอง การเดินทางข้ามกาลเวลา ของเหมยจู เพิ่งเริ่มต้นขึ้น...