งานใหม่ของเหมยจู

ในช่วงค่ำหลังจากกินข้าวเสร็จ อี้เฟยส่งลูกน้อยทั้งสองเข้านอนก่อนจะเดินไปหาสามีที่กำลังนั่งพักผ่อนอยู่ริมระเบียงบ้านพัก

"คุณค่ะ คิดอะไรอยู่?"

"มีอะไรเหรออี้เฟย"

หัวหน้าหลี่ซ่างกวนหันไปจับมือภรรยาพร้อมกับดึงเธอเข้ามากอด ตั้งแต่เขาได้งานนี้มา เขาต้องห่างบ้านและไม่มีเวลาดูแลลูกเมีย แต่ก็ต้องจำใจทน เพราะยุคนี้หางานหาเงินยากเหลือเกิน

"คือ... ฉันมีเรื่องจะขอร้องค่ะ ฉันเห็นเหมยจูทำงานหนักในแปลงนา ฉันสงสารเธอจังเลยค่ะ คุณพอมีงานในหน่วยให้เธอทำบ้างไหมคะ"

ตลอดการเดินทางบนรถไฟ อี้เฟยเห็นเหมยจูสอนลูก ๆ ของเธอนับเลขและอ่านหนังสือ เธอมั่นใจว่าเหมยจูต้องทำงานในหน่วยงานได้แน่ ๆ

"อืม...ผมก็เห็น ว่าแต่เหมยจูอ่านออกเขียนได้ไหม ตอนนี้แผนกคำนวณแต้มงานกำลังขาดคนพอดี"

พอได้ยินแบบนั้นอี้เฟยก็ดีใจยกใหญ่ อย่างน้อยเธอก็ได้ตอบแทนเหมยจูบ้างก็ยังดี

"จริงเหรอคะ! ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า.."

"พรุ่งนี้ผมจะเรียกเหมยจูมาทดสอบ ถ้าหล่อนผ่าน ก็จะได้เป็นเจ้าหน้าที่ของคอมมูน"

"เยี่ยมไปเลยค่ะ! ฉันมั่นใจว่าเหมยจูต้องทำได้"

อี้เฟยปรบมือแล้วโผเข้ากอดสามีอย่างลืมตัว แต่การกระทำนั้นช่างถูกใจผู้เป็นสามีที่สุด

"ผมก็หวังอย่างนั้น แต่ตอนนี้..."

หัวหน้าหลี่ยิ้มมุมปาก ก่อนจะอุ้มภรรยากลับเข้าห้องนอนไป

เช้าวันรุ่งขึ้น

ในตอนที่ชาวบ้านกำลังไปลงชื่อทำงาน หัวหน้าหลี่จึงเดินมาเรียกเหมยจูให้ตามไปคุยที่สำนักงานคอมมูน

"เหมยจู ผมมีเรื่องจะคุยด้วย"

"ค่ะ หัวหน้าหลี่"

เหมยจูตอบพร้อมกับเดินตามหัวหน้าหลี่เข้าไปในที่ทำการคอมมูน ท่ามกลางสายตาของคนในครอบครัวที่มองตามด้วยความสงสัย

"ผมได้ยินว่าคุณรู้หนังสือ ว่าแต่คุณพอจะคำนวณเลขได้ด้วยไหม?"

"ได้ค่ะ ฉันอ่านออกเขียนได้ แล้วก็คำนวณเลข บวก ลบ คูณ หาร ได้ทั้งหมดค่ะ"

"ดีมาก ตอนนี้ตำแหน่งคำนวณแต้มงานกำลังขาดคน ผมอยากให้เหมยจูมาทำงานในตำแหน่งนี้ เงินเดือนเดือนละ 30 หยวน ยังมีคูปองอาหารกับคูปองของใช้เบ็ดเตล็ดให้ด้วยนะ สนใจไหม?"

พอได้ฟังแบบนั้นเหมยจูก็ยิ้มกว้างด้วยความตื่นเต้น งานแค่นี้เธอทำได้อยู่แล้ว แถมยังหาเงินเข้าบ้านได้อีกด้วย

"จริงเหรอคะ! ตกลงค่ะ ฉันตกลง"

"แต่เหมยจูต้องทำแบบทดสอบให้ผ่านก่อนนะ ผมเชื่อว่าคุณทำได้ ลองทำแบบทดสอบนี่ดูสิ ถ้าพร้อมแล้วก็ลงมือได้เลย"

เหมยจูรับเอกสารมาดู พบว่าเป็นโจทย์คณิตศาสตร์ง่าย ๆ มีเพียง บวกกับลบ แต่บางข้ออาจจะมีถึงหลักร้อยกับหลักพันเท่านั้น

"ไม่ยากเลยค่ะ"

ปากกาตรงหน้าถูกหยิบขึ้นมาเพื่อเขียนคำตอบลงไปในกระดาษ แบบทดสอบมีทั้งหมด 20 ข้อ เหมยจูใช้เวลาเพียงไม่ถึง 10 นาทีก็เขียนคำตอบลงไปครบทุกข้อ

"เสร็จแล้วค่ะ"

เหมยจูยื่นเอกสารคืนให้หัวหน้าหลี่ หลี่ซ่างกวนรับแบบทดสอบกลับไปตรวจดู เพียงไม่นานใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มของความพึงพอใจ

"เยี่ยมมากเหมยจู คุณทำได้ดีมาก ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณเป็นเจ้าหน้าที่แผนกคำนวณแต้มงานแล้วนะ ไปบอกครอบครัวแล้วค่อยกลับมาหาผมที่นี่ ผมจะสอนงานให้คุณตั้งแต่วันนี้เลย"

"ค่ะหัวหน้าหลี่ ขอบคุณมากนะคะ"

เหมยจูก้มศีรษะขอบคุณหัวหน้าหลี่ ก่อนจะรีบเดินออกไปบอกข่าวดีให้พ่อแม่กับน้องชายได้รับรู้

สาวน้อยรีบเดินกึ่งวิ่งอย่างเร่งรีบ มุ่งหน้าไปยังแปลงนาที่ครอบครัวของเธอกำลังช่วยกันถางหญ้าอยู่ ใบหน้าของเธอเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มแห่งความดีใจ

"พ่อคะ แม่คะ จื่อหาน!"

เหมยจูตะโกนเรียกดังลั่นจนพ่อซ่ง แม่ซ่ง และจื่อหานต้องหันมามอง

"เหมยจูมีอะไรเหรอลูก วิ่งหน้าตั้งมาเชียว"

แม่ซ่งเอ่ยถามลูกสาวด้วยความสงสัย เรื่องอะไรกันที่ทำให้ลูกสาวของนางดีใจถึงเพียงนี้

"แม่จ๋า หนูสอบผ่านแล้ว!"

เหมยจูตอบด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แต่ผู้เป็นพ่อแม่ยังงงอยู่ว่าลูกสอบอะไรผ่าน

"สอบอะไรเหรอลูก?"

"หัวหน้าหลี่เห็นว่าหนูน่าจะอ่านออกแล้วก็คำนวณเลขได้ เค้าก็เลยให้หนูลองทำแบบทดสอบดู เพราะตอนนี้เจ้าหน้าที่คำนวณแต้มงานขาดคนพอดี"

"จริงเหรอลูก!" พ่อซ่งดีใจจนทำจอบหลุดมือ

"จริงสิคะ หัวหน้าหลี่บอกว่า หนูทำคะแนนได้ดีมาก เลยให้หนูไปเป็นเจ้าหน้าที่คำนวณแต้มงาน มีเงินเดือนตั้ง 30 หยวน แถมยังมีคูปองอาหารและของใช้ให้อีกด้วย"

เหมยจูเล่าต่อด้วยความตื่นเต้น

"ว้าว! เก่งมากลูกสาวแม่"

"พี่สาวสุดยอดไปเลย พี่เหมยจูเก่งที่สุด ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

ครอบครัวบ้านซ่งโผเข้ากอดกัน ด้วยความปลาบปลื้มใจ เสียงพูดคุยดังไปถึงบ้านเถียนที่อยู่ข้างกัน ลุงเถียนจึงเดินมาถามดู ทว่าก็มีใครบางคนแอบเดินตามพ่อมาด้วย

"เกิดอะไรขึ้น เสียงดังกันเชียวอู๋ซาง"

"พี่หยาง เหมยจูสอบผ่านได้เป็นเจ้าหน้าที่แล้ว!"

พ่อซ่งรีบบอกข่าวดีให้บ้านเถียนได้ฟังไปพร้อม ๆ กัน

"จริงเหรอ ลุงดีใจด้วยนะเหมยจู"

ลุงเถียนหยางยิ้มให้หลานสาวข้างบ้าน ตามด้วยป้าเถียนลั่วเอียน เฟยเทียน เฟยหลง และเฟยหนี่ว์ ก็ออกมาแสดงความยินดีกับเหมยจูเช่นกัน

"เก่งมากเหมยจู ป้าดีใจด้วยนะ อนาคตถ้ามีตำแหน่งไหนว่าอย่าลืมชวนเฟยหนี่ว์ด้วยนะลูก"

"ค่ะคุณป้า ถ้ามีตำแหน่งว่างหนูต้องรีบบอกแน่นอนค่ะ"

"ยินดีด้วยนะ เหมยจู"

เฟยเทียนกล่าว เขาดีใจที่เธอไม่ต้องมาทำงานลำบากในแปลงนา แต่ก็แอบกังวลใจเพราะในหน่วยงานมีเจ้าหน้าที่ชายหลายคน หากคนพวกนั้นมาขายขนมจีบให้เหมยจู เขาคงต้องตกที่นั่งลำบากแน่ ๆ

"ขอบคุณค่ะ พี่เฟยเทียน"

"พี่ดีใจด้วยนะเหมยจู"

"ค่ะพี่เฟยหลง"

"ฉันเป็นกำลังใจให้นะเหมยจู"

"ขอบใจนะ เฟยหนี่ว์"

"หนูไปก่อนนะคะ เดี๋ยวตอนเที่ยงหนูจะมากินข้าวด้วย"

เหมยจูบอกลาทุกคนเพราะเธอต้องรีบไปเรียนรู้งานอีกมาก จากนั้นก็รีบเดินกลับเข้าไปในสำนักงานเพื่อเริ่มงานทันที

"จ้ะ รีบไปทำงานเถอะ"

แม่ซ่งยืนมองตามหลังลูกสาวด้วยความเบาใจ ขอแค่เหมยจูไม่ต้องทำงานตากแดดนางก็สบายใจแล้ว

เหมยจูรีบเดินกลับเข้ามาที่โต๊ะของเจ้าหน้าที่คำนวณแต้มงาน หัวหน้าหลี่อธิบายหน้าที่งานและเตรียมเอกสารที่เกี่ยวข้องกับงานของเธอออกมาไว้ให้เธอเรียนรู้

"นี่เป็นงานคำนวณแต้มงานของแต่ละคนที่ทำงานในคอมมูน ซึ่งต้องใช้การคำนวณที่แม่นยำ ลองดูว่าพอทำได้ไหม"

เหมยจูรับเอกสารมาอย่างนอบน้อม เธอเริ่มทำความเข้าใจกับหน้าที่ของตัวเอง ระหว่างนั้นหัวหน้าหลี่ก็แนะนำให้เธอรู้จักกับเพื่อนร่วมงานทุกคนไปด้วย

ในหน่วยงานนี้มีผู้หญิงเพียง 2 คนเท่านั้น คนแรกก็คือเธอที่นั่งตำแหน่งคำนวณแต้มงาน อีกคนก็คือป้าหลีที่เป็นเจ้าหน้าที่อาวุโส ที่นั่งตำแหน่งบัญชี นอกเหนือจากนั้นก็เป็นเจ้าหน้าที่ผู้ชายทั้งหมด

วันนี้ทั้งวันเหมยจูใช้เวลาเรียบเรียงงานของปีนี้ใหม่ทั้งหมด เจ้าหน้าที่คนก่อนทำให้งานซับซ้อนจนเธองุนงง ทั้งที่งานค่อนข้างง่ายและใช้เวลาเพียงไม่นานก็เสร็จ

"นี่มันอะไรกันเนี่ย"

เอกสารตรงหน้ามีข้อผิดพลาดหลายจุด เหมยจูจึงลงมือเริ่มทำใหม่ตั้งแต่เดือนแรกที่เริ่มงานของปีนี้ จากนั้นเธอก็นำไปให้หัวหน้าหลี่ตรวจสอบเทียบกับเอกสารชุดเก่า

ตอนนี้หัวหน้าหลี่ถึงได้พบว่าหลัก ๆ แล้วเกิดจากการคำนวณผิดพลาดของเจ้าหน้าที่คนเก่า จึงทำให้รายละเอียดหลายจุดมีปัญหาลากยาวมาจนถึงปัจจุบัน

วันรุ่งขึ้น

เช้าวันนี้เหมยจูออกจากบ้านมาพร้อมทุกคน ระหว่างทางเธอแวะเก็บดอกหญ้าสีเหลืองและสีขาวมากำมือหนึ่ง เพื่อจะเอามาตั้งบนโต๊ะทำงานเพื่อให้บรรยากาศดูสดใสขึ้น

"อรุณสวัสดิ์จ้ะเหมยจู"

ป้าหลีเจ้าหน้าที่อาวุโสเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม

"สวัสดีค่ะป้าหลี"

"จ้า ถ้ามีอะไรสงสัยก็ถามป้าได้นะ ไม่ต้องเกรงใจ"

"ค่ะป้า"

ระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่ หลี่อี้เฟยกับลูก ๆ ของเธอก็เดินเข้ามาในสำนักงาน ทำให้เหมยจูที่ได้เห็นแปลกใจไม่น้อย

"เหมยจู พี่กับลูก ๆ มาแสดงความยินดีกับเธอ"

"ดีใจด้วยครับพี่เหมยจู/หนูมีขนมมาแบ่งให้พี่เหมยจูด้วยนะคะ"

หนูน้อยหลี่น่ายื่นจานขนมเปี๊ยะไส้ถั่ว ให้กับพี่สาวคนสวยของเธอด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

"พี่อี้เฟย อาจิ้ง อาน่า ขอบคุณมากค่ะ ว่าแต่... เอ๊ะ อย่าบอกนะว่าสามีของพี่คือหัวหน้าหลี่อย่างนั้นเหรอคะ"

เหมยจูทั้งดีใจและแปลกใจที่ได้เห็นทุกคนที่นี่ เธอพอจะรู้ว่าสามีของอี้เฟยทำงานอยู่ที่คอมมูน แต่ไม่คิดว่าจะเป็นหัวหน้าหลี่ ถ้าไม่เจอหน้ากันวันนี้เธอคงไม่เอะใจเรื่องแซ่หลี่ที่สามแม่ลูกใช้

"ตกใจอะไรขนาดนั้น"

"ถ้าอย่างนั้นงานของฉันคงไม่ใช่พี่ช่วยใช่ไหมคะ?"

อี้เฟยเดินเข้าไปจับมือเหมยจูเอาไว้ ต่อให้เธอช่วยพูดก็คงไม่สำเร็จ ถ้าไม่ใช่เพราะเหมยจูมีความสามารถอยู่แล้ว

"เธอจะกังวลอะไร ผลการทำแบบทดสอบก็พิสูจน์แล้วว่าเธอได้งานนี้เพราะความสามารถของเธอเอง จริงไหมคะป้าหลี ป้าช่วยเป็นพยานให้น้องสาวของฉันด้วยนะ"

อี้เฟยหันไปหาป้าหลีที่อยู่โต๊ะข้างกัน

"จริงอย่างที่คุณนายหลี่พูดนะเหมยจู หนูได้งานมาจากความสามารถของตัวเอง ไม่มีอะไรต้องกังวล ป้าหลีคนนี้จะเป็นพยานให้เอง"

ขณะที่ทุกคนกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น เถิงจื่อจิง เจ้าหน้าที่หนุ่มรูปร่างสูงโปร่งก็เดินเข้ามาในห้อง สายตาของเขาจับจ้องไปที่เหมยจูทันที อี้เฟยเห็นคนเริ่มมาทำงานมากขึ้น เธอจึงพาลูก ๆ กลับออกไปก่อน

"อรุณสวัสดิ์ครับเหมยจู วันนี้ดูสวยเป็นพิเศษนะ"

เถิงจื่อจิงกล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงสดใส

"ขอบคุณค่ะ คุณเถิง"

"เรียกพี่จื่อจิงก็ได้ ไม่ต้องเกรงใจ มีอะไรให้พี่ช่วยไหม เดี๋ยวพี่ช่วยยกของให้"

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันยกเองได้"

เหมยจูปฏิเสธอย่างสุภาพ แต่เถิงจื่อจิงยังคงยืนยันตามเดิม เขาเดินเข้าไปช่วยเหมยจูยกกองเอกสารขึ้นไปวางบนโต๊ะทำงานจนเสร็จ

"ไม่ต้องเกรงใจพี่หรอก พี่เต็มใจช่วย"

เถียนเฟยเทียนที่ยืนมองอยู่เงียบ ๆ รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยที่เห็นเถิงจื่อจิงเข้าไปใกล้ชิดกับเหมยจู แต่เขาก็ทำได้เพียงเก็บความรู้สึกนั้นไว้ เพราะตัวเขาเองก็เป็นเพียงเพื่อนบ้านคนหนึ่งเท่านั้น

"พี่เฟยเทียน ดูเหมือนพี่มีคู่แข่งแล้วนะ"

เถียนเฟนหลงน้องชายของเขาพูดแซวขึ้น

"อย่าพูดไร้สาระ"

เถียนเฟยเทียนปรามน้องชาย แต่ในใจเขาก็รู้สึกกังวลขึ้นมาจริง ๆ