3. ขายให้หมด (1)

“ไม่ได้ จะมาตายแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด ทำยังไงดีๆ” ขาเรียวขยับสั่นด้วยความกังวลใจอยู่บนเตียง ยามนี้ค่อนข้างมั่นใจแล้วว่าตนเองหลุดเข้ามาในนิยายเรื่องครองรักที่พึ่งแต่งเสร็จรอการแก้ไข ทั้งยังเข้ามาเป็นชายาชังของตัวร้ายในเรื่องอีก

อันที่จริงนิยายเรื่องนี้นางเน้นหนักเกี่ยวกับความรักของจางหลี่กวง บุตรสาวเพียงคนเดียวของราชครูจาง ซึ่งได้รับหน้าที่สอนความรู้ให้กับองค์ชายแคว้นหลัวเป่ย โดยเฉพาะองค์ชายใหญ่ เฉิงจื่อหาน และองค์ชายรอง เฉิงเยว่เทียน

ด้วยเหตุนี้บุตรสาวกับลูกศิษย์จึงสนิทสนมกัน และเพราะจางหลี่กวงเป็นเด็กสาวที่น่ารัก เฉลียวฉลาดและรู้จักวางตัว เวินฮองเฮาพระมารดาของเฉิงจื่อหานจึงเอ่ยปากหมั้นหมายนางมาเป็นชายาเอกของโอรส

ทั้งจางหลี่กวงและเฉิงจื่อหานจึงถือว่าเป็นคู่หมั่นหมายกันมาตั้งแต่อายุได้เพียงสิบหนาว แต่เพราะเรื่องการสิ้นพระชนม์ของเวินฮองเฮาและเรื่องศึกสงคราม เฉิงจื่อหานและจางหลี่กวงจึงยังมิได้ตบแต่ง เฉิงจื่อหานเองก็อาสาออกรบเพื่อรักษาดินแดน กระทั่งล่วงเลยมาจนอายุยี่สิบสี่หนาว ฝ่ายชายถูกแต่งตั้งเป็นชินอ๋องของแคว้น จึงมีการกำหนดวันสมรสทันที

ทว่าเรื่องราวกลับไม่เป็นไปอย่างสุขสันต์ เมื่อเกาชิงหรู บุตรอนุของเสนาบดีเกา วางยาปลุกกำหนัดองค์ชายใหญ่ จนเกิดเรื่องเสื่อมเสียก่อนคืนวันแต่งงาน ถึงขั้นมาร่วมพิธีไม่ทัน

จางหลี่กวงร้องห่มร้องไห้เสียใจ และก็ได้เฉิงเยว่เทียนเข้ามาช่วยปลอม เพราะเช่นนั้นความรักของทั้งคู่ก็เริ่มเบ่งบาน ยิ่งเฉิงเยว่เทียนเอ่ยว่าแอบรักคู่หมั้นของพี่ชายมาตั้งแต่เด็ก ความสัมพันธ์จึงพัฒนาไปอย่างรวดเร็ว ถึงขั้นร่วมหอลงโรง

และนั่นก็เป็นสาเหตุทำให้พี่น้องที่เคยรักใคร่กลมเกลียว แตกหักกลายเป็นศัตรูกันทั้งเรื่องรัก และเรื่องการสืบทอดบัลลังก์

แน่นอนว่าตัวต้นเหตุอย่างเกาชิงหรูมีหรือจะรอดพ้น

“โอ๊ย! ถ้ารู้ว่าจะได้เข้ามาในร่างนี้ คงไม่แต่งเรื่องนั้น” นึกแล้วจิตใจก็ยิ่งเหี่ยวเฉา ยามนี้ไม่ว่าจะมองไปทิศทางใดก็ล้วนมืดมน คิดจะขอผู้ใดช่วยก็หมดหนทาง

เพราะคุณหนูเกาผู้นี้ นอกจากมารดาแล้ว ก็มิได้มีผู้ใดใส่ใจ จะหวังพึ่งบิดาอย่างนั้นหรือ ฝันเอาเถิด!

ชีวิตในฐานะพระชายาชินอ๋องของแคว้น เกาชิงหรูไม่เคยได้สัมผัสเลยสักครั้ง นางถูกทิ้งขว้างไว้ท้ายจวน ใช้ชีวิตไม่ต่างจากขอทานข้างถนน ไม่มีเบี้ยหวัด ไม่มีเสื้อผ้าสวยหรู น้ำข้าวต้องไปขอในโรงครัวกิน บ่าวไพร่ไม่มีผู้ใดนับหน้าถือตาเลยสักคน ขนาดบ่าวที่ติดตามมาจากบ้านเดิม ยังทิ้งขว้างนางไปประจบประแจงสาวใช้อุ่นเตียงของท่านอ๋องแทน

ก็อย่างว่า...สาวใช้อุ่นเตียงพวกนั้นก็ยังเป็นที่โปรดปรานของท่านอ๋องมากกว่านาง

“เหอะ! คนแบบนั้นใครจะสนใจก็ช่าง” ในเมื่อเข้ามาอยู่ในร่างของเกาชิงหรูแล้ว อย่างไรก็ต้องหาทางหย่าขาดจากอ๋องอำมหิต ก่อนที่โจรพวกนั้นคิดจะใช้นางเป็นตัวประกัน

“เรื่องหย่าคงไม่ยาก” ฟันขาวกัดเล็บนิ้วโป้งอย่างใช้ความคิด เรื่องราวหลังจากนี้ที่ได้แต่งไว้ในนิยาย เฉิงจื่อหานพยายามยื่นข้อเสนอการหย่าให้เกาชิงหรูหลายต่อหลายครั้ง แต่ชิงหรูก็ทำเมินเฉย ไม่ยอมออกจากจวนไป

ฉะนั้นแล้วเรื่องการหย่าไม่น่ายาก ที่จะลำบากก็คงมีแต่เรื่อง...เงิน

คิดได้ดังนั้นร่างเล็กก็รีบนำหีบเก็บของใต้เตียงออกมาดู จำได้ว่ายามแต่งเข้าจวนอ๋อง สกุลเกาให้สินเดิมติดกายมา แน่นอนว่าทางนั้นไม่ยอมให้ขายหน้าตนเองแน่ วันแต่งงานจึงมีสินเดิมมาหลายขบวนรถ

“ดูสิ มีอะไรขายได้บ้าง” ใบหน้ากลมแย้มยิ้ม เพราะคิดว่าอย่างน้อยหากเอาสินเดิมไปขาย ก็คงพอจะประทังชีวิตอยู่รอดได้

แต่ดูเหมือนเรื่องจะไม่ง่ายอย่างที่คิด...เพราะไม่ว่าจะเปิดหีบใด ก็เต็มไปด้วยก้อนหินก้อนกรวด ที่ฉาบหน้าด้วยผ้าไหมเนื้อดีเพียงสองสามทับ กล่องเครื่องประดับก็มีเพียงไม่กี่ชิ้นที่เป็นหยกเนื้อดี นอกเหนือจากนั้นล้วนเป็นของธรรมดา

รู้แล้วว่าเหตุใดเกาชิงหรูจึงต้องทนอยู่ในสภาพเช่นนี้ ทั้งที่มีสินเดิมจากครอบครัวติดกายมาหลายหีบ