2. โรงพยาบาลบ้า (2)

“ทะ ท่านอ๋องโปรดระงับโทสะ หากพระชายาสิ้นพระชนม์ในจวนขึ้นมา คนไม่หวังดีต้องใช้เรื่องนี้เล่นงานเราเป็นแน่พ่ะย่ะค่ะ”

อยู่ๆ ก็มีชายสมชุดเหมือนขันทีจีนสมัยก่อนเข้ามาห้ามปราม ยิ่งสร้างความฉงนให้หญิงสาวเข้าไปใหญ่

แต่ดูจากการแต่งตัวของชายทั้งสอง ก็รู้ได้ในทันทีว่าตัวเองอาจจะอยู่ใน...โรงพยาบาลบ้า ไม่ผิดแน่

อาจจะเป็นเจ้าหน้าที่กู้ภัยที่พาเข้าโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด เพราะหากไม่ใช่ข้อสันนิษฐานนี้ ก็คงติดว่าตัวเองหลุดมาในยุคจีนโบราณ หรือหลุดเข้ามาในนิยายที่ตัวเองแต่ง

“คิกๆ” คิดแล้วก็ขำ เลอะเทอะจริงๆ

“เกาชิงหรู เจ้ายังกล้าหัวเราะเยาะข้าอีกหรือ!” อ่า คนตรงหน้าโมโหง่ายเสียจริง แต่เดี๋ยวนะ เมื่อครู่เขาเรียนนางว่าเกาชิงหรูหรือ ชื่อคุ้นแหะ

“เกาชิงหรู เรียกฉันหรอ”

“เจ้า!!!”

“ท่านอ๋องโปรดระงับโทสะ ทำการบุ่มบ่ามไม่ได้เด็ดขาดพ่ะย่ะค่ะ”

“บัดซบ!” แขนเสื้อสีดำปักดิ้นทองสยายไปตามแรงสะบัด ก่อนที่เอกบุรุษจะหันหลังเดินออกจากเรือนไปด้วยอารมณ์คุกรุ่น

“พระชายาอย่าได้ปลุกปั่นท่านอ๋องเลยพ่ะย่ะค่ะ ท่านก็รู้สมญานามจื่ออ๋องของพวกเราดี อย่าได้หาเรื่องใส่ตัวอีกเลย” ทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้น ขันทีเฒ่าก็ตามนายไป

บัดนี้จึงเหลือเพียงสตรีงามที่ยังไม่เข้าใจว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่ ร่างเล็กก้มมองแขนขาก็มั่นใจว่าเป็นเนื้อหนังมังสาของตนเอง พอขยับลุกไปส่งกระจกเงาบานเล็ก ภาพที่สะท้อนกลับมาก็ยังเป็นตัวเอง

“บ้าน่า ไม่น่าใช่หรอกมั้ง” ความร้อนใจมิอาจดับด้วยการนิ่งเฉย สาวเจ้าคว้าเอาเสื้อตัวนอกที่แขวนไว้มาใส่ แล้วเดินออกจากห้องทันที

พอออกมาเช่นนี้ก็พบว่าที่ที่ตนอยู่เมื่อครู่ เป็นเพียงเรือนหลังเล็กๆ มีเพียงห้องนอนและห้องโถงเท่านั้น

“ซี๊ด หนาวชะมัด” เพียงแง้มประตูออกไป ก็รับรู้ถึงไอเย็นที่มากระทบกาย ภายนอกมีหิมะโปรยปรายลงมา พื้นดินเต็มไปด้วยปุยนุ่นสีขาวโพลน คงกำลังอยู่ในช่วงฤดูหนาวไม่ต่างจากที่ที่นางจากมา

กายหนาวสั่นก้าวเดินไปตามรอยเท้าของบุรุษทั้งสอง เพราะอยากรู้ว่าเรื่องที่คิดจะเป็นจริงหรือไม่ ทว่ายังมิทันไปถึงที่หมาย ก็พบชายหญิงคู่หนึ่งเดินผ่านมาเสียก่อน

“พี่ชาย พี่สาว เอ่อ ที่นี่ที่ไหนหรือ พอดีฉันหลงทาง”

“พระชายา ที่นี่เป็นทางไปเรือนตะวันออกของท่านอ๋อง ท่านกลับไปเสียเถิด มิเช่นนั้นจะถูกลงโทษเอาได้” ชายผู้นี้แต่งกายด้วยผ้าเนื้อธรรมดา ต่างจากบุรุษที่เข้าไปหาเรื่องนางลิบลับ

“เอ่อ ท่านอ๋อง หมายถึงเจ้าของที่นี่ใช่ไหม เขาชื่ออะไร พี่พาฉันไปหาเขาได้ไหม”

“หึ ท่านอ๋องไม่แวะไปหา พระชายาถึงขั้นลืมชื่อแซ่ของสวามีเลยหรือ คิดไม่ถึงจริงๆ”

“...” คนถามถึงกับเอียงคอไม่พอใจกับสีหน้าของสตรีนางนี้

“เหมียนเหมียน! เอ่อ ทูลพระชายา นามของท่านอ๋อง คือ เฉิงจื่อหาน พ่ะย่ะค่ะ รู้เช่นนี้แล้วท่านรีบกลับไปเสียเถิด ประเดี๋ยวจะถูกลงโทษให้คุกเข่าอีกนะพ่ะย่ะค่ะ” ว่าเพียงเท่านั้น ชายหนุ่มก็ดึงลากสตรีที่มาด้วยกันออกไปอีกทาง

ทิ้งให้คนที่ถูกเรียกว่าพระชายา อ้าปากค้างจนแมลงแทบจะเข้าไปวางไข่ได้

“ไม่จริง ไม่จริงๆ ฮื่อ!” ขาเรียวรีบสาวเท้ากลับเข้าเรือนซอมซ่อของตัวเอง แต่เข้ามาแล้ว เท้าคู่นั้นก็ยังไม่หยุดเดินไปเดินมา จะไม่ให้ร้อนใจได้อย่างไร

ในเมื่อตอนนี้รู้แล้ว...ว่าหลุดเข้ามาในนิยายที่ตัวเองแต่งจริงๆ

ทั้งยังเข้ามาเป็นเกาชิงหรู ชายาเอกของเฉิงจื่อหาน เหอซั่วชินหวังแห่งแคว้นหลัวเป่ย แน่นอนว่าหากเป็นสามีภรรยาที่รักใครกลมเกลียวกัน นางคงไม่เป็นกังวลอยู่เช่นนี้

เรื่องราวในนิยาย นอกจากเกาชิงหรูจะเป็นชายาชังของเฉิงจื่อหาน นางยังมีจุดจบที่น่าอนาถ ถูกโจรป่าข่มเหงจนตาย และสาเหตุก็มิใช่เพราะใครที่ไหน

เป็นเฉิงจื่อหานที่ผลักเกาชิงหรูลงสู่ขุมนรกนั่น!