4. ขายให้หมด (2)

“จิ๊! ไอ้คนพวกนี้” กำปั้นทุบลงบนหีบไม้อย่างหัวเสีย

ชิงหรูคัดเลือกของมีค่าออกมาได้เพียงผ้าไหมเนื้อดีแปดทับ อาภรณ์งดงามสามตัว และกำไลหยกสองชิ้น อ่อ ยังมีปิ่นหยกมันแพะที่เกาชิงหรูใช้อยู่ทุกวัน หากจำไม่ผิดน่าจะเป็นของที่เสนาบดีเกามอบให้บุตรสาวในพิธีปักปิ่น

เกาชิงหรูที่ไม่เคยได้รับความรัก ความอบอุ่นจากบิดา จึงได้ยึดติดกับสิ่งของ หวงแหนสิ่งที่บิดาให้เป็นที่สุด

“ขอโทษนะเกาชิงหรู แต่ฉันต้องเอาชีวิตรอด” ว่าแล้วร่างระหงก็รีบลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า นำอาภรณ์ตัวใหม่ที่เจ้าของร่างคิดจะเก็บไว้ใช้ยามออกงานกับสวามีออกมาใช้

อาภรณ์สีฟ้าอ่อนถูกจัดแต่งให้เรียบร้อยเข้าที่เข้าทาง จับรวมผมมัดหางม้าโดยไม่ใส่ใจที่จะสวมเครื่องประดับ ใช้เพียงผ้าแถบอันยาวมัดผูกไว้ ก่อนจะคว้าเอากล่องเครื่องประดับติดกายมาด้วย

“พะ พระชายา”

“ข้าเอง ข้าจะขอออกไปตลาดเสียหน่อย คงไม่เป็นไรกระมัง”

“เอ่อ เชิญพ่ะย่ะค่ะ มะ ไม่ใช่ทางนั้น อีกทางพ่ะย่ะค่ะ” ทหารที่เฝ้าประตูหลังจวนมองตามตาไม่กะพริบ ความงดงามนั้นไม่ทำให้พวกเขาตกใจ เพราะเห็นรูปโฉมของพระชายามาบ้างแล้ว แต่การแต่งกาย สีหน้า ท่าทางที่เปลี่ยนไปต่างหาก

ช่างน่าประหลาดนัก

เกาชิงหรูมิได้ใส่ใจสายตาของเหล่าทหาร ยกผ้าผืนบางขึ้นมาปิดบังใบหน้าส่วนล่างเอาไว้ หันซ้ายแลขวา แล้วเดินไปตามทิศทางที่ทหารพวกนั้นบอก อาศัยการสอบถามคนที่เดินผ่านไปผ่านมา กระทั่งมาถึงตลาดกลางเมืองหลวง

“อ่า ดูเหมือนที่นี่จะเจริญกว่าที่จินตนาการไว้แหะ” ริมฝีปากใต้ผ้าผืนบางคลี่ออก ดวงตาเป็นประกายเมื่อได้เห็นของจริงกับตาตัวเอง

เท้าก้าวย่าง ดวงตาก็สอดส่องไปทั่วเพื่อหาร้านเครื่องประดับที่เป็นเป้าหมาย เพราะอย่างไรเสียก็ต้องเป็นร้านนี้เท่านั้น

“เถ้าแก่ ข้านำเครื่องประดับมาขาย ช่วยประเมินราคาให้ข้าที”

“คุณหนูจะขายทั้งหมดเลยหรือ”

“ใช่ ท่านให้ราคาข้าเท่าใดว่ามาได้เลย”

“อืม แม้จะเป็นหยก แต่เนื้อไม่ดีเท่าใด เอาเป็นว่าข้าให้สองตำลึงทอง”

“หา! ของตั้งมากมายหลายชิ้น ท่านให้ข้าสองตำลึงทองเองหรือ” เกาชิงหรูแสร้งตกใจ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าร้านนี้อย่างไรก็ต้องกดราคาให้ต่ำลง

“ฮ่าๆ ในเมืองหลวงก็เช่นนี้ ขายออกแพงสูงลิ่ว แต่รับซื้อถูกแสนถูก”

“...” เกาชิงหรูเคาะนิ้วก็โต๊ะอย่างใช้ความคิด รอไม่นานนัก มือเหี่ยวย่นก็อาจหาญมาลูบนิ้วเรียวของชายาอ๋องเบาๆ

“แต่หากเจรจาต่อรองกันนานเสียหน่อย ข้าก็พอจะขึ้นราคาให้ได้ คุณหนูสนใจหรือไม่เล่า”

“อ่า นี่ท่านตั้งใจกดราคากันใช่หรือไม่”

“ไอหยา คุณหนูท่านนี้ดูแคลนกันเกินไปแล้ว ข้ามิได้กดราคา เพียงท่านรับข้อเสนอ ข้าจะให้เพิ่มสามเท่า”

“เช่นนั้นไม่เป็นไร ข้าจะนำไปขายให้ร้านอื่น แล้วจะโพนทะนาให้ชาวเมืองรู้ว่าร้านท่านกดราคาคนยากไร้” เกาชิงหรูดึงมือกลับ เก็บเอาเครื่องประดับมาไว้กับตัว

“คะ คุณหนู”

“อ่อ แล้วข้าก็จะบอกว่า เถ้าแก่ร้านนี้หัวงู เห็นข้าเป็นสตรีงามจึงคิดจะ...” ปากเล็กหยุดไว้เท่านั้น ก่อนสองมือขยับสาบเสื้อออกเล็กน้อย

“นี่เจ้าตั้งใจจะข่มขู่ข้าหรือ หึ ไม่มีหลักฐานผู้ใดจะเชื่อเจ้า”

“วัวสันหลังหวะเช่นท่าน ผู้คนย่อมเชื่อข้า” ตาเฒ่าผู้นี้เคยถูกทางการจับตัว เพราะลวนลามลูกค้าในร้าน มารู้ภายหลังว่าสตรีนางนั้นเป็นแขกบ้านแขกเมือง บุตรสาวแม่ทัพแคว้นหยาง ดีที่เป็นเพียงการลูบแขนเท่านั้น จึงมีโทษเพียงถูกโบย แต่ก็ทำให้ลุกไม่ขึ้นไปหลายเดือน

เรื่องถูกเล่าต่อกันไป จึงไม่ค่อยมีผู้คนเข้าร้าน แต่เมื่อเวลาผ่านไปหลายปีเข้า ผู้คนก็ลืมเลือนกันไป จึงพอจะมีลูกค้าผ่านเข้ามาบ้าง และเพราะมีเครื่องประดับที่ประณีตงดงาม คนก็ต่างให้ความสนใจ

แต่หากว่าครานี้มีเรื่องไม่งามผุดขึ้นมาอีก ร้านคงมิอาจฟื้นตัวขึ้นมาได้

“....”

“คิดให้ดีๆ เถิด เครื่องประดับของข้า ตีราคาตามจริงได้เท่าใด”

“ข้า...ข้าให้สิบตำลึงทอง”

“เช่นนี้ค่อยคุยกันได้” เกาชิงหรูยิ้มร้าย ยื่นกล่องเครื่องประดับแลกกับถุงเงิน ก่อนจะเดินออกจากร้านอย่างอารมณ์ดี