เหตุใดพ่อตัวร้ายจึงไม่ยอมเล่นตามบทเล่า!

“นางตายหรือยัง! หากยังไม่ตายข้าจะชักกระบี่แทงนางเสียให้สิ้นเรื่อง”

“ทะ ท่านอ๋อง”

เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้ากระทบพื้น บ่งบอกอารมณ์ของผู้มาเยือนได้เป็นอย่างดี

ไม่ต่างกับสตรีที่กำลังนอนหลับตาพริ้ม บัดนี้ขมวดคิ้วเข้าหากัน ขยับตัวดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมศีรษะ หลีกหนีเสียงน่ารำคาญพวกนั้น

“คนจะนอน มารยาทน่ะมีไหมหะ!” คนใต้ผ้าห่มก่นด่าออกมาเสียงดัง เพราะคิดว่าคงเป็นเพื่อนข้างห้องที่ทะเลาะกับแฟนหนุ่ม มีปากเสียงกันทีไรก็ด่าทอกันจนไม่เกรงใจผู้อื่น

ทว่าครั้งนี้ไม่เหมือนกับที่ผ่านมา...

“เจ้าว่าอย่างไรนะ ช่างกล้านัก”

“กรี๊ด! อึก” ร่างเล็กถูกกระชากลอยขึ้น ก่อนจะตกกระทบลงบนเตียงอย่างแรง แผ่นหลังเล็กแม้จะกระแทกกับเตียงนุ่ม แต่ก็สร้างความเจ็บร้าวไปทั่ว

ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเบิกมองว่าเกิดสิ่งใดขึ้น ภาพที่เห็นตรงหน้าคือมีชายผู้หนึ่งกำคอเสื้อของนางจนยับยู่ไปตามแรงบีบ ใบหน้าของคนผู้นั้นแม้จะหล่อเหล่า แต่ดวงตากลับแดงก่ำ อำมหิตราวกับนักโทษเดนตาย

“กรี๊ดดดด แกเป็นใคร มาอยู่ในห้องฉันได้ยังงะ-” สตรีในชุดขาวบางปัดป้องและถีบเตะจนเป็นอิสระ ถอยร่นออกห่างจากชายหนุ่มกระทั่งหลังชนฝาไร้ซึ่งทางหนี

ทว่าเมื่อได้มองไปรอบๆ สถานที่นี้กลับไม่คุ้นตา ผนังไม้สีหม่น ชั้นเก็บของเอนเอียงที่พร้อมจะล้มได้ทุกเมื่อ ไหนจะเตียงนอนที่ซอมซ่อนี่อีก

ดูเหมือน...จะไม่ใช่หอพักในมหาวิทยาลัย

“แสร้งป่วย ทำให้ข้าเสียการใหญ่ เจ้ายังอยากมีชีวิตอยู่หรือไม่!”

เสียงเกรี้ยวโกรธของบุรุษตรงหน้า มิได้ลอดเข้าหูของสาวงามแม้แต่น้อย ในหัวตอนนี้เฝ้าระลึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า ว่าเกิดสิ่งใดขึ้น

ชิงชิง นักศึกษาแลกเปลี่ยนจากประเทศไทยที่เข้ามาเรียนในแผ่นดินใหญ่ จำได้ว่าตัวเองส่งนิยายเรื่องแรกที่แต่งให้เพื่อนสาวนักเขียนดาวรุ่งอ่าน และตอนนั้นก็กำลังฟังคำติชมจากเพื่อนขณะเดินกลับจากมหาวิทยาลัย

“ตัวละครไม่ผ่าน ดีก็ดีใจหาย ร้ายก็ร้ายสุดตีนแบบนี้มันดูไม่สมเหตุสมผล คนเราต้องมีดีมีชั่ว ใจดีได้ใจร้ายเป็น สร้างตัวละครให้มันเป็นคนหน่อยได้ไหม” เสียงของเพื่อนดังผ่านโทรศัพท์ ตอนนั้นจำได้ว่าตัวเองรีบยัดอมยิ้มในมือเข้าปาก ยกมือถือขึ้นมาพิมพ์สิ่งที่ตัวเองผิดพลาด

“...โอ๊ย! ขอโทษค่ะ”

“แกต้องปรับนิสัยของตัวละคร นี่แกฟังฉันอยู่ไหมหะ ชิงชิง”

“ฟังอยู่ๆ ฉันยืนขวางทางเดิน แป๊บหนึ่งนะ...แกพูดต่อเลย” ใบหน้าเรียวหันมองซ้ายมองขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีรถผ่าน เลยกะจะวิ่งข้ามถนนไปนั่งในสวนสาธารณะฝั่งตรงข้าม

ขาเรียวรีบก้าวข้ามถนน แต่ด้วยความรีบร้อนและไม่ระมัดระวังพื้นที่เต็มไปด้วยหิมะ เลยทรงตัวไม่อยู่ จากนั้นรู้เพียงว่าใจร่วงลงตาตุ่ม พร้อมกับความเจ็บจี๊ดที่ศีรษะ

กรี๊ด!!!

ตื่นมาอีกทีก็มาอยู่ที่นี่แล้ว นางควรอยู่โรงพยาบาลมิใช่หรือ แล้วมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน!

“เจ้าอยากลองดีกับข้าใช่หรือไม่” น้ำเสียงกดต่ำ พร้อมกับร่างใหญ่ที่ทำท่าจะขึ้นมาบนเตียง สร้างความตื่นตระหนกให้กับชิงชิง จนต้องหยุดคิดหาต้นสายปลายเหตุ

“อะ ออกไปนะ ฉันถีบจริงๆ นะเว้ย ว่านหางจระเข้อ่ะ รู้จักไหมหะ” ปากกล้าแต่ใจเสาะ เป็นฉายาที่เพื่อนๆ ตั้งให้ชิงชิง

ฉะนั้นคนตัวเล็กจึงพูดผิดพูดถูก ยกเท้าขึ้นขู่ชายสวมชุดรุ่มร่ามยาวเฟื้อยไม่ต่างจากวีรบุรุษในสมัยโบราณ

ช่วงนี้เขามีงานแสดงคอสเพลย์กันหรือยังไง

“เกาชิงหรู เจ้ารนหาที่ตาย” กระบี่ในฝักถูกชักออกอย่างไม่ลังเล เขาเป็นใคร นางเป็นใคร กล้ายกเท้าเทียมหน้าเชื้อพระวงศ์ อาจหาญเกินไปหน่อยกระมัง

หากไม่สั่งสอน ชินอ๋องของแคว้นเช่นเขาคงมิรู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ใด

“ทะ ท่านอ๋องโปรดระงับโทสะ หากพระชายาสิ้นพระชนม์ในจวนขึ้นมา คนไม่หวังดีต้องใช้เรื่องนี้เล่นงานเราเป็นแน่พ่ะย่ะค่ะ”