3/1 ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ

การอ่านหนังสือหรือบทหนัง บทละครให้ไทเกอร์ฟังเป็นหนึ่งในหน้าที่ของกุลจิรา บ่อยครั้งที่ไทเกอร์ชอบนอนเล่นแล้วฟังเสียงเพราะๆ ของเธอไปเรื่อย ช่วงสายของวันนี้ก็เป็นเช่นนั้น ชายหนุ่มเลือกที่จะออกมาปิกนิกที่สวนดอกไม้ในรั้วบ้าน ที่จริงแล้วก็ไม่ได้ออกไหนไกล เหตุผลก็เพราะเขารักความเป็นส่วนตัวมาก หากออกไปที่อื่น ความส่วนตัวก็หายไปราวกับไม่มีอยู่จริง มันก็ใช่…ที่เดี๋ยวนี้คนทั่วไปรู้จักที่จะให้เกียรติดาราศิลปินมากขึ้น หากรู้ว่าคนดังที่ชื่นชอบมาพักผ่อน พวกเขาจะไม่พุ่งตรงเข้าหาเพื่อขอถ่ายรูปหรือพูดคุย ทว่าการถูกจ้องมองอยู่ตลอดเวลานั้นในตอนที่อยากเป็นส่วนตัวทำให้คุณซุปตาร์ไม่ชอบเอาเสียเลย โดยเฉพาะเวลาที่เขาไม่ได้ทำงาน หรือตอนไปออกอีเวนท์ หรือพูดง่ายๆ คือเขาไม่ชอบการถูกมองเวลาที่อยู่กับกุลจิรา

สิ่งที่หญิงสาวเตรียมมาปิกนิกก็จะมีผลไม้ แซนด์วิช เครื่องดื่มและหนังสือ แต่ด้วยความที่วันนี้เธอรีบแถมยังแปลกใจ จึงไม่ทันได้มองว่าหนังสือเล่มที่หยิบมานั้นมันคือโรเมโอและจูเลียต โศกนาฏกรรมชื่อก้องโลกของวิลเลียม เชกสเปียร์ พออาหารและเครื่องดื่มเริ่มพร่อง กุลจิราก็คว้าหนังสือออกจากตะกร้า พลิกตัวนอนคว่ำ ตั้งศอกทั้งสองข้างขึ้นในท่าทีถนัด

วันนี้มีสองอย่างที่แตกต่างไปจากทุกวันคือไทเกอร์ที่ควรจะต้องโกรธเธอเรื่องไม่ส่งข้อความกลับหาเขาเมื่อคืนอยู่ๆ ก็อารมณ์ดีขึ้นมาเป็นพิเศษจนชวนเธอออกมาปิกนิก อีกเรื่องคือเธอเองที่ปกติจะชอบปล่อยผมยาวๆ แต่วันนี้กลับถักเปียหลวมๆ มาเสียอย่างนั้น ไม่บ่อยเลย…แทบไม่จะเคยมีให้เห็น ที่กุลจิราจะเผยหลังคอสวยๆ ของเธอ

“ทำไมวันนี้ถักเปีย?” เห็นหลังคอเธอแล้วเขาใจคอไม่ค่อยดี พยายามให้ตายก็ละสายตาไปจากลำคอยาวระหงและเกลี้ยงเกลาไร้ที่ตินั้นไม่ได้ พลิกตัวลงนอนเท้าศอกกับพื้นหญ้า ตะแคงข้างจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มกับเรียวคอ ถามออกไปอย่างที่ไม่ได้รู้สึกขัดใจอะไร ก็ถ้าที่ตรงนี้ไม่มีใครอื่นเขาก็ชอบที่เธอเผยของสวยงามให้เห็น แต่หากมี…แน่นอนว่าเขาจะรีบกระชากให้เปียหลุดลุ่ยลงมาทันที

“ไม่ได้สระผม” คำตอบของหญิงสาวนั้นแสนเรียบง่าย ปกติเธอจะสระผมพร้อมไดร์ก่อนออกจากบ้าน แต่เพราะวันนี้ใครบางคนทำท่าเหมือนจะงอนเธอ ก็เลยต้องลืมเรื่องนั้นไปเพราะความเร่งรีบ

“ห้ามถักเปียออกไปข้างนอก” ที่จริงแล้วเขาหมายถึงห้ามโชว์ลำคอสวยๆ ของเธอให้ใครเห็นต่างหาก ยิ่งมองก็เหมือนยิ่งถูกดึงดูด ทำไมกันนะ…กุลจิกราก็ไม่ได้แต่งตัวเซ็กซี่อะไร ชุดที่ใส่ก็เป็นเดรสน่ารักๆ ทั่วไป แต่ทำไมเขารู้สึกเหมือนว่าเธอกำลังยั่วแปลกๆ หรือเพราะว่าเธอโสดแล้วกันแน่นะ?

“ทำไมล่ะ? นายไม่ชอบเหรอ?”

“โรเมโอและจูเลียตเนี่ยนะ?” เขาไม่ตอบคำถามของเธอ แต่กลับตั้งคำถามใหม่ขึ้นมาแทน เพิ่งจะเห็นก็ตอนนี้ว่าหนังสือในมือหญิงสาวคือโศกนาฏกรรมที่เขาเคยเกือบตายเพราะมันมาก่อน

“หยิบมาแบบไม่ทันได้มอง อย่าชวนคุยสิ…จะเริ่มอ่านแล้ว”

“นี่”

“อะไรอีกเกอร์?”

“เปล่า…อ่านไปเถอะ” คุณซุปตาร์มีคำถามอยู่สองคำถามที่ค้างอยู่ในใจ คำถามหนึ่งคือสรุปว่าเธอเลิกกับไอ้เวรฟ้าครามนั่นแล้วจริงหรือ ทำไมเขาถึงไม่รู้จนมันเลยมาสามเดือน แล้วทำไมเขาไม่เห็นว่าเธอเสียใจที่ต้องเลิกกับแฟนคนแรกที่คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ส่วนอีกคำถาม…เขาสงสัยเหลือเกิน สงสัยจริงๆ ว่าเธอจำเรื่องนั้นได้บ้างไหม เรื่องที่เขาและเธอเคยสัญญากันไว้เมื่อนานมาแล้ว

เขาอยากจะถามมันออกไป แต่ลึกๆ ก็กลัวจะได้ยินคำตอบที่ไม่ตรงกับความต้องการเลยปล่อยผ่านไปก่อน นอนเท้าคางไล่สายตามองความน่ารักแบบแปลกๆ ของเธอ ฟังเสียงเพราะๆ อ่านวรรณกรรมแสนเศร้าที่จบไม่สวยอย่างเพลิดเพลิน ในใจกำลังคิดว่าเขาต้องทำอะไรสักอย่าง วันนั้นที่รอคอยกำลังจะมาถึงในอีกไม่ช้า และกุลจิราคนนี้ก็โสดไม่บ่อย ตั้งแต่ที่คบกับไอ้เวรตะไลฟ้าครามนั่น เท่าที่เขารู้…หากรวมครั้งนี้ด้วยหญิงสาวเคยมีโอกาสได้โสดอยู่สี่ครั้ง

ครั้งแรกคือตอนที่เธอคบกับมันได้สองเดือน ตอนนั้นเขาไม่รู้สาเหตุเพราะไม่คิดอยากจะถาม ต่อมาครั้งที่สองคือตอนที่เขาและเธออายุยี่สิบห้าปี ถ้าจำไม่ผิดก็คงเป็นเหตุผลสุดคลาสสิคที่ทำให้ชายหนุ่มกับหญิงสาวเลิกรากัน นั่นคือเข้ากันไม่ได้ ส่วนครั้งที่สามคือเมื่อสองปีก่อน กุลจิราบอกเหตุผลกับเซเว่น แล้วหนุ่มสไตลิสต์ก็มาบอกไทเกอร์อีกทีว่าหญิงสาวจับได้ว่าชายหนุ่มนอกใจเธอ แต่เลิกกันได้ไม่ถึงเดือน…ไอ้ชาติชั่วนั่นก็มาง้อขอคืนดีแล้วเธอก็ยอมให้โอกาสมัน กลับไปคบกันอีกครั้ง ส่วนครั้งนี้…ครั้งที่สี่ เขาอยากให้มันเป็นครั้งสุดท้าย และก็อยากจะรู้เหตุผลว่าทำไมเธอถึงเลิกกับมัน

ราวๆ เกือบหนึ่งชั่วโมงที่กุลจิรานอนอ่านโรเมโอและจูเลียตให้ไทเกอร์ฟัง พอรู้สึกคอแห้งเธอก็พักการอ่านแล้วหันไปหยิบน้ำส้มมาดื่ม พอคิดจะหันกลับมาอ่านต่อ ชายหนุ่มก็ยื่นมือไปปิดตัวหนังสือไม่ให้เธออ่าน

“งื้อ!”

“ไม่ต้องอ่านแล้ว มีใครบ้างที่ไม่รู้ตอนจบของเรื่องนี้” เขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบ

“โดยเฉพาะนายที่เคยเล่นละครเวทีเรื่องนี้สมัยเรียน พอโตมาก็เคยเล่นหนังที่ดัดแปลงมาจากหนังสือด้วย” แค่นึกถึงตอนที่ไทเกอร์หัวเสียกับการต้องรับบทเป็นโรเมโอ หนุ่มน้อยคลั่งรักที่สุดท้ายชีวิตจบไม่สวย กุลจิราก็นึกขำ…ตอนนั้นชายหนุ่มไม่ยอมตายท่าเดียว โวยวายยกใหญ่บอกว่าต้องการเปลี่ยนบท เขาไม่เข้าใจว่าทำไมโรเมโอต้องตาย ทำไมนิยายรักถึงต้องจบด้วยความตาย ไม่เห็นจะเข้าท่าตรงไหน

“ฉันเกลียดนิยายเรื่องนี้”

“แต่ฉันชอบนะ…ฉันว่ามันบ่งบอกถึงความรักแท้ได้ดีเลย”

“ความโง่น่ะสิไม่ว่า”

“ถ้านายรักใครสักคนมากๆ รักมากกว่าชีวิตตัวเอง…วันนึงนายอาจคิดว่าความตายคือคำตอบเดียวหากไม่มีเธอคนนั้นอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว”

“ไม่เห็นจะเกี่ยวกันตรงไหน ต่อให้รัก…แต่การตายตามไปมันไม่เข้าท่า ตายเพื่อ?”

“เคยได้ยินประโยคนี้ไหม…ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ…” ขณะที่ถามกุลจิราก็หันไปเห็นว่าไทเกอร์กำลังมองตาเธออยู่ ทั้งสองเลยสบตากัน…อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธองั้นหรือ? เขาไม่เคยรู้สึกแบบนั้นกับใครมาก่อน แต่ที่รู้สึกอยู่ตอนนี้คือเขาจะไม่ยอมเสียเธอให้ใครอีกครั้งแน่

“เธอเคยรู้สึกแบบนั้นเหรอ?”

“อืม” คำตอบจากปากหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มไม่พอใจเท่าไหร่นัก

“กับใคร? ไอ้เหี้ยครามหรือไง?”

“ไม่บอก”

“เลิกกันแล้วหรือไง?” เขาตั้งใจเอาไว้แล้วว่าต่อให้อยากรู้แค่ไหนก็จะไม่ถามออกไปตรงๆ แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ พอหลุดปากออกไปแล้วก็ได้แต่เฝ้ารอคำตอบ หวังเหลือเกินว่าคำตอบนั้นจะทำให้รู้สึกพอใจ

“อืม” และใช่เขาพอใจกับคำตอบนั้นไม่น้อย แต่ก็เพิ่งจะได้เห็นก็ตอนนี้ว่าลึกลงไปในแววตานั้น หญิงสาวคงกำลังเศร้าอยู่

“ยังรักมันอยู่งั้นสิ เดี๋ยวพอมันมาง้อ…เธอก็จะกลับไปคบเหมือนที่ผ่านมา” เขาเลยสรุปเอาด้วยตัวเอง

“ไม่แล้วล่ะ ตอนแรกฉันคิดว่ามีครั้งที่หนึ่ง แต่จะไม่มีครั้งที่สอง…พอมีครั้งที่สามฉันก็บอกว่ามันต้องไม่มีครั้งที่สี่…ตอนนี้มันครั้งที่สี่แล้ว ฉันโง่มาสี่ครั้งแล้วเกอร์ ฉันจะไม่โง่ซ้ำเป็นครั้งที่ห้าแน่”

“ให้มันจริงเถอะ!”

“เธอเพิ่งจะบอกว่าเคยรู้สึกแบบนั้น ไอ้อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ อะไรนั่นอะ”

“ก็ไม่ได้หมายความว่ารู้สึกแบบนั้นกับพี่ครามสักหน่อย”

“แล้วรู้สึกกับใคร?”

“ไม่บอก”

“บอกมา!”

“งื้อ! ไม่บอก…ต่อให้นายกับฉันฉีกปาก ฉันก็จะไม่พูดหรอก!”

“อยากโดนหรือไง? บอกมาว่าเธอรู้สึกแบบนั้นกับใคร!” ทั้งที่รู้ว่ากุลจิราเป็นคนปากแข็ง ถ้าไม่อยากพูดออกมา…ต่อให้เขาจะจับเธอฉีกปากจริงๆ ก็อย่าได้หวังว่าจะบอก แต่ไทเกอร์ก็ยังจะขู่…เหตุผลก็เพราะเขาหวัง หวังเหลือเกินว่าคนที่เธอหมายถึงจะเป็นตัวเขาเอง

เสืออาจจะไม่จับฉีกปากนะน้ำหวาน

ถ้าจะทำ...คนอย่างเสือคือจับฉีกขาอย่างเดียว

อุ๊ปปปส์! ฉันคิดอะไร?!!! บัดสี!