2/3 อินเนอร์จัดเต็ม

♥ ♥ ♥

“น้ำหวาน…ไทเกอร์เขาชอบผู้หญิงแบบไหนเหรอ?”

การเป็นเพื่อนกับหนุ่มหล่อซึ่งพ่วงด้วยดีกรีหัวกะทิของโรงเรียนแถมบ้านยังมีฐานะ พ่อเป็นถึงเจ้าของค่ายหนังยักษ์ใหญ่นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ตลอดทั้งบ่ายนี้กุลจิราไม่มีสมาธิจะอ่านหนังสือเตรียมสอบเอนทรานซ์ เพราะแฟนคลับของตัวท็อปโรงเรียนเอาแต่ตามมาวอแวเธอ ขนาดย้ายจากห้องเรียนไปนั่งอ่านหนังสือที่ห้องสมุด เธอก็ยังถูกตามไปกวน จนตอนนี้ย้ายจากห้องสมุดมาที่ห้องทดลองวิทยาศาสตร์แล้วก็ยังหนีไม่พ้น

“ช่วยบอกหน่อยสิน้ำหวาน ไทเกอร์น่ะชอบแบบฉันไหม?”

เธอคนนี้คือขวัญใจ ดาวโรงเรียนคนสวย…ผู้ชายหลายคนหมายปองเธอ อยากจะได้ควงเธอไปกินชานมไข่มุกหน้าโรงเรียน แต่เธอไม่สนใจคนเหล่านั้น คนเดียวที่เธออยากให้มาเลี้ยงชานมแก้วละหกสิบบาทก็คือไทเกอร์ กุลจิราในวัยสิบเจ็ดปีได้แต่ถอนหายใจออกมาช้าๆ ละสายตาจากตัวหนังสือมากมายแล้วไล่มองคนสวยน่ารักที่อยู่ตรงหน้า

คำตอบคือเธอไม่รู้ ไทเกอร์ไม่เคยพูดว่าชอบแบบไหน ไม่เคยบอกว่าชอบคนสวยหรือน่ารัก เธอไม่เคยเห็นเขาสนใจเรื่องผู้หญิง แล้วอย่างเวลานี้…ในตอนที่เธอกำลังเดือดร้อนเพราะผู้หญิงที่เข้ามาชอบเขา เขาก็คงกำลังมีความสุขกับการอ่านการ์ตูนเล่มโปรดอยู่ที่ไหนสักที่ในโรงเรียน

“ทำไมเธอไม่ลองไปถามเขาเองล่ะ?”

“อย่ากั๊กสิ เธอคงไม่ได้ชอบไทเกอร์แล้วจะกั๊กเอาไว้คนเดียวหรอกใช่ไหม? ถ้ารู้ก็บอกมาเถอะว่าเขาชอบแบบฉันไหม”

“ฉันไม่รู้”

“จะไม่รู้ได้ไง ก็เธอเป็นเพื่อนเขามาตั้งแต่ประถมนี่! ยอมรับมาเถอะว่าเธอกั๊ก!”

กุลจิรากำลังอดกลั้นความไม่พอใจ เธอต้องเสียเวลากับเรื่องนี้ไม่น้อย ไม่ได้ฉลาดเหมือนไทเกอร์ที่อ่านหนังสือรอบเดียวก็จำทุกอย่างได้ เกรดสี่ของเธอมันมาจากความพยายาม อ่านวน อ่านซ้ำอยู่หลายรอบ กั๊กเหรอ? มันหมายความว่ายังไงกัน…ทำไมเธอต้องกั๊กไทเกอร์ไว้ด้วย? ไม่ได้เป็นเจ้าของเขาเสียหน่อย อีกอย่าง…ต้องให้พูดอีกกี่รอบว่าเธอไม่รู้สเปคผู้หญิงของไทเกอร์

“ก็คงชอบแบบเธอล่ะมั้ง” ตอบไปเพราะอยากตัดความรำคาญ

“จริงเหรอ? ไทเกอร์เขาชอบฉันเหรอ?” ขวัญใจยิ้มร่า บิดตัวไปมาจนแทบจะม้วน ตีความหมายผิดโดยสิ้นเชิง…หากฟังดีๆ ก็จะรู้ว่ากุลจิราเพียงตอบส่งๆ เพื่อให้เธอไปจากที่ตรงนี้และต่อให้รู้ว่ามันคือการตอบแบบขอไปที คำว่า ‘ชอบแบบเธอ’ กับ ‘ชอบเธอ’ มันคนละความหมายกันเลย

“คราวนี้ฉันขออ่านหนังสือต่อได้ไหม?”

“ได้ ฉันจะไม่กวนเธอแล้ว…อะนี่ ฉันให้เธอแล้วก็ฝากอันนี้ไปให้ไทเกอร์ด้วยนะ” ขวัญใจยื่นอมยิ้มรสนมคาราเมลมาตรงหน้ากุลจิราเป็นการขอบคุณ ส่วนนมช็อกโกแลตที่วางบนโต๊ะ เธอฝากไปให้ไทเกอร์

พอขวัญใจเดินออกไป แทนที่กุลจิราจะได้อ่านหนังสือเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัยต่อ ใครบางคนก็เดินเข้ามาพร้อมกับช็อกโกแลตมากมายที่เอามากองรวมกันไว้บนโต๊ะ

“เอาไปให้ไทเกอร์ด้วย บอกว่ามิลินฝากมา…แล้วนี่เบอร์ฉัน ให้เขาโทรมาด้วยนะ” หมดจากขวัญใจสาวเพ้อฝันที่มาในธีมสีชมพูหวานแหวว กุลจิราก็ต้องเจอกับมิลินสาวสายเชิด เลิศ หยิ่งในธีมสีแดงกลีบกุหลาบ ให้ตายเถอะ…บ่ายนี้เธอคงไม่ได้อ่านหนังสือแล้ว

“อืม”

“ว่าแต่หมอนั่นชอบผู้หญิงแบบไหน? ใช่แบบฉันไหม?”

“ก็คงงั้น”

“หึ! ว่าแล้วว่าเขาต้องชอบฉันแน่…เดินผ่านทีไรเห็นมองมาทุกที ฝากด้วยล่ะ…ฉันไปนะ”

ทุกคนสนใจแต่เรื่องของตัวเอง เอาแต่ถามว่าไทเกอร์ชอบแบบฉันไหม…แต่ไม่เห็นถามว่ากุลจิราว่างมานั่งตอบคำถามเหล่านั้นหรือเปล่า และไม่มีใครสนใจอยากจะรู้ว่าเขาคนนั้นเกลียดทุกอย่างที่เป็นช็อกโกแลต ที่เขาชอบน่ะคือสตรอว์เบอร์รี่ สำคัญกว่านั้นคือทุกครั้งที่มิลินเดินผ่าน ไทเกอร์มองตามก็จริง แต่มองแล้วหันกลับมาหากุลจิราพร้อมกับคำพูดคล้ายเดิมทุกครั้ง ‘อย่าใส่กระโปรงสั้นๆ แบบยัยนั่นนะ ฉันไม่ชอบ’

“หาตั้งนาน! ทำไมเธอมาอยู่นี่วะ? แล้วของพวกนี้มันอะไร?”

เพียงชั่วครู่ที่มิลินเดินออกไป ไทเกอร์ก็เข้ามาพร้อมกับการ์ตูนเล่มโปรดในมือ กระโดดขึ้นนั่งบนโต๊ะแล้วหยิบช็อกโกแลตขึ้นมา ไม่คิดจะรอฟังคำตอบอะไรทั้งนั้น ถามต่อว่า “ผู้ชายเอามาให้เหรอ? เอาทิ้งให้หมดเลย ช็อกโกแลตกินแล้วฟันผุ เธอไม่รู้เหรอวะ?”

“พวกนี้มันของนาย! ไม่มีผู้ชายที่ไหนเอามาให้ฉันทั้งนั้น นี่นมช็อกโกแลตของขวัญใจ ส่วนที่เหลือทั้งหมดของมิลิน”

“เอามาให้ทำไม?”

“ก็เพราะสองคนนั้นชอบนายไง นี่เบอร์มิลิน…เขาอยากให้นายโทรหา โทรซะแล้วเลือกสักคน ฉันจะได้ไม่ถูกกวนตอนอ่านหนังสือ”

“ทำไมต้องเลือก?” ไทเกอร์ถามออกมาอย่างไม่เข้าใจ ทำไมเขาต้องเลือกระหว่างมิลินกับขวัญใจ ไม่ใช่ในแบบที่เขาชอบทั้งคู่ แล้วนี่กุลจิราไม่พอใจเรื่องอะไร? เรื่องที่เขามีผู้หญิงมาชอบหรือเพราะเธอถูกกวนเวลาอ่านหนังสือเตรียมสอบ

“ถ้านายมีแฟน ก็จะไม่มีใครอยากมาถามเรื่องนายจากฉันอีก…ฉันจะได้มีเวลาอ่านหนังสือสงบๆ ไง” ได้คำตอบแล้ว…เธอไม่ได้สนใจอะไรเขา ที่สนก็แค่เรื่องอ่านหนังสือ

“เธออยากให้ฉันมีแฟนเหรอ?”

“ก็…”

“ถ้าฉันมีแฟนแล้วเธอจะโอเคเหรอ? แค่ฉันมีแฟนแล้วเธอก็จะมีเวลาอ่านหนังสือมากขึ้นเหรอ?”

“อื้ม!”

“แต่ฉันไม่ชอบทั้งขวัญใจทั้งมิลิน”

“แล้วนายชอบใคร?” สองสายตาสบกัน ชั่ววินาทีที่ต่างฝ่ายต่างจ้องมองกันและกัน แต่แล้วกลายเป็นกุลจิราที่หลบสายตาของไทเกอร์ไปก่อน “จะชอบใครก็เรื่องของนาย แต่ขอร้อง…ฉันต้องเอนทรานซ์ให้ติด!”

“ตามนั้น…เอาเป็นว่าต่อจากนี้ไปจะไม่มีผู้หญิงคนไหนมากวนใจเธอได้อีก ของพวกนี้เธอเอาไปกินซะ ชอบช็อกโกแลตนี่ แต่กินเสร็จแล้วก็แปรงฟันด้วยล่ะยัยโง่” จบคำนั้นคนตัวสูงก็กระโดดลงจากโต๊ะแล้วเดินออกไปจากห้องทดลองวิทยาศาสตร์ทันที

ความอีเสือ...น่าหมั่นไส้และน่าเอ็นดูในเวลาเดียวกัน

เอาจริง...อยากได้แบบนี้สักคนเหมือนกันนะ ฮ่าๆๆๆ