1/3 ความซุปตาร์

♥ ♥ ♥

“ฮือๆ ฮึก! ฮือๆ”

เด็กสาววัยสิบขวบในชุดนักเรียนชั้นประถมนั่งกอดเข่าร้องไห้ที่โคนต้นไม้ใหญ่หลังสนามเด็กเล่นของโรงเรียน น้ำตานองใบหน้ากลมเล็กแสนน่ารัก เธอเพิ่งย้ายโรงเรียนมากลางเทอม เพิ่งเคยได้เข้าโรงเรียนที่กรุงเทพเป็นครั้งแรกเพราะย้ายมาจากโคราชกะทันหัน พอมาถึงวันแรกก็โดนเพื่อนล้อให้ต้องเสียน้ำตา เหตุผลนั้นเธอรู้ดี…มันเป็นเพราะเธอแตกต่าง

เพราะเธอมีแม่เป็นผู้ชาย เพื่อนในชั้นเรียนเห็นพ่อแม่มาส่งเธอ…พอเห็นว่าเธอเรียกผู้ชายคนหนึ่งว่าป่าป๊า แล้วยังหันไปเรียกอีกคนว่าหม่าม้า พวกเขาก็พากันหัวเราะแล้วล้อเลียนตามประสาเด็กๆ ที่ยังไม่เข้าใจถึงความเป็นไปของโลกกลมๆ ใบนี้

“รำคาญ”

“ฮึก!” เด็กสาวหยุดร้องอย่างชะงักงัน ส่งเสียงสะอื้นออกมาเมื่ออยู่ๆ ใครบางคนก็กระโดดลงมาจากกิ่งไม้ใหญ่ ในมือเขาถือหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นเรื่องดังที่ตัวละครนำเป็นยากูซ่าจิตใจดี

“เสียงร้องไห้น่ารำคาญ ร้องทำไม? โตแล้วเขาไม่ร้องไห้กันหรอก”

“ไม่รู้จักสักหน่อยมาว่าทำไม?!”

“กุลจิรา เดชดำรง” เด็กหนุ่มหน้าตาดีว่าที่ซุปตาร์คนดังอ่านชื่อซึ่งปักอยู่บนเสื้อของเด็กสาว “รู้ชื่อก็แปลว่ารู้จัก”

“ไทเกอร์ สกุลไทยธรรมรงค์” เธออ่านชื่อเขาบ้าง

“ชื่อฉันเท่ใช่ไหม?”

เด็กสาวส่ายหน้าไปมาเป็นคำตอบว่าไม่ แต่เด็กหนุ่มมองข้ามมันไปเหมือนไม่เห็น

“ห้ามร้องไห้อีก ต่อไปถ้าใครแกล้งให้วิ่งบอกฉัน ทุกคนในโรงเรียนนี้น่ะเชื่อฟังฉันหมด”

“คุณครูด้วยเหรอ?”

“โง่หรือเปล่า? ครูที่ไหนจะกลัวนักเรียน…ฉันหมายถึงแค่พวกเด็กๆ เอาเป็นว่า…เธอน่ะมีฉันคอยคุ้มครองแล้ว” ไม่เพียงแค่พูด แต่ไทเกอร์ยืดอกขึ้นเล็กน้อย เขาน่ะแข็งแกร่งและเติบโตมากพอจะปกป้องคนที่ถูกรังแกแล้ว เหมือนตัวละครเอกในการ์ตูนที่กำลังอ่าน

“ทำไมต้องมาคุ้มครองด้วย?” ทว่ากุลจิราไม่ได้อ่านการ์ตูนเล่มในมือเขา เธอเลยไม่รู้ถึงสาเหตุที่ต้องคุ้มครอง

“ก็เพราะฉันเป็นพระเอกไง”

“งั้นฉันเป็นนางเอกเหรอ?”

“ตลกแล้ว เธอขี้เหร่เกินไป เป็นนางเอกไม่ได้…อืม มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยนสิ” เด็กหนุ่มทำหน้าครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ “การคุ้มครองถ้าไม่มีเงินมาแลกเปลี่ยนก็ต้องเป็น…แรงงาน!”

“แรงงานเหรอ?”

“ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเธอต้องทำตามที่ฉันสั่งแลกกับความปลอดภัย เข้าใจตรงกันนะ” ว่าที่พระเอกคนดังสรุปเอาตามความต้องการของตัวเอง หันหลังเตรียมที่จะเดินออกมาโดยไม่รอฟังคำตอบหรือแม้แต่คำคัดค้าน ทว่ากุลจิรามีคำถาม

“เดี๋ยวสิ นายจะไม่ถามเหรอว่าฉันร้องไห้ทำไม?”

“ถ้าอยากเล่าก็เชิญ” เขาหันกลับมารอฟัง ทว่าเด็กสาวกลับเม้มปากสนิทแน่น กลัวว่าถ้าบอกไปแล้วเขาจะเปลี่ยนใจแล้วหัวเราะใส่เธอเหมือนคนอื่นๆ “เร็วสิ…อยากเล่าก็เล่ามา”

“นายจะหัวเราะฉันเหมือนคนอื่นไหม?”

“สัญญาว่าจะไม่ทำ”

“จริงนะ? สัญญาแล้วนะ?”

“อื้ม ฉันน่ะ…เป็นคนที่รักษาสัญญามากนะจะบอกให้”

“ฉันมีหม่าม้าเป็นผู้ชาย!” กุลจิราหลับตาแล้วกลั้นหายใจพูดมันออกมา เธอรอฟัง…รออยู่พักใหญ่ว่าจะต้องได้ยินเสียงหัวเราะ ทว่ากลับมีแต่ความเงียบงัน จึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมอง สิ่งที่ได้เห็นคือไทเกอร์ที่ยืนมองหน้าเธอโดยสีหน้าไม่มีความตลกใดๆ “นายไม่ตลกเหรอ?”

“มีหม่าม้าเป็นผู้ชายแล้วยังไง? ฉันน่ะมีแค่พ่อคนเดียว…ไม่มีแม่ด้วยซ้ำ”

“ทำไมนายไม่มีแม่ล่ะ?”

“บนนั้น” เขาชี้นิ้วขึ้นไปบนท้องฟ้าสดใส “แม่ฉันอยู่ข้างบนนั้น”

“หม่าม้าที่เป็นผู้หญิงของฉันก็อยู่บนนั้นเหมือนกัน…นายว่าหม่าม้าฉันกับแม่นายจะรู้จักกันไหม?”

“ไม่รู้สิ แต่มันออกจะกว้าง…คงไม่เจอกันง่ายๆ หรอกมั้ง”

จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ยี่สิบปีระหว่างกุลจิราและไทเกอร์เริ่มจากตรงนี้…ใต้ต้นไม้ใหญ่หลังสนามเด็กเล่นของโรงเรียนประถม ทั้งสองเริ่มต้นด้วยน้ำตาและคำสัญญา คำสัญญาว่าเขาจะดูแลเธอ ไม่ว่าใคร…หากต้องการจะรังแกกุลจิราคนนี้ คงต้องข้ามศพไทเกอร์ไปก่อน

เอ็นดูว์ว์ว์

อยากจะปกป้องน้ำหวานมาตั้งแต่เด็กเลยเหรอจ๊ะพี่เสือ?

ทุกคนนน อ่านแล้วชอบ อยากอ่านต่อ อย่าลืมกดหัวใจ กดไลค์และคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ไรท์นะคะ