บทที่ 3 ข้อความจากเด็ก...

'เสี่ยคะ หนูชื่อแนนนะคะ ตอนนี้เสี่ยยังมีชีวิตอยู่ไหมคะ หนูได้เรียนรู้แล้วค่ะว่าชีวิตมันยาก ตอนนั้นหนูยังเด็ก ไม่ได้ไตร่ตรองให้ดี แต่ตอนนี้หนูพร้อมแล้วค่ะ'

แววตาคมกริบผุดรอยยิ้มพึงใจ เมื่อได้เห็นข้อความหนึ่งที่เด้งมาในรอบ 10 ปี

สีหน้าเรียบเฉยของเขาไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไร นอกจากหยิบไวน์ขึ้นมาจิบอย่างใจเย็น ทอดสายตามองเวิ้งทะเลเบื้องหน้า ในขณะที่เรือกำลังแล่นไป

'แนน นันรดา' ผู้หญิงที่เขาเคยอยากได้เมื่อ 10 ปีก่อน ติดต่อมาเป็นเรื่องที่เขาควรจะเฉลิมฉลองหรือมองข้ามมันไป

เขาถึงกับต้องหัวเราะออกมา...

แสดงว่าวิธีของเขาได้ผลสินะ

"ฉันไม่เข้าใจแกเลยว่ะ ผู้หญิงสวยๆ ก็มีตั้งมากมาย ทำไมต้องเป็นคนนี้ด้วยวะ" เพื่อนรักผู้อยู่ด้วยกันมาทุกช่วงเวลา เอ่ยขึ้นด้วยความรู้สึกไม่เข้าใจ หลังจากที่เขาเล่าให้ฟังว่า ใครส่งข้อความมาหาเขา

"เรียกว่าความรักได้ไหม" ไวน์แทบพุ่งออกจากปาก มนัส ทินธุนา จนฝ่ายนั้นถึงกับไอค่อกแค่ก

"เชี่ย ขอน้ำหน่อย" วรกิต สุทธาธินันท์ หัวเราะพลางส่ายหน้า ยื่นขวดน้ำดื่มให้เพื่อนเชิงขำ ขำในความโอเวอร์ของเพื่อนสนิท ที่น่าจะรู้จักเขาดีกว่าใคร

"คนอย่างมึงเนี่ยนะ จะรู้จักความรัก เรียกว่าเอาชนะน่าจะเป็นไปได้กว่า"

"มึงก็เวอร์ไป กูก็คน ก็มีหัวใจเหมือนกันนะเว้ย"

"หัวใจ? ได้ยินคำนี้แล้วกูขออ้วกหน่อยเหอะ มึงใช้คำเห่ยเกิ๊น กูจะบ้า" ไม่เกินจริงเลยในสิ่งที่มนัสพูดมา คนที่ไม่เคยรักใครอย่างวรกิตเป็นแบบนั้นจริงๆ

ตลอด 40 ปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยจริงจังกับใคร ไม่เคยมีแฟนและไม่คิดที่จะแต่งงาน มีเพียงผู้หญิงฉาบฉวยที่เขาเลี้ยงเอาไว้แก้เหงาเพียงเท่านั้น

แต่ผู้หญิงคนนี้ คนที่เขาเคยตามตื๊อเมื่อ 10 ปีก่อน...

ไม่เหมือนผู้หญิงคนไหน เขาชอบนะที่เธอเป็นแบบนั้น ชอบที่เธอรักษาอุดมการณ์ของตัวเองเอาไว้ได้อย่างมั่นคง

ตั้ง 10 ปีผ่านมา...เธอไม่เคยติดต่อหาเขา บัตรเครดิตที่เขาให้ไป เธอก็ไม่เคยใช้ เธอไม่เคยสนใจของนอกกายที่เขาส่งไปให้เลย

"แล้วมึงจะเอาไง อย่าบอกนะว่าอยากได้เขาอยู่"

จนกระทั่งเธอได้ส่งข้อความมาหาเขาในวันนี้ มันไปสะกิดความรู้สึกเก่าๆ ของเขาได้เป็นอย่างดี

"แต่กูว่าอย่าไปสนใจเลย อายุ 30 ปีแล้ว...น่าจะเหนียวเคี้ยวยาก แถมไม่รู้ว่าผ่านผู้ชายมากี่คน เลี้ยงเด็กนักศึกษาเหมือนเดิมอะดีแล้ว"

"เหรอวะ" วรกิตหัวเราะออกมาอีกครั้ง ก่อนดื่มไวน์แก้วเดียวพรวดลงลำคอไป

เขาจะเอายังไงต่อนะเหรอ...เขาจะไม่มีวันให้ใครรู้เรื่องนี้เลย

"เป็นไงแก ตกลงแกได้ส่งข้อความไปหาเสี่ยปะ?" โสพรรณรีบวิ่งมาหาเพื่อนรักทันทีที่เห็นมาแต่ไกล หลังจากที่ไม่ได้เจอกันร่วมสัปดาห์ ในวันที่นันรดาออกงานเป็นครั้งแรกกับบิดามารดา

งานนี้เป็นงานเปิดโรงพยาบาลเอกชนขนาดกลาง ในตัวอำเภอที่เธออาศัยอยู่ แม้บิดามารดาจะไม่ใช่คนที่มียศตำแหน่งอะไร แต่ก็ถือว่ารู้จักคนหลากหลาย จึงได้รับเชิญมาในวันนี้

"ส่งสิ ระดับนี้แล้ว ไม่มีหรอกคิดแล้วไม่ทำจริงน่ะ" นันรดาว่าอย่างสบายๆ แววตาไร้ความกังวลหรือครุ่นคิดเหมือนเมื่อวันนั้น

"แล้วเสี่ยว่าไง ตอบกลับมาไหม!" นันรดาผู้มัวแต่สนใจอาหารในงาน หยิบนั่นนี่รับประทานอย่างจริงจัง แต่ก็ถือว่าตั้งใจฟังสิ่งที่เพื่อนพูดพอสมควร

"ไม่ตอบอ่ะ เฮ้อ...ฉันคงละเมอเพ้อพกไปเอง เรื่องมันตั้ง 10 ปีมาแล้ว เดี๋ยวพักจากงานสักหน่อย ฉันคงไปหายื่นสมัครงานเหมือนเดิม"

"เหรอแก...เสียดายแทนเลยอ่ะ ก็นึกว่าจะเหมือนในนิยาย ที่แบบ 10 ปีผ่านไป เสี่ยก็ยังรอแกอยู่เหมือนเดิมซะอีก" นันรดาหัวเราะพลางส่ายหน้า ทีแรกเธอก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน แต่ตอนนี้เธอตื่นจากฝันแล้ว

ตอนนั้นเธอก็แค่เหนื่อย ก็เลยหาเรื่องคิดให้ตัวเองพอมีความหวัง แต่ตอนนี้เธอกลับมาสู่โลกความเป็นจริงแล้ว ถึงเสี่ยอะไรนั่นจะต้องการเธออยู่จริงๆ เธอก็คงไม่เอาด้วยหรอก เธอทำใจไปเป็นเด็กเสี่ยจริงๆ ไม่ได้หรอก

"ฉันตื่นจากฝันแล้ว ใช้ชีวิตในโลกของความเป็นจริงต่อไปดีกว่า"

"โห หล่ออ่ะ...คนอะไรหล่อขนาดนั้นวะ" แต่แล้วโสพรรณก็ทำตาลอย มองไปยังรถตู้คันสีดำสนิท ที่มีร่างสูงสง่าปรากฏกายขึ้น

สองสาวยืนตาค้าง ผิวขาวออร่า ใบหน้าหล่อเหลา ภูมิฐานโดดเด่นของผู้ที่ลงจากรถมา สะกดสายตาพวกเธอราวกับตรึงเอาไว้ ไม่ให้ขยับเขยื้อนไปไหน

"หล่อจริง เหมือนดาราเลย" นันรดาพูดออกมาบ้าง ตามประสาคนตรงไปตรงมา ไม่ได้มีจริตจกร้าน สมกับที่มีใบหน้าสวยราวกับฟ้าประทาน ที่ใครๆ ก็ต่างตั้งฉายาให้

"อ้าว หนูแนนรึเปล่า...สวยขึ้นจนน้าจำไม่ได้เลย กลับมาบ้านแล้วเหรอลูก" ภรรยานายอำเภอเดินเข้ามาทักเธอได้พอดิบพอดี

ใช่ แม้มารดาของเธอจะไม่ได้มีตำแหน่งอะไร แต่ก็ได้เป็นถึงเพื่อนของภรรยานายอำเภอ ได้เข้าชมรมกลุ่มสตรีมากมาย ทำให้ได้เข้าร่วมงานสำคัญในแวดวงสังคมแถบนี้เสมอ

"สวัสดีค่ะน้าดาว น้าดาวสบายดีนะคะ" แต่แม้ผู้หญิงคนนี้จะคือภรรยานายอำเภอแต่เธอก็ต้องเรียกให้สนิทสนมเพราะท่านไม่เคยถือตัวเลย เป็นกันเองและเอ็นดูเธอเหมือนลูกคนหนึ่ง

"สบายดีจ้ะลูก โอ๊ย สวยขนาดนี้...มีหนุ่มหมายปองหรือยังน้า" สีหน้าเชิงอมยิ้มของภรรยานายอำเภอ ทำเอาโสพรรณหันไปยิ้มเชิงล้อกับเพื่อนสาว

"ยังหรอกค่ะ น่าจะไม่มีแล้วด้วย แก่แล้ว...ไม่มีใครมาชอบแล้วค่ะ" เธอตอบไปตามตรงเชิงขำ หากแต่โดนอีกฝ่ายปฏิเสธ พยักพเยิดว่าจะหาหนุ่มมาให้เธอ

"แล้วถ้าน้าแนะนำคนให้ จะสนใจไหมล่ะ"

"นึกว่าหายไปไหน มาอยู่นี่กันเอง" เสียงของนันทิดาดังมาจากอีกทาง มุ่งหน้ามาหาเพื่อนรัก ที่มีหน้าตาในสังคมกว่าตน แต่ความสัมพันธ์ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย

"อ้าว ยัยนัน ไปไหนมา ฉันตามหาอยู่พอดี" แล้วสองเพื่อนรักก็คุยสัพเพเหระกัน สุดท้ายก็วนเข้ามาที่เรื่องบุตรสาว ที่เพื่อนรักไม่เคยจะขายให้ฟังเลย ว่าตอนนี้ชีวิตเป็นยังไง โดยเฉพาะการหาสามีให้บุตรสาวอย่างนันรดา นันทิดาเป็นคนที่ไม่ชอบขายบุตรสาวมาแต่ไหนแต่ไร ให้อิสระและไม่คิดจะเข้าไปจัดการชีวิตบุตรสาว ไม่ว่าเรื่องอะไร

"ฉันก็ตามหาเธออยู่เหมือนกัน ไปทางนั้นกันเถอะ เจ้าของงานมาแล้ว" ว่าพร้อมหันไปสบตาบุตรสาวเล็กน้อย แต่สามารถสื่อความหมายได้ยืดยาวว่า...ให้หาทางหลบเลี่ยง อย่าได้กลายเป็นหมากในเกมของเพื่อนแม่เด็ดขาด

"แหม รีบตัดบทเลยนะ ฉันยังไม่ได้คุยกับลูกสาวเลย ไม่ได้เจอตั้งนาน อยากจะถามไถ่อะไรสักหน่อย" มีหรือที่ แสงดาว บริพัฒนกุล จะปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือไป โอกาสที่จะได้หาสาวงามไปให้บุตรชายของคนที่รวยระดับต้นๆ ของประเทศ และให้เกียรติมาเปิดกิจการที่อำเภอเล็กๆ อย่างจังหวัดบ้านเกิดตัวเอง

"ค่อยคุยวันหลังก็ได้ สามีเธอมองหาแล้วนั่น" และนั่นแหละ แสงดาวก็สู้แรงต้านของนันทิดาไม่ไหว ต้องเสียโอกาสนี้ไปอย่างสิ้นเชิง

"แก...หล่ออ่ะ เขาเป็นใครเหรอ?" โสพรรณว่าอย่างระริกระรี้ แม้ว่าตัวเองจะแต่งงานมีสามีอย่างถูกต้องตามกฎหมายแล้วก็ตาม

"ไม่รู้ดิ ก็หล่อจริงๆ นะ" ส่วนผู้หญิงที่ไม่ค่อยจะสนใจใครเป็นพิเศษอย่างนันรดามาตั้งแต่ไหน ก็ตอบไปตามตรงด้วยแววตาปกติ

"เราไปยืนตรงนั้นกันมะ เผื่อว่า...เขาจะเห็นแกบ้าง โอกาสสาวโสดอย่างแกมาถึงแล้ว"

"เฮ้อ แกนี่นะ ฉันเพิ่งจะตื่นจากฝันมา ก็จะให้ไปฝันต่ออีกแล้วเหรอ" และแล้วนันรดาก็ถูกลากไปยังบริเวณที่มีคนยืนออกันเต็ม ในงานเปิดตัวโรงพยาบาล ที่มีทั้งแพทย์ พยาบาลและทีม ยืนเรียงรายต้อนรับอยู่

ผู้ชายหน้าหล่อที่ดูเพียบพร้อม ยืนเคียงข้างหญิงสูงวัยและชายชราที่ดูภูมิฐาน บ่งบอกถึงการเป็นครอบครัวได้ดี หนุ่มใหญ่ที่หน้าตาดีดูสุขุม พูดน้อย หากแต่แววตาของเขากลับสะกดทุกสายตาให้หลบเลี่ยงที่จะมองตรงๆ

นันรดาที่มองว่าเขาหล่อทั่วไป ยังถึงกับต้องใจสั่นขึ้นมา...

"แก ฉันจะเป็นลม..." โสพรรณสะกิดเพื่อนรัก เมื่อได้เห็นความหล่อในระยะประชิด แข้งขาเธอก็อ่อนเปลี้ย

"แกนี่ก็เวอร์เกิน" นันรดารีบตั้งสติ มองไปทางอื่น พอดีกับที่ฝ่ายนั้นมองมายังเธอพอดี...

ตึก ตึก ตึก

หัวใจสาววัยปลาย เต้นแรงขึ้นมา เป็นจังหวะสบตาที่รุนแรงต่อหัวใจเธอมาก

ตึ๊ง! และพอดีกับที่เสียงแจ้งเตือนจากข้อความของเธอก็ดังขึ้นมา...

'สวัสดีหนูแนน เสี่ยดีใจนะ ที่หนูทักมา'