เสี่ยขา...หนูมาแล้วค่ะ

"อะไรของแกวะ?"

คนที่ถูกเรียกให้มาเจอด่วน มองกล่องกระดาษขนาดใหญ่ที่วางอยู่บนแคร่หลังบ้านเพื่อนรัก ทำสีหน้าเหวอนิดๆ งงหน่อยๆ ก่อนจะรื้อดูของในกล่อง ให้หายสงสัย

"ดูเอาเองสิ" สีหน้าของคนที่เรียกเพื่อนมา ดูเครียด หงุดหงิด หน้างอเป็นกุ้งเผา หากแต่...ก็ยังคงความสวยผุดผ่องเอาไว้ได้ดังเดิม

ใช่ ผู้หญิงในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นสบายๆ คนนี้ เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในหมู่บ้าน ในตำบล ในจังหวัด ในคณะและมหาวิทยาลัย การันตีด้วยรางวัลจากการประกวดมากมาย สมัยที่ยังเป็นสาวเอ๊าะๆ ที่เธอสวยผุดผาดกว่านี้มาก

แม้ว่าตอนนี้จะไม่ได้สวยสดใส ได้เท่าตอนนั้น แต่ก็ถือว่าสวยอยู่ดี

แต่ก็อย่างว่า ความสำเร็จในอดีตก็คือความสำเร็จในอดีต ตอนนี้เธอไม่ได้เป็นสาวงามที่หัวกระไดบ้านไม่แห้งคนนั้นอีกแล้ว เพราะชีวิตหน้าที่การงานที่เธอทุ่มเททำนั้น นอกจากจะไม่ได้ก้าวหน้าแล้ว ยังทิ้งเธอเอาไว้กลางทาง ถูกเลิกจ้างกะทันหัน พร้อมเงินชดเชยก้อนเล็กๆ ก้อนหนึ่ง

"ดอกไม้ การ์ด น้ำหอม กระเป๋า ต่างหู พวงกุญแจ...โห นี่มันของดีดีทั้งนั้นเลยนี่ แกไปซื้อมาได้ไงวะ ตกงานอยู่ไม่ใช่เหรอ?"

โสพรรณหรือโส บุตรวาด เพื่อนรัก ผู้ที่เรียนที่เดียวกับเธอตั้งแต่เด็กๆ ยันมหาวิทยาลัย ยังเต็มไปด้วยความสงสัย หากแต่ตาวาวขึ้น เพราะของที่อยู่ในกล่องนี้ล้วนเป็นของแพง แม้จะดูเก่าไปหน่อยก็ตาม

โสพรรณโชคดีที่กลับมาสานต่อกิจการของที่บ้านตั้งแต่เรียนจบ ไม่ได้ดิ้นรนใช้ชีวิตอยู่ที่กรุงเทพมหานครอย่างเธอ แถมยังแต่งงานมีครอบครัวไปแล้วด้วย เหลือเพียงทายาทเท่านั้น ที่เจ้าตัวยังรอคอยอยู่

"ฉันไม่ได้ซื้อเอง แกก็ดูข้อความในการ์ดบ้างดิวะ ไม่คุ้นบ้างเลยหรือไง บางชิ้นฉันก็เอาให้แกดูแล้วนะ" นันรดา ยอดพันธุ์ หรือแนน ว่าออกมาอย่างอ่อนใจ ที่เพื่อนไม่ได้เข้าใจในสิ่งที่ตัวเองกำลังว้าวุ่นอยู่เลย

"เดี๋ยวนะ ความทรงจำเริ่มกลับมาละ...อย่าบอกนะ ว่านี่คือของที่เสี่ยเขาซื้อมาตื๊อแกอ่ะ!" เธอจำได้แล้ว ว่าช่วงที่เพื่อนรักฮ็อตมากๆ ได้เป็นดาวคณะและดรัมเมเยอร์มหาวิทยาลัย มีคนมาหมายปองเธอมากมาย แต่เธอไม่สนใจใครนอกจากตั้งใจเรียนอย่างเดียว

แต่มีเสี่ยอยู่คนหนึ่ง ที่ตื๊อเก่งสุดๆ แม้จะโดนปฏิเสธแต่ก็ยังส่งของมาให้สม่ำเสมอ ตอนที่เพื่อนของเธอไม่รับพวกของกิน ก็มีแต่เธอนี่แหละที่เป็นคนจัดการกินให้เกลี้ยงแทนให้

"เออ เสี่ยคนที่...ฉันโมโหมากๆ แล้วก็จะเอาของพวกนี้ทิ้ง แต่แม่ฉันบอกให้เก็บเอาไว้ เพื่อรักษาน้ำใจเขาน่ะ"

"เออ แล้วยังไงทีนี้ ทำไมอยู่ๆ ถึงเอาออกมาดูเหรอ นึกว่าแกทิ้งไปหมดจริงๆ แล้วนะเนี่ย ผ่านมาเป็น 10 ปีละ" ว่าพร้อมหยิบการ์ดบางการ์ดบางอันขึ้นมาอ่าน ด้วยแววตาที่แซวเพื่อนรักสุดๆ

"ก็ไม่ได้ยังไง แค่คิดว่า...ตอนนั้นตัวเองคงยังเด็ก ไม่ได้ไตร่ตรองให้ดี ตอนนี้รู้แล้วว่าชีวิตนอกรั้วมหาวิทยาลัยมันลำบาก..."

"เดี๋ยวๆ ประโยคคุ้นๆ ว่ะ อย่าบอกนะว่าไปเอามาจากติ๊กต่อกอ่ะ กำลังไวรัลเลยนี่ประโยคนี้!" แล้วสองสาวก็หัวเราะขึ้นพร้อมกัน

"เออสิวะ เลื่อนไปเจอแล้วรู้สึกเห็นด้วย ก็เลยไปรื้อว่าของที่เสี่ยให้มา ยังอยู่ไหม"

"เฮ้ย นี่จริงจังปะ เสี่ยไม่ตายไปแล้วเหรอป่านนี้ ตอนนั้นเขาก็น่าจะแก่มากแล้วนะ...แต่ตอนนั้นเราก็ไม่เคยเห็นหน้าเขาปะ ไม่เคยรู้ด้วยว่าเสี่ยอายุเท่าไหร่" โสพรรณว่าเชิงทบทวน ซึ่งนันรดาก็เห็นด้วย ตอนนั้นเธอปิดกั้นจนไม่อยากรู้อะไรเกี่ยวกับไอ้เสี่ยหื่นกามนั่นเลย

"ตอนนั้นฉันก็คิดว่าผู้หญิงระดับฉัน ไม่จำเป็นจะต้องไปเป็นเด็กของใคร สามารถยืนด้วยขาของตัวเองได้ มีแฟนเป็นของตัวเองได้ แต่แท้จริงแล้ว..." นันรดาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ก่อนพูดต่อว่า

"แท้จริงแล้ว การมีแฟนดีดีเป็นของตัวเองมันยากมากๆ การได้งานที่มั่นคงและรักเราเหมือนที่เรารักงาน ก็เป็นเรื่องของดวงชะตา ส่วนเงิน อดทนหามา 10 ปี ก็ยังไม่มีเก็บเลย! ถ้าตอนนั้นฉันยอมเป็นเด็กเสี่ย ฉันก็คงได้มีบ้านมีรถเป็นของตัวเองไปไม่รู้กี่ชิ้นแล้ว"

"โถๆ มาๆ มากอดเลย...นี่อย่าบอกนะ ว่าแกกำลังน้อยใจชีวิตแล้วอยากจะประชดชีวิตไปเป็นเด็กเสี่ยน่ะ" สองสาวโผเข้ากอดกันด้วยความจริงใจ หากแต่นันรดารีบส่ายหน้า

"ฉันไม่ได้ประชดชีวิตนะ ฉันคิดมาดีแล้ว ฉันพร้อมที่จะเป็นเด็กเสี่ยแล้วจริงๆ ฉันทนทำงานนาทำสวนช่วยพ่อแม่ไม่ไหวแล้ว หรือจะให้ไปสมัครงานหางานทำที่ใหม่ ก็รู้สึกว่าตัวเองแก่เกินกว่าจะไปเริ่มต้นใหม่ จะหาผัวรวยๆ ก็ไม่น่าจะทันแล้ว สามสิบแล้วนะ กลับไปหาเสี่ยที่เคยพิศวาสฉันนี่แหละ น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด"

การร่ายยาวของเพื่อนรัก ทำเอาโสพรรณถึงกับอ้าปากค้าง และรู้ดีว่าเจ้าตัวคงจะทบทวนตัวเองมาดีแล้วจริงๆ

"นี่แก จริงจังใช่ไหม?"

"เออสิ และที่เรียกแกมาเนี่ย อยากจะให้แกช่วยหน่อย"

"ช่วย? ช่วยอะไรวะ?"

"ช่วยคิดหน่อย ว่าเสี่ยเป็นใครมาจากไหน ฉันหาในนี้ก็ไม่มีคอนแท็กเลย ตอนนั้นเสี่ยให้ฉันติดต่อเสี่ยไปทางไหนนะ...จำไม่ได้แล้วอ่ะ" โสพรรณทำสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะรื้อค้นพวกการ์ดหรือของขวัญที่เสี่ยให้มา เผื่อว่ามันจะมีช่องทางอะไรเหลือไว้ให้ติดต่อบ้าง

"เหมือนจะได้ว่า เขาให้เบอร์แกมาอยู่นะ เหมือนเขียนเอาไว้สักที่..."

"เหรอ ช่วยค้นดูหน่อยดิ ฉันลองเปิดดูทุกอันแล้ว ไม่มีนะ" ว่าแล้วก็ลงมือช่วยกันค้นดูอีกรอบ

"จริงเปล่า แกมันยิ่งตาถั่วๆ อยู่ ดูไม่ดีเองเปล่า มา...ฉันจะช่วยค้นดูให้" สองสาวพากันช่วยรื้อค้นอยู่นานสองนาน เพราะของที่เสี่ยส่งมาให้มีเยอะมาก ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า กระเป๋า ของมีค่า เงินสด บัตรเครดิต แต่คนรักศักดิ์ศรียิ่งชีพอย่างนันรดา ไม่สนใจที่จะนำออกมาใช้แม้แต่ชิ้นเดียว

"โห มีแต่ของแพงๆ ทั้งนั้น เงินสดพวกนี้ แกเอาออกมาใช้ได้เลยนะ รวมๆ กันเกือบแสน เก็บมาไว้ได้ไงเป็น 10 ปีวะ"

"ไม่รู้ดิ ก็โยนๆ รวมกันไว้ ไม่ได้แกะซองด้วย แม่ไปที่หอทีไรก็ขนกลับมาเอง กลัวฉันเอาไปเผาทิ้งมั้ง" แล้วโสพรรณก็ตาวาวขึ้น เมื่อเห็นว่าตัวเองเจอของสำคัญ

"นี่ไงแก! ฉันเจอแล้ว...บัตรเครดิตที่มีชื่อเสี่ย!"

"ไหนวะ ขอดูหน่อย!"

หญิงสาวใจเต้นแรงขึ้นมา ความหวังอันริบหรี่ได้ถือบังเกิดขึ้นแล้วสินะ...