พ่อครู : 6

ตอนที่ 3 : พระคุณเจ้าช่วยลูกด้วย :

'คุณน้าคนสวย รอน้องแพรด้วย'

'ไปค่ะ น้าคนสวยจะพาน้องแพรไปว่ายน้ำ'

'วันใหม่ ต่อไปหนูชื่อนี้นะคะ'

เฮือก!

วันใหม่สะดุ้งตื่นจากความฝัน พร้อมความทรงจำในวัยเด็กที่หายไปกลับคืนมาบางส่วน

"พี่วันใหม่"

ใยฝ้ายเปิดประตูเข้ามาเห็นวันใหม่ฟื้นพอดีจึงรีบเดินเข้ามาหาอย่างโล่งใจ

"โรงพยาบาล...พี่มาที่นี่ได้ไง"

วันใหม่มองรอบห้องปราดเดียวก็รู้ได้ทันทีว่านี่คือห้องผู้ป่วยของโรงพยาบาลใกล้มหาลัยที่ใยฝ้ายเรียนอยู่

"ฝ้ายสิต้องถามพี่ ทำไมจู่ ๆ ถึงได้หลับในรถได้ล่ะ ดีนะที่รุ่นพี่ฝ้ายเดินไปเจอเข้าก่อน ไม่งั้น..."

ใยฝ้ายทำหน้าสยองเมื่อนึกถึงเรื่องเลวร้ายหากไม่มีใครเจอวันใหม่เมื่อคืน

คนเพิ่งฟื้นฟังสิ่งที่ใยฝ้ายเล่าไม่เข้าใจ เธอเงียบและค่อย ๆ ทบทวนเรื่องเมื่อคืนไปพลาง ๆ ก่อนความทรงจำเมื่อคืนจะสว่างขึ้นมา

"พี่เนี่ยนะหลับในรถ รุ่นพี่ฝ้ายบอกว่าช่วยพี่ออกจากในรถจริง ๆ เหรอ"

ใยฝ้ายพยักหน้าแทนการตอบด้วยเสียง สายตาเธอจ้องมองพี่สาวที่นับถือด้วยความงุนงงว่าวันไหมจะทำท่าทางตกใจทำไม

"พี่พูดเหมือนว่าเมื่อคืนพี่ไม่ได้หลับอยู่ในรถงั้นแหละ"

ใยฝ้ายเริ่มสงสัยท่าทางแปลก ๆ ของวันใหม่ หาก

"ฝ้าย พี่ว่าเมื่อคืน...พี่ถูกผีหลอก"

ใยฝ้ายส่ายหัวอย่างไม่เชื่อ เธอหันไปเทน้ำเปล่ายื่นให้วันใหม่เพื่อเรียกสติพร้อมเอ่ย

"พี่น่าจะแค่ฝันไป สมัยนี้ผีเผอมีที่ไหนกัน"

ได้ยินใยฝ้ายพูดแบบนี้เธอยิ่งสับสน ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้ ยกแขนข้างที่เคยสวมกำไลประคำขึ้นมาดู

"นี่ไงหลักฐาน พี่ไม่ได้ฝันนะฝ้าย"

เมื่อคืนวันใหม่จำแม่นไม่มีทางลืมว่าเจอผี และกำไลประคำขาด

"อ้อ พี่หาอันนี้อยู่เหรอ"

เมื่อคืนวุ่นวายและเป็นห่วงวันใหม่ไปหน่อยจึงลืมคืนของให้เธอ

"ท...ทำไมไม่ขาด"

เห็นกำไรประคำอยู่ในสภาพเดิมถึงกับตกใจ หรือว่าเมื่อคืนเธอจะเหนื่อยจนเลอะเลือน คิดว่าความฝันเป็นเรื่องจริง

"พี่ควรจ้างพนักงานมาช่วยดูร้านได้แล้วนะ ขืนพักผ่อนน้อยแบบนี้ มีฝันเป็นตุเป็นตะอีกแน่"

ใยฝ้ายสาวสมัยใหม่ไม่เชื่อเรื่องผีสางอะไรพวกนี้ ซึ่งไม่ต่างจากวันใหม่กับประสบการณ์ครั้งแรกที่เจอในร้านกาแฟ ณ ตอนนั้นวันใหม่ก็ไม่เชื่อว่านั้นคือโดนผีหลอก

ในเมื่อใยฝ้ายไม่เชื่อว่าผีมีจริง ปละกำไลประคำเธอก็ไม่ได้ขาดจึงเลิกคิดเลิกระแวง

"พี่อาจจะฝันไปจริง ๆ แล้วนี่ไม่ไปเรียนเหรอ"

เห็นนาฬิกาเดินบอกเวลาเจ็ดโมงครึ่งจึงรีบเตือนนักศึกษาที่สวมชุดพร้อมไปมหาลัย

"ฝ้ายนั่งคุยเป็นเพื่อนพี่ต่อได้อีกสิบนาที"

"พี่ไม่เป็นไรแล้ว เรารีบไปเรียนเถอะ"

"แน่ใจนะว่าจะไม่วูบอีก"

ใยฝ้ายยังไม่วางใจ เธอเป็นห่วงวันใหม่ราวกับเป็นสายเลือดเดียวกันอย่างไรอย่างนั้น

"ที่นี่โรงพยาบาลนะ ยังมีอะไรน่าห่วงอีก"

นั่นสิ นี่โรงพยาบาล ทั้งคนป่วย ทั้งหมอพยาบาลเดินสวนไปมาตลอดเวลา มีอะไรให้น่าห่วงกัน

"งั้นฝ้ายไปก่อนนะ ถ้าได้ออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่รีบโทรบอกฝ้ายนะคะ"

"จ้า ๆ พี่จะรีบโทรบอกเราเลย"

วันใหม่ฉีกยิ้มหวานให้ใยฝ้าย ก่อนจะพยักเพยิดหน้าไปทางประตูเชิงไล่เพื่อนต่างวัย

ใยฝ้ายเห็นวันใหม่ยิ้มออก สีหน้าดูดีขึ้นจึงยกมือบ๊ายบายแล้วออกจากห้องไป

"ตกลงแค่ฝันสินะ"

วันใหม่ย้ำกับตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะลงจากเตียงเพื่อไปเข้าห้องน้ำสักหน่อย

"อ๊ะ!"

จู่ ๆ ไฟในห้องน้ำก็ดับ ๆ ติด ๆ ทันทีที่เธอเข้าไป

วันใหม่สูดอากาศเข้าปอดลึก ๆ ขนความกล้าออกมาต่อสู้กับความกลัวกับไฟที่ยังคงเล่นตลกเดี๋ยวสว่างเดี๋ยวมืด

'มึงต้องไปอยู่กับกู'

วันใหม่ย่นคอลงเมื่อจู่ ๆ ก็เหมือนได้ยินเสียงใครพูดอยู่ใกล้ ๆ ท้ายทอยจนขนลุก

"แม่นภาจ๋า...ช่วยวันใหม่ด้วย"

ความกลัวทำให้วันใหม่นึกถึงมารดา ขยับปากอ้อนวอนให้วิญญาณนภาคุ้มครองเธอจากเรื่องร้าย ๆ นี้