พ่อครู : 7

พรึ่บ!

เพียงแค่วันใหม่ตั้งจิตอธิษฐานขอให้นภาช่วยปกป้อง ไฟที่ติด ๆ ดับ ๆ ก็กลับมาสว่างปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

พอทุกอย่างปกติ วันใหม่ก็ได้แต่ยืนตัวแข็งทำอะไรไม่ถูก พอได้สติกลับมาเจึงรีบเดินไปเปิดน้ำที่อ่าล้างมือวักใส่หน้า ก่อนจะนึกทำบางอย่างที่ไร้สาระในความคิดเธอ

วันใหม่ตั้งนะโมสามจบในใจ สวดมนต์แผ่เมตตาให้แก่สิ่งที่เธอมองไม่เห็น

"ใหม่ไม่รู้ว่าคุณคือใคร หากเป็นเจ้ากรรมนายเวรกัน พรุ่งนี้ใหม่จะทำบุญกรวดน้ำไปให้นะคะ"

สองมือพนมตั้งจิต มองเงาสะท้อนตนเองในกระจกตรงหน้า นึกถึงคนที่เธอต้องการสื่อสารด้วย จู่ ๆ เงาของวันใหม่ที่สะท้อนในกระจกค่อย ๆ เปลี่ยนรูปร่าง เปลี่ยนหน้าตาเป็นอีกคน

'กูไม่รับ!'

"กรี๊ด!"

เงาในกระจกที่ไม่ใช่เธอพุ่งออกมาใส่วันใหม่ ทั้งตกใจทั้งกลัวจนเซถลาล้มลงกับพื้นห้องน้ำ

วันใหม่หลับตาอยู่นานสองนานก่อนจะรีบตั้งสติวิ่งออกมาแล้วถลาขึ้นเตียง เอื้อมมือหยิบลูกประคำที่กองอยู่มากำไว้ในมือด้วยตัวที่สั่นเทา

สองวันต่อมา

หลังจากออกจากโรงพยาบาลวันนั้น วันใหม่ก็ปิดร้านเพราะอยากกลับมาพักที่บ้านตัวเอง ที่ ๆ เคยมีแม่นภาอาศัยอยู่

เธอไม่ได้เล่าเหตุการณ์ในห้องน้ำวันนั้นให้ใยฝ้ายฟังเพราะกลัวจะเป็นห่วง อีกอย่างกลัวใยฝ้ายจะมองว่าตัวเองบ้าแล้วเลิกคบ

"เอ้า! หมดแล้วเหรอ"

วันใหม่ถอนหายใจอย่างหงุดหงิด อาหารสด แม้กระทั่งบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ซื้อตุนไว้ดันหมดเกลี้ยง เธอจำได้ว่าซื้อของมาพอที่จะอยู่ที่นี่ได้เป็นสัปดาห์ วันใหม่ชะเง้อมองนอกบ้านที่ฟ้ากำลังมืดลง ก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจรถเพื่อขับไปซื้อกับข้าวที่ตลาดโต้รุ่งหน้าปากซอย ซึ่งห่างจากบ้านเธอเพียงแค่หนึ่งกิโล

หลังจากซื้อกับข้าวเสร็จวันใหม่ก็เดินกลับมาที่รถ ทว่าหางตาสะดุดกับอะไรบางอย่าง เหมือนมีคนยืนอยู่หลังศาลพระภูมิเก่า ๆ แต่พอหันไปมองตรง ๆ กลับไม่มีอะไร เห็นแค่ต้นปาล์มสูงเกือบ ๆ สามเมตรสองต้น

"คิดอะไรของแก"

วันใหม่ส่ายหน้าไปมาพร้อมบ่นให้กับความคิดฟุ้งซ่านของตัวเองจนกลายเป็นคนขวัญอ่อน เห็นเงาไม้ก็มองว่าเป็นผีสางไปหมด เธอรีบขึ้นรถเพื่อกลับบ้าน กินข้าว อาบน้ำ พักสมองให้สบายใจ

วันใหม่จอดรถรอประตูรั้วอัตโนมัติเปิดออก ป้าข้างบ้านเดินออกมาทิ้งขยะพอดีจึงเดินมาเคาะกระจกขอคุย

"ป้ามีอะไรคะ"

ตั้งแต่เสียแม่นภาไปเธอก็ไม่ค่อยกลับมานอนที่นี่ เดืนหนึ่งอาจจะแวะมาปัดกวาดเช็ดถูเดือนละครั้งแต่ไม่ค่อยค้างคืน เพราะเธอรู้สึกว่าบ้านหลังนี้ใหญ่เกินไปที่จะอยู่คนเดียว

"หนูวันใหม่กลับมานี่เอง ป้านึกว่าเราปล่อยเช่าบ้านนี้ไปแล้ว"

วันใหม่ยิ้มแห้ง ๆ ตอบ

"ใหม่ไม่มีโครงการปล่อยเช่าหรือขายบ้านนี้ค่ะ"

"ป้าเห็นมีคนอยู่ในบ้านแต่ไม่คุ้นหน้าเลยนึกว่าเราขาบหรือปล่อยเช่าไป"

วันใหม่รีบหันเข้าไปในบ้านที่เธอเปิดไฟสว่างจ้าเอาไว้ทุกดวง ก่อนจะหันกลับมามองป้าข้างบ้านที่ดูแล้วไม่น่าจะโกหก

"งั้นใหม่ขอตัวเข้าบ้านก่อนนะคะ"

วันใหมไม่คุยอะไรต่อ เธอก้มหัวให้ป้าข้างบ้านเล็กน้อยตามมารยาท กดปิดกระจกจบการสนทนาแล้วขับรถเข้าบ้านด้วยความหวาดระแวง

"โลกนี้ไม่มีผี บ้านนี้ไม่มีผี"

ปลอบใจตัวเองจนขับเข้ามาถึงโรงจอดรถ หากแต่วันใหม่ยังไม่ทันดับเครื่องยนต์ บ้านที่สว่างไสวกลับมืดสนิท ไฟทุกดวงพร้อมใจกันดับลง และเป็นเพียงบ้านเธอหลังเดียว

บรู้ว~

ทันใดนั้นสุนัขในหมู่บ้านก็พร้อมใจกันส่งเสียงเห่าหอนราวกับเห็นสิ่งที่คนมองไม่เห็น

ต่อมาไม่นานไฟก็ติดขึ้นไม่ดับอีกเลย วันใหม่จึงรีบลงจากรถเดินเช็กรอบตัวบ้านว่ามีคนอื่นอยู่อย่างที่ป้าข้างบ้านบอกหรือไม่ แต่กลับไปพบอะไรผิดปกติในบ้านเธอเลย

จวบจนกลางดึกสงัด วันใหม่เข้านอนได้ไม่นานเธอก็มีอาการนอนกระสับกระส่ายบนเตียงกว้าง คิ้วเรียงแพสวยขมวดมึ่น กรอบหน้าเกิดเม็ดเหงื่อผุดพรายขึ้น

วันใหม่กำลังอยู่ในฝัน เธอยืนอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย หมอกสีขาวโอบล้อมเธอในความมืด จนมองไม่เห็นปลายทางข้างหน้า