เสน่ห์รักพ่อครูมือสมัครเล่น

บทนำ : เด็กน้อยกับวิญญาณอาฆาต :

บรรยากาศยามเย็นตะวันใกล้จะลับขอบฟ้า แสงสุดท้ายทอดประกายแสดปนเทาแต่งแต้มทั่วผืนนภากว้างใหญ่ หมู่นกกาต่างจับฝูงบินกลับรัง เฉกเช่นคนหาเช้ากินค่ำที่ถึงเวลาเลิกงานกลับบ้านพักผ่อนหย่อนคลาย

ภายในสวนสุขภาพใจกลางกรุงแห่งนี้คราคร่ำไปด้วยผู้คนต่างเพศต่างวัย ที่บางคนมาเพื่อออกกำลังกาย บางกลุ่มมาเพื่อจับกลุ่มคุยกัน พักผ่อนหย่อนใจ ชมธรรมชาติ นั่งอ่านหนังสือ

และหนึ่งในสวนสุขภาพแห่งนี้มีเด็กน้อยวัยสี่ขวบหน้าตาจิ้มลิ้มสวมชุดกระโปรงฟูฟ่องสีชมพูหวานแหวว ในมือถืออมยิ้มของโปรดเด็กทั้งหลายรูปหัวใจที่แหว่งไปนิดหนึ่ง กำลังนั่งไกวชิงช้าสำหรับเด็กอยู่ใกล้ม้าหินอ่อนของแม่เธอ

"น้องแพรขออนุญาตคุณแม่ก่อนได้ไหมคะ"

เด็กน้อยชุดสีชมพูชี้ไปยังคุณแม่ที่กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาสองมือรัวคีย์บอร์ดเพื่อประชุมงานออนไลน์อย่างขะมักเขม้นจนลืมเงยหน้ามองลูกสาว

"คุณแม่ไม่ว่า เชื่อน้าคนสวยนะคะ"

คู่สนทนาของเธอตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม ทำให้เด็กน้อยที่แทนตัวเองว่าน้องแพรเชื่อใจ กระโดดลงจากชิงช้าของเด็ก เดินตามหญิงสาวที่สวมชุดสไบสีเข้มคล้ายชุดไทยโบราณไป

"ช่วยด้วย! เด็กตกน้ำ!"

ไม่ถึงสองนาที เสียงโวยวายของคนที่อยู่ในสวนสุขภาพใกล้สระน้ำใหญ่ก็ดังขึ้น เกิดไทยมุงรอบสระน้ำอย่างไม่ได้นัดหมาย เรียกความสนใจให้นภาที่ง่วนอยู่กับงานตรงหน้าเงยขึ้นมองหาลูกสาว

"ผ้าแพร ผ้าแพรอยู่ไหนลูก!?"

เงยหน้ามากลับไร้เงาของลูกรักที่เมื่อครู่ยังไกวชิงช้าอยู่ข้าง ๆ ตัวเอง ความตกใจและหวาดกลัวเริ่มกัดกินให้ร่างกายวัยสามสิบสั่นสะท้าน

"เรียกรถพยาบาล เด็กตกน้ำ ๆ"

เสียงหนึ่งดังขึ้นเรียกสติของนภาให้สนใจ สองขารีบวิ่งเข้าไปตามทิศทางของคนหมู่มากที่กำลังมุงดูอะไรบางอย่าง

"ผ้าแพร!"

ทันทีที่แหวกฝูงชนเข้าไปด้านหน้าได้ถึงกับเข่าอ่อนทรุดลงกับพื้นหญ้าขอบสระ น้ำตาแห่งความรู้สึกผิดและห่วงใยลูกสาวที่ถูกชายคนหนึ่งอุ้มขึ้นมาจากสระนองเต็มใบหน้า แววตานภาฝ้าฟางเพราะหยาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย

"เป็นแม่ประสาอะไรปล่อยลูกเดินเล่นคนเดียว"

"เด็กตัวแค่นี้ให้ห่างสายตาได้ยังไง"

"ขวัญเอ๊ยขวัญมา มีแม่เมื่อพร้อมนะลูก"

เสียงตำหนิ ด่าทอที่วิจารณ์นภาดังขึ้น หากแต่เธอกลับไม่เถียงกลับเพราะทุกอย่างเป็นความผิดของเธอเอง

นภาคลอดผ้าแพรและเลี้ยงเด็กคนนี้ด้วยตัวคนเดียว เธอเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวเพราะสูญเสียสามีจากอุบัติเหตุรถยนต์หลังผ้าแพรคลอดได้เพียงหนึ่งเดือน

วันนี้เด็กน้อยงอแงไม่ยอมอยู่บ้าน ทำอย่างไรก็โวยวายไม่ยอมอยู่บ้านท่าเดียว ทำให้เธอต้องพาออกมาเล่นที่สวนสุขภาพกลางหมู่บ้านจัดสรรแห่งนี้ ประจวบกับจู่ ๆ งานเธอก็มีปัญหาต้องประชุมออนไลน์ ณ ตอนนั้น ทำให้คลาดสายตากับผ้าแพรจนเกิดเรื่องขึ้น

โรงพยาบาล

คนใจดีที่อยู่ในเหตุการณ์ช่วยเรียกรถพยาบาลให้นภาพาลูกสาวมารักษาได้ทันเวลา ตอนนี้เด็กน้อยปลอดภัยแล้ว รอเพียงแค่เธอฟื้นลืมตาเท่านั้น

มือบางเอื้อมลูบผมลูกสาวอย่างเป็นห่วง ในใจยังไม่ยกโทษให้ตัวเองกับเรื่องในวันนี้

"แม่คะ"

เสียงเล็กแหบพร่าเพราะสำลักน้ำค่อนข้างนานเอ่ยเรียกมารดาที่นั่งเหม่อลอยอยู่ข้าง ๆ

"ผ้าแพรฟื้นแล้ว"

เธอเรียกลูกสาวด้วยความดีใจ รีบก้มลงไปพรมจูบลงบนหน้าผากด้วยความรักและหวงแหน

"คุณน้าล่ะคะ"

นภากลับมานั่งยังไม่ทันก้นถึงพื้นเก้าอี้ดีเด็กน้อยก็ถามถึงใครที่เธอไม่รู้จัก

"คุณน้าคนไหนเหรอคะ อ้อ ผ้าแพรหมายถึงคุณน้าผู้ชายที่ช่วยหนูขึ้นมาจากสระหรือเปล่า"

ตอนแรกก็สงสัยว่าลูกสาวถามถึงใคร แต่พอใช้ความคิดนึกดูคงมีเพียงคุณน้าเดียวคือคนที่ช่วยผ้าแพรขึ้นมาจากน้ำ

"ไม่ใช่ค่ะ คุณน้าผู้หญิงสวย ๆ ใส่ชุดแปลก ๆ"

ครั้นได้ยินลูกสาววัยย่างสี่ขวบที่พูดคุยสนทนาเก่งและฉลาดกว่าเพื่อนวัยเดียวกันจบถึงกับใจวูบหวิวระคนสั่นกลัว เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผ้าแพรเอ่ยถึงคุณน้าคนนี้ แม้ตอนหนึ่งขวบที่เพิ่งหัดพูดจะสื่อสารไม่เข้าใจ แต่ผ้าแพรก็จะพูดว่า คนสวย สวย แบบนี้มาตลอดจนสามขวบที่เริ่มพูดและสื่อสารชัดขึ้นจึงเริ่มพูดว่า 'คุณน้าคนสวย' จนนภาเริ่มหวั่นใจกับคุณน้าที่เธอมองไม่เห็น

"ผ้าแพรเจอคุณน้าคนสวยอีกแล้วเหรอคะ"

แม้จะกลัวและกังวลแต่นภาต้องถามให้รู้เรื่อง

"ค่ะ คุณน้าคนสวยพาน้องแพรไปเล่นน้ำด้วย"

เพล้ง!

ได้ยินสิ่งที่ลูกสาวบอกถึงกับมือไม้อ่อนแรง แก้วน้ำในมือที่จะป้อนลูกสาวถึงกับหล่นแตก พยาบาลด้านนอกได้ยินรีบวิ่งมาดูก่อนจะเรียกแม่บ้านมาจัดการพร้อมตำหนิญาติคนไข้อย่างเธอเล็กน้อย