พ่อครู : 4

วันรุ่งขึ้น

ตอนนี้นอกกุฏิของพระคุณเจ้าปัญญาธรรมแลดูวุ่นวาย เมื่อเณรรูปหนึ่งมาปลุกพระคุณเจ้าที่เลยเวลาตื่นแต่กลับไม่เห็นท่านออกจากกุฏิสักที จนพบเข้ากับพระคุณเจ้านอนแน่นิ่งคล้ายคนหลับแต่กลับไร้ลมหายใจ

"ขอทางหน่อยครับ"

เดย์ได้ยินข่าวเรื่องหลวงตาจึงลากสังขารที่ระบมร้าวไปทั้งแผ่นหลังมาที่กุฏิแห่งนี้

สิ่งแรกที่เขาเห็นหลังจากก้าวเข้ามา คือหลวงตาอีกคนที่ใบหน้าเหมือนกับหลวงตาที่นอนอยู่บนที่นอน น้ำตาลูกผู้ชายค่อย ๆ ไหลลงมาอย่างไม่รู้ตัว เดย์คุกเข่าลงกับพื้นก้มลงกราบวิญญาณของหลวงตาที่ละสังขารไปแล้วอย่างเศร้าเสียใจ

พลันนาทีนั้นเขากลับได้ยินคำสั่งเสียของหลวงตาที่เคารพดังขึ้น

'อย่าเสียใจไปเลย เกิดแก่เจ็บตายล้วนเป็นวัฏจักรของมนุษย์ จงอยู่ในศีลและธรรม รอคนที่จะมาขอความช่วยเหลือในอีกยี่สิบปีข้างหน้า'

จากที่อยู่ในอารมณ์เสียใจกลับเปลี่ยนเป็นใคร่สงสัยในคำพูดของหลวงตา จึงตั้งสมาธิสื่อสารทางจิตถามกลับไป

'ใครจะมาขอความช่วยเหลือผมหรือครับ'

หากแต่พระคุณเจ้ากลับไม่ตอบให้หายข้องใจ ทำเพียงลุกขึ้นยืนมอบรอยยิ้มบาง ๆ แล้วหายไปอย่างช้า ๆ

เดย์ปาดน้ำตาแห่งความเสียใจออกลวก ๆ ก่อนจะหลีกทางให้พระรูปอื่นเข้ามากราบลาหลวงตาของตน

และนับจากวันที่หลวงตาจากไป ชีวิตของเดย์ก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไปช้า ๆ จากคนสดใสร่าเริงพูดเก่ง กลายเป็นเงียบครึม แววตาเย็นชาที่แฝงไปด้วยความโดดเดี่ยว

.

.

ตอนที่ 2 : คืนพระจันทร์เต็มดวง :

ร้านกาแฟ : ยิ้มในวันใหม่

กรุ๊งกริ๊ง...

เสียงกระดิ่งรูปแมวน้อยถือถ้วยกระทบประตูกระจกใสของร้านกาแฟดังขึ้น ร้านนี้ตั้งอยู่ฝั่งตรงข้ามมหาวิทยาลัย เป็นแหล่งชุมชนที่ครึกครื้น ตัวร้านขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ตกแต่งน่ารัก มีตู้เค้ก เบเกอรี่ อยู่ด้านหน้า อวดสายตาผู้คนที่เดินผ่านให้น้ำลายสอ

"เหมือนเดิมค่ะ"

นักศึกษาสาวลูกค้าประจำเดินเข้ามาสั่งเมนูด้วยรอยยิ้ม

"ได้เลยจ้า เดี๋ยวพี่จัดให้" วันใหม่ยิ้มตอบรับลูกค้าคนสวย

ร้านกาแฟยิ้มในวันใหม่สร้างขึ้นจากเงินมรดกก้อนสุดท้ายที่นภาทิ้งไว้ให้ก่อนจากไปด้วยอุบัติเหตุตกบันไดเมื่อสามปีก่อน

ตอนนี้วันใหม่ในวัยย่าง 25 จึงกลายเป็นลูกกำพร้าเต็มตัวที่ขาดทั้งพ่อและแม่ไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ ทว่าเธอกลับเข็มแข็งใช้ชีวิตเดินหน้าต่อไปไม่หมกหมุ่นจมอยู่กับความโศกเศร้าจนทำลายชีวิตที่เหลืออยู่

"เกะกะจัง"

เธอยกแขนขึ้นพร้อมรูดกำไลลูกประคำว่านอาบจันทร์ที่เหมือนจะหลวมขึ้นเรื่อย ๆ ตามอายุที่เธอเติบโตด้วยสีหน้าหงุดหงิด

หากนภาไม่พร่ำเตือนตั้งแต่เด็กจนโตห้ามถอดกำไลอันนี้ออกเด็ดขาดไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอคงโยนกำไลโลวคลาสนี้ทิ้งไปนานแล้ว

หรือว่าเธอไม่ชอบกำไลประคำนี้ อาจจะเพราะความทรงจำในวัยเด็กของเธอหายไปตั้งแต่ได้รับเครื่องรางนี้มา จึงไม่เชื่อว่าสิ่งนี้กำลังปกป้องเธอจากสิ่งลี้ลับที่มองไม่เห็น

"mocha friendship มาแล้วจ้า"

ใช้เวลาไม่นานวันใหม่ก็เดินมาพร้อมถ้วยกาแฟเข้มผสมช็อกโกแลต รสชาติหวานขมกลมกล่อม มาให้ใยฝ้าย

mocha friendship ถ้วยนี้ยังแฝงความหมายแสนอบอุ่น มิตรภาพดี ๆ ที่เกิดขึ้นขณะดื่มกาแฟ เอาไว้ด้วย

"หอมมากเลยค่ะ ชิ้นนี้สมนาคุณให้ฝ้ายอีกแล้วเหรอ" ใยฝ้ายนักศึกษาปีสี่ยิ้มหยอกเจ้าของร้านคนสวยขึ้น

วันใหม่รู้จักกับใยฝ้ายที่อายุห่างกันไม่กี่ปี เริ่มรู้จักกันตอนที่เธอมองหาทำเลเช่าดี ๆ เพื่อเปิดร้านกาแฟแห่งนี้เมื่อสามปีก่อน ทำให้ทั้งสองเริ่มสนิทกันจนถึงวันนี้

"คนกันเอง ทานให้อร่อยนะจ๊ะ"

วันใหม่ยิ้มหวานให้แล้วเดินกลับไปต้อนรับลูกค้าที่เริ่มทยอยเข้ามาในเช้าที่สดใส

ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มกว่า ๆ ที่ใกล้ถึงเวลาเก็บร้านแล้ว แต่ลูกค้าก็ยังเข้ามาใช้บริการเรื่อย ๆ จนหาเวลาขึ้นป้ายปิดร้านไม่ทัน

"ลูกค้าเยอะมาก น้องฝ้ายรอพี่ก่อนได้ไหม"

วันใหม่รับโทรศัพท์ร้านไปพลางจดเมนูที่ฝ้ายโทรมาสั่ง

[ไม่มีปัญหาค่ะ กว่าพวกเราจะเตรียมงานเสร็จก็ดึกเลย]

"งั้นรอหน่อยนะ // รับอะไรดีคะ"

เมื่อวางสายจากเพื่อนต่างวัยเสร็จ หางตาจึงเหลือบเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา ทว่าพอเพ่งมองดี ๆ กลับไม่มีผู้หญิงคนนั้นแล้ว